На той зямлі, што родная з калыскі,
пранесліся пякельныя вятры.
Стаяць у кожнай вёсцы абеліскі,
над кожным зорка памяці гарыць.
Тут кожнага чацвёртага забрала
Вялікая Айчынная вайна...
Няўжо камусь ахвяр тых стала мала
і гора шчэ не выпіта да дна?
У дзень, калі жаўрук спяваў над полем
і ў квецень светлую ўбіраўся мірны сад,
узбунтаваўся, вырваўся на волю
нябачны вораг — ядзерны пірат.
Насіўся над пакутнаю зямлёю,
як ненажэрны стогаловы змей,
гатовы знішчыць быў усё жывое —
не шкадаваў ні кветак, ні дзяцей.
Утаймаваць яго было нялёгка:
як у вайну, ішлі салдаты ў бой.
Каціўся ад Чарнобыля далёка
і ўсенародным станавіўся боль.
Той боль не згас, пячэ душу і сёння,
ён заклікае пільнымі нас быць,—
ні «зорных», аніякіх іншых войнаў
не дапусціць!