Мора,
здаецца, я ніколі не развітаюся з табой,
бо ўвесь час
даводзіцца ісці
па хвалях лёсу,
праз штормы і віхуры напасцяў,
праз туманы паклёпаў і зайздрасці.
У твар мне сякуць
салёныя пырскі няўдач,
пад нагамі адчуваю
хісткую палубу славы.
І парой бывае такі крэн,
што не ведаю,
ці ўтрымаюся я за ванту жыцця.