*
Паглядзі:
пасля вясенняга дажджу
на чорным балоце
распукнулася залацістая кветка лотаці
і цягнецца пялёсткамі да сонца.
Вось так і я
ад твайго ласкавага пагляду
вырываюся з палону тугі
і ўзношуся духам пад самае неба.
*
Ты ніколі не бачыла,
як полем ходзіць сейбіт
і засявае палетак збожжам.
Не бачыла,
а сама стала сейбітам,
пасеяла у душы маёй неспакой,
ды так густа,
што яго усходы
заглушылі ўсе іншыя думы і пачуцці.
*
Між табой і мной
ляжалі бясконцыя пустыні
невядомасці, маўклівасці, абыякавасці.
Здавалася,
не хопіць жыцця, каб прабіцца праз іх,
а мы і не заўважылі,
як адолелі такую адлегласць,
і цяпер між намі няма нічога,
хіба толькі нашы вусны.
*
Сама прырода
зрабіла нас касманаўтамі:
з дня нараджэння
ляцім мы па зададзенай арбіце вакол Сонца
на надзейным караблі — планеце Зямлі,
дзе ў дастатковай колькасці
ёсць кіслароду, ежы і пітва...
Жывём мы на гэтым караблі
і не заўважаем, што — ляцім,
тым больш цяпер мы на гэта зусім забыліся,
бо, калі мы разам,—
ці ж пра такое думаць?
*
Сядзеў, чытаў газету.
І раптам пачуў дзівосную музыку:
Грыг? Шапэн? Моцарт? Бетховен?
Не, гэта нешта нават большае за ўсіх іх.
Адкуль такая музыка?
Хто яе выкопвае? У мяне ж і раяля няма...
І раптам зразумеў:
тая музыка плыве з тваіх вачэй,
з тваіх цёплых далоняў,
з твайго добрага сэрца.
Тваю музыку ніхто не пачуе —
яна для аднаго мяне.
*
Аслеплены каханнем,
малюся я табе
не па малітоўніку,
а на памяць,
дыпламатычна замяняючы забытыя словы
сваімі, якія шукаю навобмацак.
Ты чуеш,
як я мурашкамі сваіх пальцаў
бегаю па тваёй спіне?
*
Ніколі не забыць мне тых начэй
на беразе ляснога возера;
рука ў руцэ хадзілі мы пад ззяннем месяца
і маўчалі,
баяліся разбудзіць ніцых вербаў,
якія схіляліся над вадой
і, каб не перашкаджаць нашаму шчасцю,
прытвараліся, што спяць.
*
Як прыемна быць закаханым,
бачыць на кожным твары
толькі святло,
толькі ўсмешкі!
Як прыемна быць закаханым,
мець душу, шырэйшую за мора,
насіць цяпло ў сваім сэрцы,
каб саграваць ім у сцюжу
сваю любую!
Як прыемна быць закаханым,
верыць у тое,
што перад табой адкрыты ўсе дарогі!
*
Наша вуліца —
як чатырохструнная скрыпка:
увесь дзень
на струнах-правадах
слізгаюць смычкамі тралейбусы,
яны іграюць дзівосную сімфонію
пра твае вочы,
пра маё каханне.
*
Ішла каля майго дома
і не завітала ў госці...
Якая ж ты жорсткая!..
*
Прыйдзі,
дапамажы мне дапісаць кнігу —
энцыклапедыю дум і пачуццяў,
якія згуртаваліся вакол твайго імя
і майго сэрца,
бо без цябе я ў іх канчаткова заблытаюся...
Прыйдзі,
дапамажы мне размяняць маю салодкую самоту
на горкую любоў і лютую рэўнасць,
далучы мяне да тых,
хто не бярэ падачак,
а да крыві б’ецца за сваё шчасце.
Прыйдзі!
*
Як альбатрос у непагадзь
інстынктам адчувае, у якім баку сонца,
я заўсёды адчуваю цябе
і ў любым натоўпе
лёгка адшукаю тваю постаць,
каб у думках прыхінуцца да яе,
як мокры ветразь да мачты...
*
Хто гэта там хоча
вярнуць нам забыты купецкі звычай —
выхваляцца прыгажосцю сваёй каханай
і ў той жа час
вымагаць у яе бацькоў стотысячнага пасагу?
Навошта гэта,
калі твой пяшчотны пагляд
даражэй за ўсе багацці свету,
калі з тваёй усмешкай
не можа спаборнічаць бляск золата?..
Праўда, ведаю пра гэта толькі я адзін.
*
Хацеў бы табе аддзячыць
за тваё каханне,
але ведаю, ты скажаш:
яно такое ж маё, як і тваё.
Хацеў бы табе аддзячыць
за хлеб, які ты мне адрэзала,
за бальзам пацалункаў,
але ведаю, ты скажаш:
яны былі і тваімі.
Хацеў бы табе аддзячыць
за доўгія чаканні,
кароткую рэўнасць,
стрыманыя слёзы,
лёгкія дараванні,
але ведаю, ты скажаш:
каханне не мераюць на локці, як палатно,
не ўзважваюць на вагах.
*
Кіньма хоць на адзін дзень
жыццёвыя клопаты і турботы,
возьмем акраец хлеба і шчопаць солі,
пойдзем туды,
дзе няма слабых і моцных,
вялікіх і малых,
правых і віноўных,
дзе самі сабе мы будзем
і суддзямі,
і падсуднымі,
дзе ўладарыць мудрая прырода,
нікога не крыўдуючы,
шчодра адпускаючы кожнаму
наканаванае яму —
нараджэнне і смерць.
*
З кніжак ведаю,
што самае моцнае каханне — лебядзінае:
лебедзі не могуць жыць адзінока,
і калі з пары браканьер заб’е аднаго,
другое заканчвае жыццё самагубствам.
«Гэта не каханне, а шаленства,
яно не для людзей»,— сказаў бы я ўчора.
Але сёння...
Сёння сам згадзіўся б ашалець,
каб толькі не быць адзінокім лебедзем.
*
Я прачнуўся, а ты спіш,
працягнуў рукі — ты не ловіш іх,
вуснамі прыпаў да вуснаў — ты не пярэчыш.
Які я шчаслівы!
Берагу твой сон,
тваё дыханне,
твой мёд.
Берагу сваю заўтрашнюю радасць,
сваё бясконцае жыццё.
*
Ад злых людзей,
ад папрокаў і сурокаў
схаваю тваё імя,
напішу яго літарамі неіснуючага алфавіту,
зашыфрую яго ў сваіх вершах так,
каб ніводзін чытач на свеце
не змог да яго прабіцца
праз тысячы тысяч нудных маіх радкоў...
На векі вечныя схаваю тваё імя!
*
Паглядзі:
пасля вясенняга дажджу
на чорным балоце
распукнулася залацістая кветка лотаці
і цягнецца пялёсткамі да сонца...
Ты ніколі не бачыла,
як полем ходзіць сейбіт
і засявае палетак збожжам.
Не бачыла,
а сама стала сейбітам —
пасеяла ў душы маёй неспакой.
Мне пад шэсцьдзесят ужо,
адукацыю ж маю я толькі пачатковую,
бо мая школа — зямля,
праграма ў якой бясконцая,
а класаў толькі дзесяць:
поле,
луг,
выган,
паша,
рэчка,
лес,
балота,
гарод,
стайня,
гумно.
Урокі ў іх праходзілі цікава і змястоўна,
з практычнымі заняткамі:
ворывам,
сяўбой,
касавіцай,
жнівом,
малацьбой,
доглядам жывёлы.
Я ніколі не атрымаю атэстата сталасці,
бо прапусціў многа ўрокаў:
калі вучыў з кніжак
табліцы, правілы, тэарэмы,
а яшчэ — калі сядзеў па розных нарадах
ды марыў пра сваю славу.
Невук я!
Паставіў на стол вялізны букет чаромхі,
нырнуў тварам у белае раздолле квецені,
на поўныя грудзі ўдыхаю густы пах,
нібы п’ю настой дурнап’яну.
А ў вачах
букет рассыпаецца
на мноства белых пялёсткаў,
якія заўтра
ападуць на абрус,
адыходзячы ў свой вечны сон.
Пасля выкіну я на сметнік голыя пруткі,
і толькі церпкі водар
будзе яшчэ некалькі дзён
жыць у маім пакоі,
як успамін аб мінулай вясне,
як міф
аб шчаслівым юнацтве.