Ранавата цяпер вечарэе,
золь паўзе пад туманам густым...
Дай жа рукі твае пагрэю,—
ты азябла зусім.
Ад расы травастой макрэе,
і святлее лугоў кілім.
Дай жа рукі твае пагрэю,—
ты азябла зусім.
Закаханыя не старэюць,
ім ісці праз агонь і дым.
Дай жа рукі твае пагрэю,—
ты азябла зусім.