Сніўся старой вешчы сон:
быццам прыбіліся да берага
тры падранкі-качкі,
узяла іх на рукі —
кроў закапала на зямлю...
Гэта знак, што будуць госці,
крэўныя, трое...
няйнакш прыедуць сыны, усе разам...
Якая радасць!
Устае матуля рана,
запальвае ў печы,
гатуе абед,
грэе ваду, мые талеркі:
гэтая, з сіняй аблямоўкай,— Пецева,
гэтая, з кветачкамі,— Мішава,
гэтая, чысценькая,— Грышава.
Ставіць талеркі на стол:
Пецева месца — на куце,
Мішава — каля акна,
Грышава — на ўскраечку,
ён ніколі не даядае, бяжыць на гулі...
Дастае матуля з куфра
квяцістую гарусавую хустку,
накідае яе на плечы,
выходзіць за веснічкі
і глядзіць, і глядзіць
з-пад рукі на дарогу,
ці не пакажуцца з-за павароту сыны:
большанькі, высокі і статны Пеця,
сярэдненькі, плячысты Міша,
меншанькі, шчуплы, вяртлявы Грыша.
Сонца падымаецца ў зеніт,—
чакае матуля.
Сонца апускаецца за лес,—
чакае матуля.
Змяркаецца,—
чакае матуля.
Цямнее,—
чакае матуля
сваіх сыноў:
большанькага Пецю,
які прапаў без вестак,
сярэдненькага Мішу,
што згарэў у самалёце,
меншанькага Грышу,
павешанага фашыстамі...
Як доўга яны ідуць!
Відаць, здарожыліся,
зноў не паспелі на абед...