Ты якраз падобна да яе —
мною створанай у мроях-летуценнях.
Як старанна рысачкі твае
сабіраў я ў гушчары ўяўлення!
З гэтых рысак склаў я вобраз той,
для каго адкрыю сэрца насцеж,—
не хапала мне яе адной,
каб было, як кажуць, поўным шчасце.
Ведаў: недзе ёсць яна, жыве,
можа, побач, можа, дзе далёка.
Ведаў: трэба адшукаць яе,
ведаў, што знайсці яе не лёгка.
І навекі слаўлю гарадок,
той, куды прыехаў з адной мэтай —
запісаць там хоць адзін радок
вестак празаічных для газеты.
Адцвітала ў скверыку вясна,
макі захлыналіся ў пажарах.
І цябе адразу я пазнаў,
бо такую ж сустракаў у марах.
Вось і ўсё... Што можна ўспамінаць,
рынуўшыся ў залатую просінь?
За акном гады мігцяць-ляцяць,
і за скроні мацае ўжо восень.
Пакідае час сляды свае
на пяску, на кветках, на каменні.
Ты ж усё падобна да яе —
той, што мне стварылі летуценні.
1957