У верасні святлее чарналессе,—
жаўцяць ліству начныя халады.
У выцвілай траве паміж алешын
растуць ваўнянкі, рыжыкі, грузды.
Я іх люблю збіраць. Устаў на золку,
у гумавыя боты ціха ўлез.
Туманна. Золка. У руках кашолка
рыпіць, трывожыць яшчэ сонны лес.
Ці ж сонны? Прыглядаюся паволі
да ўмяцін на ствалах і на траве.
Мы, людзі, спім. А лес не спіць ніколі
шуміць, расце, змагаецца, жыве.
За ноч расой набраклі павуціны,
халоднай плазмай ліпнуць да шчакі.
Вядзе ў асіннік свежы след ласіны,
узрылі мох галодныя дзікі.
Зямля бугрыцца над крацінай норкай,
упарты землякоп не ведаў сну.
Мільгнула ценем жвавая вавёрка
і вёртка шмыганула на сасну.
А во і рыжык,— выгнуўся, зламаўся,
ружовую рашотку паказаў.
Не толькі сам ён дэмаскіраваўся,
а й цэлы полк сваіх сяброў прадаў.
Нажом зразаю бледныя галовы —
няма ўжо на ратунак ім надзей!
...А сонца ўстала собалем барвовым,
і новы дзень спакойна ў лес ідзе.