У гэтым маленькім,
як мошка, зярняці
схавана ўсё тое,
што потым нас будзе здзіўляць:
карэньчыкі, парастак востра-зялёны,
які разаўецца ў сцябліначку —
трубку жывую,
што колас пад сонца
падыме, налье і даспеліць
і будзе струною пад ветрам
хвалебную песню звінець.
А колькі ў ім атамаў
кружаць свае электроны,
ты, фізік прамудры,
зірні ў мікраскоп і скажы:
каторы з іх стане лістком,
а каторы — сцяблінкай,
каленцам,
зярняткам,
вусом-асцюком?..
Вось гэтак і дзеці.
Бягуць сёння ў школу гурбою,
вясёлыя ўсе,
загарэлыя ўсе
і бяскрыўдныя ўсе.
І хтосьці з іх стане шафёрам,
шахцёрам,
плыўцом,
камбайнёрам,
артыстам,
паэтам,
вучоным,
суддзёй,
касманаўтам,
паслом.
Настаўнікі бачаць, вядома:
адзін на ляту ўсё хапае,
другі — ні туды ні сюды,
мог бы знаць, ды чагось не стае,
а трэці — зусім ветрагон,
не вучыць нічога, няўклюда,
чацвёрты — не цяміць зусім,
пусты і тупы, як бязмен...
Ды пройдуць гады,
і з выдатніка выйдзе пасрэднасць,
а той, хто нічога не цяміў,
здзівіць трактатамі свет,
і ціхенькі хлопчык, што слова баяўся
прамовіць,
з высокай дзяржаўнай трыбуны
прамовамі будзе грымець.
...Зярнятка ляжыць
на далоні маёй агрубелай,
пасею вясною ў раллю яго —
вырасце колас жыцця.
Гуляюць на школьным двары
хлапчукі і дзяўчынкі,
што трэба зрабіць нам,
каб лёсы іх шчасцем цвілі?