Зноў мне — турысцкаму вязню —
паказваюць дзіва за дзівам:
у Марыянскіх Лазнях — лазню,
у Пльзені — пльзенскае піва,
у замках — вежы з байніцамі,
у касцёлах — алтары і арганы,
у музеях — фрэскі маляўнічыя
ды скульптуры ваяўнічыя
рыцараў і атаманаў.
Калі пад’язджалі да Карлавых Вараў,
нас папярэдзілі строга:
— У Тэплай рэчцы вада — як вар, а
жыве ў ёй,
не варыцца,
стронга.
Гэткі ж і фантан гарачы —
рук сваіх не апячыце;
на добры ўспамін гарлачык
з доўгім носікам купіце...
Зроду я пра сувеніры не марыў.
Іду з-пад прыгожых гандлярскіх падстрэшкаў
на плошчу,
дзе Карлавы Вары
Гагарын
сагравае бронзавай,
роднай мне,
ўсмешкай.