Зарасло чарнобылем былое,
крапівой глухою зарасло.
Тэлехвалі сёння спрытна ловіць
чуйнымі антэнамі сяло.
З важнасцю дзяржаўнай вечарамі,—
бо няма патрэбы прасці, ткаць,—
землякі сядзяць перад экранам,
перадачы трох праграм глядзяць.
Зрэдку каменціруюць падзеі:
— Во размах!
— Будуем на вякі.
— Шчэ дарагаватае адзенне,
хоць і ткуць мацерыю станкі...
— Дзе там дарагое! Ў аксаміце
ходзяць і мужчыны і жанкі.
— Гэтым трэба толькі ганарыцца.
— Ну, а я што? Час цяпер такі.
Час такі.
А тое ўсё, былое,
адцвіло, травою зарасло...
Мы яго прыпомнім шчырым словам,
каб назад вярнуцца не змагло.