Не спадлі шчэ раннія росы
І сонца не стала сіяць,
Як вострыя ў поплаве косы
Вясёла і зычна звіняць.
Бліскаюць рэзва на сонцы,
Свішчуць, шумяць у траве.
Думкі жывым валаконцам
Ўюцца ў касцоў ў галаве.
Росная гнецца травіца
Роўна, пракос у пракос.
Радасць у сэрцы іскрыцца,
Труд нам адплату прынёс.
Гэй, разыдзецеся, рукі,
Косы так востра бяруць,
Цела не ведае мукі,
Ногі спачынку не ждуць!
Сонца яскрава зіяе,
Ветрык нячутна шуміць;
Роўна трава правядае,
Весела сена сушыць!
Песнямі спорыць работу,—
Бабы і хлопцы пяюць.
Поўны працоўнай ахвоты
Сэрцы іх радасна б’юць.
Зыкі сталёвыя клёпу
Песняй срабрыстай звяніць.
Ссохшае сена у копы
Бабы спяшаюць складаць.
Тут жа растуць ўвачавідкі
Тоўстыя копы у рад.
Многа выказвае прыткі
Поспех рухавых дзяўчат!
Променем смуглыя твары
Ў працы жывой аддаюць.
Многа гадзіны прыпару
Сіл у людзей адбяруць!
Толькі недарма ўсе сілы
Людзі сцяраюць свае,
Праца ўвесь свет ускарміла,
Праца нам шчасце дае.
Працаю сілы прыроды
К людзям у слугі ідуць,
З ёю ж у свеце народы
Лепшае долі прыждуць.
Вількамір, 1912