Калі ты сам сабой, а ўсе ў аблудзе,
Сябе згубіўшы, шлюць табе праклён,
Калі ты верыш сам сабе, а людзі
Зняверана смяюцца наўздагон;
Калі, чакаючы, не пахіснешся,
Хлуснёй хлусні не плоціш як шчадрэй,
І не цвяліш нянавісць, і не пнешся
Здавацца лепшым, гаварыць мудрэй;
Калі ты не прыгонны ўласнай мары,
Калі не самамэта роздум твой,
Калі трыумфу дым і краху хмары
Сумееш не адчуць над галавой;
Калі цярпецьмеш праўду, што казаў ты,
Хоць стала пасткай ёлупням яна,
Жыцця набытак рухнуў, а назаўтра
Усё струмантам старым вярнуў спаўна;
Калі ты згрудзіць дужы ўсе жаданні
І рызыкнуць паставіць іх на кон,
І страціць, і ні слова шкадавання
Не выдыхнуць, пачаўшы з тла свой плён;
Калі прымусіш сэрца і цягліцы
Яшчэ служыць табе, хаця даўно
Яны паспелі, як і ты, знасіцца,
Жаданне пратрымацца ў Вас адно;
Калі з натоўпам з годнасцю гаворыш
І з каралём не траціш свой спакой,
Калі не ў страх Табе ні друг, ні вораг,
Калі ўсе людзі лічацца з Табой;
Калі напоўніш прагныя мінуты
Секундамі, што спешаць бег гадзін,
Тады твая Зямля і ўсе пакуты,
І - больш таго - ты Чалавек, мой сын!