БЕЛАРУСКАЯ ПАЛІЧКА

Эліза Ажэшка

Дзюрдзі

Прадмова

 

У агромністай судовай зале машына правасуддзя адкрылася перад вачыма людзей ва ўсёй сваёй грознай велічы.

Быў зімовы вечар. Патокі святла з падвешаных да столі жырандоляў, з лямпаў каля белых гладкіх сцен залівалі чырвонае сукно на вокнах і сталах, стракатасць адзення і твараў тлумнай і шматлікай сёння публікі. У глыбіні залы засядалі суддзі, збоку пад адной са сцен на двух высокіх разьбяных лавах занялі свае месцы прысяжныя. Каля аднаго акна публічны абвінаваўца, схіліўшыся над ярка асветленым сталом, пільна ўзіраўся ў раскрыты звод законаў, ля другога - судовы сакратар перабіраў стос папер. Чыноўнік, прызначаны пільнаваць парадак, у шытым золатам мундзіры з пяром у руцэ шпарка і ціха перабег залу і сеў збоку. У поўнай цішыні, якую не парушала нават на момант стоенае дыханне соцень грудзей, старшыня суда голасна і выразна зачытаў абвінавачванне. Гэта не было звычайнае парушэнне закону, гэта было злачынства, страшнае злачынства, адно з тых, якія часам, нібы жахлівы сон, праплываюць перад смутным паглядам чалавецтва. Хто ж былі, да якога грамадскага класа належалі, як выглядалі тыя няшчасныя і страшныя людзі, што яго ўчынілі? Некалькі соцень вачэй адначасна зірнулі на лаву абвінавачаных.

Там, насупраць высокіх разьбяных лаваў прысяжных, сядзеў задумлівы і неспакойны судовы абвінаваўца, які нервова крэсліў алоўкам на паперы нейкія размашыстыя запісы. Вось тут, над высокай парэнчай ягонай лавы, падняліся і сталі ў яркім святле чатыры мужчынскія постаці ў доўгім турэмным адзенні. Яны толькі што ўвайшлі сюды праз нізкія дзверы, адкуль зеўрала цемра нейкага падсобнага памяшкання, і таму здавалася, што з'явіліся яны з бездані. Дзверы гэтыя зачыніліся амаль адразу ж, як толькі чатыры стражнікі пасталі з абодвух бакоў лавы, трымаючы над галовамі ўзнятыя штыкі, якія быццам купаліся ў сляпучым святле лямпаў.

Акружаныя блішчастымі вастрыямі штыкоў, стоячы твар у твар са сваімі суддзямі ў патоках святла, што высвечвала кожную рыску і амаль кожную маршчынку на тварах, чатыры падсудныя, нібы застыўшы ў сваёй скаванасці, пачалі адказваць на пытанні старшыні.

Іхнія прозвішчы?

Чатыры мужчынскія галасы досыць выразна, голасна адказалі па чарзе:

- Пётра Дзюрдзя.

- Стафан Дзюрдзя.

- Сымон Дзюрдзя.

- Клеменс Дзюрдзя.

Іхні стан?

Сяляне, земляробы і ўладальнікі зямлі. Толькі апошні ўласнай зямлі яшчэ не меў, але быў сынам і спадкаемцам першага, Пётры Дзюрдзі, які не толькі яе меў, але некалькі гадоў займаў у сваёй вёсцы важную ў грамадскім жыцці сялян пасаду старасты.

Цяпер пытанне найбольш цікавае.

Ці прызнаюцца яны, што ўчынілі злачынства, у якім абвінавачваюцца?

Зноў чатыры галасы па чарзе, хто ціха, а хто больш гучна, але аднолькава выразна адказалі:

- Прызнаюся.

Прызнаюцца. Значыць, няма ўжо сумнення, што яны ўчынілі гэтае злачынства. Не жабракі, не валацугі, не пралетарыі, што жывуць у атрутнай атмасферы пякучай зайздрасці і подлага разбою, але земляробы, якім божыя вятры прыносяць моц і здароўе... гаспадары, якім уласная зямля родзіць буйное калоссе... працаўнікі, абпаленае сонцам чало якіх па чысціні і велічы можа зраўняцца з чалом, увенчаным лаўрамі. Што ж гэта такое? Ці яны нарадзіліся ўжо вылюдкамі? Ці калі былі яшчэ ў калысках, геній злачыннасці адурманіў іх сваім дыханнем? Ці яны не мелі сэрца і сумлення ў сваіх грудзях і ніводнай з тых струн дабрыні, літасці, справядлівасці, якія векавым мазалём выпрацавала чалавецтва ў сваім лоне? Можа, гэта былі вар'яты, ідыёты, дурні, што не маглі адрозніць добрае ад ліхога?

Дзіўная рэч. Дарэмна некалькі соцень людскіх вачэй утаропілася ў іхнія твары: сувязі паміж імі і тым, што зрабілі, знайсці было немагчыма. Не выглядалі ані на тых, што прыходзяць у свет са злачыннымі задаткамі, ні на вар'ятаў, ні на ідыётаў.

Першы з іх, якога звалі Пётра Дзюрдзя, быў высокі, хударлявы і ўжо немалады, але яшчэ моцны і дужы чалавек. Густыя цёмна-русыя валасы яго, прысыпаныя сівізной, былі такія доўгія, што ажно спадалі на каўнер турэмнай апраткі. Абрамлены гэтымі доўгімі з лёгкай сівізною валасамі і коратка падстрыжанай бародкай яго бледнаваты твар прыемна ўражваў сваёй лагоднасцю і сур'ёзным выразам. Шчокі, схуднелыя, можа, у вязніцы, падкрэслівалі правільны і прыгожы авал, вусны пад пшанічнымі вусамі крыху дрыжэлі, на высокім ілбе цямнела некалькі глыбокіх маршчын, а шэрыя задумлівыя вочы з-пад навіслых і густых броваў глядзелі наўкол паважным і вельмі сумным паглядам. У час, як толькі стаў ля лавы абвінавачаных, можна было заўважыць ледзьве відочны рух рукі, якім на сваіх грудзях накрэсліў знак крыжа, а калі ўжо адказаў на ўсе зададзеныя пытанні, абапёр складзеныя рукі на парэнчы лавы і падняў вочы ўгору. У гэты час на ягоным твары з'явілася нешта летуценнае, нешта, што выяўляла пакорліва шаптаную ў глыбіні душы малітву. Неўзабаве, аднак, павекі прыкрылі яго разамлелыя зрэнкі, карак прыгнуўся, галава звесілася на грудзі і ўжо так са складзенымі рукамі ён стаяў да канца, паважны, лагодны і вельмі зажуроны.

Зусім непадобным да Пётры быў ягоны стрыечны брат Сцяпан. Таксама высокі, але плячысты і статны брунет з чорнымі, як ноч, валасамі і чорнымі густымі вусамі, быў бы ён цудоўнай выявай моцнага, пародзістага і прыгожага селяніна, калі б не заўчасна састарэлы твар. Яму не было яшчэ і сарака, а прадаўгаватыя і правільныя рысы яго твару былі так пераараныя і зморшчаныя, што, здаецца, на ім нельга было знайсці ніводнага гладкага месца. Здавалася, што нейкі вялікі агонь абпальваў гэты твар да таго часу, пакуль скура яго не зрабілася цёмнай, амаль карычневай. Відаць было і тое, што не фізічныя пакуты зрабілі яго такім, а знішчылі і спалілі яго раптоўныя жарсці і патаемныя згрызоты. Твар гэты быў пануры і роспачны, смелы і разумны. Чорныя Сцяпанавы вочы абыякава, але разумна і нават жвава глядзелі проста перад сабой, у яго паставе і рухах адчувалася энергія, лішак якой павінен быў знаходзіць сабе выйсце ў нястрымнай, раптоўнай запальчывасці.

Трэцім і цалкам адрозным ад іх быў Сымон Дзюрдзя. Нізкі, худы, з хвалістымі, зблытанымі валасамі, якія амаль закрывалі лоб, з трошкі прыадкрытымі вуснамі, малым кірпатым носам, уціснутым ля самага лба. Быў гэта немалады чалавек, брыдкі, адурманены відавочным злоўжываннем алкаголю і зведзены ім да жывёльнага стану. Ягоныя вочы п'янтоса з бледна-блакітнымі зрэнкамі аплывалі хваравітай вільгаццю, тоўстым і чорным пальцам абціраў ён часам слёзы з павек і бессэнсоўным рухам размазваў іх па худой пажоўклай шчацэ. Ягоныя рухі, позірк і постаць выяўлялі разжаленасць, змешаную са страхам. Устрывожаны, раздражнёны і адурэлы, не ведаў, што рабіць з рукамі, якія то складаў, то апускаў, не закрываючы пры гэтым ні на хвіліну рот.

Наймаладзейшым з усіх, зусім яшчэ маладым, бо меў толькі-толькі дваццаць два гады, быў Клеменс, сын былога старасты Пётры Дзюрдзі. Гэты прыгожы светлавалосы хлопец, круглатвары, румяны, з блакітнымі, як неба, вачамі, выглядаў дзікім макам, што буйна расцвіў сярод поля і быў раптоўна перасаджаны ў гэты людскі тлум, у гэтую прасякнутую штучным святлом атмасферу, напоеную грозьбай непазбежнага прысуду. Сорам быў галоўным пачуццём, якое малявалася на ягоным юначым і свежым, як ранак, твары. Калі першы раз звярнуліся да яго позіркі натоўпу, агністая чырвань заліла яму шчокі і лоб. Зачырванеўся зноў, кажучы: «Прызнаюся!», і потым чырванеў штораз, калі падчас судовага працэсу згадвалася ягонае імя. Задумваўся часам і глядзеў кудысьці далёка-далёка. Тады набягалі на ягоныя вочы слёзы. Але часам маладая цікавасць брала верх над усім іншым. Тады з-пад павек нясмела, але з цікаўнасцю прыглядваўся ён да ўсяго, што яго акружала і аб чым пад сваёй страхою ён нават не сніў. Божа мой, як тут светла, як быццам расчыніліся нябёсы і ўсё сваё святло вылілі на зямлю, як тут людна, нібыта збеглася сюды паўсвета, якія прыгожыя ва ўсіх строі, нібы тут павінен адбыцца нейкі вялікі і вясёлы фэст. А ён чаго тут? Бандыт, якога павінны судзіць. На колькі засудзяць? Адзін толькі Бог ведае. За гэтымі сценамі веюць божыя вятры, лятуць да ягонай роднай вёскі, лятуць да хаты, дзе старая маці засталася з заламанымі рукамі, лятуць да таго поля, якое ён ужо некалькі гадоў араў, калі сонейка свяціла ясна, пахлі зёлкі, сэрца білася роўна, ціха, вясёла, не так, як цяпер, ажно калоціцца ў грудзях ад сораму і трывогі, нібы звон, што б'е на хаўтурах...

Значыць, вось гэтыя чацвёра ўчынілі страшнае злачынства, панурае, як сон зімовай завірушнай ночы. Тады таксама была зімовая завейная ноч... Але чаму? Як? Пад уплывам якіх спакус і падшэптаў?

З выказванняў сведкаў, з судовых роспытаў, са старанна выслуханых пазней людскіх апавяданняў, з прызнанняў, якія давалі падсудныя свайму абаронцу, ад пачатку і да канца свайго адкрылася перад тымі, хто прагнуў яе спазнаць, наступная гісторыя.

 

І

 

У Сухой Даліне панаваў відочны разумовы рух, які часам дасягаў вяршынь абурэння. Што ж так абыходзіла жыхароў гэтай вёскі, якая доўгай чарадой, можа, сорак хат і гародаў, досыць маляўніча расцягнулася сярод палёў, асінавых і бярозавых гаёў, што аздаблялі яе? Большасць хат тут мела заможны выгляд; былі, праўда, між імі і аселыя, спарахнелыя развалюхі, але не бракавала і такіх, што свяціліся белымі комінамі, вялікімі вокнамі і акуратнымі ганкамі, абапёртымі на слупкі, з прыладжанымі на іх вузкімі лавачкамі для сядзення. Хвалістыя палі мелі дагледжаны і пладародны выгляд, за імі зелянелі лугі і пашы, у гародах стаялі саспелыя густыя каноплі, адцвітала бульба, абяцаючы добры ўраджай, даспявалі вялікія качаны капусты, густа пасаджаныя вішні павінны былі даваць шмат ягад. Значыць, нястача заглядала сюды толькі час ад часу і толькі ў бяднейшыя хаты; самыя заможныя выглядалі так, як быццам у іх не бракавала не толькі хлеба, але нават малака і мёду, а можа, і грошай. Дык які ж неспакой узрушыў у гэты прыгожы летні вечар жыхароў вёскі? Пра што так ажыўлена гаварыла грамадка баб перад адной з найбольш багатых сядзіб, што да яе далучаліся нават старэйшыя і малодшыя дзеці? Дзяўчаткі ад сямі да чатырнаццаці гадоў, у сініх спаднічках і шэрых кашульках, босыя, з чырвонымі хусткамі на галовах, з-пад якіх выбіваліся русявыя кудзеркі, стаялі пад плотам чародкай і, сплёўшы на спаднічках малыя, чорныя, як зямля, рукі, з цікавасцю глядзелі шырока расплюшчанымі вачамі, а ў іх блакітных ці карых зрэнках вячэрняе сонца рассыпала рухомыя іскры. А бабы гаварылі, махалі рукамі, крычалі. Хлопцы, рознага ўзросту, стаялі за бабамі, але не так спакойна, як дзяўчаткі, што ўмасціліся пад плотам. Таксама босыя і светлавалосыя, апранутыя ў шэрае палатно, уціскаліся яны паміж мацяркамі і цёткамі, узнімалі да твараў кабет свае загарэлыя смелыя і вясёлыя тварыкі, крыўляючыся, свавольна перадражнівалі бабскую гамэрню і зацятасць. Старэйшыя цягнулі кабет за фартухі і нахабна ўмешваліся ў гаворку; адзін з наймалодшых, можа, пяцігадовы, у доўгай, ажно да пят, кашулі, з вялікім жыватом і апухлымі жоўтымі шчокамі, трымаў увесь час пальцы ў засліненых вуснах і бяздумнымі нерухомымі зрэнкамі глядзеў у твар сваёй мацеры і плаксівым працяжным голасам час ад часу ныў:

- Та... та!

Каля хаты, на вузкім дзядзінцы, дзе тоўпіліся бабы і дзеці, таксама чуўся нейкі гоман, але значна меншы, бо тут сабралася грамадка мужчын, што гаварылі няшмат і цішэй за жанчын. Адзін з іх, укленчыўшы ля дзвярэй стайні, расшчапляў сякерай на дробныя трэскі палена, быў моцна захоплены гэтай працай, як быццам выконваў надзвычай урачыстую і вельмі важную работу. Гэты селянін, з пахіленай галавой і прыгнутымі плячамі, ужо немалады і хударлявы, але яшчэ моцны і здаровы, быў адным з найзаможнейшых і найлепшых гаспадароў Сухой Даліны, уладальнікам гэтага дому. Яго звалі Пётра Дзюрдзя. Каля яго стаялі двое ягоных сыноў, маладыя, але ўжо дарослыя хлопцы, далей - стрыечны брат Пётры, аднак зусім непадобны да яго, Стафан, альбо Сцяпан, як звалі яго ў вёсцы, Дзюрдзя, які прыглядваўся да ягонай працы з панурым выразам на заўчасна састарэлым і нібыта абпаленым твары; яшчэ далей стаяў таксама Дзюрдзя, што называўся Сымон, змізарнелы і знішчаны, які за кожным уздыхам выдыхаў з сябе моцны пах гарэлкі. Відаць, гарэлка зацягнула бялкі ягоных вачэй крывяністаю плёнкай, высушыла і зжаўціла шчокі, можа быць, была яна таксама прычынай падранай кашулі і таго, што быў босы, у той час як іншыя былі ў прыстойных даматканых сярмягах і грубых, але высокіх, ажно да каленяў, ботах. Апрача пяці Дзюрдзяў было яшчэ там некалькі маладзейшых і старэйшых сялян, больш ці менш ажыўленых, якія, аднак, здавалася, былі таксама моцна зацікаўленыя тым, што вырабляў Пётра Дзюрдзя, яны пераглядваліся паміж сабой, пасмейваючыся, часам паціскалі плячыма і перакідваліся словам. А перад брамай усё яшчэ гаманілі кабеты, крычалі і махалі рукамі. Часам тая ці іншая ад вялікай узбуджанасці ажно прысядала да зямлі ці біла рукамі ў плечы і шчокі суседак. А тыя, павярнуўшыся, паспешліва адпіхвалі яе і правілі далей сваё ажно да страты дыхання, напружваючы галасы да найвышэйшых і самых прарэзлівых гукаў людской гартані. Якраз такім голасам адна з іх, павярнуўшыся да дзядзінца, загукала:

- Пятрук! Гэй, Пятрук! Скончыш ты калі ці не? А то сонца зойдзе і сабакі, а не людзі, пачнуць хадзіць па палях!

- Пара ісці, далібог, пара! - хорам паўтарыла некалькі пісклівых жаночых галасоў.

Іншыя дадалі:

- Ці вам не сорам, Пятрук, так марудзіць? Эх, дужы мужчына! А баба хутчэй бы тых трэсак нашчапала, як ён... вялікі гаспадар!

Пётра Дзюрдзя гэтых выкрыкаў, звернутых да яго, нібыта не пачуў; і галавы не падняў, і вуснамі не паварушыў. Усё шчапаў і шчапаў палена на тоненькія трэсачкі з такой сур'ёзнасцю і ўрачыстасцю, што магло здацца, нібыта вось-вось перажагнаецца і працу сваю пажагнае, такой была яна для яго важнай і амаль святой. Двое сялян, што стаялі паблізу, адначасова спыталі ягонага стрыечнага брата Сцяпана Дзюрдзю:

- Няма! Ну, і ані трошачкі няма?

Зморшчаны, учарнелы Сцяпан адказаў:

- Так, як няма нічога! Кроплю з сябе пусціць і, каб яе забіў, больш ужо не дасць! Дзіцяці, як раскрычыцца, няма чаго ў губу даць...

- А-а-а-а! - голасна і працяжна дзівіліся тыя.

- А перад тым як было? - пацікавіўся нехта збоку.

- Перад тым, - адказаў селянін, - бывала, і больш як гарнец дадуць...

- Дзве?

- А дзве.

- То так, як у мяне! - заўважыў мізэрны Сымон. - Адна толькі, а бывала, з гарнец дасць...

Сяляне штурхануліся локцямі і пераглянуліся між сабой, паглядаючы на панурага Сцяпана.

Азваўся нейчы жартаўлівы голас:

- Ой, будзе табе, Сцяпане! То ж там у цябе зараз гарачае пекла.

Другі з грубым смехам дакінуў:

- Я ж учора чуў, як тая верашчала ў сваёй хаце, як ачынёна*...

* Ачынёна (дыялект.) - вар'ятка.

- Хто? - спытаўся нехта збоку.

- А Разалька, Сцяпанава жонка...

- Ой, злосная баба, дык злосная... як агонь... - дадаў адзін з суразмоўцаў.

Сцяпан яшчэ ніжэй схіліў галаву і маўчаў.

Ад брамы даляцеў зноў той самы жаночы голас, толькі яшчэ больш прарэзлівы і раззлаваны:

- Пятрук! Ой, Пятрук! Скончыш ты калі ці не?

Мужчыны зарагаталі.

- От, як Сцяпанава жонка галосіць, так пільна ёй ведзьму лавіць! Гэй, Пятрук, хутка ідзі, бо баба як раззлуецца, дык бяда будзе... ты ўжо ёй рады не дасі... паб'е!..

Пётра Дзюрдзя аддаў аднаму з сыноў сякеру, каб той занёс яе ў хату, а сам прыўзняўся з каленяў і, пэўна, не таму, што перапалохаўся гневу Сцяпанавай жонкі, а таму, што ўжо скончыў сваю работу. Пад сцяной стайні ляжала вялікае бярэмя тонкіх, сухіх, адборных для распальвання паленцаў. Пятро схіліўся, узяў гэтае бярэмя і выйшаў з ім за браму. Тут прывіталі яго гучныя крыкі баб і акружыў дзяціны рой. Дзяўчаткі паадрываліся ад плота і спаважна падыходзілі да яго, хлапчукі, як жарабяты, скакалі вакол, з падбрыкваннем і віскам.

- Прэч пайшлі! - крыкнуў Дзюрдзя на дзяцей, якія тут жа разбегліся ва ўсе бакі, але, запыніўшыся паблізу, усё прыглядаліся да дроў, што ён нёс, быццам бачылі іх упершыню ў жыцці.

Адна з кабет, якраз тая, што вяла паміж іншымі рэй, высокая, худая і смуглявая, з чорнымі гарачымі вачыма, Сцяпанава жонка, Разалька, выскачыўшы наперад і ўпёршыся рукамі ў бокі, з вялікім імпэтам спыталася ў Пётры:

- А дрэва асінавае?

- Ну, а якое ж? - пагардліва азваўся сур'ёзны мужчына.

- Ці ж і праўда асінавае?

І зноў пачала зацята:

- Бо калі не асінавае, дык нічога з таго не будзе... ведзьма не прыйдзе на іншае дрэва, толькі на асінавае... Прысягні, Пятрук, што асінавае дрэва ўзяў, прысягні тут жа, зараз пальцы на крыж злажы і прысягні, што асінавае...

Задыхаючыся ад хуткай гаворкі, торгала рукаў і полы саматканай Пётравай світкі, локцямі адштурхоўвала ад сябе таварышак, што спрабавалі, цягнучы яе за плечы і кашулю, паўстрымаць яе заўзятасць. Хацеў зрабіць гэта і Сцяпан. Цёмныя вочы яго заіскрыліся, сціснутым кулаком ён ударыў жонку ў плечы так моцна, што яна пахіснулася і, відаць, упала б праз некалькі крокаў, каб не абаперлася рукой аб плот. Аднак хуткая, як бліскавіца, і спрытная, як вавёрка, яна ўмомант падскочыла да мужа, гучна пляснула яму па твары і, больш не зважаючы на яго, пабегла зноў за Пётрам, забягаючы таму наперад і на розныя лады паўтараючы:

- А асінавае дрэва? Сапраўды асінавае?.. Прысягні, Пятрук, што асінавае...

У грамадзе, што ішла за Пётрам, выбухнуў гучны рогат. Сцяпан ішоў, звесіўшы галаву, маўклівы, як нябожчык. Да шчакі, якая ад поўхі налілася крывавай чырванню, нават не даткнуўся, а цёмная і грубая скура ягонага твару так зморшчылася, што не засталося на ёй ніводнага роўнага месца. Вочы, з якіх ляцелі іскры, ён убіў у зямлю, а праз сціснутыя зубы выцадзіў кароткі і невыразны праклён. Відаць, ён саромеўся і адначасова ўвесь дрыжэў ад абурэння.

- Стыдна! - гучна сказала немаладая, змучаная хваробамі, але яшчэ прыгожая жонка Пётры Дзюрдзі, найлепш сярод іншых кабет апранутая і найменш крыклівая. - Я з маім век пражыла, сыноў пагадавала, што выраслі, як тыя дубы, а ніколі паміж намі сварак і боек не было, далібог, не было.

- Стыдна! - паўтарыла некалькі галасоў, а адзін з мужчын, паказваючы на Сцяпана, з усмешкай дадаў:

- Такі з яго мужык? Бабе кіраваць дазваляе! Я б яе...

Над гаманой і рогатам натоўпу зноў узнёсся Разальчын голас, але на гэты раз настолькі роспачны і тонкі, як бы ёй хто нож да горла прыставіў:

- А асінавае дрэва? Пэўна асінавае? Прысягні, Пятрук, што асінавае...

Стары, невысокі і худы селянін, што зваўся Якубам Шышкам, выйшаў з натоўпу і падышоў да кабеты, якую прыводзілі ў шаленства сумненні, з якога дрэва нашчапаны трэскі. Ён паважна прамовіў:

- Не дурыся, Разалька! Я ж там быў і бачыў, што дрэва асінавае... То ж і ў мяне няшчасце... і я хачу той праклятай ведзьме ў вочы зірнуць... ці ж я б пагадзіўся, каб дрэва іншае было, не асінавае?..

Словы гэтыя нібы халоднай вадой абдалі Разальку, замоўкла, і, крыху адстаўшы ад Пётры, паспешлівым і хісткім крокам, што так уласцівы нервовым і неспакойным істотам, далучылася да гурту іншых жанчын. Зрэшты, па меры шэсця грамада змяншалася. На панадворках хат, якія міналі, рыкалі толькі што прыгнаныя з пашы каровы, дрыготкім блёкатам азываліся авечкі, нераспрэжаныя плугі і бароны стаялі так, як пакінулі іх гаспадары, відаць, гнаныя спехам і цікаўнасцю. То тут, то там нехта з тых, хто заставаўся ў хаце, распальваў у печы, і залацістыя бляскі агню за малымі вокнамі нагадвалі пра голад, запрашаючы на вячэру. Тады мужчыны і кабеты адлучаліся ад тлуму і знікалі за брамамі дзядзінцаў альбо ў хатах. Перад тым, аднак, збіваліся на колькі хвілін у невялікія чародкі і перакідваліся абрывістымі фразамі, якія павінны былі сцісла перадаць усе іхнія думкі.

- Камедыя! - паціскаючы плячыма, казалі адны.

- Хай тую камедыю ліха возьме! - сярдзіта абзываліся жанчыны. - Гэта бяда, згрызота, вялікая ўтрата, а не камедыя...

- Цікава! Ну, цікава, хто гэтая ведзьма?

- Прыйдзе яна на агонь ці не?

Гэтае апошняе пытанне завісла на ўсіх вуснах; розныя галасы, мужчынскія і жаночыя, дзіцячыя, старыя і маладыя, паўтаралі яго ў хатах, аборах, стайнях, на дзядзінцах і каля студні, дзе дзяўчаты пад скрып жураўля чэрпалі ваду.

- Прыйдзе яна на агонь ці не?

Самыя старэйшыя адказвалі:

- Чаму ж ёй не прыйсці! За дзядоў і прадзедаў нашых прыходзіла, то і зараз прыйсці павінна...

А Пётра Дзюрдзя ў той час усё ішоў наперад павольным і размераным крокам. Выходзячы са свайго двара, ён надзеў на густыя, пабеленыя ўжо сівізною валасы старую, абшытую аўчынаю шапку. У доўгай палатнянай світцы, пафарбаванай у чырвоны колер, у высокіх ботах і ў гэтай шапцы, аўчынка якой звісала над брывамі, з бярэмем дроў, меў ён выгляд святара, які рыхтуецца да выканання ўрачыстага абраду. Выраз ягонага хударлявага з кароткай бародкай твару зусім не быў ані панурым, ані раззлаваным, а толькі роздумным і амаль урачыстым. Маўчаў, як нябожчык, глядзеў перад сабой шэрымі вачыма, у якіх адбівалася пакорлівасць і нейкая нямая просьба, звернутая невядома да каго. Можна было падумаць, што ў глыбіні сваёй душы ён у гэты час горача маліўся. Адразу ж за ім ішлі два ягоныя сыны, высокія, светлавалосыя, з адкрытымі і вясёлымі тварамі хлопцы; далей, нізка схіліўшы галаву, цяжкім крокам ступаў Сцяпан, побач валокся ў сваім падзёртым адзенні, з прапітым тварам Сымон Дзюрдзя і вельмі паважна крочыў стары невысокі сівы Якуб Шышка. З жанчын засталіся толькі жонкі трох Дзюрдзяў і нейкая гожая дзяўчына, што весела зіркала час ад часу на маладога Клеменса Дзюрдзю. Ёю і заканчвалася шэсце. Усе дзеці, як дзяўчаткі, так і хлопчыкі, надта ж хацелі далучыцца да працэсіі, але іх адагналі, і застаўся толькі адзін чатырохгадовы хлапчынка ў доўгай кашулі, з выпучаным жыватом і апухлымі шчокамі. Хутка-хутка перабіраў ён сваімі малымі ножкамі, дрыпаючы па чорнай, няроўнай вясковай вуліцы ўслед за натоўпам і час ад часу плаксіва, працяжна клікаў:

- Та... та!

Аднак людзі не зважалі на гэты дзіцячы покліч. То тут, то там зрываліся са стрэх галубы і з салодкім буркатаннем узляталі ў паветра на серабрыстых ці ружовых крылах; шыкоўныя, у рознакаляровым апярэнні пеўні, спалоханыя тупатам шматлікіх крокаў, цяжка ўздымаліся з зямлі і сядалі на платах, праз адчыненыя брамы выбягалі жоўтыя, чорныя і рабыя сабакі, пазнаўшы сваіх, з цікавасцю альбо абыякава паглядалі на натоўп. Недзе там за вёскай, за палямі і гаямі, павінна ўжо было садзіцца сонца, бо апошнія яго промні кідалі на сцены хат і людскія твары мігатлівыя ружовыя водбліскі. Яшчэ толькі што рубінава-чырвоныя, шыбы вокнаў бляклі і згасалі, затое ўсё часцей залаціў іх бляск ад распаленага ў печах агню. Дымы над комінамі, перад тым румяныя і серабрыстыя, шарэлі, рык быдла, бляянне авечак, стук адчыняных і зачыняных брам ціхлі і замаўкалі.

За вёскай, за палямі і гаямі цёмныя густыя хмары паўкругам ахапілі заходні край неба; сонца прабівала яшчэ іхнюю глыбіню пурпурам і фіялетам, але само было ўжо нябачным. Пад апошнімі, яшчэ іскрыстымі бляскамі яго ўзносілася над зямлёй бледнае і амаль бэзавае, далей ад небакраю цямнейшае, а ў цэнтры амаль сапфірнае неба. Зямля вельмі павольна пакрывалася змрокам, настолькі празрыстым, што выразна адбіваліся ў ім жоўты колер ржышча і прывялых лугоў, шараватая зеляніна гаёў і пясчаная бель дарог, што беглі праз поле. Менш чым за вярсту ад крайніх вясковых хат чатыры дарогі разбягаліся з аднаго месца ў розных кірунках. Адна з іх вяла да вёскі, другая - няроўная, вілася і знікала недзе ў невідочнай воку далечыні, трэцяя - прамая і гладкая, сваім доўгім канцом упіралася ў найбліжэйшы гай, чацвёртая, самая кароткая, абсаджаная вербамі і бярозамі, заканчвалася ля плота, што акружаў пабудаваную наводшыбе самотную хату ў засені старых дрэў. Недалёка ад гэтай хаты стаяў невялікі будынак, нізкі і без акон, у якім адразу кожны, хто хоць трошкі ведае вёску, распазнаў бы кузню. Гэта было скрыжаванне дарог. На месцы, з якога разыходзіліся яны ў розныя бакі свету, на фоне густых зараснікаў алешніку і зеляніны навакольнага поля, рваўся ў неба стары высокі крыж. Насупраць крыжа, аддзелены ад яго вузкім пасам дарогі, ляжаў аграмадны, парослы шэрым мохам валун. За колькі крокаў ад валуна Пётра Дзюрдзя спыніўся і скінуў на зямлю сваю ношу. Выпрастаўся, аддыхаўся, зірнуў на неба і, дастаўшы з кішэні світкі крэсіва, моўчкі пачаў выкрасаць агонь. Глыбокая ціша запанавала таксама і сярод людзей, што акружалі яго. Збіліся яны ўсе ў цесны гурт, вочы ўтаропілі на ягоныя рукі і, здавалася, затрымалі на момант дыханне ў грудзях. Відаць, забыліся на ўсё, што не было звязана з гэтым асаблівым дзействам, дзеля якога сюды прыйшлі. Сцяпаніха моцна сцяла вусны, Пётрава жонка і адзін з ягоных сыноў, наадварот, раскрылі раты так шырока, што ў іх спакойна магла заляцець якая-небудзь невялікая птушка. Якуб Шышка выпрастаўся і стаў у такой урачыстай паставе, што выглядаў намнога вышэйшым, ягоная ўнучка, тая гожая дзяўчына, якая ўсё паглядала на Клеменса Дзюрдзю, цяпер з цікавасцю і жахам на твары схавалася за плячыма прыгожага хлопца, уся прыціснулася да яго і сваю бараду паклала яму на плячо. Хлопец, найменш сярод прысутных заняты тым, што адбывалася, адразу ж адчуў гэтае збліжэнне, трошкі ўсміхнуўся, ці то з задавальненнем, ці то з пагардай. Здавалася, што крыху пагарджаў і прывабнай Франькай, і тым, што рабілася і павінна было рабіцца перад ягонымі вачыма. Пётра Дзюрдзя пахіліўся да зямлі і частка прынесеных ім сухіх трэсак выбухнула агнём. Чатыры жанчыны ўскрыкнулі ў адзін голас:

- Езус!

Чаму агонь так моцна перапалохаў ці ўзрушыў іх? І з бляскам, і з гарачынёй яго асвоіліся яны ад першага дня свайго існавання, ад раніцы да вечара кожнага дня! Зараз магло падацца, што яны ніколі ў сваім жыцці агню не бачылі. Усе чатыры крыкнулі разам «Езус!», а потым Сцяпаніха павяла далей:

- А мой Езус, Езус найміласэрнейшы!

Петрачыха раз за разам голасна ўздыхала. Сымоніха ківала галавой і таксама ўздыхала. Франька ж, абхапіўшы абедзвюма рукамі плечы Клеменса, так моцна сціснула яго, што хлопец адштурхнуў яе і пагардліва буркнуў:

- Адчапіся! Чаго да мяне прыклеілася... як той клешч!

Абазваная кляшчом, дзеўчына, аднак, не адчапілася і, прыціскаючыся яшчэ мацней да спіны хлапца, напаўголаса ў самае ягонае вуха пішчала:

- Ай, Клеменс, Клеменс, Клеменс! Ай, ай, Клеменс!

Мужчыны маўчалі, неўзабаве змоўклі таксама і кабеты, зноў пасціскалі вусны ці шырока параскрывалі раты і, стаіўшы дыханне, чакалі. Усе чакалі... чаго? Што зробіць агонь, які, жоўтым языком абдымаючы асінавыя паленцы, гарэў спачатку нізка, ля зямлі, а потым полымя шуганула ўгору.

На палях было пуста і ціха. Хмара, што стаяла на захадзе, цалкам згасла, толькі бледны залацісты водбліск, што выплываў з-пад яе, асвятляў небакрай. Недзе за ўзгоркам загрукатаў воз і змоўк удалечыні; ад вёскі далятаў сабачы брэх і глухі пошум людскога мурашніку, на ніводнай з дарог, што разыходзіліся ад крыжа ў чатыры канцы свету, не было відаць жывой душы, толькі ў канцы адной з іх разгарэліся чырванню дзверы кузні і азвалася адтуль некалькі ўдараў молата, якія голасна і працяжна паўтарыла рэха ў бліжэйшым гаі. Але потым некалькі доўгіх хвілін не абзываўся нават кавальскі молат, затое ў нізкіх вербах, што раслі пры дарозе, якая вяла да кузні, плаксіва заскуголіў ляляк. У людской грамадзе, што тоўпілася ля агню пры абымшэлым валуне насупраць крыжа, малады мужчынскі голас гучна і выразна прамовіў:

- Альбо гэта праўда?

Усе, нават паважны і засяроджаны ў сабе Пётра Дзюрдзя, азірнуліся на яго. Гэта сказаў высокі і ладны Клеменс.

- Што такое? што такое? што ты кажаш? - застракатала Сцяпаніха.

- Альбо гэта праўда, што ведзьма на агонь прыйдзе? - пераступаючы з нагі на нагу, паўтарыў хлопец.

На гэты раз усе кабеты шырока паадкрывалі раты, а Франька напаўголаса зноў заенчыла:

- Ай, Клеменс, Клеменс!

Але сівы, худы і нізкі Якуб Шышка ўрачыстым голасам адказаў:

- За дзядоў і прадзедаў нашых прыходзіла, то чаму ж бы і зараз не павінна была б прыйсці?

- А-л-е! - паўтарыў хор галасоў.

Клеменс зноў пераступіў з нагі на нагу і не так смела, як раней, заўважыў:

- Можа, яе і зусім на свеце няма?

- Каго? - заверашчала Сцяпаніха.

- А ведзьмы... - ужо завагаўшыся, адказаў хлопец.

О! На гэты раз супраць такога ўжо зусім скрайняга сумнення выбухнула цэлая бура. Сцяпаніха, узяўшы рукі ў бокі, падскочыла да Клеменса.

- Ведзьмы няма? - крычала. - А чаму малако ў кароў прапала? Ці то я лгу, што прапала? Калі я лгу, то спытайся ў роднай маці, ці не прапала?.. І ў Сымона спытайся, і ў Якуба, і ўва ўсіх... Ой! бедная ж мая галовачка! Малака ў кароў і кроплі няма... дзіцяці ў губу нечага даць... а ён кажа, што ведзьмы няма... Ой, доля мая нешчаслівая! Ой, паскуднік ты, недавярак, гератык такі, што хай Пан Бог бароніць...

У гэты паток жаночай лаянкі і крыкаў Клеменс здолеў укінуць яшчэ некалькі слоў, здаецца, больш каб падражніць.

- Вядома! Суша такая, што хай Пан Бог бароніць, паша кепская, дык і малако прапала...

Але на гэты раз да сына звярнуўся сам Пётра Дзюрдзя, які свяшчэннадзенічаў у гэтым урачыстым акце, і лагодна з вялікай сур'ёзнасцю пачаў гаварыць:

- Годзе, Клеменс, калі нашыя дзяды і прадзеды ў гэта верылі, мусіць, гэта праўда. Не брашы дарма і чакай. Можа, Божы цуд з'явіцца для нас нягодных, і тая, што нам такую крыўду ўчыніла, прыйдзе на гэты агонь, запалены з асінавага дрэва, на якім павесіўся Юда, сабачая ягоная душа, што ў жыдоўскія рукі выдаў Пана нашага Езуса Хрыстуса. Аман.

Гэтай прамове адказала некалькі гучных уздыхаў, над якімі ўзвіўся прарэзлівы, вісклівы, зацяты голас Сцяпаніхі:

- А асінавае дрэва? Пэўна асінавае?

Але Якуб Шышка сцішыў неспакойную кабету, і зноў у грамадзе і наўкол яе запанавала ціша. У нізкіх вербах ля дарогі заенчыў ляляк, за некалькі крокаў ад людзей, што стаялі ля агню, слабы, змучаны дзіцячы голас паклікаў, плачучы:

- Та... та!

Ніхто на той голас беднай малечы не звярнуў увагі, апроч панурага Сцяпана, які азірнуўся, ступіў некалькі крокаў і з глухім сварлівым бурчаннем падняў з зямлі хлопчыка ў кашулі з выпучаным жыватом, апухлымі шчокамі, з пальцамі, засунутымі ў рот і блакітнымі вачыма, поўнымі слёз. Гэта быў ягоны і Разальчын сын, адзіны. З сярдзітым бурчаннем Сцяпан падняў яго з зямлі, але адразу ж моцна абхапіў рукамі і прыціснуў да грудзей, босыя ножкі яго, мокрыя ад вячэрняй расы, прыкрыў крысом сваёй світкі. Дзіця пахіліла на ягонае плячо ацяжэлую галаву і адразу ж заплюшчыла вочы. Ой, відаць, патрабавала яно, нязмерна патрабавала таго добрага, салодкага малака, якое ад кароў ягоных бацькоў адабрала злосная ведзьма!

Ціха і ціха! На полі і дарогах ні жывой душы. У кузні зноў чуецца стук молата, рэха паўтарае яго ў бліжэйшым гаі, агонь у ціхім паветры гарыць павольна, але ўсё вышэй. Пётра падкінуў яшчэ добрую вязанку дроў. Сцяпанісе не церпіцца спытацца зноў: «Ці асінавыя дровы? Ці сапраўды асінавыя?» Але яна трошкі баіцца Пётры і старога Шышкі, дык маўчыць і толькі нецярпліва абедзвюма рукамі камечыць свой фартух. Полымя ўзляцела высока, і бляск яго ўпаў на крыж, што стаіць насупраць, іскры залатым роем павіліся па ім усё вышэй і вышэй ажно да распяцця. Убачыўшы раптам крыж у залатым бляску, усе, без выключэння, пахілілі галовы і перажагналіся, павольна, набожна...

І тут за ўзгоркам на дарозе, якая вілася і знікала ў прасторах, пачулася яшчэ далёкая, але шырокая песня. Па сцішаных прасторах, па пустых палях, па задрамалым свеце гэты спеў плыў меладычна і шырока на далікатнай і смутнай ноце. Жаночы голас, што спяваў гэтую песню, быў моцны, чысты, голасна і выразна ляцелі ў прастору словы пра закаханых:

 

 

На тварах грамады, што стаяла каля агню, насупраць пазалочанага крыжа, адбіліся змяшаныя пачуцці задавальнення, жаху, але найбольш цікавасці.

Нават недаверлівы Клеменс шырока расплюшчыў вочы і ўзняў руку, каб перажагнацца яшчэ раз, але ад хвалявання затрымалася яна ў паветры.

- Ідзе, ужо ідзе! - зашапталі кабеты.

Франька ад страху перад ведзьмай прысела да зямлі, але з усяе сілы трымалася рукамі за полы Клеменсавай світкі.

Нябачная жанчына, набліжаючыся, спявала далей:

 

 

На гэты раз тры Дзюрдзіхі адначасова пераглянуліся.

- Каваліха, ці што? - шапнула Пётрава жонка.

- Але! - прашаптала Сымоніха. - Ніхто гэтак не спявае, толькі яна!

Сцяпаніху з ног да галавы працяла нервовая дрыготка, аднак, насуперак сваёй звычцы, яна нічога не сказала, толькі хутка са здзеклівым выразам у вачах, што загарэліся, як вугольчыкі, азірнулася на мужа. Дзіўна! Сцяпан так выцягнуў шыю і так увесь падаўся наперад, як быццам хацеў зазірнуць праз пагоркі і ўбачыць тую, чый голас толькі далятаў да ягоных вушэй. У адначассе ад напружанасці мускулаў цалкам разгладзілася цёмная скура на ягоным твары, і толькі лоб, зморшчаны і завялы, надаваў гэтаму твару выраз пакуты.

На вяршыні малога пагорка паказалася і хутка сышла з яе постаць кабеты, рысаў якой яшчэ нельга было распазнаць. Шпарка набліжаючыся, спявала яна сваю песню:

 

 

Раптам голас спявачкі абарваўся і змоўк. Апынулася яна за некалькі крокаў ад распаленага вогнішча і стала, як укапаная. У апошнім дзённым святле і бляску полымя яе постаць і твар пазначыліся са скульптурнай выразнасцю. Была яшчэ маладая, рослая і дужая. З-пад высока падаткнутай спадніцы былі відаць моцныя голыя ногі, што босымі ступнямі ніклі ў густой траве. Апрача сіняй спадніцы была на ёй толькі грубая кашуля, вялікі фартух у паскі, двума рагамі моцна прывязаны да пояса і так моцна напханы зёлкамі, што выбіваліся яны з яго на спадніцу, і, чапляючыся адна за другую, цягнуліся па зямлі. Гэта былі ліловы чабор і барункі, ружовая і белая канюшына, зоркападобныя рамонкі, блакітны палявы цыкорый. Апрача таго, у абедзвюх руках несла яна агромністы сноп раслін з цвёрдымі і доўгімі сцябламі: жоўтую дзіванну і снежны крываўнік. І быў гэты сноп такі вялікі, што закрываў усе яе грудзі і нават твар. Віднелася над ім толькі галава, злёгку прыкрытая чырвонай касынкай, з-пад якой з усіх бакоў на даматканую кашулю, загарэлую шыю і вузкі гладкі лоб выбіваліся кароткія пасмы цёмных кучаравых валасоў. Захінуты кветкамі і валасамі яе твар выглядаў звычайным і простым: загарэлы і румяны, з вішнёвымі вуснамі, выпуклымі шчочкамі і вясёлым кірпатым носікам. Прыгожылі яго толькі вялікія прадаўгаватыя вочы, бліскучыя шэрыя зрэнкі якіх, здавалася, гаварылі, смяяліся, песцілі і спявалі... Так і спынілася яна пад крыжам, асветленым вогнішчам. Так і стаяла: босая, з паружавелымі ад агню нагамі, з зёлкамі, што выпадалі з фартуха і снапом засланялі грудзі, са зблытанымі валасамі і вясёлым смелым позіркам. Першая фраза, якая зляцела з яе вуснаў, гучала трошкі здзіўлена і недарэчна:

- А-а-а-а! - сказала яна. - Што вы тут робіце, людзі?

Але адразу ж, нібы згадаўшы даўно вядомае, папыталася:

- Ведзьму на агонь ловіце, ці што?

Махнула галавой і ўпэўнена скончыла:

- Ага! Малако ў кароў прапала.

І, паківаўшы галавой, задзівілася зноў:

- А-а-а-а-а! Ум-ум, дзівосы, дзівосы!

Сярод людзей панавала магільная ціша. Здавалася, што ўсе іхнія душы зліліся ў гэты момант у адну, якая ўсёй сілай свайго розуму, пачуцця і слыху ўпілася, нібы вострае джала, у гэтую жанчыну. Павыцягваўшы шыі, яны не спускалі з яе вачэй. Рознае малявалася ў іхніх позірках. У некаторых было яшчэ толькі здзіўленне, змяшанае з невыразнай варожасцю. І толькі Сцяпаніха са з'едлівай усмешкай хутка перавяла свой распалены позірк з твару кабеты, што стаяла пад асветленым крыжам, на твар свайго мужа. А гэты твар набыў цяпер асаблівы выраз. Прыхаваная ўсмешка патаемнага любавання раптам асвятліла яго, цалкам сцёршы панурасць, якая змянілася нейкім крыху блазнаватым захапленнем, што запаланіла ўсю ягоную істоту. Ён глядзеў і глядзеў, як быццам ніяк не мог наглядзецца. А жанчына з зёлкамі запыталася зноў:

- Што ж? Ці ўжо прыходзіла?

Ніхто не адказваў. Ва ўсмешлівых зрэнках яе мільгануў неспакой.

- Што ж? - паўтарыла. - Бачылі ведзьму? прыходзіла?

На гэты раз з натоўпу азваўся спакойны, але вельмі сур'ёзны голас Пётры Дзюрдзі:

- Або не ведаеце, што каторая першая прыйдзе да вогнішча, тая і ведзьма.

- Ну, - тонам глыбокага пераканання адказала кабета. - Каб я таго не ведала, ведаю! То і каторая ж першая прыйшла?

Два паважныя мужчынскія галасы, адзін з якіх належаў Пётру Дзюрдзю, а другі Якубу Шышку, адказалі:

- Ты.

А потым нібы выбухнуў з трэскам феерверк, жаночы голас на самых высокіх нотах жарсці, даведзенай да раз'юшанасці і нейкага роспачнага жалю, паўтараў несканчона адзінае гэтае слова:

- Ты, ты, ты, ты!

Нічога, апрача аднаго гэтага слова, Сцяпаніха вымавіць не магла, бо дрыжала з галавы да ног, а з гарачых вачэй яе цяклі на смуглявыя і худыя шчокі буйныя слёзы. Смяялася, калацілася ўся, плакала і, тупаючы нагамі, пагражаючы кулакамі, крычала:

- Ты, ты, ты, ты!

- Я, - прамовіла кабета, што стаяла пад асветленым крыжам, і апусціла рукі. Жоўтая дзіванна і белы крываўнік рассыпаліся па траве і прыкрылі яе босыя ногі.

- Я, - паўтарыла і заламала на спадніцы цёмныя, спрацаваныя рукі. Вішнёвыя вусны яе шырока раскрыліся, у вачах мільганула пачуццё страху. Трывала гэта, аднак, толькі адну кароценькую хвіліну, і тут жа па румяных яе шчоках, па вузкім ілбе і прыадкрытых вуснах пачало пералівацца мноства здзеклівых вясёлых усмешак, аж пакуль, перамогшы здзіўленне і страх, не выбухнуў з яе грудзей звонкі і залівісты смех. Як раней песня, так зараз яе смех разносіўся па дарозе і полі шырока, гучна і голасна. Адчувалася ў ім жывая і здаровая душа, нейкая дзіцячая наіўнасць і першабытная вясёласць птушак.

- Я, я! - казала са смехам. - Я першая прыйшла на агонь! Я малако ў кароў адабрала, я ведзьма, ой, людзі, людзі, што вы выдумалі! Ці вы здурнелі, ці вам у галовах памяшалася!

І ўсё смяялася, ды так, што аж рукамі хапалася за паясніцу, і згінала ва ўсе бакі сваю моцную і стройную постаць. А калі ўжо высмеялася так, што абедзвюма рукамі мусіла сабе ацерці вочы ад слёз, з уздрыгваючымі яшчэ ад смеху грудзьмі, гучна сплюнула:

- Цьфу! - гукнула. - Такую брыдоту на хрысціянскую душу сказаць! Ці ж вам не сорам!

Сагнуўшыся, нейкі час збірала з зямлі параскіданыя зёлкі і кветкі. Потым выпрасталася і, мінаючы людзей, сказала:

- Стойце ж тут і чакайце ведзьмы, бо калі Бог ёсць на небе, яна яшчэ не аб'явілася. Мне пара да мужа і дзяцей. Бывайце здаровы!

Кіўнула галавой усім так вясёла і прыязна, як быццам цалкам забыўшыся на тое, як яе тут сустрэлі, і хутка пайшла дарогай, што вяла да самотнай хаты і чырвона асветленай кузні. Ідучы ўжо сваёй дарогай, пачала спяваць на вясёлай ноце адну з жартаўлівых вясковых песень:

 

 

Людзі, што засталіся ля вогнішча, моўчкі стаялі з апушчанымі галовамі. Першым азваўся Пётра Дзюрдзя:

- От і паказаў нам Пан Бог усемагутны крыўдзіцельку нашу...

Жонкі Пётры і Сымона гучна ўздыхнулі, а Сцяпаніха падскочыла да мужа, што трымаў на руках дзіця. Упёршы рукі ў бокі, пахіліўшыся наперад, утаропіўшыся ў яго вачмі, праз сціснутыя зубы прасіпела:

- Ведзьма каваліха! Ведзьма твая мілая! Ведзьма тваё сэрданька наймілейшае!

Здавалася, што гэтыя тры выкрыкі кідае яму ў твар, як тры поўхі. Ён жа пахіліў сваю галаву да соннага дзіцяці і выглядаў такім самым спакутаваным, панурым, як заўсёды. Жонкі як бы і не бачыў, а з'едлівых слоў яе, сыкання як бы не чуў. Сам сабе паціху буркнуў:

- То я ўжо даўно ведаў, што яна ведзьма!

Франька адпусціла плечы і рукі дзецюка і, павярнуўшыся ў той бок, куды пайшла каваліха, прыклаўшы палец да вуснаў, над нечым глыбока задумалася. Забытае вогнішча згасала, і бляск яго ўжо спаўзаў з крыжа, які ўзносіўся зараз у змроку высокі, нямы і чорны. Людзі, што, нібы мятліка на свечку, злавілі ведзьму на раскладзены з асінавага дрэва агонь, маглі ўжо адысці да сваіх сядзіб. Аднак не адыходзілі, нешта думалі і слухалі, як пры дарозе, што вяла да кузні, у вербах і дзікіх бярозах усё часцей енчылі і плакалі лялякі. Некалькі кажаноў крутым лётам прамільгнулі над дарогай і ўпалі на ржышча. На дарозе, што вяла да кузні, чуўся яшчэ звонкі і чысты жаночы голас, што спяваў другі слупок жартаўлівай песні:

 

 

Гэтаму спеву, здавалася, падтаквалі ўсё больш частыя ўдары молата, а праз дзверы кузні пачалі вылятаць у змрочны прастор усё гусцейшыя раі чырвоных іскраў. Кабета-спявачка прыспешыла крок, а калі невялікая адлегласць аддзяляла яе ад самотнай хаты, з напоўненай ясным святлом кузні пачуўся мужчынскі бас, які пры няспынным стуканні молата злучыўся з жаночым голасам і гучна, весела падцягнуў трэці слупок:

 

 

ІІ

 

Ой, даўно, ужо даўно жыхары Сухой Даліны падазравалі Пятрусю, унучку сляпой Аксені, што валодала яна такімі ведамі і моцай, якімі нельга валодаць без ніякіх стасункаў з нячыстай сілай. Шчыра кажучы, былі гэтыя падазрэнні няясныя і нікім уголас не выказаныя, але адбывалася так толькі таму, што сярод незлічоных турбот і клопатаў штодзённага жыцця ніхто на іх не зважаў, і яшчэ таму, што ў нікога не было пэўных доказаў, каб Пятруся зрабіла каму-небудзь што-небудзь ліхое. І ўсё ж гэтыя падазрэнні існавалі ў глухім і амаль зародкавым стане. А як жа маглі не існаваць, калі пэўныя акалічнасці Пятрусінага жыцця, а таксама і пэўныя яе ўчынкі і рысы характару былі выключнымі, гэта значыць, не зусім такімі, як ува ўсіх іншых кабет Сухой Даліны. Усе тыя іншыя, напрыклад, нарадзіліся ў гэтай вёсцы, на вачах у людзей, і вяскоўцы памяталі іхнія хрысціны і дзіцячыя гады, потым, калі выходзілі замуж, жылі яны не ў самотных хатах, што стаялі сярод поля, але ў збудаваных адна пры другой, так што з адной было добра відаць і чуваць, што дзеелася ў іншай. Жыццё іхняе цякло па-рознаму: у сварках ці ў згодзе, у працы альбо ў гультайстве, заможна ці бедна, якая там ужо ў якой была натура і як Пан Бог даў, але так, як Пятруся, жонка каваля Міхала, не жыла і не выходзіла замуж ніводная. Ніводная таксама не ведала столькі дзіўных рэчаў, як яна. Адкуль яна іх магла ведаць? Хіба ад сваёй сляпой бабкі Аксені, якая шмат гадоў таму прывандравала аднекуль з маленькай унучкай і тады, яшчэ не сляпая, прасіла ў людзей працы, як ласкі, і, атрымаўшы яе, парабкуючы то ў найбольш заможных гаспадароў Сухой Даліны, то ў суседніх маёнтках, выгадавала сваю Пятрусю на дарослую дзеўку. Здавалася, што таго толькі і чакала, каб аслепнуць, а калі гэта ўжо сталася, не крычала і не лямантавала, толькі, ускараскаўшыся вобмацкам на печ, узяла ў рукі кудзелю і верацяно і сказала ўнучцы:

- Цяпер ты вялікая і, дзякаваць Богу, дужая. Можаш працаваць і карміць мяне да канца майго жыцця, так, як я цябе карміла з малых гадоў, калі твае бацька і маці ў адзін год памерлі. На адзенне я сама сабе зараблю. Прасці і напамяць патрафлю.

Ужо тады сухенькая і вельмі старая была бабулька, з тварам, што выглядаў, нібы выразаным з жоўтай косці, і з вачамі, зацягнутымі нейкай белай плёнкай. Нос яе быў доўгі і востры, вусны такія сухія і завялыя, што іх амаль не было відаць, лоб пераараны тысяччу дробных маршчынак. Адзенне яе было сціплым, і няцяжка было паверыць, што сама сабе на яго заробіць, прадучы навобмацак. Саматканая сіняя спадніца, фартух, грубая кашуля і каптур з чорнай бавоўны, які так гладка абціскаў галаву, што толькі трошкі белых, як малако, валасоў выбіваліся з-пад яго на лоб. Нібы даводзячы праўду сваіх слоў, узлезшы на печ, адну руку паднесла да кудзелі, а другую - з верацяном выцягнула перад сабой і пачала прасці. Была зусім сляпая, нават дня ад ночы не магла адрозніць, аднак з-пад пальцаў яе выплывала доўгая нітка, і такая роўная і тонкая, што і з найлепшым зрокам выпрасці такую было нялёгка. Час ад часу слініла пальцы і цягнула доўгае, роўнае, тонкае прадзіва; у жоўтай і нібы з косці выразанай руцэ яе круцілася і фурчэла верацяно, на высахлых вуснах свяцілася ледзь бачная ўсмешка, а зацягнутыя беллю вочы, здавалася, глядзелі ў твар унучкі і казалі: «А што? бачыш? Я хоць і сляпая, але яшчэ нечага вартая. Есці мне толькі дай, а на адзенне сама сабе зараблю».

Пятруся, семнаццацігадовая ў той час дзеўка, здаровая і румяная, хоць яшчэ, як маладая таполя, тонкая і гнуткая, сядзела на краёчку печы з вачыма, поўнымі слёз, і ўжо ледзь не заплакала над калецтвам бабкі; але, убачыўшы, што тая не плача, а, наадварот, нібы трошкі ўсміхаецца і фуркае і фуркае верацяном, стала на калені, пацалавала ёй ногі і толькі сказала:

- Добра, бабуля, буду я карміць цябе і пільнаваць, як вока ў лобе, так, як ты мяне карміла і пільнавала з малых гадоў, калі мае бацька і маці ў адзін год памерлі. Як перад Богам кажу...

Пры апошніх словах ударыла сябе кулаком у грудзі і трошкі заплакала, але плакала нядоўга, бо і сама не была слязлівая, і бабка, пагладзіўшы яе па галаве, сказала:

- Ну, цяпер да работы ідзі. Няма часу нудзіцца. Петрачыха сёння нядужая, кароў сама не падоіць і свіней не накорміць. Ідзі даіць кароў і карміць свіней.

Пятруся пайшла і, нібы жвавы дух дбайнасці, круцілася па сядзібе. Была гэта сядзіба Пётры Дзюрдзі, жонка якога хварэла, недамагала некалькі гадоў, а як дачкі ў хаце не было, а сыны былі яшчэ падлеткамі і не маглі жаніцца, то бабскую работу рабіла раней Аксеня, а цяпер пачала ўсё рабіць Пятруся. Пётра быў заможны гаспадар, які мог сабе дазволіць такую раскошу, каб ягоную хворую жонку замяняла парабчанка. Зрэшты, ад гэтай неабходнасці было не найгорш. Як раней Аксеня, так цяпер Пятруся рабіла ўсё, што трэба, з дбайнасцю жанчын, якія зусім нічога на гэтай зямлі не маюць, а людзям, якія нешта маюць, з усіх сваіх сіл мусяць дагаджаць. І дагаджалі яны, як толькі маглі. У Пётравай хаце было шмат не толькі жаночай працы, што ашчаджала і прыспорвала ўсялякае дабро, але і яшчэ чагосьці іншага, што хоць і не было неабходным для жыцця, а рабіла яго цікавейшым і радасным. Гэтыя дзве жанчыны, з якіх адна была старая і сляпая, другая - маладзенькая, жвавая і стройная, напаўнялі ягоную хату байкамі і спевамі. Аксеня ведала шмат казак, а Пятруся мноства песень. Былі там казкі і песні, вядомыя тутэйшай ваколіцы і тыя, якія Аксеня прынесла з сабой з тых далёкіх краёў, адкуль некалькі гадоў таму прывандравала. Хадзіла па свеце, шукаючы прытулку і працы, аж пакуль не прыйшла сюды, прытулілася разам з дзіцем і ўсё, што мела, аддала жыхарам Сухой Даліны. Расказвала зімовымі вечарамі казкі, пазбіраныя з розных краёў, а песням, хоць сама ўжо ніколі не спявала, навучыла сваю ўнучку, для якой роднай стыхіяй, здавалася, былі смех, рух і спеў. Адкуль у гэтай убогай сіраціны і тулячкі ўзялася такая жывасць і весялосць, што параўнаць яе можна было толькі з празрыстым і булькатлівым крынічным струменем? Цяжка сказаць. Напэўна, такой яна нарадзілася. Але шмат значыла і тое, што, зведаўшы бяду і голад, яна ніколі не зведала крыўды. Аберагала бабка, выслугоўваючыся перад людзьмі так, каб ніхто і ніколі яе не скрыўдзіў. Душы не чула ў дзіцяці, і малілася на яго, як моліцца падарожнік на адзіную зорку ў цёмную ноч, што асвятляе яго камяністую і самотную дарогу. Усіх сваякоў на сваім жыццёвым шляху страціла Аксеня. Дачка, нарадзіўшы Пятрусю, неўзабаве памерла. Зяця змёў з гэтай зямлі подых мору. Муж, упусціўшы руку ў кола малатарні, памёр у шпіталі. Сын пайшоў у войска некуды на край свету, ды так і не вярнуўся. Можа, разлайдачыўся і згінуў у астрозе, а можа, забілі яго на вайне... А яшчэ страціла яна і родную вёску, якая з пясчаным грунтам, не маючы лугоў і пашаў, была такой беднай, што не змагла даць ёй кавалак хлеба, калі спатрэбілася. Не па волі свайго жадання, а з нявыкруткі пайшла яна ў чужы свет. І хто, ведаючы гэта, папракнуі бы яе ці здзівіўся б, што ўнучка была для яе адзіным святлом, якое свяціла на цёмнай і камяністай дарозе вандроўніка. Таму і не біла, і не сварылася на яе. Праўда, і цалавала, і песціла яе рэдка. І часу на гэта не было, і, заўсёды спакутаваная, нягледзячы на пругкія мускулы і моцныя нервы, не адчувала ў тым патрэбы. Затое ніколі не з'ела лыжкі стравы, пакуль не накарміла ўнучку, нічога сабе не купіла, пакуль не апранула яе ва ўсё новае. Ноччу брала яе з сабою на печ і старанна накрывала суконнай посцілкай. У нядзелю і ў свята вучыла яе спяваць і расказвала ёй розныя гісторыі пра даўніну, пра далёкую родную старонку, пра чарцей, ваўкалакаў, бандытаў і - анёлаў, якія вартуюць сірот і распасціраюць над імі свае срабрыстыя крылы. Пятруся адчувала сябе ахінутай анёльскім крылом і часам казала сваім равесніцам:

- Яна як той анёл нада мною...

Але ніколі распачатай гаворкі не заканчвала. Слоў ёй бракавала ці, можа, сорам яе браў, што так смела патаемныя думкі свае хацела выказаць, замаўкала, апускала доўгія вейкі на шэрыя вочы і круціла пальцамі рог фартуха. Але сарамлівасць, як усялякае іншае смутнае ці прыкрае пачуццё, хутка ў яе праходзіла. Ні ў смутку, ні ў маўчанні, ні ў нерухомасці доўга не заставалася. Ідучы, падскоквала звычайна, нібы яе брала ахвота да танцаў; працуючы, падпявала сабе, нават калі ела, то разам гаварыла і смяялася. Такая была ўжо ў яе натура. Калі бабка зусім аслепла, Пятруся на некалькі дзён прыціхла і прымоўкла, але і гэта ў яе хутка прайшло. Аксеня зусім не наракала, седзячы на печы цэлымі днямі і вечарамі, спакойна сабе прала і, калі была ў яе патрэба, гаварыла з людзьмі, расказвала ім розныя рэчы, давала парады, як быццам і не сталася з ёю нічога асаблівага. Пятруся насіла ёй на печ стравы, дзьмухаючы на іх, калі былі гарачымі, бульбу расціскала лыжкай у крупніку, даставала скваркі з заціркі ці кашы. У рукі сляпой, што цягнуліся па ежу і блукалі ў паветры, укладала лыжку і хлеб і, угаворваючы, казала:

- Еж, бабуля, еж сабе, я міску патрымаю.

Раніцой у кожную нядзелю, як толькі ўсё ў хаце было перароблена, з кубкам вады і грэбенем у руках узлазіла на печ і цэлыя паўгадзіны мыла і расчэсвала бабку. Анучкай, намочанай у вадзе, мыла і шаравала яе твар так заўзята, што пару дзён потым блішчаў ён, нібы быў зроблены з жоўтай выпаліраванай косці. Потым на яе белыя валасы надзявала каптур з чырвонай ці чорнай бавоўны, а калі ў суботу мела больш, як звычайна, часу, густа абшывала яго баваўнянай стужкай ці вузкім і блішчастым галуном, тады была ўжо надта задаволеная і, любуючыся прыбранай бабуляй, ківала галавой, прыцмоквала языком і казала:

- От, як прыгожа! Ой, як прыгожа!

Аздоблены чырвонай стужкай ці блішчастым галуном касцяны твар старой, здавалася, сляпымі сваімі вачамі сурова ўзіраўся ў круглы, румяны, усмешлівы твар унучкі. Датыкаючыся жоўтым пальцам свайго чапца, старая пыталася:

- А адкуль жа ўзяла галонік?

- Пётра ездзіў у горад, дык папрасіла яго, каб купіў.

- А адкуль жа ў цябе былі грошы?

- З лета яшчэ прыхавала, калі жаць у двор хадзіла.

Старая змаўкала. Чула ў голасе ўнучкі шчырасць. Але праз хвілю пыталася зноў:

- А ці не заляцаецца да цябе хто?

Апускаючы вочы, дзяўчына адказвала:

- А заляцаецца. Дык я ж табе, бабуля, на мінулым тыдні казала.

- Сцяпан Дзюрдзя? - шаптала старая.

- Але!

- А хто больш?

- То я ж табе казала, Міхалка Кавальчук.

- Ага! то нічога... На тое ты дзеўка, каб да цябе кавалеры ўдаваліся. Але галону ад іх не брала, ні пацерак, ні грошы, ані нічога? Не брала?

- Не брала.

- Праўда?

- Далібог!

- Памятай. Ты сірата і толькі пад Божай апекай, не дайся сябе пакрыўдзіць, бо загінеш, як тая кропля вады ў вялікай рацэ... Я ўжо цяпер на цябе не гляджу, але Пан Бог глядзіць, і людзі таксама глядзяць. Памятай, каб на табе грэху перад Богам, а сораму перад людзьмі не было. Калі каторы любіць, дык няхай жэніцца, а як жаніцца не хоча, то ты яго пры ўсялякім набліжэнні раз, два, тры - у пысу! Дый годзе! Дзяўчына павінна быць як тая шклянка, калі яе ў вадзе крынічнай вымыюць, вось што!

І яшчэ доўга так гаварыла бабуля сваёй унучцы, і паўтаралася гэта штотыдзень. Аднойчы ў нядзелю сказала:

- Калі каго палюбіш і захочаш, каб ён з табой ажаніўся, скажы мне. Я на гэта знайду сродак... На тое я ўжо твая бабка і адзіная на гэтым свеце апякунка, каб цябе ў кожны час ратаваць...

Засаромленая, але разам з тым і зацікаўленая Пятруся шапнула:

- А які ж гэта сродак, бабуля?

Старая паціху пачала казаць:

- Усялякія на гэта ёсць сродкі. Можна кажана ў мурашнік закапаць, і як яго мурашкі зусім з'ядуць, з ягоных костачак выбраць адну; можна і зёлак такіх пашукаць, што называюцца загартушка, а карэньчыкі маюць такія, быццам дзве ручкі злучаныя... Можна і іншага зелля...

Расказвала пра гэта старая сур'ёзна і нават таямніча, і расказвала б нашмат даўжэй, калі б Пятруся моцна не пацягнула яе за фартух, засмяяўшыся сарамліва і радасна.

- Годзе, бабуля, - шаптала, - годзе! Нічога такога мне не трэба. Ані кажана, ані загартушкі, ані якога іншага зелля не трэба. Ён і так ажэніцца са мной.

Старая навастрыла вушы.

- Каторы? - спыталася.

- А Міхалка.

- Кавальчук?

- Але.

Бабка ў знак згоды кіўнула галавой.

- Добра, - сказала, - добра, чаму ж не? Хаціну сваю і кавалак зямлі пасля бацькоў мае. Прытым і рамеснік... ай-яй... Як бы было добра! Каб толькі жаніўся!

- Ой, ой! - радасна зазвінела Пятруся. - Далібог, ажэніцца, казаў мне не раз, але сто раз...

Кажучы так, зачырванелася ўся. З маладзенькіх вясёлых воч яе пырснуў сноп промняў, зубы, як перлы, бліснулі з-за чырвоных вуснаў. І вялікая бурная радасць так захапіла яе ўсю, што, не могучы ўседзець на месцы, саскочыла з печы і пачала скакаць па хаце, спяваючы на ўвесь голас:

 

 

Хата была пустая, бо раніцой у нядзельку Пётра з Петрачыхай паехалі ў касцёл, а хлопцы гулялі на вуліцы з равеснікамі. Пятрусіна песня мела другі, трэці і чацвёрты слупок, і дзяўчына праспявала іх усе, круцячыся, як ваўчок, па хаце, выціраючы стол мокрай анучкай, заглядаючы ў печ, дзе варыліся стравы, урэшце, праганяючы курэй, што павыходзілі на сярэдзіну хаты, у цёмныя падпечкі. Калі ўрэшце дзяўчынін спеў, і кудахтанне курэй, і рохканне падсвінка, выгнанага ў сені, змоўклі, з печы азваўся Аксенін голас:

- Пятруся?

- А што?

- Хадзі сюды!

Ускочыла на тапчан, што стаяў ля печы, і спытала:

- Што, бабуля?

- От што. Міхалку зараз дваццаць першы год ідзе.

- Але, - пацвердзіла дзяўчына.

- То гэта і бяда. Як жа ён з табой ажэніцца, калі яму трэба ў войска ісці?

Дзяўчыну гэтая бабуліна заўвага моцна перапалохала.

- Не можа быць! - крыкнула.

Старая паківала галавой.

- Ой, дзіця з цябе горкае! Ці ж ты пра гэта не ведала?

Што яна там павінна была ведаць пра нейкае войска? І не падумала ніколі, што нейкае войска на свеце ёсць. І мілы ні разу ёй не казаў, што ў салдаты пойдзе, хоць пра гэта добра быў павінен ведаць, але як зазвычай малады, калі кахаў дзяўчыну і шаптаўся з ёй пры плоце ці туліў яе да сябе, аб тым, што некалі будзе, не думаў. Старая ж Аксеня шмат ведала пра свет. Не раз, ужо не раз у сваім жыцці бачыла хлопцаў, браных у салдаты, якія няхутка-няхутка вярталіся, а часам, так, як і яе родны сын, не вярталіся ніколі. Калі ўжо якая дзяўчына і чакала іх, павінна была ўсё жыццё сеяць руту, бо калі які і вяртаўся, то з іншым сэрцам і з іншымі думкамі. А калі шлюб з ім брала, перад тым як у свет пойдзе, было яшчэ горш, бо жыццё салдаткі ўжо такое жыццё, што хай ад яго святы Божа абароніць! Усё гэта і шмат чаго іншага доўга шаптала Аксеня на вуха дзяўчыне, аж пакуль Пятруся, закрыўшы рукамі твар, не расплакалася горкімі слязьмі.

- Ну, - угаворваючы, пачала бабка, - дык ідзі за Сцяпана Дзюрдзю. І ён да цябе ахвочы, і гаспадар з яго заможны. Салодкае табе жыццё з ім будзе.

Дзяўчына затупала на тапчане босымі нагамі.

- Нізашто! - крыкнула. - Каб я там не ведаю што, Сцяпанавай жонкай не буду.

- Чаму? Гаспадар такі, і малады, і высокі, як той дуб, і браты ў яго багатыя.

Пятруся, не адымаючы рук ад вачэй, выяўляючы рухамі нецярплівасць і агіду, паўтарала толькі адно:

- Нізашто! не пайду за яго! не пайду за яго!

І толькі на настойлівыя роспыты бабкі пра прычыну такога нежадання прызналася. Былі там хутчэй дзве прычыны.

- Гадкі ён мне і вельмі запальчывы. Біць будзе!

Ні слова насуперак гэтаму Аксеня сказаць не магла. Ведала Сцяпана Дзюрдзю даўно, і сапраўды ведала, што ён быў злосны і гарачы, ахвочы да спрэчак і боек. Вочы ягоныя змоладу неслі бляск моцных і гарачых жарсцяў, жэсты былі хуткія і парывістыя, голас злосны і грубы. Быў працавіты, разумна гаварыў і даваў добрыя парады, напіваўся вельмі рэдка, гаспадарку меў заможную, і доўгу ніводнага граша не меў, аднак на вёсцы згоды і павагі не меў, бо збрыдзеў усім сваёй зацятасцю, грубай лаянкай і хуткім да бойкі кулаком. Дзяўчаты проста ўцякалі ад яго, так баяліся. Ужо некалькі разоў пасылаў сватоў у розныя хаты, і нідзе яго не прынялі. Дзяўчаты, заходзячыся плачам, крычалі:

- Біць будзе! яшчэ калі заб'е.

І кідаліся ў ногі бацькам, молячы, каб не выдавалі за таго Гірада. Сцяпан пачаў казаць, што і не дбае пра гэтых дурных і пашле сватоў у другую вёску, але неўзабаве ў хаце яго стрыечнага брата Пётры вырасла Пятруся, і з таго часу Сцяпан на ніякую іншую дзеўку і не зірнуў. Воч з яе не спускаў і да брата ў хату хадзіў і хадзіў. Бывала, прыйдзе і без ніякай патрэбы сядзіць на лаве гадзіну і дзве. Часам араць трэба, альбо касіць, ці малаціць, а ён сядзіць і за дзяўчынай вачыма водзіць, глядзіць на яе скокі і мітусню, слухае яе спевы, і ягоны злосны твар робіцца такім лагодным, што, здаецца, можна было б яго, нібы масла, на хлеб намазваць. Аднойчы сказаў Пётру:

- Бедная яна ці не бедная, я да яе сватоў прышлю...

- Прыблудная, - заўважыў Пётра.

- Прыблудная ці не прыблудная, сватоў прышлю, як толькі ў яе якую прыхільнасць убачу.

Але прыхільнасці да яго ў Пятрусі не было і следу. Як Сцяпан на яе, так яна на Міхала Кавальчука заглядалася. А пра Сцяпана, як іншыя дзяўчаты, з плачам казала бабцы:

- Не хачу! Нізашто не хачу! біць будзе! яшчэ калі заб'е!

Выплакалася пасля таго, што сказала ёй бабка пра будучы незайздросны Міхалаў лёс, і зноў замітусілася па хаце і заспявала:

 

 

Перарваўшы спевы, сказала:

- От, можа, не пойдзе... чаго там! Можа, Міхалка ў салдаты і не пойдзе...

Потым дадала:

- Каб толькі сёння прыйшоў...

Аксеня, якая ўжо шкадавала, што сваёй гаворкай давяла ўнучку да слёз, азвалася на печы:

- Кінь венік у агонь!

- А навошта? - здзівілася Пятруся.

- Кінь венік у агонь, - паўтарыла бабка, - як спаліш венік, госці будуць.

Пятруся кінула ў агонь старую мятлу, а калі ў той дзень і сапраўды Кавальчук прыйшоў у хату Пётры, свята паверыла ў чарадзейнасць таго сродку і раіла яго потым усім сваім равесніцам. І не адну яшчэ таксама дзіўную і яшчэ больш дзіўнейшую рэч гаварыла і радзіла Пятруся людзям. Пра ўсё даведалася ад бабкі, а паколькі любіла памянціць языком, нічога ў таямніцы не захоўвала і не падумала нават ніколі, каб затаіцца з нечым. Аднак, нягледзячы на сваю раннюю мудрасць, не адгадала аднойчы варажбы пра ўласную долю. Неяк даставала лапатай хлеб з печы. Звычайна хлеб удаваўся ў яе найлепшы. Нават спрактыкаваныя гаспадыні заўсёды дзіваваліся дасканаласці яе караваяў, перашэптваючыся паміж сабой, што хіба ёй нейкая сіла дапамагае. Гэтай сілай сапраўды былі пільнасць і спрыт дзяўчыны, якая калі што ўжо рабіла, дык з усёй душой і з дбайнай стараннасцю. Вось і цяпер боханы хлеба адзін за другім паказваліся на лапаце і з лапаты ссоўваліся на стол, румяныя, пульхныя, выпечаныя, напоўніўшы хлебным пахам хату. Добры акраец хлеба - радасць для селяніна. Пётра, седзячы на лаве, абапёршыся локцямі на стол, усміхаўся, як звычайна, лагодна і паважна; усё яшчэ хваравітая Петрачыха, мыючы, аднак, каля печы штодзённую вопратку, таксама з усмешкай пра нешта расказвала; два падлеткі з галасам спрабавалі пальцамі пульхнасць хлеба, і адна толькі ўмелая пякарка не толькі не смяялася, але нават не ўсміхнулася. Такі важны занятак, як даставанне з печы хлеба, рабіўся ёю заўсёды з расчырванелымі ад агню шчокамі, з закасанымі па локаць рукавамі, з надзьмутымі вуснамі і трошкі нават наморшчаным ілбом. Раптам яна крыкнула:

- Ай, ай!

І, ссунуўшы апошні бохан на стол, апусціла лапату на зямлю і заламала рукі.

- Ой, Божа ж, мой Божа! - завяла амаль з плачам.

Пётра і Петрачыха амаль адначасова павыцягвалі шыі, зірнулі на хлеб і ў адзін голас спыталі:

- Трэснуты, ці што?

Не памыліліся. Апошні бохан выйшаў з печы амаль наскрозь трэснуты, як быццам нажом разрэзаны на дзве палавіны.

- Трэснуты, - паўтарыла Пятруся.

Некалькі секунд было маўчанне, пакуль не азваўся з печы стары Аксенін голас:

- Нехта адлучыцца!

Петрачыха ўзняла руку да ілба і грудзей.

- У імя Айца і Сына... Хай Пан Бог міласэрны... нас ад усялякага няшчасця бароніць!

- Нехта адлучыцца! - паўтарыла старая.

- З хаты ці з вёскі? - спытаўся Пётра.

Аксеня, хвіліну падумаўшы, адказала:

- Можа, з хаты, а можа, з вёскі, але нехта, чыя душа некага ў хаце Пётры Дзюрдзі кранае.

І сапраўды, адлучыўся хтосьці з Сухой Даліны, чыя душа кагосьці ў хаце Пётры Дзюрдзі кранала: Міхал Кавальчук выцягнуў жэрабя і пайшоў з вёскі - у войска. Бачылі, аднак, перад тым у змроку дваіх чалавек, што сядзелі на вялікім абымшэлым валуне за вёскай, там, дзе дарогі разыходзіліся ў чатыры канцы свету і ўзносіўся стары, высокі крыж. Два парабкі ішлі з двара, куды наймаліся малаціць, і расказалі ў вёсцы, што Пятруся на камені пад крыжам развітваецца са сваім Кавальчуком. Расказвалі пра гэта, рагочучы на ўвесь голас. Жанчыны засмяяліся:

- Няхай развітваецца, - казалі, - бо гэта ўжо будзе на векі вякоў, аман.

Усе, як адзін, у вёсцы вырашылі, што Пятруся развіталася са сваім каханым на векі вякоў, аман. Вярнуцца сюды дык ён і сапраўды вернецца, бо мае ў Сухой Даліне сваю зямлю і хату, але ажно праз шэсць гадоў, а шэсць гадоў для дзяўчыны - век. Альбо за каго іншага тым часам выйдзе, альбо састарэе і Кавальчук яе не захоча. Каб ён там ды праз шэсць гадоў яе захацеў! З іншым сэрцам і з іншымі думкамі вернецца з далёкага свету. Нават старая Аксеня тое самае гаварыла сваёй унучцы, якая, аднак, адмоўна хітала галавой і ўсё паўтарала:

- Сказаў, што як вернецца, дык ажэніцца са мной. Сказаў: «Ты чакай мяне, Пятруся...».

- І ты, дурная, будзеш чакаць?

- Буду!

Старая вельмі занепакоілася; з гэтага часу яе завялыя вусны і касцістыя сківіцы часта варушыліся так, быццам яна нешта з цяжкасцю перажоўвала сваімі бяззубымі дзяснамі. Некалькі разоў яшчэ звярталася да ўнучкі:

- Ідзі за Сцяпана: можа, не будзе біць, а калі як-небудзь і паб'е, дык што? Заўсёды лепш у мужавай хаце сядзець, чым цэлае жыццё па чужых гараваць.

Але на ўсе гэтыя намовы ў Пятрусі быў толькі адзін адказ:

- Не хачу, не пайду.

Петрачыха таксама яе ўгаворвала, каб ішла за Сцяпана.

- Багаты, - казала, - і працавіты, гаспадарлівы, не п'е. Будзеш з ім у купленых паркалях хадзіць ды сала напоўніцу есці.

Дзяўчына адказвала:

- Хай Сцяпанава сала свінні ядуць.

Гэтыя ўгаворы, што чуліся з усіх бакоў, абудзілі ў ёй гнеў, відаць, першы ў жыцці. Потым сціскала вусны і нічога не адказвала. Каб там невядома што гаварылі пры ёй пра Міхалку і Сцяпана - маўчала. Бабы сваё, а яна сваё. Яны гавораць, намаўляюць, шкадуюць яе дурноты, нават часам сварацца - яна маўчыць; кароў, бывала, доіць, ці адзенне мые, ці свіней корміць, ці хлеб месіць - і маўчыць. Зацялася. І, напэўна, думала таксама, што людзі пагавораць, пагавораць і пакінуць яе ў спакоі, дазваляючы, каб жыла сабе паводле сваёй волі. І, відаць, так хутчэй за ўсё і сталася б, каб толькі Сцяпан адчапіўся ад яе. Але ён пра гэта і не думаў. Некалькі разоў ужо хацеў абняць яе і пацалаваць, то на дзядзінцы, то ў гародзе, то ў аборы, аднак заўсёды паспявала яна ўцячы ад яго, так што ані да абдымкаў, ані да сваркі не дайшло. Аднойчы прыйшоў у нядзелю, калі ў хаце, апрача яе і старой Аксені, нікога не было. Убачыўшы яго ў дзвярах, Пятруся скочыла ў камору, дзе быццам пачала насыпаць гарох з мяшка ў гарнак на вячэру, але Сцяпан уміг апынуўся каля яе і, адбымаючы адной рукой, другой спрабаваў засунуць знутры дзверы каморы. Выглядаў ён так страшна і так жахліва праклінаў дзяўчыну, якую ўжо зараз дык сапраўды, як ён казаў, злавіў у пастку, што закрычала яна адразу немым голасам і пацямнела ў яе вачах. Аднак умомант апрытомнела і, можа, згадаліся ёй словы і парады бабкі, бо з чырвоным, як півоня, тварам, з іскрыстымі вачмі і са сціснутымі вуснамі вырвалася з абдымкаў хлопца і ўзняла абедзве рукі ўгору. Раз, два, тры ў пысу! дый годзе! Сцяпан, як апараны, выскачыў з каморы, а потым і з хаты. Зрабіў так галоўна таму, што пачуў у сенях крокі Пётры, а сведкі свайго сораму мець не хацеў. Пятруся ўся разгарачаная і ў слязах прыпала да бабуліных каленяў, якая на яе крык ссунулася з печы і, абапёршыся на кіёк, стаяла ля дзвярэй каморы, хутка рухаючы касцянымі сківіцамі і, здавалася, з напружаннем углядаючыся ў прастору зацягнутымі бельмамі вачмі. Але не стала яна ні крычаць, ні лямантаваць, толькі зжоўклыя рукі яе, хвіліну паблудзіўшы ў паветры, знайшлі галаву ўнучкі і абнялі яе так, быццам нанова адшукалі нейкую страчаную каштоўнасць. Потым яна сказала:

- Ну, Пятруся, тут ужо нам няма чаго заставацца... Тут ужо табе добрай волі не будзе. Паклонімся Пётру і Пётравай жонцы за хлеб і соль і куды-небудзь павандруем.

Хлеб і соль Пятруся адшукала лёгка, бо славілася на ўсю ваколіцу як дбайная працаўніца. У невялікім суседнім шляхецкім маёнтку ўзялі яе дваровай дзеўкай і дазволілі трымаць пры сабе бабку з умовай, каб за ежу старая прала для двору лён і воўну. Праз два дні пасля таго, як Сцяпан Дзюрдзя атрымаў тры звонкія поўхі ад убогай сіраціны, на досвітку адчыніліся дзверы Пётравай хаты і выйшла з іх Пятруся ў кароткай світцы і сіняй спадніцы, у нізкіх чаравічках і чырвонай хустцы на галаве. Усё сваё і бабуліна адзенне несла на плячах у палатняным мяшку, а каля грудзей трымала загорнутую ў радно прасніцу. За ёю ішла сляпая Аксеня таксама ў сярмязе, нізкіх чаравіках і чорным каптуры. Адной рукой кіем мацала зямлю, другою - трымалася за рукаў унуччынай світкі. Былі яны абедзьве высокія і хударлявыя. Выйшаўшы з хаты Пётры, ішлі праз вёску выпрамленыя і маўклівыя. Над імі пад вясновым небам яшчэ тулілася белая начная імгла, з абодвух бакоў дарогі стаялі пазачыняныя хаты і нерухомыя дрэвы ў садах. Каровы не рыкалі, куры не кудахталі, і нават сабакі яшчэ не брахалі. Толькі часам каля адчыненых брам ці за нізкім плотам паказваўся хтосьці, хто прачнуўся раней за іншых, і, пабачыўшы дзвюх кабет, што ішлі на сінім досвітку праз вёску, абыякава ці са шкадаваннем у голасе казаў:

- Ідзіце з Богам!

Яны ж у адзін голас адказвалі:

- Заставайцеся з Богам!

І ішлі далей. Румяная дзяўчына з вясёлымі вачмі выпрамлялася і прыспешвала крок, і, учапіўшыся за рукаў яе світкі, старая бабка паспешна, але спакойна, тупала за ёю ў свет, якога не бачыла, упіраючы ў яго свае сляпыя зрэнкі і адчуваючы дотык ранняга ветру, які варушыў і раздзімаў наўкол яе касцявага твару і чорнага чапца белыя, як малако, валасы.

Як жылося Пятрусі ў шляхецкім фальварку за тры вярсты ад Сухой Даліны, жыхары вёскі ведалі няшмат. Служыла, і ўсё. Замуж не ішла. Праз год, як яна пайшла з Сухой Даліны, Сцяпан Дзюрдзя паводле правіл і ўсіх звычаяў пасылаў да яе сватоў. Адправіла сватоў з нічым, а Сцяпан потым цэлы тыдзень піў гарэлку ў карчме і біўся з кім папала. Людзі ўжо ўсур'ёз пачалі гаварыць, што дзеўка яму нешта зрабіла, калі так забыць яе не можа і перажывае па ёй. Напіцца яму нечага дала, каб ніколі ад яе не адстаў. І навошта ёй гэта, калі яго не любіць і не хоча? Яшчэ жывая ў тыя часы Сцяпанава маці, раззлаваная за сына на Пятрусю, аднойчы злосна сказала:

- Вядома! Бабка ў яе ведзьма, дык толькі тое і выдумляе, каб людзям якую бяду зрабіць.

Неўзабаве, аднак, Сцяпан ажаніўся з дзеўкай з суседняй вёскі, і людская гамана пра Пятрусю сціхла. Бачылі яе рэдка; часам толькі дзяўчаты з Сухой Даліны, ідучы са жніва ці з сенакосу, спатыкаліся з ёю, калі таксама ішла дадому з сярпом ці граблямі, і, мінаючы дзяўчыну, гады якой ужо перайшлі за дваццатку, нібы так сабе, але ж і пра яе, пачыналі спяваць:

 

 

Часам хто-небудзь са старых знаёмых, сустрэўшы яе, са шкадобай ківаў галавой ці жартаваў:

- А што, хутка вернецца твой Кавальчук?

Няхутка, але вярнуўся. Трэба было яму вярнуцца, бо меў пад вёскай пасля бацькоў спадчынную зямлю і хату, у якой тым часам сядзеў нейкі чужы чалавек, мабыць, арандатар, - гаспадарыў. Аднаго дня, у нядзелю, грымнула па вёсцы вестка пра тое, што Кавальчук вярнуўся ўжо з войска і ў сваёй хаце робіць парахункі з арандатарам. Вечарам, калі шмат людзей размаўляла, піло і танцавала ў карчме, ён сам паказаўся там. Але так змяніўся, што ледзьве яго пазналі. Пакідаючы вёску, быў нейкі сухі і хударлявы, выглядаў на падлетка, а не на дарослага, прыгожага мужчыну. Апранаўся, як і ўсе хлопцы ў Сухой Даліне, у суконную сярмягу ці світку з сіняга ці чырванаватага палатна. А зараз, дзе там! Гады вайсковай муштры і маршаў разгарнулі ягоныя плечы і грудзі. Твар, раней бледны, пакрыўся здаровым глыбокім загарам; узмужнеў ён і распраміўся: чорныя вусы выраслі над ягонымі вуснамі, вочы глядзелі смела і ўпэўнена. Апрануты быў не ў сярмягу і не ў світку, а ў сурдут з цёмнага сукна, добрыя боты на нагах, а на шыі яркая хустка. У такім адзенні з цыгарэтай у руцэ з'явіўся ў карчме. Яго віталі з усіх бакоў і захапляліся ім. Ён таксама пачаў пазнаваць усіх і вітацца. Па ім адразу можна было здагадацца, што шмат чаго на свеце пабачыў, паразумнеў, набраўся далікатнасці, але вярнуўся ў сваю вёску ахвотна. Старым знаёмым ён паставіў гарнец гарэлкі і пару кілішкаў выпіў сам, але больш наадрэз адмовіўся. Паліў цыгарэты, жартаваў, расказваў пра далёкі свет і, далучыўшыся да танцораў, вытанцоўваў мяцеліцу і круцяля з дзяўчатамі так заўзята і зграбна, як быццам ніколі з вёскі і не выязджаў. На сярэдзіне карчмы ўзносіліся такія клубы пылу, што ледзь-ледзь можна было распазнаць у іх цяжкія постаці танцораў-хлапцоў і стракатае адзенне дзяўчат. Але Кавальчука кожны мог бы адразу ж адрозніць у гэтым віруючым коле людзей, што круцілася ў густым пыле, і не толькі па цёмным сурдуце і яркай хустцы на шыі, але і па гнуткасці і прыгажосці ягоных рухаў. Гэта ён з найбольшай фантазіяй выкрыкваў пасярод танца: «Гу, га!», і пасля колькіх дзесяткаў кругоў мяцеліцы грацыёзна абводзіў сваю задыханую партнёрку наўкруг хаты. З усімі дзяўчатамі распачынаў жартаўлівыя кпіны, з усімі хоць адзін раз патанцаваў, зазірнуў кожнай у вочы, нават адну, што сарамліва ўцякала ад яго, злавіў паміж дзвярмі і печчу і пацалаваў - а пра Пятрусю ані ўспомніў, ані ў каго-небудзь не спытаўся пра яе. Нагадалі яму пра яе старэйшыя жанчыны, якія, выцягнуўшы яго з круга танцораў, цесным колам пасталі каля яго і, параспускаўшы языкі, гаварылі: так і так з Пятрусяй было, так і так, казалі. І пра тое, што адбылося паміж ёю і Сцяпанам, і што раілі ёй людзі, і куды пайшла, і як кпяць з яе часам і здзеклівыя песні ёй спяваюць. Кавальчук слухаў бабскую гаворку і смяяўся так, што блішчэлі ягоныя зубы з-пад чорных вусоў, так, што ягоны гучны рогат заглушаў часам бабскія словы, але сам не гаварыў нічога. Ні пра Пятрусю, ні пра свае намеры нічога не сказаў і, пачаставаўшы кабет гарэлкай і сырам, пачаў зноў танцаваць і гуляць яшчэ больш заўзята, чым раней. Тады стала зразумела ўсім, што пра Пятрусю ён і не думае.

- З іншым сэрцам і з іншымі думкамі вярнуўся, - казалі.

Іншыя дадавалі:

- Дзе яму зараз пра яе думаць. Прыблудная яна і толькі тое мае, што кашулю на спіне, і старая ўжо з яе дзеўка, от, хіба ёй ужо дваццаць чацвёрты год ідзе. Ён бы мог зараз ажаніцца і з паненкай якой...

Можа, тыя, што так думалі, зусім і не памыляліся, можа, сапраўды Кавальчук і не думаў ужо пра Пятрусю, і пражытыя гады, спазнаныя ўражанні зацерлі ў ім памяць пра дзяўчыну і тыя абяцанні, якія ён ёй даваў. Два тыдні не бачыў яе і не стараўся ўбачыць. Казалі, што са сваім арандатарам усё парадкаваўся, і гэта значыла, што выпраўляў яго з хаты не без гвалту і прэтэнзіі аб зруйнаванай гаспадарцы, з чым нават пайшоў у суд. Адразу было відаць, што меў намер закасаць рукавы да працы не толькі на зямлі, але і да кавальскай: бо сказаў грамадзе, што як дзед ягоны і бацька працавалі ў кузні, так і ён будзе, і хто мае ласку, хай прыходзіць да яго ў кузню. І толькі праз колькі тыдняў пасля свайго вяртання гарачым летнім днём пайшоў ён сабе па дарозе далёка-далёка паміж шырокіх палёў. У белым палатняным сурдуце і ў вайсковай шапцы на галаве ішоў ён, відаць, без мэты, павольна, паліў цыгарэту і разглядваўся трошкі ў розныя бакі, як звычайна робіць заможны кавалер, што ведае сабе цану і якому ні пра што галава не баліць... Так зайшоў ён ажно за бярозавы лясок, што рос на адным з навакольных пагоркаў, а за ім ляжала поле, пакрытае збажыной. Якраз сёння гэтае збожжа пачалі жаць: некалькі жнеек пахіліліся над залацістай хваляй, якая падчас мерных рухаў іхніх рук, здавалася, кланялася ім да ног. Кавальчук спыніўся на ўскрайку лесу і глядзеў на адну са жней, якая, выпрастаўшыся, падняла ў руках вялікі сноп жыта і, ступіўшы некалькі крокаў, кінула яго туды, дзе ўжо ляжала шмат такіх снапоў. Потым, бліснуўшы сярпом у паветры, пахілілася зноў і пачала жаць, жнучы, набліжалася яна ўсё больш да таго месца, дзе стаяў Кавальчук, але галавы не ўзнімала зусім і толькі рукі яе рухаліся хутка, усё хутчэй і хутчэй, крэслячы сярпом над зямлёй сталёвыя бліскавіцы. Кавальчук трошкі прыадкрыў рот і ўглядваўся ў гэтую жняю, як у люстэрка, адкінуў недакураную цыгарэту і скрыжаваў на грудзях рукі. На ўскрайку лесу паміж бяроз стаяў, як слуп, і хаваў усмешку пад чорным вусам. Здагадаўся, што жняя, якая набліжалася да яго, нават схіліўшыся добра бачыла, што ён там стаіць, і часам кідала на яго позіркі з-пад павек, але не адзывалася ані словам і галавы не ўзнімала, а проста ўсё хутчэй і энергічней жала. Калі нарэшце апынулася за некалькі крокаў ад яго, Кавальчук азваўся сам:

- Добры вечар, Пятруся!

Тады і яна выпрасталася, апусціла рукі з сярпом на спадніцу і адказала:

- Добры вечар.

Але не глядзела на яго, павекі з доўгімі вейкамі закрывалі ёй зрэнкі; павярнулася да яго бокам і, здавалася, нечага чакае альбо проста хвіліну адпачывае ад працы. Кавальчук грацыёзна абапёрся локцем аб сук дрэва, ля якога стаяў, і, мружачы вочы, прамовіў зноў:

- Ці ж гэта добра старому знаёмаму паказваць такую абыякавасць?

Жняя паціснула плячмі і, не ўздымаючы павек, як бы гнеўным тонам буркнула:

- Якая там абыякавасць!

- А як жа! Ці ж так Пятруся павінна са мной павітацца?

- Калі хто са мной не вітаецца, дык і мне вітацца няма патрэбы!

Кавальчук пакінуў дрэва, аб якое апіраўся, і ступіў да яе. Вочы яе былі ўвесь час апушчаныя, а рукі з сярпом ападалі на спадніцу. Жала яна ўжо некалькі гадзін, дзень быў спякотны і густыя кроплі поту блішчалі на яе лбе і шчоках амаль такіх жа чырвоных, як палявы мак, які з цёмных яе валасоў ападаў за вуха. Кавальчук глядзеў на яе, не адрываючыся. Здавалася, што прыглядаўся да тых кропляў поту, якімі быў густа абсыпаны яе твар.

- Што ж ты?.. - пачаў зноў. - Працуеш, а гаруеш...

- Гарую, - адказала.

- Як той вол у ярме?

- Як той вол...

- У чужых людзей?

- У чужых.

- І старую бабулю пры сабе корміш?

- Кармлю.

Зноў ступіў да яе крок.

- А чаму за Сцяпана Дзюрдзю не пайшла? - спытаўся.

- Бо не хацела, - адказала.

- А ўгаворвалі людзі?

- Угаворвалі.

- І бабуля казала?

- Казала.

- То чаму ж не ішла? Трэба было ісці, ва ўласнай хаце б працавала, у куплены паркаль убіралася б, штодзень яечню са скваркамі ела...

На гэты раз дзяўчына хутка пераступіла з нагі на нагу і адказала:

- Няхай Сцяпанаву яечню свінні ядуць...

- А зараз дзяўчаты здзеклівыя прыпеўкі табе спяваюць, што нібы ўжо старая дзеўка з цябе.

Паціснула плячыма.

- Няхай спяваюць.

Кавальчуковы вочы заіскрыліся, а рукі трошкі задрыжэлі.

- Што ты так да мяне гаворыш, нібы не гаворыш... як да сабакі якога... Кіне слоўка і зноў маўчыць, і ў вочы нават не гляне... што я табе злога зрабіў?

На гэты раз Пятруся серп з рук выпусціла і, падносячы рукі да галавы, зажалілася:

- Ой, зрабіў ты мне, зрабіў нядолю для ўсяго жыцця і пасмешышча для людзей... Два тыдні таму вярнуўся, а пра мяне і не ўспамінаў, ані прыйшоў добрае слова сказаць, ані ў той бок, дзе я была, глянуць...

Устрымала слёзы, якія амаль сыпаліся з яе вачэй, схілілася па серп, нібыта збіраючыся пайсці, і ледзь не з плачам, гнеўна загаварыла:

- Не хочаш ты мяне, не хачу і я цябе... Ідзі ажаніся з Лабудовай дачкой... найбагацейшая ва ўсім сяле і вочы мае такія, што адно ўправа глядзіць, другое ўлева... Ідзі да Лабудовай дачкі... З Богам ад мяне.

Вось жа гэтыя вочы, якія ў Лабудовай дачкі былі касыя і непрыгожыя, валодалі ў Пятрусі такімі чарамі, што мацнейшых ад іх ніякая ведзьма прыдумаць не магла. Зрэшты, нічога надта асаблівага ў ёй не было. Такіх зграбных і свежых, як яна, можна было знайсці на свеце мноства. Але вочы яе былі такія, што проста гаварылі і гэтай гаворкай сваёй прыцягвалі, як залатым шнурам. Расказвалі яны пра ўсю яе душу, пра якую вусны шмат казаць не ўмелі і не маглі. І зараз у шэрых яе зрэнках, што ўзіраліся ў твар Кавальчука, была такая жаллівая скарга і жаласная просьба, прыроджаная весялосць і такая туга, што Кавальчук ухапіў яе за руку і трошкі прыцягнуў да сябе.

- Мяне чакаючы за Сцяпана не ішла? - прыспешаным шэптам спытаўся.

- А каго ж?

- А цяжка было жыць?

Выціраючы слёзы са шчакі, пальцам, на якім ад сярпа ці нажа засталася чырвоная драпіна, адказала:

- Цяжка.

- Мяне чакаючы, у такой бядоце і людскім здзеку жыла? - пытаўся зноў.

- А каго ж?

- Пабажыся!

Пальцы на крыж склала і ўзняла вочы да іскрыстага блакіту неба.

- Божа і Найсвяцейшая Панна засведчаць, што я за табой уласнай душы не чула і так цябе чакала, як той птушкі, якая, калі прыляціць, то ўжо сонца засвеціць і вясна настане...

Тады ўхапіў яе і пацягнуў паміж бяроз у гай.

- То ж і дачакалася, бо як Бог ёсць на небе, то я цябе за жонку вазьму і гаспадыняй у сваю хату ўвяду. Забыўся трошкі пра цябе, гэта праўда, але як толькі тваё гараванне і гэты твой цяжкі лёс убачыў, то сэрца мне нешта як кляшчамі сціснула, а як твае вочы на мяне паглядзелі, то нешта ўва мне расплылося, як той мёд...

Сярод зялёных бяроз, у павевах ветру і шчэбеце птушак, прыціскаў яе моцна да грудзей, рукой, быццам створанай для кувалды і молата, выціраў слёзы з яе шчок; і вусны, з якіх выляталі то смех, то рыданні, закрываў пацалункамі...

Доўга потым людзі ў Сухой Даліне гаварылі, што Пятруся і гэтаму таксама нешта зрабіць была павінна. Бо калі гэта хто чуў, каб хлопец, асабліва як у шырокі свет пойдзе, шэсць гадоў пра дзяўчыну памятаў, а яшчэ такі, якому найбагацейшыя дзяўчаты вешаліся на шыю; каб ён ажаніўся з дзеўкаю не такой ужо і маладой, зусім беднай і прыблуднай... Сцяпану зрабіла і гэтаму зрабіла, толькі таму адрабіла потым, а гэтага ўжо сабе забрала. Нейкае такое зелле ведае, ці што? А можа, і яшчэ што горшае...

 

ІІІ

 

Пятруся і сапраўды ведала мноства спосабаў, каб даць раду ў самых розных жыццёвых выпадках, карысталася імі сама і дараджала іншым, і ніколі не сумнявалася ў іхнім выніку. Зведалі гэта на сабе адначасова, але па-рознаму Пётра Дзюрдзя і Якуб Шышка. Першы быў адным з найбагацейшых гаспадароў у Сухой Даліне. Ці нейкі лепшы, чым іншым, выпаў ім надзел, ці былі яны больш цвярозыя і працавітыя, як іншыя, але ўжо Пётраў дзед, бацька і сам ён лічыліся ў вёсцы багацеямі. Атрымаўшы вольнасць, Пётра пабудаваў хату, якая выглядала акуратнай заможнай сядзібай. З комінам, двума вялікімі вокнамі, малым ганкам і пабеленымі звонку сценамі. Унутры нічога асаблівага на першы погляд нельга было заўважыць. Сені, вялікая хата і камора. У хаце вялізная печ, дзе варылі страву і пяклі хлеб, лавы, сталы, кросны, гаспадарчае драўлянае начынне, усё так, як у іншых. Але зазірнуць у камору, у аборы, стайні, адрыну! Там ужо ўсё было незвычайнае. Нават у самы вялікі неўраджай не бракавала збожжа, бо з году ў год заўсёды заставаўся нейкі запас, і лішак адных гадоў пакрываў нястачу іншых. Чатыры каровы, двое коней, з якіх адна кабыла штогод прыводзіла жарабятка, шэсць авечак, свінні, куры, галубы, што гнездзіліся на даху, у садзе густы вішняк, змяшаны з дзікімі грушамі, якія прыносілі к зіме адборныя гнілушкі, усяго там было ўдосталь. У каморы на паліцах і на зямлі цясніліся мяхі і збаны з усялякім дабром, чарнелася сцяна ад панавешаных на ёй маткоў нітак. Скрыні, што стаялі пад сцяной, былі запоўненыя да берагоў мужчынскай і жаночай вопраткай, а таксама непакроенымі яшчэ сценамі старога палатна - штыўнага даматканага ў сінія і чырвоныя пасы, вытканага на хатніх кроснах. Але не толькі незвычайны дастатак вызначаў Пётраву хату, поўнілася яна таксама і нязвыклым спакоем. Пётра быў чалавек флегматычнага характару, павольны ў рухах, паважны ў размове. Ягоная жонка, высокая, прыгожая і лагодная кабета, яшчэ ў маладосці занемагла на рэўматызм і ўсялякія іншыя хваробы, якія зрабілі яе таксама запаволенай і менш ахвочай да сварак, чым іншыя жанчыны. Яна часта стагнала і доўга, падрабязна жалілася на сваё цярпенне, у каго толькі магла, прасіла рады. Калі боль надта пачынаў дакучаць ёй, плакала ў куце альбо лямантавала на ўсю хату, але ніколі не сварылася з мужам. Дзе ўжо ёй там з аслаблымі нагамі і пакручанымі пальцамі на руках, ёй, няздары, якая, як пані, патрабавала служанак, яшчэ і сварыцца. Вялікім шчасцем для яе было ўжо тое, што муж яе з хаты не выгнаў; за недалужнасць не лаяў, а нават часта, злітаваўшыся, жаласна ківаў галавой і па-людску з ёй гаварыў. Была досыць разумная, каб цаніць гэтае шчасце і ўсялякую волю мужа так шанаваць, як бы гэта была Боская воля. З гэтага пункту гледжання яе разважанні былі простымі. У хвіліны шчырасці яна гаварыла суседкам:

- Чаму ён ажаніўся са мной? Не дзеля пасагу ажаніўся, бо не было ў мяне яго, але дзеля таго, каб у хаце мець добрую гаспадыню. А якая ж з мяне гаспадыня? Да працы рвуся, як той конь да студні. Што магу зраблю, але мала магу. Як хвароба схопіць, дык і рукі да ўсяго апускаюцца. Але ён мне на гэта ніколі нічога, хоць бы адно злое слоўка сказаў. Церпіць і маўчыць. Яшчэ часам і спытаецца: «Можа, табе, Агатка, трэба што? Можа, цябе зноў да знахара завезці?» Добры чалавек. Дык я яму не праціўлюся ні ў чым. Хай яму і Пан Бог Найсвяцейшы таксама не робіць супраціву...

Зрэшты, працівіцца Пётру было б нялёгка. Былі і ў яго прыступы гневу, рэдкія, але страшныя. Можна сказаць, што ў яго натуры, ціхай і сур'ёзнай, тым большыя выбухалі буры, чым яны павольней і даўжэй выспявалі. Калісьці ў маладыя гады быў ён паслухмяным сынам і дбаў пра сваіх бацькоў. Але сталася так, што маці ад старасці трошкі здзяцінела і дакучала яму ўвесь час сваркамі з нявесткай. Аднойчы, калі замкнула камору, і ён, вярнуўшыся з поля, не меў згатаванай стравы і застаўся галодным, ударыў яе так моцна, што старая занемагла, паляжала на печы нейкі час і памерла. Можа, яна памерла і не ад сынавага ўдару, бо перад тым ужо ў яе амаль не было ніякіх сіл, але Пётра гэта так узяў у галаву, што доўга як непрытомны хадзіў па свеце. Жонцы і куму, якога надта любіў, тады сказаў, што сам сябе пачаў баяцца, нібы ўжо д'яблу душу запрадаў. З таго часу і стаў такі набожны. У касцёл ездзіў і спавядаўся часцей за іншых, ідучы за плугам, часам прамаўляў пацеры, у кожнае ўрачыстае свята клаў на ахвяру да касцельнага алтара вялікія боханы хлеба і тоўстыя скруткі палатна. Думаў, відаць, што крыўда, зробленая мацеры, аддала ягоную душу ў д'яблава валадарства; і гэтая думка напаўняла яго трывогай і жаданнем ачысціцца перад Богам. З часам гэта прывяло яго да нейкіх містычных схільнасцяў, якім не давала разрасціся штодзённая і цяжкая фізічная праца, але якія выяўляліся ў крыху летуценным паглядзе, якім калі-нікалі глядзелі ягоныя шэрыя вочы на свет з-пад густых брывоў, а таксама ў надзвычайнай зацікаўленасці цудамі, чарамі і ўсялякімі апавяданнямі пра надпрыродныя з'явы. Схільнасць гэтая яшчэ павялічылася пасля выпадку, што здарыўся ў дзяцінстве з ягоным малодшым сынам Ясюком. Хлопчык з'явіўся на свет якраз тады, як Петрачыха пачынала хварэць, і, калі меў недзе пяць гадоў, высах і зжоўк так, што стаў больш падобны на васковую фігурку, чым на дзіця. Ногі ягоныя былі скрыўленыя ўсярэдзіну, рот вечна адкрыты, калі хацеў бегчы, - падаў. Клеменс гадаваўся здаровым і рос нібы на дражджах: як увысь, так і ўшыр, а над Ясюком плакала маці, суседкі жаласліва ківалі галовамі, а бацька, паводле свайго звычаю, паціху і паволі нешта буркаючы, часам панура звешваў галаву. Дайшло да таго, што Агата, якой абрыдлі і хлопчыкавы капрызы і ўсюдычаснае пільнаванне яго, як быццам ён праз столькі гадоў не перастаў быць яшчэ немаўляткам, у гневе і жалю аднойчы сказала суседкам:

- От, няхай бы Пан Бог яго ўжо лепей сабе забраў...

Тады Пётра разгневаўся зноў. Ад смерці мацеры цягам доўгіх гадоў не гневаўся ніколі: цяпер зноў напала на яго злосць і, можа, пабіў бы жонку, калі б яна з плачам не прыпала да ягоных рук, просячы злітавацца над яе хваробай і нядоляй. Толькі жахліва крычаў, суседак жа, што сваёй гаворкай цвелілі мацярынскую шкадобу Агаты, з вялікім для іх сорамам выгнаў з хаты, а неўзабаве сеў з хворым хлопчыкам на воз і паехаў у пілігрымку ў святое месца. Калі ўжо там іншым Пан Бог свае цуды рабіў, то чаму і яму не мог зрабіць? Нехта яму сказаў, што дзеля здабыцця гэтае ласкі трэба купіць і пакласці на алтар адну з васковых фігурак, якія прадаюць на некаторых касцельных бабінцах. Пётра купіў такую фігурку, а яшчэ заказаў імшу за здароўе дзіцяці і выслухаў яе, кленчачы і голасна, з жарсцю, з цяжкімі ўздыхамі і біццём сябе кулаком у грудзі, прамаўляючы пацеры. Калі ля падножжа алтара хлопцы званілі на паднясенне, ён абедзвюма рукамі, прыкрытымі рукавамі баранняга кажуха, узняў свайго хлапчука ўверх, так, нібыта паказваў яго Боскай літасці, а сам, высока ўздымаючы свой цёмны, зарослы шчэццю твар, летуценным паглядам сачыў за блакітным дымам, які ўзносіўся над людскімі галовамі, бляскам свечак і алтарным аздабленнем пад змрочныя скляпенні святыні. Дзіця вярнулася з паломніцтва такім, як і ад'язджала, высахлым, зжоўклым, слабым, з крывымі ножкамі і разяўленым ротам. Але неўзабаве, можа, праз месяцы два стала папраўляцца: бялела, сыцела, выпрамлялася, проста аджывала. Папраўдзе, гэта было цёплай і сонечнай вясной, калі ўсё, што існавала на свеце, ажывала: дрэвы, травы, кветкі, а таксама і дзеці. Да таго ж Аксеня, якая на той час толькі-толькі ў Пётравай хаце асела, парадзіла Петрачысе, каб штодзень выправаджвала Ясюка на той сухі пясок, што белай лавінай слаўся на ўскрайку вёскі.

- Няхай бядачак грабецца сабе ў тым пяску, - казала, - то як яго сонейка моцна разагрэе, дзіцятка і стане здаровым. Такая ўжо святая сіла ёсць у тым гарачым пяску, што ён дзяцей лечыць, - скончыла Аксеня і загадала Пятрусі, якая тады была яшчэ малой дзяўчынкай, каб вадзіла Ясюка на пясок і там пільнавала яго і забаўляла.

Ясюк так ніколі і не стаў ані такім дужым, ані такім прыгожым і разумным, якім быў не на шмат старэйшы за яго Клеменс. Аднак выздаравеў і не енчыў так, як раней, не падаў штокрок, пачаў лепш гаварыць, пабялеў. У Пётравай хаце часта гаварылі пра гэтае выздараўленне і ягоныя прычыны. Адны з баб, набожна складаючы рукі на жыватах, казалі:

- Такі гэта Пётрава ахвяра на паломніцтве.

- Той пясок, які яму дарадзіла Аксеня, - сцвярджалі іншыя.

Пётра ж казаў:

- І ахвяра на паломніцтве, і пясок, а ўсё Пан Бог Найсвяцейшы дарадзіў, бо, - з павагаю гаварыў далей, - калі пясок мае такую святую сілу, то яму яе Пан Бог даў. От што!

- Ёсць на свеце і чартоўская сіла, - заўважыла адна з баб.

- А ёсць, - з перакананнем пацвердзіў Пётра і пасля доўгага роздуму дадаў: - Але ў пяску Боская сіла, бо от, добра зрабіў, а калі б у ім была чартоўская сіла, то б зрабіў дрэнна.

Падумаўшы яшчэ трошкі, падняў указальны палец уверх і скончыў:

- Чартоўская сіла заўсёды чалавеку дрэнна зробіць, а Божая - добра. От што!

Боскую моц яднаў тады з сабою Пётра штонядзельнымі паездкамі ў касцёл, малітвамі, ахвярамі, што складаў касцёлу ў выглядзе хлеба, сыра і палотнаў; д'ябальскай жа баяўся страшэнна, хоць ніколі яе на сабе, прынамсі відавочна, не спазнаў, меў да яе вялікую агіду і нянавісць. Калі хто-небудзь пры ім расказваў пра людзей, якія, як, напрыклад, ведзьмы і розныя чараўніцы, плялі з яе дапамогай людзям розныя злыя пасткі, пляваў з агідаю і праз зубы казаў са злосцю:

- Каб ім рукі скруціла! Каб іхняе кананне цяжкім было! Каб яны не ўбачылі Божага каралеўства!

Пра нябеснае каралеўства Пётра згадваў часта, здаецца, што было яно тым прадметам, які недзе высока, у мутных і неакрэсленых абрысах узносіўся над ім тады, калі ягоныя вочы пад густымі, навіслымі брывамі набіралі задумлівы і трохі летуценны выраз.

Аднак, трызнячы дзіўнымі вобразамі нябеснага каралеўства, дбаў ён і пра зямныя клопаты. Гаспадарку сваю вёў дбайна і працавіта, і надта ж усцешыўся, калі жыхары Сухой Даліны выбралі на пасаду свайго старасты. Тады выявілася, што не быў ён вольным ад усялякіх амбіцый і што ганаровы тытул прыемна папесціў ягонае самалюбства. Раней трымаўся трошкі няўпэўнена, а стаўшы старастам, выпраміў спіну, усміхаўся так шырока і свабодна, як ніколі дагэтуль. Пачаў хадзіць яшчэ больш паважна і, любуючыся, ледзь не ўрачыста знадворку на сцяне хаты прыбіў сінюю шыльду, на якой вялікімі белымі літарамі было напісана: «Пётра Дзюрдзя, стараста». Грамадскімі справамі, якія суседзі даверылі яму, заняўся заўзята і цярпліва. Калі захапілі яго звязаныя з пасадай клопаты і мітрэнгі, са скрухай у голасе казаў:

- Пан Езус больш цярпеў.

Альбо:

- Пан Езус у нябесным каралеўстве мяне за гэта ўзнагародзіць.

І рабіў сваё, не зважаючы ані на людское дакучанне, ані на клопаты. Часта ахоплівала яго на той час чалавечая пыха. Узнімаў палец угору, усміхаўся і характэрным для яго запаволеным голасам казаў:

- Цяпер, як той казаў, я тут першы і за ўсіх найвышэйшы...

Чытаў маралі таксама калі-нікалі старэйшаму сыну:

- Глядзі, Клеменс, будзь такім, як я, а Найсвяцейшы Пан Бог дасць табе панаванне на зямлі і каралеўства ў небе. Не пі, не пажадай чужога, што табе не належыць, працуй і чартоўскай моцы не аддавайся. Аддайся Божай сіле, а моцы чартоўскай не аддавайся, бо, як той казаў, гаспадарка загіне і душу загубіш. Вось што!

Важная падзея - выбранне вясковым старастам - адбылася ў жыцці Пётры Дзюрдзі праз гады два пасля вяселля Міхалкі Кавальчука і Пятрусі, а неўзабаве пасля гэтага надарыўся клопат вялікай важнасці для жыхароў вёскі. Вясковы склад, дзе месціліся запасы збожжа, прызначаныя на дапамогу ў неўраджайныя гады, быў такі ўжо стары, што пагражаў разваліцца. Станавы некалькі разоў гаварыў пра неабходнасць будаваць іншы, і жыхары Сухой Даліны самі адчувалі гэтую неабходнасць, але з году ў год адцягвалі пачатак работы. Вядома, палохаліся коштаў, дый новага клопату не надта жадалі. Зараз, аднак, не было як далей цягнуць валынку. Хочаш не хочаш, а склад трэба было будаваць, бо так ясна і безагаворачна загадана было зверху. У стараставай хаце аж цёмна стала ад народу, што сышоўся на нараду пра гэтую досыць складаную справу, якая вымагала выдаткаў. Пётра Дзюрдзя вёў гэтую нараду разумна, з уласцівай яму паважнасцю, радзячы, як і калі збіраць грошы на будоўлю, дзе і якое купіць за іх дрэва, каго і за якую цану пазваць, каб вымераць зямлю, на якую павінен быць перанесены новы будынак. Ва ўсіх гэтых развагах і разліках добра дапамагаў яму ягоны стрыечны брат Сцяпан, які, калі не быў п'яны альбо не ўпадаў у шаленства, быў найразумнейшай галавой у вёсцы. Меў ён над іншымі і тую перавагу, што ўмеў лічыць. Ніхто яго гэтаму не вучыў, але валодаў ён гэтай здольнасцю ад прыроды і навучыўся сам. На гэты раз быў цвярозы і ні на кога не злаваў, бо надта ж спадзяваўся на найбліжэйшых выбарах стаць вясковым суддзёю. Зараз, седзячы каля Пётры, ён разумна кіраваў сходам, хутка складаў розныя лічбы, адымаў і множыў, словам, забыўшыся на тое, што дрэнчыла яго ў штодзённым асабістым жыцці, цалкам аддаўся грамадскаму клопату. Ад гэтага занятку крыху раз'ясніўся і палагаднеў ягоны твар, заўчасна зморшчаны і найчасцей пануры і злосны. Аднак, нягледзячы на розум і павагу двух Дзюрдзяў, у хаце выбухалі часам такія жарсці, што людзі не маглі зразумець адзін другога. Усе пачыналі гаварыць адначасова, локцямі і плячамі адпіхвалі адзін аднаго ад стала, за якім сядзеў стараста, за кожны грош распачыналі сварку, на кожную прапанову адказвалі пярэчаннямі. Пётра цярпліва слухаў, некаторым, найбольш уважлівым, казаў сваё, а часам, калі суседзі пачыналі яго лаяць і праклінаць, мармытаў:

- Пан Езус больш цярпеў!

- Быдла! праклятае быдла! Каб на вас халера! - выкрыкваў гарачы Сцяпан і, адпіхваючы кулаком ад стала найбольш нахабных, пачынаў упадаць у шаленства. Але раптам сварлівую калатнечу мужчынскіх галасоў нібы вастрыём нажа перарэзаў вісклівы і роспачны жаночы крык.

Гэта была Петрачыха, якая, выбегшы з каморы, ламала рукі і, хістаючыся ў бакі, лямантавала немым голасам і енчыла:

- Езус мой! Езус! О Езус жа мой, Езус найміласэрнейшы!

Тут і дзеўка, што, замяняючы Пятрусю, дапамагала ў гаспадарцы, таксама выскачыла за ёй з каморы і, рвучы сабе валасы, бегаючы па хаце, яшчэ гучней і вісклівей залямантавала:

- А Маці Божая Найсвяцейшая! змілуйся! змілуйся, змілуйся! Змілуйся ты над намі, нешчаслівымі!

Мужчыны перапынілі свае спрэчкі і з адчыненымі ратамі пасталі, як слупы, водзячы аблуднымі позіркамі за кабетамі, якія нібы ў канвульсіях кідаліся па хаце. Нямала часу прайшло, пакуль гаспадар хаты напачатку ўгаворамі, а потым пагрозай апусціць ім свае кулакі на плечы здолеў дапытацца ў жанчын, што сталася. Здарылася і сапраўды нядобрае: з каморы прапала два апольцы сала, дванаццаць пар кілбас і дзесяць сцен свежавытканага палатна. Усё гэта было ўкрадзена невядома калі; некім, хто адпаведным інструментам перапілаваў унутраную аканіцу, адсунуў засаўку, што яе зачыняла, улез праз акно ў камору і выцягнуў з яе столькі дабра. Акно каморы выходзіла на гарод, у гэты позні восеньскі час пусты і гразкі, ночы восеньскія былі доўгімі і цёмнымі. Петрачыха была ў роспачы, Пётра панесеную страту не так блізка браў да сэрца, аднак перажываў і больш за ўсё абураўся невядомым злачынцам. Людзі, што сядзелі ў Пётравай хаце, паволі разышліся, так і не скончыўшы сваіх паседжанняў, якія, дарэчы, доўга яшчэ не маглі скончыць. У хаце застаўся Пётра, які, абапёршыся локцямі на стол, у роздуме сядзеў на лаве; і жанчыны, якія ля агню, што гарэў у печы, голасна разважалі пра здарэнне. Былі гэта тры Дзюрдзіхі: жонкі Пётры, Сцяпана і Сымона Дзюрдзяў. Тры цалкам адрозныя тыпы сялянак і тры цалкам адрозныя жаночыя долі. Ужо немаладая і выпетраная хваробамі, але спакойная і яшчэ досыць прыгожая Петрачыха, жонка добрага мужа, гаспадыня заможнай хаты і маці двух сыноў-падлеткаў, скрыжавала на грудзях рукі і толькі смутна ківала галавой над сваёй стратай, паціху паўтараючы:

- Якія ж дрэнныя людзі! Ай, якія ж нягодныя!

Гнуткая, як змейка, чарнавокая, смуглая і агністая Сцяпаніха была слынная на ўсю ваколіцу зласлівіца і пляткарка. Зрэшты, усе ведалі, што муж яе не пераносіць і што яны вечна б'юцца паміж сабой. На першую вестку пра тое, што сталася ў Пётравай хаце, яна пакінула нядаўна народжанае, першае за чатыры гады сямейнага жыцця дзіцятка, і, прыляцеўшы сюды, крычала, праклінала злодзеяў і лямантавала так заўзята і галасліва, як быццам яе самую напаткала ў сто разоў большая ад гэтай страта. Сымоніха, наадварот, павольна прыцягнулася з дзіцем на руках, якое было шостым ці сёмым. Была яна яшчэ нестарая і нябрыдкая, але страшэнна змардаваная, з паморшчаным ілбом і вечна скрыўленымі вуснамі. Петрачыха, хоць старэйшая і хваравітая, выглядала значна лепш за яе. Вядома, жонка п'яніцы, што сядзеў па вушы ў даўгах у жыда-арандатара, у якой была курная хата, поўная дробных дзяцей, а камора амаль пустая, дык і весела байдурыць сабе не магла. На Агаце выразна адбіваліся спакой і заможнасць, на Сцяпанавай Разаліі - нястрымны характар, даведзены амаль да шаленства цяжкім сямейным жыццём, на Парасцы - жонцы п'яніцы Сымона - клопат і нястача. Тулячы і калышучы дзіцятка, якому было мала малака ў матчыных грудзях, і таму яно роспачна крычала, са здзіўленнем, поўным амаль святой пашаноты, яна ўсё паўтарала:

- Два апольцы сала і дзесяць сцен палатна! Ой, Божа ж мой! Божа! Два кавалкі сала, дзесяць сцен палатна і дванаццаць пар кілбас... Ой, Божа ж, мой Божа ж!..

Такому багаццю, калі аж столькі рэчаў было ўкрадзена з каморы, але абкрадзеныя не галадалі, не магла яна надзівіцца і нацешыцца! Не зайздросціла, наадварот, шкадавала сваякоў, што ім такая шкода надарылася, вочы яе заплывалі слязамі. Дадавалася да гэтага жалю і адчуванне ўласнай бяды. Чорныя ж вочы Разалькі разгараліся ўсё ярчэй, блішчалі і круціліся, як у вар'яткі, а язык круціўся яшчэ хутчэй. Самыя страшныя праклёны кідала яна на невядомага злодзея, але было відаць, што заўсёды каго-небудзь ці што-небудзь праклінае. Магчыма, гэта прыносіла палёгку яе няспыннай згрызоце, якая ў іншых вылівалася б у слязах, а яе запаўняла агнём і кіпнем.

Засмучаны, але ўжо палагаднелы голас Петрачыхі прабіўся праз вісклівыя ўскрыкі Разалькі.

- Каб там невядома што, - сказала, - я-такі даведаюся, хто той злодзей.

Яна звярнулася да Пётры.

- Пятрук, - сказала прыязным голасам, які выяўляў яе спакойныя, прыяцельскія адносіны з мужам, - ідзі да Аксені... папытайся, можа, яна ведае што-небудзь такое, каб таго злодзея выкрыць...

На здзіўленне кабет Пётра ніводным словам не запярэчыў гэтаму жаданню, устаў, надзеў на галаву старую аўчынную шапку і выйшаў з хаты.

Быў восеньскі цёмны вечар; вецер шумеў у садах і калашмаціў дрэвы, на небе, як цяжкія птушкі, праплывалі прасціны хмар, то адсланяючы, то засланяючы зоркі. Забалочанай сцежкай, што вілася паміж гумнамі і платамі, высокі плячысты мужчына ў кажуху і аўчыннай шапцы ішоў трошкі прыгорбіўшыся шырокім і цяжкім крокам да сядзібы каваля. Здалёк было ўжо відаць кузню, што палымнела чырвоным святлом, і чуўся грукат вазоў, якія адтуль ад'язджалі. Перад той кузняй заўсёды як на паломніцтве ці на кірмашы. З усёй ваколіцы людзі прыязджаюць да Міхала Кавальчука, бо такога, як ён, каваля нідзе няма. Але ўжо вечар, і тыя, што сёння тут падкоўвалі коней, рабілі сякеры і абручы на колы ці прасілі направіць плугі і вазы, едуць дадому, дарогаю паміж вербамі і бярозамі, дзе гнездзяцца і енчаць лялякі. Перад адчыненымі дзвярыма кузні нікога ўжо няма, ляжыць толькі шырокае гразкае балота, разбітае коламі вазоў і конскімі капытамі. Пётра Дзюрдзя спыніўся ў гэтым балоце і колькі хвілін з нейкай прыемнасцю ўглядваўся ў сярэдзіну кузні. Запоўненая чырвоным святлом, яна яскрава аддзялялася ад цемры, што панавала навокал. У гэтым святле прыгожа вымалёўвалася постаць маладога каваля, які яшчэ не скончыў працу. У нагавіцах і кашулі з высока закасанымі рукавамі, дужы і зграбны мужчына хутка ўздымаў жылістыя рукі, штосілы б'ючы молатам па распаленым жалезе, з-пад молата дажджом сыпаліся іскры на зямлю і слупамі ўзляталі ўгору, смуглы твар з чорнымі вусамі і чарнявую ягоную чупрыну залацілі чырвоныя блікі. Працаваў спрытна і весела. Найперш весела. Штохвіліны нешта казаў хлопчыку, які быў у яго памагатым, часамі нешта напяваў сабе альбо, калі ўдар павінен быў быць больш моцным і спрытным, уздымаючы і апускаючы, нібы ў танцы, рукі выкрыкваў:

- Гу, га!

Пётра з нейкім задавальненнем глядзеў на гэтую вясёлую і спрытную працу. Потым адступіў на некалькі крокаў і пайшоў у хату каваля.

Гэтая хата была амаль такая, як у Пётры: вялікая, з драўлянай падлогай, чыстая ад дыму, які выходзіў праз комін, можна было толькі заўважыць у ёй пэўныя выдумкі, якіх у дзядоў і прадзедаў не бывала. Апрача сталоў і лаў стаялі тут два драўляныя крэслы, ля вялікіх вокнаў зелянела ў вазонах некалькі нізкіх раслін, на малой шафцы з дзвюма шыбкамі пабліскваў бляшаны самавар. Выдумкі гэтыя прывёз з сабою Кавальчук з далёкага свету, а можа, таксама пабачыла іх і Пятруся ў тым шляхецкім маёнтку, дзе служыла дваровай дзеўкай. Выдумлянне гэтае, аднак, не дайшло да такой ступені, каб вынесці ў іншае месца аграмадную печ з закурэлай сярэдзінай, дзе ў гэты час, як у кожнай з вясковых хат, гарэў вялікі агонь. Не дайшло таксама гэтае выдумлянне ані да свечак, ані да лямпы; уваткнутая паміж печных цаглін, гарэла лучына, чырвоным і дымным полымем, асвятляючы постаць Аксені такім чынам, што таму, хто ўваходзіў у хату, кідалася найперш у вочы акурат яна. Паводле сваёй старой звычкі касцістая бабка сядзела на печы ў акуратнай сярмязе і чорным каптуры, выпраміўшыся, адной рукой цягнула з кудзелі нітку, а другой круціла верацяно. Пятруся насіла па хаце малое дзіцятка, гушканнем і ціхім спевам спрабуючы яго закалыхаць. У дзвярах хаты паважным і ветлівым голасам загучала Пётрава прывітанне:

- Хай будзе пахвалёны...

- На векі вякоў... - са шчырай радасцю адказала Пятруся і з дзіцяткам на руках, з бліскучымі ад задавальнення вачыма, падбегшы да госця, пацалавала яго ў руку.

Аксеня, што, аслепшы, мела добры слых, таксама пазнала Пётру па голасе і, на хвілю перапыніўшы прадзенне, у знак прывітання так пачала ківаць галавой, што ажно яе сівыя валасы пачалі развявацца наўкол чорнага каптура. Хрыплым і ў дадатак яшчэ і шапялявым, бо не мела зубоў, голасам дзякавала яму за тое, што згадаў пра іх і хату іхнюю адведаў. Пятруся паклала ў калыску соннае дзіця, абцерла фартухом адно з трох крэслаў і, у радаснай усмешцы паказваючы белыя зубы, запрасіла былога свайго гаспадара сесці. Пётра паглядзеў на крэсла так, нібы хацеў пераканацца, ці не зломіцца яно пад ягоным цяжарам, і асцярожна сеў.

- Ну, - пачаў, аглядаючы хату, - па-панску тут у вас, прыгожа... Крэслы сабе выдумалі і самавар... ого!

- Па-панску не па-панску, - падхапіла Аксеня, задаволена расцягнуўшы ад вуха да вуха ледзьве бачныя вусны, - але, дзякаваць Богу, нічога не бракуе... усё ёсць... і хлеб ёсць, і святая згода ёсць... Як Пан Бог наказаў...

- І сын ёсць... - дадаў Пётра з жартаўлівай дабрадушнасцю, гледзячы на Пятрусю.

Яна трошкі засаромелася і апусціла вочы, але, усё яшчэ весела ўсміхаючыся, адказала:

- А ёсць, дзядзька...

- І другі зараз будзе... - жартаваў далей стараста.

На гэты раз маладая жанчына пачырванела, як бурак, крыху адвярнула твар і паціху захіхікала. Аксеня таксама смяялася на печы сваім старэчым смехам, які нагадваў сухі клёкат драўлянай трашчоткі.

- Ці адзін яшчэ... ой, ой, ці яшчэ адзін будзе! - сказала.

- Дай Бог шчасліва, - зычліва закончыў Пётра, а тут і каваль увайшоў у хату. Пакідаючы кузню, апрануў стары шэры суконны свэтар, абшыты зялёнай тасьмой, і выглядаў у ім вельмі зграбным. Твар яго быў расчырванелы і спацелы ад працы; убачыўшы Пётру, вельмі ўзрадаваўся і ў абедзве рукі яго пацалаваў. Ані ён, ані Пятруся ніколі не забываліся пра тое, што старая Аксеня і яе ўнучка шмат гадоў елі хлеб у Пётравай хаце. Папраўдзе, не задарма елі, але быў ён добры і запраўлены зычлівасцю абодвух бакоў. Што там потым сталася інакш і што зноў мусілі пайсці туляцца, у гэтым ужо віны Пётры не было.

- Пятруся, - звярнуўся да жонкі каваль, - зрабі ты для дзядзькі гарбаты...

Пётра паправіўся на крэсле. Надта ж любіў гарбату, хоць і піў яе толькі тады, калі часам у мястэчка на кірмаш ці ў паломніцтва ездзіў, ва ўласнай хаце самавара мець не хацеў, бо яго дзяды і прадзеды не мелі.

- Ого! - заўважыў, - вы, як паны... гарбату сабе п'яце...

- Штодзень не п'ем, але часам п'ем, - адказаў каваль. - А што рабіць? Гарэлку ў губу не бяру, то часам трэба чым іншым жывот пагрэць... І старой бабулі гэтае зелле жыццё падаўжае, і як госць трапіцца, добра пачаставаць...

- Добра, чаму не добра, - пацвердзіў Пётра і пачаў распытваць каваля пра розныя рознасці, якіх той ведаў шмат, бо каваль па шырокім свеце пахадзіў і зараз з мноствам людзей, як звычайна рамеснік, меў дачыненне.

Міхалку няцяжка было ўцягнуць у гаворку, бо з натуры быў ён гаваркі і вясёлы. Таму падрабязна і доўга пачаў ён расказваць госцю пра нейкі вялікі горад, у якім ён быў пару гадоў салдатам. Пятруся тым часам згатавала ваду ў самавары і праз некалькі хвілін з глінянага чайніка наліла гарбаты ў тры шклянкі, у кожную з іх паклаўшы цынкавую лыжачку; паклала на белым сподачку некалькі кавалкаў цукру. Начынне і цукар вымала з шафкі, бегала па хаце басанож хутка і зграбна, лыжачкі і шклянкі, як вясёлыя званочкі, званілі ў яе руках. Дзве шклянкі з гарбатай паставіла на стале перад госцем і мужам, трэцюю, ускочыўшы на лаву, умясціла на печы, і калі два мужчыны безупынку размаўлялі паміж сабой, яна вылівала гарачую гарбату на сподак і, надзімаючы з усіх сіл шчокі, дзьмухала на яе. Потым кончыкам пальца датыкалася напою і, пераканаўшыся, што ўжо астуджаны, прыкладала да вуснаў бабкі бераг сподка, кажучы:

- Пі, бабуля, пі!

Сядзела на беражку печы і паіла гарбатай сляпую бабку. Хустку дома не насіла. Цёмныя валасы трошкі раскідаліся вакол яе твару, а лоб у яе быў такі гладкі і спакойны, а вочы так іскрыліся радасцю, што хоць там у калысцы засынаў гадавалы хлопчык, выглядала дзяўчынай. Міхалка, размаўляючы з Пётрам, паглядзеў на жонку раз-другі, а потым перарваў нейкі аповяд і спытаўся:

- Пятруся! А ты зноў гарбаты не п'еш?

Надзьмула трошкі вусны і, стукаючы босымі ступнямі па печы, адказала:

- Не хачу, не люблю! Паскуднае зелле. Мне лепш зацірка з салам.

Гэтая згадка пра сала нагадала Пётру мэту сённяшніх ягоных адведзін. Абапёр тады локаць на стол, а твар на руку і пачаў расказваць пра здарэнне ў ягонай хаце. Прысутныя дзівіліся і надта ж шкадавалі. Зацікавіла іх найперш: хто гэта такі - той злодзей? Каваль прыпомніў сабе, што ўчора ўночы вяртаўся з суседняй вёскі, дзе меў клопат, і бачыў нейкага чалавека, што з мяшком на плячах хутка ішоў за платамі.

- А як жа ён выглядаў, той чалавек? - зацікаўлена спытаўся Пётра.

Каваль адказаў, што быў гэта чалавек худы, невысокі і, здаецца, што меў сівую шчэць на твары. Пра гэта апошняе дакладна не сцвярджаў, бо была ноч, але паколькі бачыў яго зблізку і свяцілі зоркі, то яму здаецца, што меў ён сівую шчэць на твары. Пётра задумаўся, а потым сказаў:

- Гэта зусім так, як бы Якуб Шышка...

У падазрэнні, выказаным на адрас Якуба Шышкі, нічога дзіўнага не было. Ужо не раз за сваё жыццё быў ён злоўлены на зладзействе, а от два гады таму за тое, што ўдзёрся праз дах у дворскую стадолу, прасядзеў паўгода ў турме. Аднак гэта было толькі падазрэнне. Пётра ўпіўся вачыма ў сляпы твар Аксені.

- Я да вас, цётка, з просьбай, - сказаў. - Можа, вы ведаеце які спосаб, каб таго злодзея выкрыць...

Баба хвілю маўчала, а потым пачала гаварыць сваім хрыплым і шапялявым голасам, паволі і з роздумам:

- Чаму ж мне не знаць? Ведаю. Вазьміце сіта, уваткніце ў яго нажніцы і хай двое чалавек падкладуць пальцы пад вушкі нажніц, а другія людзі хай кажуць розныя прозвішчы, розныя, якія сабе толькі згадаюць... На чыё прозвішча сіта закруціцца, той і злодзей... І гэта ўжо такая праўда, што я яе не раз, а сто разоў на свае вочы бачыла...

Змоўкла, выцягнула руку і пару разоў у сваіх жоўтых пальцах пакруціла верацяно. Каваль голасна засмяяўся.

- Глупства! - сказаў.

- Міхалка! - амаль з абурэннем гукнула Пятруся. - Ты заўжды такі! Усё табе глупства! Ой, недавярак паскудны!

Аж расчырванелася ўся, так яе абурыў недавер мужа. Ён паблажліва прыняў яе вымову і толькі паціху яшчэ прабурчаў:

- Ой, бабы, бабы дурныя!

Але Пётра з надзвычайнай увагай, сур'ёзна выслухаў словы Аксені, якая, апусціўшы руку з верацяном, дадала яшчэ:

- Можна на сіта злодзея вываражыць, можна і на Евангелле. То ўжо як дзе... у адной старане на сіта варожаць, а ў другой - на Евангелле варожыцца... То ўжо ўсё адно... як хто хоча...

Пётра паднёс руку да валасоў.

- То я ўжо на Евангелле хачу, - сказаў, а праз хвілю дадаў: - Заўсёды гэтая Божая рэч і Божая сіла..

- Ну, дык таксама ў Евангелле нажніцы ўваткнуць... - павучала бабка.

- Глупства! - засмяяўся зноў каваль, а Пятруся падскочыла і закрыла яму рукой вусны. Ён яе прыабняў, два разы перакруціўся з ёй наўкола, а потым так заказытаў, што яна, заходзячыся гучным смехам, упала на лаву. Пётра на гэтае свавольства маладых не зважаў. Яму на сэрцы быў важнейшы клопат, да таго ж усялякія размовы пра варажбу, цуды і чары праймалі яго наскрозь таямнічай і трывожнай урачыстасцю. Устаў з крэсла і з нейкай заклапочанасцю пачаў:

- Дзякую вам, Аксеня, за вашую раду... Толькі як гэта зрабіць... трэба, каб гэта зрабіў нехта, хто гэта ўмее...

- Я вам гэта, дзядзька, зраблю, - зрываючыся з лавы, усклікнула Пятруся. - Чаму не! Столькі гадоў ваш хлеб ела, а каб вам гэтай паслугі не зрабіць? От, я ўжо іду...

І ўжо абувала чаравікі. Ніколі ў вёску без чаравікаў не хадзіла. Муж, які меў з гэтага задавальненне і сваю амбіцыю, купляў для яе ўсялякае ўбранне, а ёй надта падабалася, што магла сваім шчасцем пахваліцца перад людзьмі, сярод якіх некалі была самай беднай і занядбанай. У чаравіках, у купленай паркалёвай спадніцы, у зграбнай навюткай сярмязе і квяцістай хустцы на галаве праз некалькі хвілін увайшла ў хату старасты і, пакланіўшыся нізка даўняй сваёй гаспадыні, пацалавала яе ў руку. Дзвюм іншым кабетам затое ледзь галавой кіўнула. Добра ведала, што для абедзвюх яна як соль у вочы. Адна прыпісвала ёй сваю сямейную нядолю, другая зайздросціла дастатку. Зараз на момант яны забыліся пра свае крыўды, цікавасць перамагла нянавісць. Стоўпіліся вакол Пятрусі і закідалі яе пытаннямі, але яна пачала размаўляць і жартаваць з двума гаспадарскімі хлапцамі-падлеткамі. Ведала іх амаль з калыскі: Клеменса ўшчыпнула за ружовую шчаку, а Ясюку ўклала палец у рот, які ў яго так часта быў адкрыты. Яны яе затое так ухапілі за ногі, што ўпала на ўвесь рост пасярод хаты. Бабы і дзеці аж за бакі хапаліся ад смеху. Даўно ўжо было вядома, што там, дзе з'яўлялася Пятруся, будзе шмат размоў, спявання і смеху. Адна толькі Разалька і не думала смяяцца. Уселася перад печчу на драўляную калоду, падперла рукой шчаку і панура задумалася. І раптам у хаце запанавала мёртвая ціша. Пётра выйшаў з каморы, несучы ў руках невялікую кніжку ў падзёртай вокладцы з пажоўклымі старонкамі. Гэта было Евангелле, якое з пашанотаю хаваў ён на дне скрыні шмат гадоў. З таго часу, як яго пакінуў яму па спадчыне дзед, старэнькі-старэнькі, які хадзіў з ім ад маёнтка да маёнтка, ад вёскі да вёскі, аж пакуль у Сухой Даліне ў хаце Пётры не памёр. Пётра збіў уласнымі рукамі з чатырох дошак труну дзеду, пахаваў яго па-людску, а кніжку старога жабрака, як рэч святую, пакінуў у сваёй хаце. Не адкрываў яе ніколі, бо не ўмеў чытаць, але наяўнасць яе на дне скрыні нібы сцерагла ягоную хату ад нячыстай сілы. І вось зараз з шанаваннем вынесшы яе з каморы, моўчкі падаў Пятрусі. Яна выцягнула з кішэні сярмягі прынесеныя з сабой нажніцы і ў імгненне вока зрабілася такой сур'ёзнай, што аніяк нельга было распазнаць у ёй маладзіцу, якая толькі што бегала па хаце і дурэла з падлеткамі. Зрабілася паважнай, крыху наморшчыла лоб, а ўзнятыя ўгору яе вочы набылі малітоўны выраз. Голасна ўздыхнула, уздыхнулі за ёй іншыя кабеты, нават Разалька. Пётра перажагнаўся, за ім зрабілі тое самае і абодва ягоныя сыны: рослы і дужы Клеменс з бліскучымі ад цікаўнасці вачмі і бледны, хударлявы Ясюк, з ротам, раскрытым яшчэ шырэй, чым заўсёды. Адным хуткім рухам Пятруся ўваткнула нажніцы ў карашок кніжкі і, падкладаючы пад адно вуха нажніц указальны палец, другое паказала Петрачысе.

- Трымайце ж, цётка!

Петрачыха зрабіла, што ёй загадалі. Кніжка, што вісела на вастрыі нажніц, шырока раскрыла ўніз свае старыя пажоўклыя старонкі.

- Гадайце ж зараз, - закамандавала Пятруся, - розныя, розныя прозвішчы называйце. На чыё прозвішча Евангелле закруціцца, той і злодзей...

Разалька першай выскачыла з пытаннем.

- Антон Бурак? - вымавіла запытальным тонам, прагнучы, каб кніжка ўчыніла той абяцаны рух, бо якраз учора пад ставам, палошчучы бялізну, яна пабілася з Бурачыхай. Але кніжка нават не ўздрыгнула.

- Лявон Кузяўка? - тоненькім дыскантам запыталася Сымоніха, бо быў гэта адзін з самых дакучлівых ліхвяроў яе мужа. Але кніжка засталася нерухомай.

Прозвішча за прозвішчам выляталі з вуснаў кабет і хлопцаў, ашчасліўленых тым, што могуць хоць нейкую ролю адыгрываць у гэтакай важнай дзеі. Аднак кніжка ўсё яшчэ нічога не адказвала. Урэшце Пётра, які дагэтуль не назваў ніякага прозвішча, басістым прыцішаным голасам сказаў:

- Якуб Шышка.

Нездарма паўгадзіны таму ў каваля вырасла падазрэнне на чалавека з гэтым прозвішчам. Палец Пятрусі ўздрыгнуў так лёгка, што не толькі ніхто гэтага ўздрыгвання не заўважыў, але нават яна сама яго не адчула, а кніжка павольным і таксама ледзь заўважным рухам зрабіла малы паўабарот.

- Ага! - усклікнулі хорам сем галасоў.

Пятруся выцягнула з карашка кніжкі вастрыё нажніц і, нахіліўшыся, набожна пацалавала старую вокладку. Тое ж самае пачалі рабіць і іншыя. Кніжку цалавалі па чарзе ўсе кабеты; два хлопцы цалавалі так, што, здавалася, пачалі смактаць яе, Пётра далікатным пацалункам прыклаў да яе свае вусны і адразу ж, свецячы сабе лучынай, зноў аднёс яе ў камору. Потым кабеты і хлопцы зноў вымавілі хорам: «Ага!», у якім змяшчаліся розныя пачуцці: абурэнне, радасць і ўдзячнасць да нечага таго, што ім дазволіла выкрыць злодзея. Чым было гэтае нешта, яны не пыталі і не маглі таго ўсвядоміць. Адчувалі толькі і думалі, што гэта была нейкая сіла, якая зрабіла ім паслугу за пасярэдніцтвам Пятрусі. Яшчэ ў той самы вечар агністая Разалька бегала па вёсцы, а прыбітая Параска з дзіцяткам на руках лазіла ад хаты да хаты, абедзве адна перад адной, першая хутка і горача, другая - паволі і нязвязна, расказвалі пра ўсё, што рабілася і сталася ў стараставай хаце.

Потым хадзілі ўжо толькі глухія чуткі пра тое, што адбылося паміж Пётрам і Якубам. Кажуць, першы, у рэдкім для яго, але гарачым прыступе злосці, пабіў Якуба ў ягонай уласнай хаце і прыгразіў судом, калі не прызнае сваёй віны і не аддасць украдзеных рэчаў. Якуб ведаў ужо з вопыту, што не заўсёды можна выкруціцца, і ў старэчым веку не хацелася яму трэці раз наведаць астрог. І калі сыны і дочкі з дзецьмі на руках кінуліся ў ногі старасту, просячы, каб не руйнаваў гаспадарку, вінаваты расплакаўся і ва ўсім Пётру прызнаўся: вярнуў яму два апольцы сала і пяць сцен палатна. Пра рэшту палатна казаў, што нейкім выпадкам дзесьці яго згубіў, а пра кілбасы - што іх з'елі сабакі. Плакаў, біў сябе кулаком у грудзі і заклінаў вечным збавеннем, што ўсё так і было. Сыны і дочкі, добра ведаючы, што так не было, стлуміліся моўчкі ў кутку хаты. А раптам Пётра паверыць і пяць сцен палатна і кілбасы застануцца ў хаце! Пётра не паверыў, але злосць яго трошкі прайшла, бо, зрэшты, ведаў, якой беднай была Якубава хата і колькі там было людзей. Столькі людзей губіць за віну аднаго і самому набрацца немалых клопатаў. Таму махнуў рукой, забраў тое, што яму аддалі, а пра тое, чаго не аддалі, прабурчэў праз зубы:

- Пан Бог Найсвяцейшы гэтую маю крыўду ў нябесным каралеўстве аддзячыць...

Так усё і пакінуў, але іншыя жыхары вёскі доўга не маглі пра гэта забыцца. Не забыўся пра гэта найперш Якуб, які з таго часу, калі ні сустракаў Пятрусю, пляваў у яе бок і са злосцю бурчаў:

- Згінь, прападзі, нячыстая сіла!

Нішто на свеце не здолела б парушыць у ім пераканання, што нейкая таямнічая сіла, якую ведала толькі яна, выкрыла ягоны ўчынак. Узненавідзеў яе, але разам з тым пачаў і баяцца. Баяцца яе таксама пачалі і некаторыя з жанчын, але былі і такія, што надта яе любілі. Маладой Лабудзісе, напрыклад, калі тую трэсла страшная ліхаманка, дарадзіла яна ранняй вясной зірнуць на толькі што вылупленае кураня ці качаня і ў той жа хвілі як мага хутчэй завязаць вузел на хустцы ці фартуху.

- Як рукой здыме, - пераконвала.

І сапраўды, як рукой зняло. Лабудзіха, якая пачала ўжо сохнуць, брыдчэць і траціць сілы, пазбавілася ліхаманкі; і была надта ж удзячная Пятрусі, бо не было як хварэць за маладым мужам і свёкрам, якім патрэбна была працаўніца. Адну жанчыну з цяжкай цяжарнасцю Пятруся напаіла адварам, зробленым з дзесяці зёлак, які называўся дзевяціранка і таксама прынёс вялікую карысць. У хаце ў яе заўсёды было поўна сушаных зёлак, з якіх кожная служыла ад розных хвароб. Ад горла давала брунэльку, ад кашлю - мальву і дзіванну, ад болю ў крыжы - крываўнік, ад сціскання ў жываце - чабор і мяту. Супраць адных хвароб раіла белую канюшыну і вішнёвую кару, саскрабаную з дрэва ўніз, супраць іншых - ружовую канюшыну і тую ж самую кару, толькі саскрабаную ўверх. Дзяцей, у якіх былі сутаргі, клала на дошку пасярод круга, намаляванага крэйдай, а тых, што пакутавалі ад кохліку, паіла сокам з рэдзькі, не з чаго іншага даваным, а толькі з самой рэдзькі, выдлубанай у форме келіха. Словам, была незаменным дарадцам сродкаў, што дапамагалі ад найбольш распаўсюджаных у вёсцы хвароб. І не толькі ведала гэтыя сродкі, але заўсёды давала іх з вялікай прыязнасцю і ахвотай. Іншыя бралі б за гэта яйкі, лён, палатно, курэй, збожжа і Бог ведае яшчэ што. Яна - не. Нічога ніколі за свае парады не жадала, а калі якая з жанчын прыносіла ёй што-небудзь у фартуху ці хустцы, не брала. Руку з працягнутым дарункам адштурхоўвала і казала:

- Не хачу, не трэба, нашто мне гэта? Я з зычлівасці...

І праўда, была зычлівай да людзей. Бывала, калі ідзе вёскай і сустрэне якую знябожаную жанчыну ці занядбанае дзіцятка, спыніцца і запытае:

- А што з табой? А дзе баліць? А можа, гэта ад якой згрызоты? А якая ж у цябе згрызота?

Выпытаўшы, часам якое зелле ці што іншае на людскую бяду параіць, а калі рады не прыдумае, то з дарослым пра ягоную бяду пагаворыць і галавой паківае, дзіцятка на руках пакалыша, пацалуе худое цельца, а потым ужо сваёй дарогай ідзе. Старая Аксеня, чуючы, як людзі да яе па параду прыходзяць, маўчала год ці два, а потым чагосьці занепакоілася і пачала дакараць унучку. З вышыні сваёй печы казала ёй:

- А чаго ж ты, як тая сучка, увесь час перад людзьмі язык вывешваеш? Тое і тое пі, так і так зрабі! Не будзеш ты за гэта мець падзякі, яшчэ ведзьмай цябе зробяць...

Пятруся абаперлася рукой на мятлу і задумалася. А потым з роздумам сказала:

- От, бачыце, бабуля, мне здаецца, што калі Пан Бог даў мне шчасце, то я гэты свет надта ж палюбіла... І раней я яго любіла, але калі Міхалка са мной ажаніўся, палюбіла яшчэ больш... А зараз што? Міхалка ўсё лепшы... і дастатку ўсялякага прыбывае, і дзеці прыбываюць, і ўсё мне на свеце лепш і лепш, а я той свет люблю больш і больш, і ўсё, што ёсць на свеце, люблю... і сонейка, гэтае божае цяпло, і зоркі гэтыя божыя ясненькія, і гэтыя шумлівыя дрэвы, і пахучыя кветкі, і ўсіх людзей, і кожнае жывое стварэнне... Усё люблю... і Кусага люблю... Кусы! Кусы! на, на табе!

Кінула чэрствую скарынку хлеба брыдкаму рабому сабаку, пагладзіла яго па шорсткай поўсці і, падмятаючы далей падлогу, заспявала на ўсю хату:

 

 

Аксеня хацела яшчэ падакараць.

- Ой, маладая, дурная! - шаптала, але сонечны прамень, што ўпаў праз акно, лагодна лашчыў яе старую галаву, а хату напаўняў пах смажанай саланіны і вясёлы галасісты спеў унучкі. Як там было гэтай шчаслівай растрапанцы даваць нейкія напамінкі ці варажыць злое? І сама ж у шчаслівай усмешцы расцягнула свае вузкія вусны ад вуха да вуха і, трошкі пахіліўшыся набок, пільна ўслухоўвалася, ці не абудзіцца часам і не заплача ў сваёй калысцы маленькая Крысечка. А то ўжо рукі ад прадзення забалелі і добра было б патрымаць на каленях праўнучку!..

 

ІV

 

Пасля Стасюка і Крысечкі нарадзілася Галенка, а пасля Галенкі прыйшоў на свет Ядамак, і ўжо чацвёра дзяцей, з якіх найстарэйшаму было шэсць гадоў, здарова і вясёла гадаваліся ў хаце каваля ў той час, калі жыхары Сухой Даліны расклалі вогнішча з асінавых дроў на скрыжаванні дарог. На гэты агонь, нібы той начны мятлік на згубу, зваблены бляскам полымя, першая прыйшла Пятруся. Значыць, была яна той злоснай і нячыстай сілай, якая ў некалькіх хатах адабрала ў кароў малако. Калі б замест яе на гэты агонь прыйшла іншая жанчына, вяскоўцы б таксама вельмі занепакоіліся і моцна падазравалі яе, аднак гэтыя падазрэнні былі б не без сумненняў. Каб упэўніцца ў гэтым, патрэбны быў шэраг папярэдніх фактаў. Тут жа ніхто не мог запярэчыць, што мінулае якраз і пацвярджала тое, што адбылося зараз. Нікому невядомае дзіцятка прывандравала калісьці сюды са старой бабкай, якую нейкая сіла, добрая ці злая, гнала па свеце. Было відаць па ўсім, што бабка хадзіла шмат па свеце і знала столькі, колькі не зналі ўсе разам узятыя вясковыя жанчыны. Адкуль жа ўзяліся ўсе гэтыя яе веды? А потым яна аслепла. Ці не было гэта часам Боскай карай за нейкія ліхія ўчынкі, зробленыя калісьці на вачах у людзей, альбо за нейкія стасункі з нячыстым? А тое неспатольнае каханне, якое бедная дзяўчына-прыблуда абудзіла ў адным з самых багатых гаспадароў, Сцяпане Дзюрдзю? А гэтае замуства з хлопцам, які не бачыў яе шэсць гадоў і не забыўся? А гэтае выкрыццё злодзея? А ўсе яе лекі і парады? Паводле яе прыкладу цяпер усе дзеўкі палілі венікі, калі хацелі прывесці ў дом гасцей; у выніку яе перасцярогі ніхто ніколі не падняў з зямлі вяровачкі, звязанай у вузельчыкі, бо адразу ж набраўся б бародавак. Шчыра кажучы, добры запас падобнай жыццёвай мудрасці існаваў у Сухой Даліне і ўвогуле ва ўсёй ваколіцы незалежна ад Пятрусі, яшчэ да яе прыходу ў гэтыя мясціны. Папраўдзе, ад дзядоў і прадзедаў ніводная з тутэйшых жанчын у дні, што аддзялялі Божае Нараджэнне ад Свята Трох Каралёў, нізашто на свеце ні разу не пакруціла б верацяном, бо тады вясной усялякая хатняя птушка паздыхала б ад завароту галавы. Ніводная ў дзень Паднясення Святога Крыжа не хадзіла ў лес па грыбы і ягады, бо тады навяла б усю лясную жамяру і гадаў на сваю хату. Ніводная, жнучы, не ўпускала з пільнай увагі, каб выпадкова не зрэзаць сярпом звязаных ці заламаных каласоў, бо звязвае іх так альбо заломвае незычлівая рука на няшчасце той, якая іх сажне. І шмат, шмат падобных прыкмет і звестак ад дзядоў, прадзедаў мелі насельнікі Сухой Даліны, але Аксеня і яе ўнучка ведалі іх значна больш. А гэтае сённяшняе багацце каваля і ягонай жонкі? Хата заледзьве не як тая сядзіба ў якім шляхецкім маёнтку, воз, нібы брычка, абкаваны, сытая кабыла на выезд, каровы, авечкі - усяго поўна. А ў хаце самавар і бліскучыя лыжкі, і адна-другая белая талерка. Адкуль у іх усё гэта? Даўно ўжо Сцяпанава Разалька, а за ёй і іншыя на ўвесь голас дзівіліся і пляткарылі, што каваліха, бы якая пані, гарбату дома п'е, сукенку з купленага паркалю носіць, часам завязвае ў касцёл напаўядвабную хустку, а сам ён у куртках, сурдутах ходзіць, у добрых ботах, зграбных шапках, а сярмягі і аўчыннай сялянскай аблавушкі на ім і не ўбачыш ніколі. Разалька аж раз'юшыцца, а разлезлая Параска аж заплача, калі спытаюць саміх сябе і суседак: адкуль у каваля і каваліхі столькі багацця? Суседкі, асабліва маладая Лабудзіха, якая вельмі любіць Пятрусю, згадваюць пра тое, што Міхалка, відаць, прывёз трохі грошай і зарабіў сваім рамяством, што і цяпер ён надта працавіты, і людзі з работаю да яго як у пілігрымку едуць, што ў каваля добрая зямля, што Пятруся дбайная гаспадыня і г.д. Але Разалька і Параска, а за імі і іншыя жанчыны пагардліва хітаюць галовамі, запытальна паглядаюць на Якуба Шышку, які найчасцей прысутнічае пры тых гаворках і які, урачыста выпрамляючыся, кажа:

- Чорт ведзьме праз комін грошы носіць. Вось адкуль у іх тое багацце.

Цяпер стары Шышка трыумфаваў.

- А што, - казаў, - хто прыйшоў на агонь? Хто каровам малако адабраў?

Вёска была вялікая, і не ўсіх гэта цікавіла. Але ў некалькіх хатах у гэты вечар кіпела, як у катле. Мужчыны дзівіліся і абураліся, паціскалі плячмі і сціскалі кулакі, але, як звычайна, пакуль ім гарэлка не развяжа языкі, гаварылі няшмат. Бабскія ж языкі затое круціліся, як жорны. Разалька, хуткая, як вавёрка, сыкаючы, як вужака, вілася паміж людзей па розных хатах і панадворках яшчэ тады, калі за гадзіну да поўначы спявалі пеўні. Сцяпан з дзіцяткам на руках увайшоў у пустую хату, распаліў печ, запаліў і ўваткнуў у сцяну лучыну, а потым схіліў свой паморшчаны і суровы твар над хлопчыкам, што спаў у ягоных абдымках. Ці ж сапраўды жывому дзіцятку належала гэтая бясформенная галава, з рэдкімі льнянымі валосікамі, з апухлым тварам і заплюшчанымі павекамі, бялявыя вейкі якіх ляжалі на жоўтых васковых шчоках. Пры святле лучыны Сцяпан углядаўся ў гэты твар. Чаму ягоны сын быў такі мізэрны, калі ён сам быў адным з самых высокіх і дужых сялян у сваёй вёсцы і ва ўсёй ваколіцы? Вечна сцятыя нейкай пакутай, Сцяпанавы вусны зашапталі над самым тварам дзіцяці:

- Ой, бядачак ты, бядачак! Калі ты быў у жываце маці, бацька твой біў жонку, бо ненавідзіць яе... а калі ты ледзьве ад зямлі адрос, паскудная матка рыдлёўкай цябе па галаве ўдарыла.

Суровасць ягонага твару растаплялася ад болю. Пацалаваў у лоб дзіцятка, і яно абудзілася, абняло ручкамі ягоную шыю:

- Татка, есці!

Адной рукой прытрымліваючы яго каля грудзей, другой сягнуў у бяздонную глыбіню печы і выцягнуў адтуль гаршчок з рэшткамі нейкай ледзьве цёплай стравы. Гэта быў крупнік. Узяў драўляную лыжку і ўліваў ёю крупнік у дзіцячы рот. Частка крупніку вылівалася з лыжкі і з вуснаў дзіцяці, хлопчык круціўся і смяяўся; Сцяпан таксама пачаў усміхацца ўсімі незлічонымі маршчынамі свайго твару. Аднак неўзабаве зноў панура нахмурыў бровы, і з вуснаў яго вылецеў ціхі праклён. Чаму ў ягонай заможнай хаце пануе такая нястача, што вось сваё дзіця павінен карміць халоднымі рэшткамі крупніку, а сам застанецца галодным, бо няма чаго з'есці? Камора ж поўная. Так, але хата пустая. Дзіцятка ў ёй толькі адно, а жонка лётае па свеце з вывешаным, як у сучкі, языком.

- Сучка, - прабурчаў і зноў вылаяўся.

Потым яшчэ раз сказаў дзіцяці:

- Ой, каб тая была тваёй маткай, не так бы ты выглядаў...

Праз нейкі час, пакладзенае бацькам на сяннік, дзіцятка зноў заснула, а Сцяпан, з'еўшы прынесены з каморы скрыль сала з акрайцам хлеба, сядзеў ля сцяны на лаве і драмаў. Сёння ён цэлы дзень араў, таму быў такі стомлены, што ажно ўвесь ківаўся то ўзад, то ўперад. Але спаць не клаўся. Чакаў жонку. Ці гэта была праява сямейнай чуласці? Гэта спазнала Разалька, калі за гадзіну да поўначы вярнулася дахаты. Вярнулася вясёлая. Ашчаслівіла яе тое, што сёння злавілі Пятрусю на гарачым, тады, калі яна рабіла шкоду людзям і што цяпер не толькі ўсёй вёсцы, але і Сцяпану яна стане гідкай. Гэтае апошняе спадзяванне напаўняла яе істоту невыказанай прыемнасцю. Яна ж сама выйшла за Сцяпана не па прымусе, не з-за хцівасці, а кахаючы яго. Асцерагалі яе людзі, што ён надта злосны.

- Я ўжо дам яму рады, - казала. - На злосць ёсць злосць, і невядома яшчэ, хто каго пераможа. Хай б'е, толькі каб любіў.

Але хутка пераканалася, што ён яе не любіў, а ўзяў толькі дзеля таго, каб пасля смерці маці ў хаце была гаспадыня. Тую ж любіў, і яшчэ як! О, калі б не баялася злачынства і суду, то ўжо ж тую сто разоў бы забіла! Але цяпер яна ўжо і так мёртвая. Ведзьма, што шкодзіць людзям, што з нячыстым спазналася. Цяпер ужо і Сцяпан плюне на яе, як толькі ўбачыць. Гэтая надзея зрабіла яе шчаслівай і абудзіла пяшчоту. Усунулася паціху ў хату і, убачыўшы мужа, што яшчэ сядзеў на лаве, скокнула, як вавёрка, і прысеўшы да яго, абняла рукою за шыю. Вочы яе нагадвалі два чорныя вугалькі, вузкія вусны паказвалі ва ўсмешцы бялюткія зубы. Закінуўшы рукі на мужаву шыю, хацела прыціснуцца да яго боку, як раптам ён узняў кулак і ўдарыў яе ў плечы так моцна, што ажно ўпала з лавы каленямі на зямлю. Пачаў крычаць, пытаючыся, дзе так доўга сядзела, чаму не згатавала вячэры, чаму не прыйшла да дзіцяці. Тады яна зноў выбухнула злосцю і, узняўшыся з каленяў, падпёршы бакі рукамі, пачала лезці яму ў вочы, з'едліва смеючыся і крычучы:

- Ведзьма твая Пятруся! Ведзьма твая мілая! Ведзьма твая любачка наймілейшая! Ведзьма, ведзьма!

Сцяпан сарваўся з лавы і, ухапіўшы яе за валасы, кінуў на зямлю. Крык і гвалт пабудзілі малога хлапчука, які, убачыўшы бацькоў, што біліся пасярод хаты, хуценька высунуўся з-пад радна і паціху з перапалоханым выглядам залез пад тапчан. Добра ведаў, што пасля кожнай бойкі з мужам маці хапала яго за валасы ці кашулю і, як шчаня, выкідала з пасцелі на сярэдзіну хаты. Найчасцей тады бацька браў яго на рукі і насіў у абдымках па хаце, тулячы і цалуючы, але часам, калі быў ужо надта раззлаваны, мог таксама ўдарыць яго нагамі...

Пятруся ў гэты час, зазірнуўшы ў кузню і трошкі пагаварыўшы з мужам, вярнулася дадому. Днём напрацавалася ў гародзе, полючы буракі і капусту, а за гадзіну да заходу сонца выбегла ў поле, каб трошкі нарваць сваіх любімых зёлак. Ведала, што паспее яшчэ згатаваць вячэру.

Аксеня, выведзеная ўнучкай у сад, праседзела цэлы дзень на траве, а цяпер ужо заняла сваё звыклае месца на печы. І яе акружылі трое старэйшых дзяцей. Самае малое спала ў калысцы. Летні змрок напаўняў хату. Зоркі заглядалі ў яе праз аконныя шыбы. Амаль пад самай столлю хаты варушыліся, нібы цені, цмяныя абрысы постацяў старой і малых. У цішыні, што перапынялася толькі глухімі ўдарамі кавальскага молата, хрыпеў і шапялявіў голас сляпой, і, як срэбныя званочкі, ліліся тонкія дзіцячыя галасы. Яна нешта ім расказвала, то з вялікай сур'ёзнасцю, то смеючыся сухім, клекатлівым смехам, яны ж перапынялі яе гаворку шматлікімі войканнямі і пытаннямі. Найчасцей і найсмялей адзываўся шасцігадовы Стасюк, самы любімы бацькаў першынец, патрошку ўжо памочнік мацеры ў доглядзе самага малодшага браціка, патрошку таксама ўжо апякун сляпой бабулі, якую часам карміў на печы і вадзіў па панадворку і садзе за руку. Цяпер ён быў надзвычай нечым зацікаўлены і голасам распешчанага дзіцяці закідваў прабабку сваімі пытаннямі.

- Дзе ён быў, бабулька? Дзе Ядамак быў да таго, як прыйшоў у нашу хату? Дзе ён перад тым быў?

Цікавіла яго якраз тое, адкуль з'явіўся наймалодшы брацік, які нарадзіўся месяц таму, і што ён рабіў перад тым, як з'явіўся ў хаце. Старая доўга смяялася, а потым сказала:

- У лесе Адамка быў, у лесе быў твой міленькі брацік, пакуль прыйшоў сюды.

- А што ён там рабіў? - зноў прагучала пытанне.

- Зайчыкаў у лесе пасвіў, - адказала яму бабка.

- А я дзе быў, перш чым сюды прыйшоў?

Старая, ужо не думаючы, адказала:

- Ты на высокім-высокім дрэве сядзеў і варон у паветры пасвіў...

- А я, а я? Бабулька, а я?

- Ты, Крыська, сядзела на дне сіненькай вады і пасвіла рыбак...

- Галенка, бабулька? А Галенка?

- А я, бабулька, дзе была?

Відаць, бабулька пацалавала трохгадовую Галенку, бо па хаце разнеслася гучнае цмоканне. Потым са старэчым смехам, у якім чуваць была радасць, адказала:

- Галенка сядзела ў густой траве і пасвіла жамяру...

Тут стукнулі дзверы, і хата напоўнілася моцным пахам палявых кветак.

- Ці гэта ты, Пятруся? - спытаўся ў змроку хрыплы і шапялявы голас.

- Мама! - зазвінеў дзіцячы хор.

- Ці ўсе вы тут? - спыталася жанчына.

- А ўсе.

- Адамка спіць?

- А спіць.

- То і дзякуй Богу. От, зараз запалю ў печы і звару бульбы, сёння ў гародзе накапала.

- Ой, добра, бульба... маладая, - з яўным задавальненнем зашапялявіла бабуля...

- Добра... ой, добра... - паўтарыў дзіцячы хор.

Вялікае полымя зашугала ў печы і асвятліла хату, у якой за некалькі мінулых гадоў адбыліся пэўныя змены. Але былі гэта добрыя змены. Больш стала дастатку і больш фантазіі. Паміж вокнамі стаяла камода, а на ёй два медныя ліхтары і лямпа са шклом. На вокнах - фіранкі з квяцістага паркалю і мушкат, увесь у чырвоных кветках, за шыбамі шафкі - белыя талеркі, а на адной са сцен - некалькі карцін у бліскучых рамках. Усё гэта папрыносіў дадому Міхалка. Як толькі куды-небудзь па якіх справах паедзе, то заўсёды што-небудзь прыгожае прывязе ў хату, а потым сам з гэтых набыткаў цешыцца, як дзіця, і жонцы кажа, каб цешылася. Калі б і не казаў, зрэшты, яна цешылася б і сама. Вочы яе любуюцца яркімі фарбамі фіранак і залацістым бляскам ліхтароў, а калі занудзіцца як, дык толькі з тое нагоды, што сляпая бабуля ўсёй гэтай прыгажосці і выгод, у якіх яна зараз купаецца, пабачыць не можа. Расказвае затое ёй пра іх доўга і падрабязна і кожную новую рэч дае памацаць. Зрэшты, усе старыя рэчы засталіся ў хаце так, як і былі. Лавы, сталы, гаспадарчае начынне, тры крэслы з драўлянымі парэнчамі, Пятрусіны кросны, у куце вялікі стос розных жалязяк і над ім, на сцяне, некалькі новых, толькі што зробленых у кузні сякер, піл, крукоў і шчыпцоў. На кроснах Пятруся разаслала радно і высыпала на яго з фартуха свае зёлкі. Потым занялася вячэрай: дзеці, зляцеўшы з печы, нібы птушкі, бегалі каля яе басанож і шчабяталі пра тыя дзівосы, якія апавядала ім бабуля ўпоцемках.

- Мама! я на дне сіненькай вады сядзела і рыбак пасвіла...

- А я ў густой траве сядзела і жамяру пасвіла...

- А я на высокім-высокім дрэве сядзеў і варон у паветры пасвіў...

- А Адамка ў лесе сядзеў і зайчыкаў пасвіў...

Сыплючы бульбу ў кацёл, Пятруся жартаўліва перамаўлялася з дзецьмі, на печы старая ажно заходзілася ад смеху, што гэтыя дурненькія так сур'ёзна ва ўсё, што яна гаварыла, паверылі.

Праз паўгадзіны вярнуўся дахаты каваль. Дзеці кінуліся да яго.

- Татка, я ў сіненькай вадзе...

- А я, татка, на высокім дрэве...

- А я ў густой траве...

- А Адамка ў лесе...

Міхалка аднаго за другім браў іх на рукі, як пёркі, высока падкідваў над галавой і, пацалаваўшы, зноў ставіў на зямлю. Падрабязна з задавальненнем распытваючы дзяцей, што там у той вадзе, у той траве, на тым дрэве рабілі і калі гэта было. Быў гэта зусім сталы мужчына, з шырокімі ад кавальскай работы плячыма, з карычневым ад агню тварам і вялікімі чорнымі вусамі над лагоднымі вуснамі. З чорных вачэй яго, калі цалаваў дзяцей і аглядаў поўную дастатку хату, праменіла шчасце. Сядаючы на лаве, паклікаў:

- Зязюлька! Замахаўся на працы, ледзьве рукі не адвальваюцца! Хачу есці.

Жонку інакш не называў, як толькі зязюлькай, назвай той мілай птушкі, якая вясёлым куваннем прадказвала прыход вясны.

- Уміг вячэра будзе! - весела адказала кабета і паставіла на стол лямпу са шклом.

Ужо колькі гадоў Міхалка вячэраў пры лямпе, лучыну палілі толькі ў зімовыя вечары, каб у хаце было ясней і весялей. Тут дзве малыя дзяўчынкі ўселіся на калені да бацькі, Стасюк сядзеў на лаве, і ўсе трое гаварылі адразу, але ніхто іх не слухаў. Пятруся паставіла на стол місу гарачай бульбы, паклала бохан хлеба і падала нож мужу, а потым прынесла з сяней яшчэ і гладыш з кіслым малаком.

Неўзабаве пасля вячэры дзеці заснулі: Стасюк пад дыванком у шашачкі на тапчане, Крыська і Галенка на печы, каля бабкі. Сляпая бабка, накормленая праўнукам бульбай з малаком, пацалаваўшы ўнучак і насмяяўшыся з іхняга шчэбету і свавольства, збіралася таксама ўжо расцягнуць на печы свае старыя косці, калі Пятруся, мыючы міскі з лыжкамі, раптам сказала:

- Ага! Я вам яшчэ не расказала, што са мной сёння сталася...

Праз увесь вечар занятая мужам, дзецьмі і вячэрай забылася пра ўсё, што не было ёй блізкім і мілым. Зрэшты, мала аддавала ўвагі сённяшняму выпадку і расказвала пра яго бабцы і мужу са смехам, як звычайна маладзіца, што занятая сваім каханнем і сваімі надзеямі, нічога з таго, што з ёй здараецца, не бярэ сабе ў галаву і на шкоду сабе тлумачыць не ўмее. Каваль таксама смяяўся сваім басістым і сардэчным смехам і з сялян, што агонь на ведзьмаў раскладаюць, і са здарэння, якое на той агонь прывяло ягоную жонку. Але старая Аксеня адразу ж замаркоцілася. Яна ўжо клалася на сваёй пасцелі, а тут села, выпрастаўшыся, нерухомая, а сківіцы яе пачалі варушыцца так, нібыта нешта з цяжкасцю перажоўвала. Было гэта ў яе беспамылковым знакам нейкай згрызоты ці клопату. Калі Пятруся перастала расказваць і ставіла на палічку, прыбітую да сцяны, вымытыя лыжкі з міскамі, старая, роздумна азвалася з печы:

- Ой, гэта нядобра, ой нядобра, што ты, Пятруся, першая на той агонь прыйшла...

- Глупства! - засмяяўся каваль і махнуў рукой, але Пятруся хутка павярнула да бабкі свой твар.

- Чаму? - спыталася.

Трошкі падумаўшы, бабка пачала гаварыць:

- Бо найперш вядома, што на такі агонь заўсёды ведзьма прыходзіць. Гэта ўжо вядома, гэта так ужо павінна быць, так ужо Пан Бог Найсвяцейшы нячыстую сілу людскім вачам паказвае... То чаму ж, Пятруся, ты сённека на гэты агонь прыйшла?

Рукі маладой жанчыны раптам апалі і спляліся на спадніцы. Шырока расплюшчанымі вачыма глядзела на бабулю.

- Ці ж ведаю чаму? - вымавіла паціху, і вусны яе раскрыліся ці то ад здзіўлення, ці то ад страху.

- От! - зняважліва азваўся каваль. - Ішла, дык і прыйшла. Шкода часу на гэта марнаваць!

Але Аксеня не зважала на скептычныя словы Міхалкі, а Пятруся іх нават не пачула. З усё яшчэ прыадкрытым ротам і шырока расплюшчанымі вачыма глядзела на бабку, якая казала далей:

- А другое - гэта тое, што цяпер дрэнныя людзі табе не дадуць спакою. Зараз то ўжо пэўна ведзьмай цябе назавуць і...

Пачала раптоўна рухаць сківіцамі і толькі праз хвілю скончыла:

- І хай ужо цябе Пан Бог ад усялякага няшчасця бароніць...

Рукой, нібыта выразанай з жоўтай косці, зрабіла ў паветры знак крыжа: можа, ад напружанасці павек яе сляпыя вочы дзіка бялелі на жоўтым твары. Пятруся асунулася і села на зямлю там, дзе стаяла; села ўсё яшчэ са сплеценымі рукамі і прыадкрытым ротам. Міхалка ўжо не так зняважліва, як раней, буркнуў:

- Ужо і я ад усялякага няшчасця яе бараніць буду... Але якое там з гэтага можа быць няшчасце? Не дай Бог няшчасця!

Было відаць, што хоць і менш за іншых надаваў падобным рэчам увагі, аднак словы бабулі зрабілі і на яго пэўнае ўражанне. Яна ж, крыху памаўчаўшы, зноў пачала гаварыць:

- Даўно ўжо, ой, даўно я на гэтым свеце жыву, шмат па свеце пахадзіла, многіх людзей чула і такое чула, што на свае вочы бачылі яшчэ ў старыя часы, такія даўнія часы, што зараз пра іх і памяць паміж людзьмі знікла. От, калі я з маленькай Пятруськай у чужы свет пайшла, то зайшла раз у адну вёску, у якой жыў адзін такі старэнькі чалавек, што ўжо на твары зялёны мох вырас, а людзі казалі, што яму, можа, ужо больш за сто гадоў было. У маладыя гады ён, падобна, салдатам быў і ў дварах служыў, і дужа па свеце пахадзіў, то як зачне, бывала, расказваць і расказваць, то ўсе раты параскрываюць і слухаюць; усе... хто б ні быў... паны нават і вельмі вучоныя людзі прыходзілі, бывала, і просяць яго, каб ім розныя рэчы расказваў... І я, бывала, прашу і слухаю... Ой, стары Захар! Ужо зараз і костачкі яго рассыпаліся ў магілцы, і душа перад Панам Богам стала, а тое, што ён гаварыў і расказваў, такі па свеце ходзіць, як жывое... От, я сляпая, а як жывое стаіць перад маімі вачыма тое, што нам пра тую ведзьму апавядаў, а чуў гэта ён сам ад свайго бацькі, каторы яе ўжо на свае вочы бачыў. А мне гэта ўсё, як жывое, перад сляпымі вачыма стаіць...

Зноў змоўкла на хвіліну. Успаміны, што стаялі перад яе сляпымі вачмі і варушыліся, як жывыя, вывелі яе з папярэдняй нерухомасці. Калыхалася сваёй тонкай касцістай постаццю то ўзад, то ўперад, і перш чым зноў пачала гаварыць, некалькі разоў голасна ўздыхнула. Бельмы яе вачэй ужо не свяціліся на жоўтым твары так, як раней, бо перастаў падаць на іх бляск агню, які, паволі згасаючы ў печы, кідаў па хаце бледныя палосы святла, што калыхаліся ў змроку. У адной з такіх асветленых палос сядзела на зямлі Пятруся, ужо з закрытым ротам, абхапіўшы рукамі калені, і з неспакойным засмучаным тварам. Пад другой сцяной распасцерлася на стале і лаве магутная постаць каваля. Напэўна, з-за ашчаднасці патушыў ён лямпу, галаву абапёр на далоні і ўважліва слухаў гаворку старой. Ён заўсёды слухаў яе казкі і апавяданні з вялікай увагай і з пэўным задавальненнем, адплачваючы ёй узаемна сваімі апавяданнямі пра вандроўкі па свеце і пра розныя вядомыя і невядомыя рэчы... Так яны часта бавілі нядзельныя надвячоркі і шмат зімовых вечароў. Цяпер, хоць яму і хацелася спаць, аднак слухаў, а сляпая бабка ў змроку, што ахінуў печ, сваім хрыплаватым, шапялявым, але дужым яшчэ голасам так пачала расказваць:

- Жыла-была ў тым людным і багатым сяле дзяўчына, на чырвоную маліну падобная, гнуткая, як таполя, і такая прыгожая, што дзіваваліся на яе ўсе людзі. Маладыя парабкі дык ужо проста шалелі за ёй, а і панічы да яе прыходзілі і казалі, бывала: «Хоць зірні ты на мяне, Марцыся! Хоць разік ручку мне сваю падай!» Але Марцыся нікога не хацела, ні селяніна, ні пана. Пойдзе, бывала, да студні, як якая каралеўна, у спадніцы, стужкамі абшыванай, у каралях і бурштынах на шыі, кветкамі сабе валасы ўпрыгожыць і толькі смяецца з усіх, паказваючы белыя зубкі. І ўжо пачалі людзі злаваць на яе, і абзываць яе рознымі словамі, і надта ж да яе прыглядвацца, што яна такое робіць, што ўсе да яе ліпнуць, як тыя мухі на мёд, а яна сама дык нікога не хоча. Аж тут глядзяць, глядзяць і бачаць, што Марцыся не заўсёды вясёлая і не заўсёды дурэе з панічамі ці хлопцамі, але часам вельмі сумная ходзіць, на людзей зверам глядзіць, ідзе ў лес і сядзіць там дзень, два, тры дні, а як вернецца, нейкія таемныя зёлкі варыць, шэпчучы над імі і робячы дзіўныя знакі, а потым ужо розным людзям піць дае тыя зёлкі ад болю, ад колікаў, і ад нуды, і ад згрызоты, і ад усялякага гнёту, які толькі ёсць. Былі такія людзі, што ў яе гэтыя зёлкі куплялі і потым дзякавалі ёй і хвалілі яе перад усімі, кажучы, што яна вельмі цікаўная, і таму шмат рэчаў ведае, і ад цікаўнасці сваёй то ўжо і кахання ніякага ведаць не хоча. Мілейшай ёй была зёлка ў лесе, чым селялін на зямлі, ці паніч у дварэ. І жыла б сабе спакойна Марцыся, і рабіла б сваё, бо нікога не мела, хто б яе да чаго-небудзь прымушаў, а ў вёсцы ўжо і прывыклі да таго, што яна іншая была, чым усе дзяўчаты. Бывала, кажуць пра яе: «З іншым сэрцам, з іншымі думкамі нарадзілася». І пакідалі яе ў спакоі. Але вось на Марцысіна няшчасце закахаўся ў яе адзін дворскі чалавек, губернёр ці пісар, ці нешта такое. А яна сабе толькі жартавала з яго, як і з іншых. Стане, бывала, перад касцёлам, там, дзе і ён стаіць, як якая каралеўна, у спадніцы, стужкамі абшыванай, у тонкай кашулі, у каралях і бурштынах на шыі і смяецца з губернёра, паказваючы белыя зубкі. Ён доўга цярпеў і ўсё прасіў яе, каб яго пакахала. Але калі ўбачыў, што нічога з гэтага не будзе, страшна раззлаваўся, паехаў у горад і перад ксяндзамі і вялікімі ўраднікамі скардзіўся, што от так і так, Марцыся - ведзьма. У гэты час у вёсцы стала - як у пекле. Паз'язджаліся ксяндзы і вялікія ўраднікі і пачалі рабіць над Марцысяй следства. Сабралі людзей з вёскі і пыталіся: а што яна робіць, а чаго ў лес ходзіць? А што яна шэпча, калі зёлкі варыць? А якія гэта зёлкі? А ці не ходзіць да яе ў госці чорт? А адкуль у яе столькі стужак, і караляў, і бурштынаў, і ўсялякага ўбранства? Выпытаўшы пра ўсё, звязалі Марцысі рукі і ногі, паклалі яе на воз і павезлі ў горад. А ў горадзе на рынку паказалі яе ўсім людзям і сказалі, што яна ведзьма. Так і так, казалі, так і так. Нячыстаму сваю хрысціянскую душу прадала, казалі, з нячыстым у лесе размаўляла, казалі, нячысты ёй праз комін стужкі, каралі і ўсялякае багацце насіў. А потым пасярэдзіне рынку налажылі шмат дроў, і кат у чырвоным адзенні схапіў Марцысю за валасы і кінуў у агонь. Полымя шуганула так высока, што амаль да неба дастала, а Марцыся гарэла ў ім, як трэска, так жахліва лямантуючы, што яе енк разлятаўся па цэлым свеце і амаль даставаў да неба, а ад яе цела, што гарэла ў агні, разыходзіўся смурод па ўсім горадзе, а ксяндзы на хвалу Богу святыя песні спявалі і сам кароль, што сядзеў на троне, цешыўся і ўсім людзям цешыцца загадаў, што так пакараная была ведзьма, якая нячыстаму сваю хрысціянскую душу прадала...

Аксеня змоўкла, і глыбокая ціша запанавала ў хаце. У каваля, які слухаў аповесць пра ведзьму, знікла ўсялякае жаданне спаць. Верыў ён ці не верыў у існаванне д'ябла і ведзьмаў? Сам добра не ведаў. Проста вясёлы тэмперамент і перавага практычных інстынктаў схілілі яго да зняважлівага стаўлення да падобных прымхаў і нават да вясёлых кепікаў з іх. Аднак такія аповяды, як гэты, што цяпер выслухаў, рабілі на яго ўражанне, падрывалі ягонае нявер'е, абуджалі ў ім жывую цікаўнасць. Так было з Міхалкам. Што ж да Пятрусі, дык тая з шырока адкрытымі вачыма і пабялелым ад страху тварам слухала апавяданне бабкі, і калі ішла ў ім гаворка пра агонь, што амаль даставаў да неба, выпусціла з грудзей стлумлены ўскрык перапалоху, а калі пачула пра смурод, які разыходзіўся ад спаленага цела Марцысі па ўсім горадзе, моцныя дрыжыкі прайшлі па яе целе з галавы да ног. І толькі праз некалькі хвілін пасля таго, як бабка змоўкла, азвалася да яе тонкім і перапалоханым галаском, такім, якім ніколі не гаварыла:

- Бабуля! Ці яна сапраўды была ведзьма? Ці толькі так - злосныя людзі на яе прыдумалі?..

- Гэта ўжо невядома, - з роздумам і паволі адказала Аксеня. - Гэтага ўжо і старэнькі Захар не ведаў. Можа, была, можа, не была. Калі была, то ў яе на плячах чырвоны знак ад чартоўскага капыта павінен быць. Гэтага знаку я ніколі не бачыла. І Захар не бачыў, але казаў, што дзед ягоны бацьку ягонаму расказваў, што бачыў і што так павінна быць...

Пасля непрацяглага маўчання закалыхалася зноў на змрочнай печы касцістая постаць сляпой бабкі і яе хрыплаваты голас замармытаў:

- Ой, стары Захар, стары Захар! Костачкі твае ўжо рассыпаліся ў магілцы, і душа твая перад Панам Богам стаіць, а тое, што ты казаў і расказваў, усё па свеце ходзіць, як жывое...

Каваль устаў з лавы.

- Ат! - прамовіў. - Глупства! Я ж таксама па свеце пахадзіў і нямала бачыў і чуў, а ніколі не чуў і не бачыў, каб дзе ведзьму палілі. Цяпер гэта рабіць ужо нельга. Цяпер ужо гэтага няма. Пойдзем спаць, зязюлька!

Пятруся ўстала павольна і неяк цяжка, а ў яе ясных вачах была трывога. Шчокі яе трошкі пабялелі і выглядалі не такімі румянымі, твар ад напружаных думак выцягнуўся. Праз некалькі хвілін поўная цішыня агарнула хату. Парушыў яе неўзабаве гучны храп каваля, і амаль адначасова пачуўся лёгкі шоргат крокаў і, відаць, нехта ўзабраўся на печ. У цемры зашэмраў шэпт:

- Бабуля! Ці ты спіш, бабуля?

Аксеня спала, але яе стары сон быў вельмі чуйны і нямоцны. Зрэшты, яна прызвычаілася да таго, што сярод ночы яе будзілі праўнучкі, што спалі пры ёй. На гэты раз, аднак, абудзіла яе не праўнучка, а маладзіца, якая, прылёгшы побач, абняла гарачай рукой яе сухое цела.

- Дык гэта ты, Пятруся?

- Я, толькі ціха, бабуля, каб Міхалку і дзяцей не пабудзіць.

- А чаго ты сюды прыйшла? Ці цябе колікі, як летась, схапілі? Ці табе Адамка спаць не дае?

Доўгую хвіліну не было адказу, потым, яшчэ цішэй, чым раней, прагучала пытанне:

- Бабуля, калі я нарадзілася, ці насілі мяне бацька і маці ў касцёл на святы хрэст?

- Ну а як жа? - адказаў шапялявы голас старой. - Як жа б ты без святога хрышчэння жыла? Вядома, што насілі...

- Бабуля, а калі я была маленькая, ці жагнала ты мяне на ноч святым крыжам?

- Ну як жа? Жагнала, кожны вечар жагнала...

- Дзеля таго, каб нячысты не меў да мяне доступу?

- Дзеля таго, каб нячысты не меў да цябе доступу і каб Пан Бог Найсвяцейшы апекаваўся табой, бедная сірацінка...

- Бабуля! Мне здаецца, што я перад Панам Богам вялікага грэху не маю...

Праз хвілю маўчання старая шэптам адказала:

- Мне здаецца, што ты перад Панам Богам такая чыстая, як тая белая лілея, што ў касцёле перад алтаром стаіць...

Пачуўся працяглы ўздых палёгкі. Потым малады голас зноў пачаў ціхую гаворку:

- Бабуля! Дык чаму ж я сёння на той агонь прыйшла?

Доўга не было адказу. Пытанне змяшчала ў сабе загадку, нялёгкую для вытлумачэння. Толькі праз некалькі хвілін Аксеня шапнула:

- Бо, можа, гэта і не ведзьма тое малако каровам адабрала?

- А хто ж, калі не ведзьма?

- Можа, рапуха...

- Ага!

Гэта быў радасны ўскрык.

- Канешне, рапуха. Рапухі, калі раззлуюцца на людзей, таксама малако ў кароў адбіраюць.

- Але!

- Угу, дык гэта, канешне, рапуха.

- Вядома, рапуха, бо каб не рапуха, то б ведзьма на агонь прыйшла... не ты!

- А-л-е. Спі ж з Богам, бабуля.

- Спі спакойна, зязюлька ты мая, спі...

Назаўтра была нядзеля, а вядома, што селяніну і сялянцы ў нядзелю ўсё на свеце выглядае ясней і прыгажэй, бо хоць і ў гэты дзень знойдзецца такая-сякая работа, але, адбыўшы яе, не трэба схіляць ужо галовы над загонам ці токам у стадоле, над балеяй ці над напятымі на кроснах нітамі. Прынамсі палову дня можна глядзець сабе на сонца, на неба і на ўсё, што расце на зямлі, можна хадзіць, сядзець, смяяцца, размаўляць і спяваць - хто што хоча. У тую нядзелю надвор'е было цудоўнае. Пятруся прынесла вады са студні і распаліла ў печы агонь яшчэ тады, калі над бярозавым гаем ледзь-ледзь паказалася ружовая палоска ўсходу, а першыя промні сонца, страляючы знізу ўверх, золатам падсвечвалі лісце ў садзе. Потым пабегла да стаўка і прынесла адтуль пук пахучага аеру, раскідала яго па падлозе ў хаце, чыста вымеценай і пасыпанай белым пяском. Калі каваль прачнуўся, старая бабка ўжо сядзела на пасцелі і дзеці шчабяталі. У хаце пахла аерам, як на лузе, праз два адчыненыя акны ліліся патокі сонечнага святла, а Пятруся ў белай кашулі, зашпіленай ля шыі бліскучым гузікам, у квяцістай паркалёвай спадніцы і чырвонай хустцы на галаве, стоячы ля агню, скрабла бульбу і лупіны старанна скідвала ў цэбар, каб не брудзілі нядзельную падлогу. Каваль, расплюшчыўшы вочы, агледзеў хату, паглядзеў на жонку і, распраўляючы пад радном свае магутныя плечы, яшчэ шырока пазяхаючы, усклікнуў:

- Ой, зязюлька ты мая, зязюлька!

Яна ж у адказ гучна засмяялася і кінула на яго жменю бульбяных лупін, так, што засыпалі яны яму твар і грудзі. Амаль да самага паўдня Пятруся завіхалася ў хаце. Карміла ўсю сям'ю, памыла, расчасала і пераапранула ў чыстае адзенне бабулю і старэйшых дзяцей, маленькага Адамку накарміла грудзьмі і закалыхала на руках, выпраўляючы на цэлы дзень у мястэчка мужа, падрыхтавала яму запас ежы і разважна і па-сяброўску з ім пагаварыла, што там прадаваць і набываць. Толькі апоўдні Стасюк у чыстай, падпяразанай каляровым паяском кашулі вывеў бабулю ў сад. Трымаючы сваёй маленькай рукой яе жоўтую, касцістую руку, ён сур'ёзна і ўважліва, з надзьмутымі вуснамі і моўчкі выконваў ролю правадніка. У даматканым сінім капоце, у нізкіх чаравіках і святочным чапцы, бліскучы галонік якога свяціўся на сонцы, старая ішла за ім, мацаючы кіем перад сабой зямлю. Села на траве пад дзікай яблыняй як заўсёды выпрамленая і нерухомая, падобная да скульптуры, зробленай з дрэва ці косці. Яна нічога не бачыла, але адчувала цёплыя павевы ветрыку, што лашчылі яе твар і галаву, чула шчэбет птушак і галасы праўнукаў, а пад сваёй рукой свежую мяккасць травы. Шырокая ўсмешка расцягнула яе вузкія бясколерныя вусны, а бельмы вачэй, здавалася, з напружанасцю і задавальненнем ўглядаліся ў гэты прыгожы свет. Пятруся вынесла пад хату радно з назбіранымі ўчора зёлкамі і, усеўшыся на нізкім камені тут жа ля парога хаты, пачала разбіраць іх і раскладваць паводле гатункаў. У асобную купку клала чабор, брунельку, крываўнік, дзіванну, падбел і яшчэ іншыя розныя травы і кветкі. Занятая гэтай працай, час ад часу напявала сабе напаўголаса, часам, гледзячы на зёлкі, задумвалася і позірк яе блукаў па пустым полі, дзе ўжо не было збожжа, а сёння і людзей. Ціхае і заспанае, ляжала яно пад жоўтымі промнямі сонца, нібы гледзячы на людзей адпачывала ў нядзелю. Затое ад вёскі даносіўся водгалас людскіх галасоў і рыканне кароў; перад карчмой, якую здалёк можна было адрозніць ад іншых сядзіб, шумеў і варушыўся людскі тлум. Гледзячы ў бок вёскі, Пятруся трошкі замаркоцілася. Вузкая звілістая сцежка, якая паміж гумнамі і платамі садоў вяла ад вёскі да хаты каваля, сёння была пустая. Толькі каноплі, што сохлі ў садах, высоўвалі з-пад платоў свае раскудлачаныя галовы, альбо вызірала з-за іх жоўтая кветка піжмы, ці голасна кудахтала курыца, і певень лапатаў крыллем і гучна спяваў. Але сама сцежка сёння была пустая. А, бадай, кожную нядзелю кабеты з Сухой Даліны адведвалі Пятрусю; адны прыходзілі параіцца, іншыя так сабе - пагаварыць і з сімпатыі. Звычайна ў нядзелю прыходзіла сюды маладая Лабудзіха і прыводзіла з сабой да Стасюка сваіх хлопцаў, прыходзіла дачка Максіма Будрака, якой Пятруся калісьці давала ад цяжкай хваробы сваю дзевяціранку, і яшчэ іншыя. Сёння ніхто не прыйшоў, і жонцы каваля нешта сціснула сэрца.

Нядоўгі ўжо жнівеньскі дзень збліжаўся да вечара, сонца было амаль на захадзе. Зараз па сцежцы, што вілася пад платамі, павінны ісці дзяўчаты. У святочныя дні дзяўчаты прыходзілі да Пятрусі паспяваць. Ніхто ва ўсёй вёсцы не спяваў такім моцным і чыстым голасам, як яна, ніхто не ведаў столькі песень. Была яна звычайна кіраўнічкай хораў, тых хораў, якія амаль кожную летнюю нядзелю сядзелі ў змроку на траве і каменнях перад хатай каваля і аж да позняга вечара поўнілі паветра звонкім спевам. Сёння не прыйшла ніводная. Сонца ўжо заходзіла, калі Пятруся ўбачыла жаночую постаць, што кіравалася да яе хаты. Здалёк пазнала Франьку, унучку Якуба Шышкі. Крыкліва, але бедна апранутая, трошкі таўсматая дзеўка з непрыгожым, але свежым тварыкам і бліскучымі блакітнымі вачмі, нейкім пісклівым голасам павітаўшыся з Пятрусяй, не чакаючы запрашэння, уселася тут жа каля яе на прызбе. Гэтыя дзве жанчыны ведалі адна адну з малых гадоў і часта жалі на адным загоне, граблі на адным лузе, разам спявалі, танцавалі і жартавалі ў карчме ці на зладжаным пад адкрытым небам гулянні. Учора, калі каваліха першай прыйшла на агонь, Франька пра нешта так глыбока задумалася, што нават забылася на момант пра блізкую прысутнасць Клеменса. З твару яе ўжо тады можна было здагадацца, што нешта сцяміла, снавала ў галаве нейкія надзеі і планы. Зараз з тым прыйшла да каваліхі і, трошкі памаўчаўшы, пісклівым голасам пачала:

- Ой, бедная ты, Пятруся, бедная! Вельмі ўжо людзі на цябе злуюць. Крычаць дый выдумваюць...

Каваліха хуценька павярнулася да дзяўчыны і стала яе распытваць:

- Што яны кажуць? Хто кажа? Ці Пётра Дзюрдзя таксама раззлаваны, і Петрачыха, і Лабуды, і Будракі?

Франька паўтарыла ўсё, што гаварылі пра Пятрусю ў вёсцы, а потым закінула свае рукі ёй на шыю. Прытуляючыся, мружачы вочы, пачала гладзіць твар каваліхі:

- Я да цябе, Пятруся, з вялікай просьбай... Калі ты ўжо такая знахарка, што можаш людзям і добрае, і злое рабіць, то выратуй мяне ў маёй вялікай бядзе і згрызоце...

Пятруся хутка адхінулася ад яе і неахвотна адвярнула твар, пачырванелы ад гневу і жалю.

- Якая я знахарка! - амаль закрычала. - Ідзі ты сабе ад мяне... не дакучай...

Але Франька падсунулася да яе яшчэ бліжэй і зноў абняла за шыю.

- Не гневайся, Пятруся, не гневайся ты на мяне... Я не ад злога сэрца... Ой, каб ты ведала, якая я нешчаслівая, то ўжо нешчаслівейшай можа на свеце няма... Вядома, сіраціна і бедная, і як у чужой хаце сяджу. Дзедава хата, не бацькоўская... Здзекуюцца з мяне дзядзькі і здзекуюцца іх жонкі. Працую, гарую, як той вол у ярме, а добрага слова ні ад кога не чую... Як паб'юцца паміж сабой, дык і мяне б'юць - і ўвесь час тым хлебам, што ў іх ем, папракаюць... Мне ўжо і жыццё абрыдла, і за згрызотай і слязамі свету белага не бачу...

Абедзвюма чырвонымі і сапраўды спрацаванымі рукамі закрыўшы сабе твар, расплакалася горкімі слязамі.

Тады ўжо сама Пятруся падсунулася да яе і сумным голасам сказала:

- Ведаю я, ведаю, што табе ў дзедавай хаце нясоладка жывецца... Твае дзядзькі злыя і п'яніцы, а іхнія жонкі паскудныя... І небагата ў вас. Але чым жа я на гэтыя твае беды парадзіць магу?

- Ой, можаш, можаш, каб толькі хацела! - адымаючы рукі ад твару, заенчыла Франька і, закінуўшы абедзве рукі на шыю сваёй дарадчыцы, пачала яе так горача цалаваць, што змачыла сваімі пацалункамі і слязамі яе шчокі. Потым, завісшы ўсім сваім цяжкім целам ёй на шыі, праз некалькі хвілін нешта ціхенька ёй шаптала на вуха.

Пятруся адмахнулася рукамі.

- Не хачу! - усклікнула. - Нікому ўжо не буду даваць парады, каб там невядома хто быў, нікому! Дальбог, не буду!

Франька не выпускала яе шыі са сваіх абдымкаў і зноў пачала шаптаць нешта ёй на вуха, смеючыся і плачучы. Пятруся толькі паўтарала:

- Не хачу! Не дам! Не параджу! Пабажылася, што не буду даваць парад!

Але, відаць, зрабілася ёй шкада Франькі і пачала яе браць жаночая цікаўнасць. Давала адмоўныя адказы, аднак шэпты Франькі слухала з цікавасцю і спачуваннем.

- А ці любіць ён цябе хоць трошкі? - спыталася.

Дзяўчына падперла даланёй мокрую ад слёз шчаку і, смутнымі вачыма гледзячы ў прастору, сказала:

- Адзін толькі Бог гэта можа ведаць, але мне здаецца, што ўсё ж такі трошкі любіць. Два гады ўжо з таго часу прайшло, як першы раз мяне зачапіў. Маладзенькая я была яшчэ тады і на ніводнага хлопца не глядзела... Аж тут аднойчы пад студняй нехта як дасць мне ў карак, дык аж у крыжы затрэсла. Гляджу, а гэта Клеменс. Я яму вады з вядра проста ў вочы, а ён мяне прыабняў і па плячах гладзіць. «Ты, Франька, - кажа, - не да гэтай студні прыходзь па ваду, але да той, што бліжэй да нашай хаты». І потым ужо так увесь час. Як толькі дзе ўбачыць, адразу зачэпіць. Зімой прыносіў запазухай гнілушкі і жменямі сыпаў мне ў фартух, а вось два тыдні таму ў карчме танцаваў толькі са мной...

- То й добра, - заўважыла Пятруся, - гэта значыць, што любіць...

Дзяўчына, сарамліва прыкрываючы рукамі вочы, ціха адказала:

- Калі ж іншым разам месяц, два, а то і тры на мяне і не гляне, і гэтаксама іншых дзяўчат чапляе... А тут мне ў хаце такая бяда, што хай Пан Бог святы бароніць. Дзед лае, і дзядзькі лаюць, і дзядзькавы жонкі з хаты выгнаць хочуць. «Ідзі ў службу, - кажуць, - от ужо два гады, - кажуць, - як зводзіць цябе і ашуквае, а ты верыш...»

Яна заламала рукі і зноў расплакалася.

- Я і веру, і не веру... - казала з плачам. - Ці мне Пан Бог дасць такое вялікае шчасце, каб мяне ўзяў за жонку гаспадарскі сын... Ой, гэта шчасце, такое шчасце, большага за якое, можа, на свеце няма...

Пятрусю гэтая шчырасць, відаць, узрушыла.

Яна была зычлівай да кожнай жывой істоты, а гэтыя бядоты і жаданні нагадалі ёй і яе ўласнае мінулае. Франька пачала цалаваць яе рукі.

- Ратуй, Пятруся, ратуй, дапамажы... - енчыла. - Я табе ўсё жыццё буду ўдзячная.

- А калі ж, - ужо вагаючыся, пачала каваліха, - а калі ж, каб гэта і... бацька яму з табой жаніцца не дазволіць... гаспадарскі сын... багаты і такі прыгожы... Чула, Пятрук гэтай зімой да Будраковай дачкі сватоў меўся засылаць...

- Ой, - заенчыла Франька, - каб толькі ён хацеў, каб толькі ён сам хацеў, з бацькам ужо дамовіцца. Ён у свайго бацькі, як вока ў лобе, бацька свету за ім не бачыць...

- Гэта праўда, - пацвердзіла Пятруся, - ён у бацькоў усё роўна як адзін, бо з дурнога Ясюка малая ўцеха...

- Каб толькі хацеў! Каб сапраўды палюбіў... - уздыхала Франька і зноў цалавала кавалісе рукі, а шчокі яе мачыла пацалункамі і слязамі.

Пятруся яшчэ раздумвала і ад вялікага клопату аж хустка з'ехала з галавы, надта ж не ў пару прыйшлася гэтая гарачая просьба сяброўкі. Але сэрца не камень. Сапраўды, калі б Франька выйшла за Клеменса, гэта было б для яе такім шчасцем, як для яе самой было замужжа з Міхалкам. І праўда, Пётра быў добры чалавек, любіў сына і, можа быць, надта не працівіўся б ягонай волі, калі б ён сапраўды тую волю меў.

- Ну, - сказала, - добра... Бабуля мне калісьці расказвала пра такую зёлку... Ніколі яшчэ яе нікому не давала... але табе, што зробіш? Можа, і дам. Калі знайду, то дам, але не ведаю, ці знайду. Прыйдзі даведацца заўтра...

Франька аж на зямлю асунулася ад радасці і, абняўшы калені знахаркі, пачала іх цалаваць. Потым, ускочыўшы з зямлі і выпрастаўшыся, узяла рукі ў бокі. Была гэта трыумфальная пастава. Радасцю і трыумфам свяціліся яе шырокі твар і блакітныя бліскучыя вочы. Здавалася, што нават малы, прыплюснуты нос яе стаў яшчэ больш кірпатым. Тупнула нагой і пляснула рукамі.

- От, я ім тады дам, от, я ім тады пакажу, і дзядзькам, і дзядзькавым жонкам. На парог сваёй хаты не пушчу... Купленую спадніцу апрану і ў ёй перад іхнімі вачыма хадзіць буду... Як убачу, што якая хлеб есць, адной рукой каўбасу, а другой фігу ёй пакажу...

Пятруся аж заходзілася ад смеху з трыумфатарскай паставы і заўзятых пагроз Франькі. Было відаць, што дзяўчыну больш абыходзіла заможнае жыццё, якое здабыла б яна з гэтага замужжа, чым Клеменсава каханне. Але і тыя, і другія пачуцці каваліха разумела і крыху падзяляла. Ёй таксама, калісьці знябожанай сіраце, прыемна было цяпер хадзіць па вёсцы ў купленай спадніцы і прымаць у сваёй хаце ранейшых сваіх гаспадароў.

- Добра, - паўтарыла, - што зробіш? Як тут людзей не ратаваць... калі можна? Прыходзь заўтра...

Франька, як страла, пусцілася да вёскі. Яна спяшалася ў карчму, дзе пачынала ўжо граць скрыпка і дзе, напэўна, быў Клеменс. Назаўтра ўжо зусім у змроку вярталася ад каваліхі. Ішла на гэты раз павольна, задумлівая і летуценная, увесь час прыціскаючы нешта рукой да сэрца. Раптам напрыканцы сцежкі паміж густымі кустамі алешніку на ўскрайку поля і яблыняй, што расла за плотам, хтосьці прытрымаў яе за спадніцу. Яна так перапалохалася, што ажно ўскрыкнула і пачала жагнацца, але тут у схіленай над плотам постаці пазнала Разальку. Спрытна пераскочыўшы цераз нізкі плот, Сцяпаніха пачала пытаць яе свісцячым шэптам:

- А адкуль жа ты, Франька? Ад каваліхі? Ты і ўчора туды хадзіла. Не бойся. Я ўсё бачу. А што ў каваліхі чуваць? Зёлкі варыць, рапух гадуе ці з чортам размаўляе? Га?

Франька напачатку нічога не хацела адказваць і спрабавала ісці далей, але Разалька зноў прытрымала яе за спадніцу.

- Чаго ўцякаеш? - казала. - Надта захацелася табе дзядзькавых кулакоў і дзядзькавай лаянкі? На, сядай тут і еш. Пагаворым.

Усунула ёй у руку агурок, халодны, вялікі агурок, і, выцягнуўшы такі самы з-пад кашулі, уселася паміж кустоў на полі. Ахвяраваны прысмак абудзіў у Франькі сімпатыю да жанчыны, на якую, зрэшты, не мела ніякіх прычын гневацца ці злавацца. Наадварот, Разалька выказвала да яе нават трошкі зычлівасці, і калі ёй у хаце надта дакучалі, заступалася за яе, аднойчы ажно пабілася з дзядзькавымі жонкамі. Зрэшты, усё тут было зразумелым. Ёй не было чаго зайздросціць Франьцы і спачувала яна яе сірочай долі. Уселіся абедзве пад густымі кустамі і, грызучы агуркі ў змроку, пачалі шаптацца. Сад быў густы, на сцежцы ані жывой душы. Разалька дапытвалася ў дзяўчыны, чаго тая хадзіла да каваліхі. А Франька, зноў разжаліўшыся над сваёй доляй, пачала енчыць:

- Ой, якая я нешчаслівая, то ўжо нешчаслівая, можа, другой такой на свеце няма. Вядома, сірата, і бедная, і амаль у чужой хаце жыву.

І ўсё тое самае і гэтаксама, як гадзіну таму Пятрусі, выказала і тут. Разалька са спачуваннем ківала галавой, а потым спытала:

- А чаго ты да каваліхі хадзіла?

Але Франька вяла далей сваё:

- Толькі Бог тое ведае, ці ён любіць, ці не любіць, але мне здаецца, што ўсё ж такі трошкі любіць. Ужо два гады таму над студняй як даў мне нехта ў карак, што ажно ў крыжы затрэсла. Гляджу... Клеменс. Я яму вадой з вядра проста ў вочы...

І гэтак далей, да канца. Усё тое самае і гэтаксама, як перад тым Пятрусі. Разалька не супраціўлялася і не перапыняла, аднак праз хвіліну спыталася зноў:

- А чаго ты да каваліхі хадзіла?

Але Франька яшчэ не выказала ўсяго, што, як штодзённыя пацеры, сядзела ў яе галаве.

- А іншым разам, - енчыла, - то месяц, і два, і тры і не гляне, а іншых дзяўчат чапляе...

- Чаго ты да каваліхі хадзіла?

- Я і веру, і не веру, каб мне Пан Бог Усемагутны такое вялікае шчасце даў...

- Чаго ты да каваліхі хадзіла?

Нягледзячы на ўсю дыпламатыю, якую на гэты раз мела намер ужыць, Разалька ўжо была гатова раззлавацца. Франька невядома чаму і навошта пацалавала ёй руку і, пальцамі выціраючы слёзы на вачах, пачала:

- Ратуй, цётка, дапамажы, я табе праз усё жыццё ўдзячная буду...

- Ага! - працяжна вымавіла Сцяпаніха, і вочы яе ў змроку заблішчалі, як два вугалькі. - Дык ты да каваліхі параду прасіць хадзіла...

- Але.

- Дала якую?

- А дала... хай ёй Пан Бог дае ўсялякае дабро...

Разалька ўсім сваім гнуткім целам завісла на шыі дзяўчыны і амаль у вуха пачала шаптаць ёй хуткія, настойлівыя пытанні. Франька якую хвіліну баранілася, сарамліва і са страхам адварочваючы твар. Саромелася і баялася сваёй таямніцы. Але Разалька, абдымаючы яе адной рукой, другой піхала ёй у рот кавалак свайго недаедзенага агурка і ад вялікай сардэчнасці хінула яе да зямлі так, што абедзве амаль прыляглі на траву. Асыпала яе пяшчотнымі словамі, называючы галубкай, зязюлькай, рыбкай, стракозкай. Да такіх пяшчот Франька ў цяжкай сваёй сірочай долі не прывыкла. Перапаўняў яе гонар ад таго, што так любіць яе старэйшая жанчына, гаспадыня заможнай хаты. Пацалавала Разальку ў руку, назвала яе цёткай і зноў пачала скардзіцца і лямантаваць. Разалька яе суцяшала, перамяжаючы суцяшэнні пытаннямі, а калі недзе праз гадзіну абедзве ўсталі з зямлі, чорныя вочы Сцяпаніхі нават у змроку свяціліся радасцю і трыумфам. Выцягнула ўжо з дзяўчыны ўсё, што хацела ведаць. Тут жа, пакінуўшы тую сярод кустоў, яна стралой памчалася ў вёску. Амаль задыхаючыся, бегла сцішанай вясковай вуліцай, пакуль не спынілася ля Пётравай хаты. Відаць, збіралася ўляцець туды як бура і расказаць пра ўсё, што дазналася. Але раптам у галаве яе ўзнік іншы план. Зараз пакуль нікому нічога не скажа, і толькі тады, як у сям'і Пётры здарыцца бяда, калі Клеменс зажадае ажаніцца з Франькай, а бацька будзе гэтаму супраціўляцца, калі паміж бацькам і сынам выбухне сварка і нязгода, яна прыйдзе да іх і скажа, хто ўва ўсім гэтым вінаваты. Цікава, што зробіць тады Пётра. Ужо ён нізашто не пагодзіцца, каб ягоны сын ажаніўся з абы-якой дзяўчынай, якая ў дадатак паходзіць са зладзейскай хаты. Сам ніколі не краў, і ўнучку злодзея нявесткай у хаце мець ці захоча. Ой, будзе тут, будзе ў гэтай хаце калатні і ўсялякай згрызоты, ой, будзе за гэта, будзе кавалісе ад Пётры і ўсіх прыстойных людзей! Дадуць ёй тады, ой, дадуць, той, якая ўсё жыццё ёй сапсавала, праз якую яна не спазнала мужавага кахання, а на ўсім целе мела столькі сінякоў, колькі зорак у небе. Хай бы біў, але каб любіў. І не любіць, і надта б'е, а ўсё праз яе, тую...

Стоячы ў змроку перад Пётравай хатай, заплакала. Абцерла вочы фартухом і павольна пайшла далей. Куды ёй было спяшацца? Ведала ўжо наперад, што чакае яе дома. З раніцы захварэла дзіцятка, а вядома, што калі дзіця захварэе, Сцяпан сваю вялікую шкадобу перамяняе ў злосць і спаганяе яе на жонцы. Як быццам бы яна ў тым вінаватая, што дзіцятка такое няўдалае нарадзілася. Праўда, калі яму было два гады, яна сама аднойчы так ляснула яго рыдлёўкай па галаве, што дзіця ажно розум страціла і на некалькі тыдняў анямела. Але ж ці ад гэтага яно такое слабое і не расце зусім. Дзе там! Такая ўжо яе ва ўсім паганая доля - і толькі!

 

V

 

У хату Пётры і сапраўды зазірнула бяда, аднак не адразу і не такая, як спадзявалася Разалька. У сонечны вераснёўскі дзень вялікую хату напоўнілі людзі, што прыйшлі сюды з парадамі і суцяшэннямі. Хоць Пётра ўжо некалькі гадоў і не быў старастам, аднак сваёй паважнасцю, разважлівасцю і, найперш, заможнасцю здабыў сабе асаблівае шанаванне і сімпатыю сярод жыхароў Сухой Даліны. Як толькі вестка пра няшчасце, што закранула яго, разляцелася па вёсцы, і той, і другі гаспадар прыходзіў, каб распытаць пра падрабязнасці здарэння, пагаварыць з засмучаным суседам, паўздыхаць, паківаць галавой. Так адбывалася і таму, што летнія і восеньскія работы былі амаль скончаны, а ад цэпа і току ў гумне лягчэй адарвацца, чым ад плуга і загона. Пётра загадаў меншаму сыну малаціць жыта на таку, а сам збіраўся з раніцы пайсці з плугам на поле выворваць бульбу. Але вось ужо набліжаўся полудзень, а ён усё ніяк не мог выбрацца з хаты. Думаў пра бульбу, некалькі разоў адчыняў дзверы, каб ісці запрагаць у плуг каня, але кожным разам вяртаўся і зноў садзіўся пад сцяной на лаве. Уголас не наракаў і нават не ўздыхаў, толькі ягоныя рукі бяссільна ляжалі на каленях, лоб перарэзалі глыбокія маршчыны і ні да чога не брала ахвота. На прывітанне суседзяў адказваў коратка: «На векі вякоў!» і зноў заглыбляўся ў маўчанне. Часам падымаў руку да лба і пачынаў варушыць вуснамі, нібыта жагнаўся і гаварыў пацеры. Суседзі спыняліся перад ім альбо рассядаліся на лаве і, задаўшы некалькі пытанняў, трохі падзіваваўшыся, паківаўшы галовамі, таксама замаўкалі, уздыхалі і адыходзілі, а на іхняе месца прыходзілі іншыя. Так было з мужчынамі. Але з жанчынамі дзеялася ўсё інакш. Тлумам акружалі яны тапчан, на якім ляжаў хворы, гаварылі, дараджалі Агаце, што, седзячы ля тапчана на зямлі, ціха плакала. Хворым быў Клеменс. Прыгожага хлапца падцяла, нібы каса траву, нейкая цяжкая ліхаманка. Ляжаў ён нерухомы, як калода, пад клятчастай коўдрай, з тварам, што гарэў, як у агні, і ўвесь час спакутаваным голасам клікаў маці. Петрачыха падымалася з зямлі, брала гладыш з вадой, што стаяў збоку, і, кленчачы, падносіла яго да сынавых вуснаў. Ён прагна піў, а ў яе каціліся слёзы па зжоўклым спакутаваным твары. Але не крычала, не ламала рук і нават рэдка адзывалася да суседак. Яна была заўсёды амаль самай ціхай жанчынай у вёсцы, такой ужо прызвычаілася быць пры сваім спакойным мужу і ў сваёй спакойнай хаце. Затое іншыя кабеты, што цесна акружылі тапчан і прыглядаліся да хворага, гаварылі, як на кірмашы, альбо галасілі, як на пахаванні. Лабудзіха, такая ж, як і Агата, паважная і заможная гаспадыня, заводзіла:

- Не вытрымае, я ўжо ведаю, што не вытрымае, я ўжо, можа, дзесяць чалавек у такім стане бачыла, і ніводзін не вытрымаў.

Петрачыха расплакалася яшчэ больш горкімі слязамі і, схаваўшы твар у далоні, уся закалыхалася ад жаласці, але тут Максімава жонка Багданка, тоўстая і рашучая кабета, адштурхнула злосную варажбітку ад тапчана.

- Чаму не вытрымае? Ці ж гэта Боскай літасці над людзьмі няма? Пан Бог Найсвяцейшы злітуецца - і ачуняе. Агата! Гладыш мне дайце, хутка! Чуеце, Агата? Яму трэба гладыш на жывот паставіць!

Сымонава Параска з малым дзіцёнкам на руках і двума старэйшымі, што чапляліся за яе спадніцу, скорая на плач, бо амаль заўсёды галодная і заклапочаная, размазвала сабе пальцамі слёзы па худых шчоках і прыгаворвала:

- Ой, якія багатыя і шчаслівыя людзі, а такая бяда на іх навалілася! Ой, Клеменс, Клеменс, каб жа ты лепш на той луг не паехаў, на тым дажджы не прамок і не заснуў на той гнілой капе. Ой, з той гнілой капы хвароба вылезла і ў тваё цела ўлезла... ой, бедная ж твая маладая галоўка, бедная!

Малады хлопец і сапраўды некалькі дзён таму ездзіў на далёкі луг, каб сабраць скошаную атаву, у дарозе захапіў яго восеньскі лівень, ён прамок і ноч праспаў на стажку падгнілага мокрага сена. Назаўтра, вярнуўшыся дахаты, апрануў кажух, бо яго білі дрыжыкі, але на наступны дзень вясковыя хлопцы меліся невадам лавіць у стаўку рыбу, дык пайшоў разам з імі, зняў на беразе адзенне, амаль па шыю ўлез у ваду і пару гадзін дапамагаў цягнуць невад. Пасля гэтага ўжо апынуўся на тапчане і два дні як не ўставаў. Прытомнасць не страціў, толькі часам наракаў на боль, а зараз так расстагнаўся, што старая Лабудзіха склала рукі, як да малітвы, і, пераступаючы з нагі на нагу, спыталася ў Агаты:

- А грамнічка ў вас ёсць? Ужо ж яму, беднаму, грамнічку ў рукі трэба ўкласці.

Будрачыха са свайго боку прасіла гладыш, каб яго на жывот хвораму паставіць, іншыя кабеты шапталіся пра ксяндза і найсвяцейшы сакрамант; маладзенькая стройная дзяўчына ў тонкай кашулі, з жоўтай кветкай за вухам, стоячы ля акна і не спускаючы з Клеменса вачэй, уголас ускрыкнула:

- Ой, Божа ж мой, Божа!

Гэта была дачка Максіма Будрака, самая прыгожая і самая заможная дзяўчына ў вёсцы. Яна прыйшла сюды нібы па маці, а папраўдзе таму, што трывожылася за сімпатычнага хлопца. Петрачыха, заходзячыся ад плачу, паднялася і пайшла ў камору па гладыш і па грамніцу, а флегматычная Параска, ступаючы за ёй крок у крок разам са сваімі трыма дзяцьмі, з упартасцю дурнаватых і нікчэмных істот паўтарала ўсё сваё:

- Ой, каб ён ніколі на той луг не ехаў, на тым дажджы не змок і не пераспаў на той гнілой капе!

І тут сярод жаночай гаманы, над галавой Петрачыхі, якая, падаўшы Будрачысе гладыш, з кавалкам васковай грамнічнай свечкі ў руках уселася зноў на зямлі каля ног сына, заверашчаў гучны, высокі і пранізлівы жаночы голас:

- Але, хіба ж гэта ад лугу, ад дажджу і ад капы гэтая хвароба да яго прычапілася? Ад чагосьці іншага яна да яго прыстала, і не Боская ў тым воля, а нейчая іншая!

Гэтыя словы сказала Разалька, якая ў гэты дзень ужо некалькі разоў забягала ў Пётраву хату і, паглядзеўшы хвіліну на хворага, вылятала з яе, каб праз хвілін пятнаццаць ці паўгадзіны зноў вярнуцца. З яе расчырванелага, занепакоенага твару можна было здагадацца, што яна чымсьці моцна здзіўленая і заклапочаная. Спадзявалася зусім не на тое, што сталася. Спынялася за брамай Пётравай хаты і, прыклаўшы палец да вуснаў, пра нешта глыбока думала. Потым бегла дахаты, каб згатаваць што-небудзь і хоць трошкі пацерці льну, бо гэта быў час, калі церлі лён, а Разалька лён надта ж любіла, таму, нягледзячы ні на што, цалкам забыцца на яго не магла. І Сцяпан, што малаціў жыта, разоў колькі ўжо праз дзверы пуні ёй сказаў, каб не выходзіла з хаты, бо неўзабаве пойдзе на поле збіраць за ім бульбу. Таму і разрывалася яна так у гэты дзень. Тут лён церці хацела, там муж яе клікаў, а там зноў, у Пётравай хаце, павінна была выканаць важны абавязак. З усяго, аднак, што існавала ў свеце, апошняе найбольш абцяжарвала яе сэрца, таму яшчэ раз убегла ў Пётраву хату і, пачуўшы развагі Параскі пра прычыны Клеменсавай хваробы, заявіла:

- Але, не ад лугу і не ад дажджу, і не ад гнілой капы гэтая хвароба да яго прычапілася! Не Боская ў гэтым воля, але чыясьці іншая.

А калі амаль усе жанчыны, не выключаючы Будрачыхі, якая ўжо з гладышом у руках стаяла над хворым, павярнулі да яе галовы, спляла на фартуху свае чорныя, малыя, рухлівыя рукі і сказала:

- Гэта яму зроблена!

- Што? - спытаўся хор жаночых галасоў.

- А гэтая хвароба. Яе хтосьці яму зрабіў.

Цяпер ужо некалькі мужчын, што моўчкі сядзелі насупраць Пётры, ды і сам Пётра, пачалі прыслухоўвацца да бабскай гаворкі. Нават хворы, што ледзь не страціў прытомнасці, павярнуў да іх свае прыцемненыя пакутаю вочы.

- Аааа! - задзіваваліся жаночыя галасы, - а хто ж гэта яму зрабіў?

Пераступаючы з нагі на нагу і бліскаючы вачыма, Разалька пачала:

- Я ведаю хто. Тая, што яму нейкае зелле на каханне давала. Мусіць, не такое яно было, як трэба, то і замест кахання хваробу зрабіла.

Мужчыны зняважліва махнулі рукамі, а Клеменс паглядзеў на Разальку і, сарамліва хаваючы бараду пад коўдру, нягледзячы на свой боль, пырснуў кароткім смяшком. Вестка пра тое, што хтосьці яму зелле на каханне даваў, засароміла яго трошкі, аднак яшчэ болей усцешыла. Застагнаў, бо яму надта ж у крыжы забалела, але ўсё ж свае пацямнелыя вочы звярнуў да прыгажуні Будраковай, нібыта хацеў ёй сказаць:

- А што? Бачыш, які я!

Але дзяўчына аж пабялела ад перапалоху і ўпілася сваімі спалоханымі вачмі ў Разальку. Іншыя кабеты адразу параскрывалі раты, а потым пачалі засыпаць пытаннямі Разальку. Яна са звыклай ёй жвавасцю звярнулася да Пётры.

- Хадзі, Пятрук, - паклікала, - табе скажу. Нікому не скажу, але табе скажу. Ты бацька, і адпомсціць за крыўду сына табе належыць.

Пётра ўстаў і за жанчынаю, што ўхапіла яго за руку, выйшаў у сені. Там у паўзмроку размаўлялі яны з паўгадзіны. У хаце ў гэты час панавала ціша. Будрачыха прыстаўляла гладыш, нібыта вялізную баньку, да жывата хворага. На дварэ пачуўся мужчынскі голас, што нецярпліва клікаў Разальку. Яна яму з сяней крыкліва адказала:

- Зараз, зараз!

Сцяпан з плугам, запрэжаным парай коней, затрымаўся перад хатай стрыечнага брата і, чакаючы жонку, страшна яе праклінаў. Толькі праз пятнаццаць хвілін Пётра вярнуўся ў хату, як было відаць, узрушаны і раззлаваны. Лоб ягоны наморшчыўся яшчэ больш, а звычайна лагодныя вочы сыпалі іскры з-пад насупленых і нахмураных брывоў. Напачатку, аднак, не сказаў нічога; сутулячыся і апусціўшы галаву, сеў на лаву, сплюнуў і прабурчаў:

- Згінь, прападзі, нячыстая сіла!

Потым уважліва зірнуў на сына і спытаўся:

- Клеменс! Ці піў ты нядаўна мёд з Франькай, Якубавай унучкай? Га? Піў ці не? Адказвай жа!

Хлопцу цяжка было адказаць на гэтае пытанне. Ён засаромеўся, увесь падбародак схаваў пад радзюжку.

- Не дакучайце, бацька, вельмі ў касцях баліць! - застагнаў.

- Я не для дакучання пытаю, а толькі каб ведаць, - адказаў Пётра і, амаль просячы, дадаў: - Па-бацькоўску пытаюся ў цябе: ці піў ты ў карчме мёд з Франькай, Якубавай унучкай?

Прыгажуня Будракова стаяла чырвоная, як рак. Яна ведала, што Клеменс чапае бедную і непрыгожую Франьку, і хацела неаднойчы моцна раззлавацца на яго за гэта, але ніколі не магла. У яе натуры не было злосці. Цяпер толькі зноў адвярнулася да акна і гучна высмаркалася. А потым уважліва слухала, што будзе далей.

- Ну, - дапытваў Пётра сына, - піў ці не піў?

- Піў! - стогнучы, адказаў Клеменс. - Дык што ж тут такога, што піў?

Пётра роспачна махнуў галавой.

- Ну, - сказаў, - дык ты з тым мёдам і хваробу сваю выпіў. Дзеўка табе ў яго зелля паскуднага насыпала. На смерць, не на жыццё, на пагібель, не на каханне зелле тое ведзьма людзям дае...

Некалькі кабет пляснулі ў далоні. Змучаныя, сплаканыя вочы Петрачыхі ашалела глядзелі на мужа.

- Ведзьма! - раздаўся ўсеагульны крык.

- Каваліха! - праз сціснутыя зубы дакончыў Пётра, пасля ўстаў з лавы і пайшоў у камору.

Неўзабаве вярнуўся, несучы тое самае Евангелле, з дапамогай якога некалі Пятруся адгадвала злодзея. Падышоў да хворага сына і, учыніўшы ў паветры старой кнігай знак крыжа над самай яго галавой, паклаў яе на падушку.

Робячы гэта, шаптаў:

- Можа, яшчэ Пан Бог злітуецца з нас няшчасных. Можа, Боская сіла пераможа чартоўскую. Можа, ты, сынку, паправішся і сам гэтай непрыяцельцы людскога роду сваю крыўду адпомсціш! Можа, я яшчэ вясной араць з табой разам пайду; можа, я яшчэ на тваё вяселле глядзець буду...

Крэсліў у паветры над сынам бясконцыя крыжы, прыціскаў да ягонай галавы святую кнігу, і некалькі вялікіх слязін выцекла з ягоных вачэй на схуднелыя пабялелыя шчокі. Клеменс страшна перапалохаўся і расхваляваўся ад бацькавых слоў і пачутай весткі, галава ягоная стала гарэць яшчэ мацней, вочы заіскрыліся пранізлівым бляскам, ён пачаў траціць прытомнасць і страшна стагнаць. Кабеты ўсчалі крык і плач, галасілі, што ўжо канец, што трэба пасылаць па ксяндза, што нават ксяндза хворы не дачакаецца. Лабудзіха запаліла грамніцу і ўціснула яе ў руку хворага; Будракова ўпала перад акном на калені і, моцна галосячы, пачала крычаць:

- Вечны супакой ягонай душачцы дай, Пане!

Пётра, разгубіўшыся, ужо ішоў запрагаць каня, каб ехаць па ксяндза, і, ідучы, увесь дрыжаў ад жальбы і ад злосці, час ад часу кідаючы з-пад сціснутых зубоў страшныя праклёны.

- Каб ёй ногі паламала! Каб яна свету за плачам не бачыла, ведзьма тая праклятая, непрыяцелька Божая, што душу хрысціянскую чартоўскай сіле прадала!

Петрачыха, пабачыўшы ў руках сына запаленую грамніцу, першы раз пранізліва закрычала і тут жа з маланкавай хуткасцю накінула хустку на ўскудлачаную галаву і выбегла з хаты. Бегла вясковай вуліцай, а потым павярнула на вузкую сцежку, што паміж гумнамі і платамі садоў вяла да сядзібы каваля.

Былі гэта ясныя дні бабінага лета. Над зямлёй вісеў блакіт неба, бледны, але такі чысты, што нельга было заўважыць на ім ніводнай самай лёгкай хмурынкі. З пабялелага і быццам зменшанага сонечнага круга незамутнёная плынь сонечнага святла падала на цёмныя палі, пустату якіх не прыцямнялі нават рэдкія купкі дрэў, што ўжо напалову згубілі лісце. Гаі, раскіданыя па ўзгорках, стаялі ў золаце і ў самых разнастайных адценнях пурпуру, а ў паветры, насычаным свежасцю і сухім холадам, было так ціха і чыста, што самае лёгкае дрыжанне не парушала срабрыстага павуціння, якое вісела на галінах дрэў, палявых кустах і бадылях гароду; і ўсё наваколле выглядала, як круглы дыск, запоўнены выпуклымі скульптурамі і накрыты засняй з самага празрыстага крышталю. У ціхім крышталі паветра і лагодным святле сонца, паміж палоскай узаранай зямлі і гародам, поўным засохлага былля, сядзіба каваля ўяўляла карціну глыбокага спакою, што ажыўляўся мігценнем на сонцы шыбаў малых вокнаў. Ціша ляжала на полі і гародзе, за гародам бялела выспа пяску, а за пяском срэбна паблісквала шыбіна ставу. Перапынялі гэтую цішу толькі два водгаласы людской працы: раўнамерныя, моцныя і дужыя ўдары кавальскага молата і таксама раўнамерныя, але значна хутчэйшыя і менш гучныя стукі церліцы, якой труць лён. Гэтыя апошнія, здаецца, былі ва ўнісон першым; а з цяжкіх удараў молата і хуткага стуку церліцы, з дыму, што віўся над комінам хаты, і з полымя, што бліскала з-за расчыненых дзвярэй кузні, са звонкіх дзіцячых галасоў у садзе і гучнага спявання пеўняў, якое іх часам заглушала, - у лагодную гармонію і ціхі супакой навакольнай прыроды ўваходзіў лад чыстага, здаровага, працавітага жыцця.

Міхал папраўляў у кузні плугі, пашкоджаныя восеньскім ворывам, Аксеня, седзячы на ссохлай траве пад залацістай яблыняй у садзе, грэла ў апошнім сонечным святле свае старыя косці, а каля яе малы Стасюк, на радасць дзвюм меншым дзяўчынкам, дзьмуў у драўляную свісцёлку, з якой выляталі гучныя і прарэзлівыя гукі. У самой хаце, прыцемненай нізкай столлю, квяцістымі фіранкамі на вокнах і некалькімі вазонамі з геранню, міртам і мускатнікам, апрача немаўляці, што спала ў калысцы, нікога не было. На зямлі, лавах і сталах, нават на трох парадных крэслах разлегліся цёмныя снапы вымачанага і высушанага лёну, адзін жа кут вялікіх сяней запаўнялі белыя галовы капусты. Нездарма тыя апошнія дні добрага надвор'я і сонца маюць назву бабінага лета. Якраз тады на вясковую працаўніцу спадаюць самыя розныя работы. Сёння на досвітку Пятруся ссякала капусту і зносіла яе ў дом, а зараз, паставіўшы пад сцяной хаты доўгую і плоскую прыладу, укладала ў яе лён і, удараючы дошкай, з прыбітым да яе ўзгалоўем, агаляла мяккія валокны расліны з іхняй сухой і цвёрдай павалокі. У трошкі падаткнутай спадніцы і тоўстай кашулі, босая, у акруглым каптуры з чырвонай бавоўны, з-пад якога выбіваліся на лоб і шыю цёмныя і густыя валасы, усё хутчэй і хутчэй біла дошкай церліцы, і сухая кастрыца ўзвівалася ў паветра, асыпала адзенне і акружала яе ўсю залацістым на сонцы пылам. Праца была цяжкая, працаўніца душылася сухім пылам, дыхала хутка і шумна, вялікія кроплі поту з'явіліся на яе лбе і шчоках, адна рука ў некалькіх месцах крывянілася. Аднак ні на хвілю не прыпыняла сваёй працы і была так захоплена ёю, што не пачула ані як адчынілася брамка на малым панадворку, ані паспешлівых крокаў кабеты, што набліжалася да яе, і толькі тады ўзняла галаву, калі за некалькі крокаў пачула ахрыплы ад плачу і гневу жаночы голас:

- Хай чорт памагае! Каб жа ты з гэтага лёну сабе і сваім дзецям кашулі на смерць саткала!

Узняла галаву, і вочы яе спаткаліся з гарачымі вачыма Агаты. Выпрасталася, і рукі яе апалі ўздоўж цела. Словы Петрачыхі, відаць, перапалохалі яе. Ужо ўчора да яе прыбягала Франька з весткай пра хваробу Клеменса. Раней ужо даўно б да сваіх старых гаспадароў пабегла, каб даведацца, што там чуваць, суцешыць, можа, дапамагчы, але ведала, што дрэнна там пра яе гавораць і што яе адведзін зусім не жадаюць; Петрачыха прыйшла сама і пачала з праклёнаў. Нязвыклая да лаянкі і крыкаў, спакутаваная ў адчаі маці са зжоўклым і нібы здрабнелым тварам стаяла і зараз у сваіх нізкіх чаравіках і вялікай хустцы на галаве, не кідаючыся, як бы рабілі іншыя, а амаль без руху, толькі глядзела на яе сярдзітым паглядам. Гэта нерухомасць, гэты сярдзіты позірк і праклёны так уразілі Пятрусю, што яна ажно войкнула і, быццам ад здані, адскочыла на некалькі крокаў.

- Што вы хочаце, цётка? - выціснула з сябе.

Петрачыха хітала галавой і па некалькі разоў, быццам ёй не хапала дыхання для слоў, паўтарала:

- Ой ты! Ой ты! Ой ты! Ой ты, нягодная! - І нарэшце выбухнула: - Гэта ж ты праз столькі гадоў хлеб наш ела, гэта ж мы цябе, як добрую, столькі гадоў любілі і галубілі... За што ж ты нам зараз сына атруціла?.. Га?

Пятруся пляснула рукамі.

- Я вам сына атруціла? Я?

Агата ступіла наперад і наблізілася да яе так, што падзяляла іх толькі вузкая церліца. Выцягнула шыю і ўпілася ў твар маладой жанчыны ядавітым позіркам. З працяжным сыкам з яе вуснаў выляталі словы.

- Што ты яму зрабіла? Скажы, што зрабіла? Якое зелле той дзеўцы дала, каб яна ім яго напаіла? Можа, не давала, га? Скажы, што не давала! Скажы, ці ж табе зашкодзіць? Ты ўжо і так сябе загубіла, чорту прадалася, Бога абразіць не баішся! Скажы, што не давала!

На паружавелым ад працы твары Пятрусі з'явіліся чырвоныя плямы, яна заламала рукі і крыкнула:

- Ага!

Цяпер зразумела, чаму ў Пётравай хаце ёй прыпісвалі хваробу Клеменса, раптоўны страх скалануў яе сэрца, і яно пачало гвалтоўна біцца. А можа, гэта і ад таго зелля, можа, сапраўды ад таго зелля ён захварэў? Слёзы набеглі на яе спалоханыя вочы, яна павярнулася да Агаты бокам і стаяла анямелая і нерухомая, як слуп.

- Ага! - крыкнула ўжо цяпер Петрачыха. - Не пабожышся ты, што не давала! Бо і дала! Я ўжо з твайго твару бачу, што дала, і што праўда тое, што Разалька казала! Ну, калі так, то адрабі ж цяпер, што зрабіла! Чуеш! Дай што-небудзь такое, каб яму атруту з цела выгнала. Калі ты ведзьма, дык ты ўсё ведаеш... Калі ты злое можаш рабіць, дык і добрае можаш... Адрабі, што зрабіла! Чуеш? Адрабі...

Выцягваючы абедзве рукі над церліцай, Агата шкуматала за кашулю і плечы анямелую маладзіцу, і ў яе паглядзе апрача гневу і нянавісці пачала з'яўляцца трывога і просьба. То з нянавісцю, то з просьбай у голасе яна паўтарала:

- Ведаеш, можаш... Як зрабіла, так і адрабі...

Пятруся хітнулася, вырвала з яе рук сваю кашулю і, заломваючы рукі, крыкнула:

- Што я зраблю?.. Адчапіцеся вы ад мяне.

Тады Петрачыха, хоць і аслабла ад перажыванняў і плачу, падскочыла, як лань, і, асунуўшыся перад ёй на зямлю, абхапіла яе калені.

- Пятруся, міленькая, зязюлька! Ратуй ты яго! Дай яму што-небудзь такое, каб тая атрута яму з цела выйшла... ты ж сама яе давала... Як зрабіла, так і адрабі... Я табе за гэта ўсё аддам... што толькі захочаш... лёну дам і воўны, і яек, і палатна, і грошы, калі захочаш; абое з Петруком не пашкадуем, толькі адрабі, што зрабіла... няхай ён жывым застанецца, наш галубочак міленькі, наша падпора пад старасць... Ты ведаеш... Ясюк наш такі, што да нічога... А гэты - наша правая рука... работнік найлепшы... Ратуй ты яго... ведаеш, можаш... Як зрабіла, так і адрабі...

Абдымала яе калені, пачала цалаваць край спадніцы. Гэты мацярынскі жаль і гэтыя роспачныя просьбы Пятрусю раздзіралі на часткі. Сама ж была маці, а з гэтай жанчынай некалі столькі гадоў пражыла ў зычлівасці і згодзе. Падняла рукі да галавы і загаласіла:

- Ой, Божа ж мой! Божа! Што я магу! Не рабіла я і адрабіць не магу...

Агата ўскочыла з каленяў і сыклівым голасам спыталася:

- Не зрабіла! Можа, пабожышся, што не зрабіла?

Пятруся зноў адвярнулася ад яе і як анямела. У галаве яе зрабілася цёмна, як у восеньскую ноч, і толькі віхрам тлуміліся словы:

- І зрабіла, і не зрабіла... Можа, гэта не ад таго, а можа, і ад таго...

Гэткіх пакутаў не змагла доўга вытрымаць, адскочыла ад кабеты, што пагражала ёй, і са шкадобай, змешанай з гневам, крыкнула:

- Адчапіцеся, цётка... Чаго вы ад мяне хочаце... Ідзіце рады для сына ў знахаркі якой прасіце, а не ў мяне!

Цяпер Петрачыха ўзарвалася і бясконцую колькасць разоў назвала яе ведзьмай. Праклінаць надта не ўмела і не было ў яе такой звычкі, толькі Божы гнеў заклікала на яе галаву і галовы яе дзяцей, а потым пагражала помстаю Пётры і ўсіх прыстойных людзей. Трасучы кулаком, праз сціснутыя зубы казала:

- Пачакай! Пачакай! Будзе табе калісьці за ўсе нашыя крыўды, і чорт, твой прыяцель, не выратуе цябе, калі на тваю галаву людская помста ўпадзе...

Раптам згадалася ёй, што ў той час, калі яна тут сварыцца з ведзьмай, яе сын, можа, там ужо і нежывы ляжыць. Яна абедзвюма рукамі ўхапілася за галаву, вылецела з панадворка і пабегла да вёскі. Пятруся ж там, дзе стаяла, асунулася на зямлю і, закрыўшы рукамі твар, расплакалася гучна і горка. Аднак плакала нядоўга. У хаце пачуўся плач абуджанага немаўляці; ускочыла і пабегла ў хату. Нейкі час карміла і гушкала там дзіця, бо было чуваць, як пяшчотна гаворыць з ім, пачынала спяваць нейкія песні, але перапыняла іх кароткім смехам і звонкімі пацалункамі. Дзіцятка, відаць, сваім голасам і рухамі маленькіх ручак рассмяшыла яе і абудзіла пяшчоту. Потым чуваць быў мерны стук калыскі, а потым у хаце запанавала ціша. Адамка зноў заснуў, а Пятруся са стосам вымытай бялізны выйшла на панадворак. Дзень быў прыгожы, трэба было да вечара прапаласкаць бялізну ў ставе. Заледзьве некалькі соцень крокаў аддзяляла гэты ставок ад апошніх сядзіб Сухой Даліны. З аднаго ягонага боку слалася пясчаная выдма, дзе паводле парады старой Аксені гуляў некалі цэлымі днямі хворы сын Пётры Дзюрдзі, далей ужо абдымаў яго паўкругам вузкі луг, за якім цямнелі і ўспіналіся на блізкія пагоркі ворныя землі. З таго лугу ўжо даўно была зроблена паша для статку. Летам бераг стаўка з гэтага боку быў месцам, поўным зялёнай гушчэчы, шчэбету птушак, квакання жаб, блакітных і жоўтых кветак, чырвоных ягад каліны, разлапістых вярбовых галін, у цені якіх паблісквала белая кара стройных бяроз. Цяпер пад бярозамі, якія вымалёўваліся на фоне неба, як далікатныя, выразаныя з золата калоны, пад заружавелым і вечна дрыготкім лісцем асін, пад вербамі, што мачылі ў вадзе свае пасівелыя галіны, на ссохлай траве, якая шамацела пад нагамі і была засеяна ссохлым лісцем і сівым пухам кавылю, - некалькі жанчын пахіліліся над ціхай і гладкай вадой. Яны мылі альбо паласкалі вымытую дома бялізну, а водгалас іх размоў і сухія рытмічныя ўдары пранікаў разлягаліся далёка па наваколлі. На полі, як сягнуць вокам, былі відаць толькі двое людзей: мужчына, які араў плугам, і жанчына, якая, ступаючы на пэўнай адлегласці за ім, збірала ў фартух выараную бульбу, а напоўніўшы фартух, ссыпала яе ў пастаўленыя ў разоры мяшкі. Селянінам, які ішоў за плугам, быў Сцяпан Дзюрдзя, жанчына, што збірала бульбу, - Сцяпанава жонка, Разалька. Гэта была панурая пара. Ён, трошкі схіліўшыся над плугам, ішоў моўчкі, дужы і хмурны, час ад часу толькі басістым голасам падганяў каня:

- Но! Гоо! Гоо!

Яна, сагнутая так, што амаль датыкалася смуглым тварам зямлі, часам на каленях, поўзала па загоне, грабучыся рукамі ў цёмным пяску, і хударлявым і гнуткім сваім целам хвілінамі нагадвала чарвяка, што поўзае па глебе. Аднак гэтая агульная праца з мужам, хоць і цяжкая, не была, відаць, ёй нямілай, бо, не перапыняючы яе ні на хвілю, часам звярталася яна прыязным голасам да мужчыны, які ішоў наперадзе:

- От, дзякаваць Богу! Бульба ў гэтым годзе вялікая, як тая рэпа! - казала.

А потым зноў:

- Цікава, як там Клеменс маецца? Ці ўжо памёр, ці яшчэ жыве?

Альбо яшчэ:

- Сцяпан! У наступную нядзелю варта паехаць у касцёл, дый Казюка ўзяць з сабою ды Пану Богу яго даручыць, каб здаравейшым быў...

Мужчына не адказваў, так, як бы не чуў таго, што яна казала. І ўсё ж у яе голасе, найчасцей сыклівым і раззлаваным, гучалі зараз сардэчныя ноткі. Кранала яго, выклікала на размову, раз нават засмяялася і, прысеўшы на загоне, кінула яму ў плечы бульбіну. Ён толькі азірнуўся, нешта прабурчэў і, далей папіхваючы плуг, панура занокаў на каня:

- Но!

Не раззлаваўся, праўда, але і твар ягоны не разгладзіўся, слова добрага не сказаў.

Кабета зноў сагнула спіну над загонам і, як чарвяк, моўчкі і сумна пачала поўзаць па цёмнай глебе. Раптам узняла галаву. Сцяпан, які зараз быў тварам да стаўка, затрымаў коней і, нібыта папраўляючы плуг, глядзеў у той бок, дзе берагам ішла жанчына з мокрай бялізнай на руках. Глядзеў на яе так напружана, што ажно, здавалася, расцягнуліся і разгладзіліся мускулы на ягоным твары і адначасова асвятліла яго трошкі блазнаватая, але сапраўды прыязная ўсмешка. У жанчыне, што набліжалася сюды, Разалька пазнала Пятрусю і сыкнула так, як быццам да яе даткнуліся распаленым жалезам.

- Чаго стаў, як той слуп! - крыкнула на мужа і, павышаючы голас, загадала, каб ішоў далей. Боль усяго яе жыцця, цяжкі боль пачаў зноў яе мучыць і абуджаць у ёй шалёную злосць.

Пятруся, набліжаючыся да кабет, пахіленых над вадой, прыязна павіталася з імі. Толькі адзін голас, і то вельмі ціха, адказаў ёй узаемным павітаннем. Гэта была маладая Лабудзіха - нявестка аднаго з самых багатых гаспадароў у вёсцы, любіміца мужа і ўсёй сям'і - яна асмелілася, хоць трошкі і з трывогай, выказаць ёй сваю прыхільнасць. Іншыя кабеты альбо моўчкі апускалі свае пранікі на пагружаную ў ваду бялізну, альбо, не падымаючы ад работы галавы, кідалі на яе позіркі, у якіх цікавасць і спалох былі змешаныя з гневам і агідай.

Яна добра ўжо разумела, што ўсё гэта значыла, і стала ўбаку, пад разложыстай вярбой, да камля якой быў прывязаны шнурам спушчаны на ваду човен. У гэтым чоўне вясковыя хлопцы плавалі па ставе, ловячы на вуду плотак і карасёў, а жанчыны часта з гэтага боку стаўка, каб скараціць сабе дарогу, пераплывалі на той бок да вёскі. Спынілася каля чоўна, прынесеную з сабой бялізну апусціла ў ваду і так, як іншыя, пачала выбіваць яе пранікам і паласкаць. Гэта не перашкаджала ёй, аднак, чуць гаворку, што вялася паміж яе суседкамі. Напачатку яны паціху шапталіся паміж сабой, але так доўга трываць не магло, бо дзе ўжо ім доўга ўстрымліваць пачуцці і галасы! Дык пачалі гаварыць уголас, а гаварылі пра тое, чым сёння займалася ўся вёска: пра хваробу Клеменса Дзюрдзі і яе прычыны. Расказвалі, што Пётра паехаў па ксяндза, што хвораму два разы ўжо грамніцу ў рукі давалі, што маці ледзьве не памірае ад гора, што калі Клеменс памрэ, дык Пётрава гаспадарка загіне, бо сам ён хутка састарэе, а малодшы сын ягоны, як вядома, недалэнга і дурань. Некалькі галасоў заенчыла:

- Ой, бедныя, бедныя, нешчаслівыя людзі!

А адна з жанчын, гучней, чым іншыя, грубым, працяжным голасам завяла:

- Каб таму, хто гэта зрабіў, добрага жыцця не было! Каб ён за людскую крыўду змарнаваўся і на хаўтурах сваіх дзяцей плакаў!

Гэта была Параска, якая, кажучы так, паглядала з-пад спушчаных веек на Пятрусю.

- Паглядзіце, - дадала праз хвілю, - чаму гэта каваліха сёння купленай спадніцы і крамнай хусцінкі на сябе не апранула?

Ой, гэтая купленая спадніца і напаўядвабная хустка, у якія каваліха часам прыбіралася, даўно, ужо даўно далягалі Парасцы, якая замочвала цяпер у вадзе старыя і падзёртыя лахманы, свае і сваёй сям'і.

А ў гэты час на полі раздаліся гучныя і пісклявыя крыкі. Кабеты засмяяліся. Сцяпан Дзюрдзя зноў біўся са сваёй жонкай. Біліся яны паміж сабой так ужо часта, што адны сталі сурова дакараць іх, а іншыя толькі пасмейваліся. Цяпер са слоў, што даляталі сюды, можна было зразумець, што ішло пра нейкі мяшок для бульбы, па які Сцяпан пасылаў жонку дахаты. Але ці сапраўды той мяшок быў прычынаю бойкі? А можа, ён у тую хвіліну захацеў, каб жонка сышла з ягоных вачэй, яна ж у гэты час нізашто не хацела пакідаць яго тут аднаго. Божа! Якой жа няшчаснай яна сябе адчувала! Адчуванне гэтай няшчаснасці, здавалася, уздымала яе над зямлёй: так хутка, абхапіўшы рукамі галаву, бегла яна да стаўка. Бегла яна проста на Пятрусю, і яе, пахіленую над вадой, так штурханула ўсім сваім целам, што тая ажно пахіснулася і, каб не ўпасці, рукамі ўхапілася за галінку вярбы. Ашалелая ад рэўнасці і болю, Разалька пачала лаяць тую, каго яна лічыла сваёй саперніцай, праклінала яе рознымі словамі, сярод якіх найчасцей гучала «ведзьма». Каваліха напачатку павярнулася так, быццам яе першым жаданнем было кінуцца на жанчыну і адказаць тымі ж праклёнамі, якія кідала яна на яе. Аднак, відаць, вельмі хутка ахапіў яе сорам ад сваркі, а гнеў перамяніўся на жаль і спалох. Румянак знік з яе шчок. Яна зноў схілілася над вадой і стукам праніка імкнулася заглушыць Разальчыны крыкі, якая, падскокваючы над ёй, пагражала кулакамі і сыпала градам праклёнаў і лаянкі. Некаторыя з жанчын, што мылі бялізну, смяяліся і голасна жартавалі як з адной, так і з другой, іншыя паціскалі плячыма, пляваліся і, паказваючы на Разальку, называлі яе фіксаткай (вар'яткай), гадзінай і язвай. Аднак былі і такія, што ўступіліся за Пятрусю. Маладая Лабудзіха крыкнула Разальцы, што несправядліва чапляецца да каваліхі, якая на яе мужа і глядзець не хоча, не кажучы ўжо пра іншае!

Адна з Будраковых, нявестка старасты, нават хапала раз'юшаную кабету за кашулю і спадніцу, сур'ёзна саромячы яе за злосць і шаленства. Аднак і гэта не дапамагала, пакуль Разалька не ўбачыла свайго мужа, што бег да яе з той самай пугай у руках, якою паганяў коней. Тады, як параненая птушка, крычучы і махаючы рукамі ў паветры, сарвалася на бег і як на крылах паляцела ў вёску. Доўга былі яшчэ чуваць яе пісклівыя і роспачныя крыкі, што межаваліся з лаянкай і праклёнамі, якія сыпала на Пятрусю.

Што ўжо там далей рабілася над стаўком, Пятруся не ведала і не хацела ведаць. Не ўзнімала ані галавы, ані вачэй, бо пад людскімі позіркамі рабілася ёй сорамна і страшна. Не хацела глядзець на тых жанчын, якія, трошкі падзівіўшыся і пагаварыўшы яшчэ, збіралі з берага сваю бялізну і купкамі альбо па адной адыходзілі ў вёску. Неўзабаве з цішыні, што запанавала над ставам, здагадалася, што ўжо ўсе пайшлі. Тады, выпрастаўшыся і ўзняўшы вочы, убачыла Сцяпана, які за некалькі крокаў ад яе сядзеў пад ружовай асінай на пні ссечанага дрэва, абапёршыся локцямі на калені, далонямі прытрымліваючы бараду і ўтаропіўшы ў яе свой позірк. Кавалёва жонка адвярнулася ад яго і моўчкі пачала складваць выкручаную бялізну ў човен. Ён неўзабаве азваўся:

- Даўно ўжо, Пятруся, я цябе не бачыў і з табой не размаўляў. От, з год ужо будзе, як ты мяне са сваёй хаты выпіхнула і дзверы на засаўку зашчапіла. З таго часу я ўжо не прыходзіў да вас і нідзе цябе не чапаў...

- Бо і не трэба! - схіляючыся над чоўнам, гнеўна прабурчала кабета.

Мужчына казаў далей:

- Трэба ці не трэба, а так ужо павінна быць... так ты мне ўжо зрабіла, што дзе ты, там мае жаданні і думкі... Калі не хацела, каб так было, навошта ж рабіла... ці на вечнае маё няшчасце рабіла? Га?

На гэты раз глянула на яго перапалоханымі, разгневанымі вачыма.

- Каб жа я ведала такі спосаб, то табе б такое зрабіла, каб цябе, Сцяпане, ніколі ў вочы не бачыць, ніколі, аж да канца майго жыцця. От што б я зрабіла, каб ведала, як рабіць; але хоць вы ўсе ведзьмай мяне называеце, не ведаю, на маё вечнае няшчасце, не ведаю!

Зноў пачала складваць бялізну ў човен; пунсовыя вусны яе надзьмуліся, як у капрызнага дзіцяці, на вочы набеглі слёзы.

Сцяпан паправіўся на сваім цвёрдым седале і, не спускаючы з яе вачэй, пачаў казаць:

- Ведзьма ты ці не ведзьма, лепшай ад цябе і ласкавейшай, і больш працавітай няма ў цэлай вёсцы, дзе там! Ва ўсёй ваколіцы, а можа, і на свеце няма! Можа, ты мне і дала калі напіцца таго зелля, якога з тваёй парады напіўся Клеменс ад Франькі, а можа, і не давала, ці ж я ведаю? Можа, тое зелле, што мне ў жывот увайшло, гэтая твая такая ласкавасць і весялосць, што калі яшчэ дзяўчынай была, то як гляну на цябе, бывала, і твайго спявання і смеху паслухаю, то і сам зраблюся іншы, от, такі ж ласкавы, ціхенькі і вясёлы, як ты...

Трошкі памаўчаўшы, працягваў:

- Я надта люблю ціхенькіх і вясёлых людзей... От, я з Пётрам і Агатай добра жыву таму, што паміж імі заўсёды святая згода і абыходжанне добрае, і Клеменса люблю за тое, што ён слухаецца старэйшых і вясёлы. А сам я злоснік, гэта праўда, і неспакойны, як віхор, і пахмурны, як тое неба ў дождж... Такі ўжо я, відаць, нарадзіўся, з такой хваробай у душы нарадзіўся, і не вылечыла мяне ад яе маці, такая язва, што за яе лаянкай і біццём я свайго маленства не памятаю, і не вылечыў брат, які са мной за гэты мой кавалак зямлі па судах цягаўся... і не вылечыла жонка, гадзіна... і не вылечыла гарэлка, якую я ў горла лью... Ніхто не лячыў, і нішто мяне не вылечыла...

Гаварыў павольна, сумна, апусціўшы вочы долу. Неўзабаве зноў узняў позірк на Пятрусю.

- Ты б мяне ад той хваробы вылечыла, але не хацела, - дадаў.

Жанчына, супакоеная лагоднасцю ягонага голасу, а можа, усхваляваная ягоным смуткам, не перапыняючы сваёй працы, адказала:

- Наканавання ўжо, відаць, такога не было. Але ж якое табе няшчасце? Дарэмна наракаеш і абражаеш Пана Бога. Чаго табе бракуе? Хату і гаспадарку маеш заможныя... жонку і дзіця маеш... от, дзякаваў бы Богу і ўсё добра было б... каб толькі хацеў.

- Гэта праўда, - адказаў Сцяпан, - такая добрая жонка і такі здаровы, дужы сын! Будзе з яго калісьці работнік добры і мая падпора! Ой!

У ягоным голасе гучала грубая, але балючая іронія, засмяяўся і ціха вылаяўся, можа, таму ціха, каб не спалохаць жанчыну, якая ўпершыню разгаварылася з ім.

- От, праўда, я табе скажу, Пятруся, што мне ўжо і гаспадарка абрыдла. Для каго чалавеку старацца і працаваць? Ці ў мяне хата поўная дзяцей? Адно ўсяго, але і тое такое, што толькі дыханне ў ім слухай, ці жыве яшчэ. І больш ужо не будзе. Жонка мне не жонка. Я на яе і глядзець не хачу, не тое што... Прыйду дахаты з поля дый лягу, як сабака, нікому слова не сказаўшы. Добра яшчэ, калі тая маўчыць, але як прычэпіцца да мяне са сваёй злосцю альбо са сваім любеннем, дык вось і выем абое, як тыя ваўкі, калі іх разам зачыніць. От, якое маё шчасце! Людзі з мяне насміхаюцца, як быццам бы я які апошні, і гаспадарку хутка чорт возьме... бо чалавек да нічога ахвоты не мае, толькі б свет праклінаў - дый годзе!

- Сорамна! - усклікнула Пятруся. - Сорамна табе, Сцяпан, так рабіць і так гаварыць! Пільнаваў бы гаспадарку, а з жонкаю жыў бы, як Пан Бог наказаў, згодна, у спакоі... от, як я з маім жыву, што ў нас ніколі ніводнай хвіліны ані злосці, ані нянавісці яшчэ не было...

- Толькі ты мне пра свайго не ўспамінай... - усклікнуў Сцяпан, і з воч ягоных пасыпаліся іскры.

Яна, не гледзячы на яго, не заўважыла жарсці, якая ў ім разгаралася.

- Каб ты да сваёй жонкі быў такі, як мой да мяне, то і яна была б лепшая, - заўважыла.

- Каб яны патапіліся абое! Каб ім вочы хутчэй на гэты свет закрыліся, - панура буркнуў Сцяпан.

- Фу! Які злосны і нягодны чалавек! Людской смерці жадае! - з наморшчаным ілбом і разгневанымі вачыма сплюнула кабета і, падымаючы з зямлі рэшту выкручанай бялізны, якую кінула ў човен, дадала: - Быў у мяне розум, калі я за цябе ісці не хацела... Добрага б мужа мела...

Убачыўшы, што яна хутка ўвойдзе ў човен і адплыве, сарваўся з пня і апынуўся блізка каля яе.

- Пачакай, Пятруся, пачакай трошачкі, - зашаптаў, - яшчэ хвілінку паразмаўляем... ці ж табе зашкодзіць? Яшчэ адну хвілінку! Я да цябе быў бы іншы, чым да той... я б з табой ласкавы зрабіўся і ціхенькі, як той сабака, што свайго гаспадара пазнаў... ты б мне дзяцей інакш гадавала, як гэтая... ты б мне ў хаце смяялася і спявала, як тая канаплянка ў гняздзе, а я б табе рукі і ногі ўсё жыццё цалаваў, я б, з табой працуючы, рукі б сабе ад працы пакрывавіў... Ой, Пятруся, ты мая міленькая, ты мая... не ўцякай хоць зараз ад мяне... хай я хоць хвілінку пацешуся табой...

З гнеўнымі вачыма, з жарсцлівай усмешкай на твары ён наступаў на яе, піхаў яе пад разложыстыя галіны вярбы, гарачым дыханнем апякаў яе шыю і плечы, нібы жалезнымі рукамі абхапіў яе стан. Яна ўскрыкнула ад перапалоху і гневу, як лань, скочыла ў човен і, схапіўшы вясло, у імгненне вока адштурхнулася ад берага. Не прайшло і хвіліны, а човен ужо быў на значнай адлегнасці ад берага. Па гладкай, блакітнай вадзе імкнуў ён хутка, роўна, амаль не калышучыся і адносячы да супрацьлеглага берага высокую, зграбную кабету, што толькі трошкі рытмічна схілялася над вяслом, распырскваючы ваду. Валасы, што павыбіваліся з-пад чырвонай хусткі, засланяючы агністую чырвань яе твару, голыя амаль да каленяў яе ногі і рукі на вясле ружавіла і залаціла вячэрняе сонца. Мужчына, што заставаўся пад вярбой, бліскаў за ёй вачыма, нібыта двума снапамі полымя. Усмешка жарсці на ягоным твары саступіла месца маршчынам згрызоты і злосці, нешта страшнае і зацятае прамільгнула на ягоным твары.

- Калі так, - крыкнуў услед жанчыне, - тады ты і сапраўды ведзьма! Чартоўскаю сілаю прыцягваеш да сябе людзей, а потым аддаеш іх на вечную згубу! Пачакай ты! Будзе табе! Ужо я на цябе помсту за сваю крыўду знайду! Ты, ведзьма, праклятая твая душа!

Адлегласць яшчэ дазваляла чуць ягоныя крыкі. Але яна не адказала нічога, толькі човен закалыхаўся пад ёй, быццам парушаны дрыжаннем яе каленяў. Потым, аднак, паплыў зноў роўна, хутка; і страшная, ненавісная ўсмешка прабегла па загарэлым твары мужчыны, што стаяў у цені вярбовых галін. З ценю, у якім ён быў, жанчына, што адплывала ў сонечным святле па блакіце ставу, можа, падалася яму жахлівай, злоснай, варожай і адначасова светлай і прыцягальнай.

- Ведзьма! Далібог, ведзьма! - зашаптаў, а калі яна ўжо прыбілася да белага пяску другога берагу і, спяшаючыся, пайшла да сваёй хаты, Сцяпан, вяртаючыся да свайго плуга і сціснуўшы кулакі, дадаў: - Такі яна не павінна па Божым свеце хадзіць... такі не павінна!

Свайго мужа Пятруся ў хаце не застала. Стасюк, які, сустракаючы яе, прыбег аж на бераг стаўка, брыдучы па белым пяску і чапляючыся за адзенне, яшчэ дарогай нашчабятаў, што татка пайшоў у карчму, каб пагаварыць з арандатарам. Ведала, што арандатар падказаў яму вялікую і выгадную працу ў адным з суседніх двароў, таму і не дзівілася і не непакоілася, што Міхалка не вяртаўся дахаты ў належны час. Справа была важная, і шмат пра што трэба было пагаварыць з жыдам. Гатуючы вячэру, калі дзеці забаўляліся ў кутку хаты з драўлянай свісцёлкай і хрумсталі высушаныя семкі сланечніку, прыцішаным голасам расказала бабцы ўсё, што яе сёння напаткала. Слухаючы, Аксеня напачатку прала ўсё хутчэй, але неўзабаве пачала рвацца нітка і верацяно выпала з яе пальцаў. Склаўшы рукі на каленях, яна сядзела выпрамленая, як струна, і хоць Пятруся даўно ўжо перастала гаварыць, не прамовіла ніводнага слова, толькі яе жоўтыя сківіцы хутчэй, чым калі, перажоўвалі пачутую бяду, а бельмы вачэй з яшчэ большай напружанасцю, здавалася, узіраліся ў прастору хаты, асветленую хісткім святлом полымя. Вячэра была ўжо звараная, але жанчыны чакалі гаспадара, які павінен быў вось-вось падысці. Агонь у печы згас, дзеці сцішыліся і, задрамаўшы пад снапамі лёну ля сцен, збіліся ў кучу, дзе змяшаліся босыя ножкі і румяныя тварыкі.

Пятруся ўнесла з панадворка ў хату церліцу, трошкі яшчэ пахадзіла па хаце, але, голасна ўздыхнуўшы, таксама ўселася на зямлі і, абапіраючы плечы аб лён, задумлівым позіркам глядзела перад сабой у прастору. У цішыні, што запанавала ў хаце, азваўся хрыплы і сёння чамусьці надта надтрэснуты голас сляпой бабкі.

- Пятруся! - паклікала.

- А што, бабуля?

- Спалі зёлкі, тыя зёлкі, што з поля ў гэтым годзе нанасіла, і тыя, што з леташняга засталіся, і ўсе, што ёсць у хаце.

- Чаму так, бабуля?

- Спалі! - амаль крыкнула старая і цішэй, але разгневана прабурчала: - Дурная, яна яшчэ пытаецца чаму?

Пятруся паднялася з зямлі, трошкі яшчэ падумала, са здзіўленнем паківала галавой і пайшла ў камору. З каморы, са страхі, з сяней у фартуху ці ў раднах зносіла мноства сухіх і крохкіх альбо толькі яшчэ прывялых і пахучых кветак і палявых траў, усе іх ссыпала ля вялізнай печы на зямлю, а потым, раздзьмухаўшы агонь, пачала кідаць жменямі ў полымя. Усё гэта рабіла моўчкі, з бліскучымі вачыма і сціснутымі вуснамі. Па яе твары было відаць, што адчувала боль і трывогу. Гэтыя расліны, барвы і пахі якіх яна любіла з малых гадоў усёй душой, гэты ліловы чабор, жоўтая дзіванна, гірлянды іншых траў і бадылля, што счапляліся паміж сабою, цяпер абдымалі агністыя языкі полымя і абвівалі сінія пасмы дыму, які, слупам плывучы ў комін, напаўняў хату моцным, чароўным пахам. Калі некалькі ахапкаў ссохлага зелля ўжо згарэла ў полымі, Пятруся ўзняла галаву да печы і спыталася зноў:

- Чаму так, бабуля?

Старая не адказала. Настолькі задумалася, што, можа, нават і не пачула пытання ўнучкі. І толькі праз нейкі час хрыплы і крыху дрыготкі голас з печы прамовіў:

- Шмат я на гэтым свеце дзіваў розных бачыла і чула, ведаю я, што з чаго можа быць... Старая Пракопіха мне цяпер перад сляпымі вачмі, як жывая, стаіць, і, як жывыя, стаяць тыя слёзы, што па яе старым твары так цяклі, так цяклі...

Чым даўжэй старая бабка гаварыла, там больш манатонным рабіўся яе голас і адначасова ўсё больш яе гаворка была падобная на жаласны спеўны рэчытатыў.

- Жыла-была ў людным, але бедным сяле Пракопіха, салдатка, бедная наймітка, якая ні сваёй хаты, ні якіх сваякоў не мела. Мужа яе ў далёкім свеце на вялікай вайне забілі, і застаўся пры ёй толькі адзін сыночак, небарака. Яго звалі Пракопка, па імені, значыць, бацькі. Бедненькі быў той Пракопка, адрынуты ўсімі, апрача роднай маткі. Ані ў яго бацькі, ані братоў, ані роднай хаты, ані свайго поля. Прыйшоў на свет голы, як Адам, а як вырас, да чужых людзей працаваць пайшоў. У чужых людзей у паняверцы і бядзе вялікай працаваў, на чужое дабро воўкам глядзеў і стаў хмурны, як тая восеньская ноч. Хоць бы ўсе невядома там як весяліліся, ён адзін, як воўк, бывала, ходзіць, у зямлю глядзіць, быццам сабе ўжо магілку хоча капаць, і ўсё пра нешта думае і думае. Не любілі яго людзі за ягоную паныласць і дзікаватасць і не шанавалі яго, як звычайна, адзінокага сірату, за якога няма каму заступіцца. Ажно тут у адзін год стаў хтосьці ў гаспадароў коней красці. У аднаго гаспадара конь прапаў, у другога - прапаў, у трэцяга - прапаў. Па ўсім сяле пайшлі плач ды крык, бо людзі там былі небагатыя і страшна жывёлы шкадавалі, бо без яе ў гаспадарцы цяжка. Шукалі злодзея, распытвалі, пільнавалі - няма! Няма і няма, хоць зямля расступіся! А коні як прападалі, так і прападаюць! Аднойчы хтосьці падгледзеў, што Пракопка часам знікае з вёскі. Пройдзе, бывала, дзень, два, тры, пройдзе і тыдзень увесь, а яго ў вёсцы няма, дзесьці вандруе. З жыдамі-недавяркамі бачылі як размаўляў ён у лесе і ў мястэчку, як піў у карчме і стужкі для нейкай дзяўчыны купляў, невядома адкуль грошы беручы. Тады ўжо ўсім прыйшло ў галаву, што гэта Пракопка, найміт, коней крадзе. Узялі і пацягнулі яго ў суд. Суд слухаў, слухаў і загадаў, каб Пракопка ў вёску вярнуўся, бо, кажуць, невядома, ці гэта ён коней краў, пэўнасці няма, кажуць, доказы, кажуць, дайце на яго лепшыя... Пракопка вярнуўся ў вёску, а коні як гінулі, так і гінуць. У гэты час ужо людзей вялікі гнеў апанаваў за сваё дабро. Схаваліся раз пад лесам і, калі Пракопка вёз з лесу дрэва свайму гаспадару, схапілі яго, тай пачалі біць яго палкамі...

- Езус! - разнёсся па хаце Пятрусін крык. Апусціўшы руку ў поўны сухіх зёлак фартух, яна застыла перад печчу, шырока расплюшчыўшы вочы і дрыжучы ўсім целам. - Палкамі! - крыкнула яшчэ і, трошкі апамятаўшыся, зноў пачала кідаць у печ зёлкі.

Полымя выбухнула вышэй, у хаце завісла сіняя і пахкая мгла, з печы голас старой паўтарыў:

- Палкамі. Рэбры яму паламалі, рукі, ногі паламалі, твар крывёй аблілі і нежывога пакінулі на шырокім полі, на пустым полі, беламу снегу на падсцілку, чорным крукам і галкам на спажыву.

У хаце запанавала нядоўгая цішыня. А потым сляпая бабуля скончыла сваю аповесць:

- А Пракопіха-салдатка ад жалю па сваім небараку-сыночку ўзяла і сфіксавала. З літасці яе людзі кармілі і апраналі, а яна, бывала, у цёмны кут залезе і ўсё пра свайго хлопчыка Пракопку расказвае і расказвае, а па зморшчаным, старэнькім яе твары, як бы хто гарох рассыпаў, слёзы цякуць і цякуць... І я там была, гаворку яе чула, на слёзы яе глядзела, а зараз усё гэта, як жывое, перад маімі сляпымі вачамі паўстала...

Калі хрыплы, булькатлівы і адначасова пявучы голас старой змоўк, Пятруся паціху прамовіла:

- Бабуля?

- А што?

- Ці той Пракопка і праўда коней краў?

Старая, падумаўшы, адказала:

- Можа, краў, а можа, і не краў. Гэта ўжо невядома. Пэўнасці няма і не было... але людское асуджэнне было, і страшны людскі гнеў быў...

- Страшны! - як рэха, паўтарыла кабета, што стаяла перад агнём, і хутка-хутка рэшту ссохлых зёлак пачала кідаць у агонь.

Праз хвілю старая азвалася зноў:

- Пятруся?

- А што, бабуля?

- Каб ты з гэтага часу і не думала дараджаць...

- Не буду, - адказала маладзіца.

- Нікому, памятай. Каб там невядома як цябе прасілі. Чуеш?

- Не буду, бабуля...

- Будзь такой ціхенькай, як рыбка на дне вады, каб людзі і забыліся пра цябе.

- Добра, бабуля.

Дзверы хаты адчыніліся, і ўвайшоў каваль, толькі глянуўшы на яго, Пятруся ўскрыкнула:

- Ой, Божа ж мой! А табе што такое прытрафілася, Міхалка?

Павінна было і сапраўды яму прытрафіцца нешта дрэннае. Твар у яго быў расчырванелы, адно вока заплыло, некалькі сінякоў сінелі на лбе і шчоках. Зняў шапку з раскудлачаных валасоў і, кінуўшы яе на стол, са злосцю адштурхнуў ад сябе дзяцей, што ўжо прачнуліся і падбеглі да яго. Потым сеў на лаву і, звяртаючыся да жонкі, трохі хрыплым голасам пачаў казаць:

- Прытрафілася мне тое, чаго яшчэ ніколі ў маім жыцці не было. Салдатам быў і шэсць гадоў цягаўся па свеце, а ніколі ні з кім не біўся, тут ужо сем гадоў жыву і паную, і людзі мяне заўсёды шанавалі, бо сам сябе шанаваў. А от сёння пабіўся перад карчмой з мужчынамі. З тваёй віны, Пятруся, гавантура гэта мяне напаткала. Фу, сорам толькі, згрызота, тай годзе!

Сплюнуў і, адвярнуўшы галаву ад жонкі, прыкрыў даланёй апухлае вока. Яна маўчала і, стоячы перад агнём, глядзела на яго шырока раскрытымі вачыма, апусціўшы рукі ўздоўж цела.

Праз нейкі час ён азваўся зноў:

- Размаўляю я сабе з арандатарам аб інтарэсе, аж чую мужчыны перад карчмой пра цябе крычаць, што ты Клеменсу Дзюрдзю хваробу зрабіла. Сымон Дзюрдзя крычаў, Якуб Шышка, злодзей гэты вядомы, і Сцяпан потым прыйшоў і такое ж пачаў казаць, і бабы, што, пакапаўшы бульбу, вярталіся, таксама запыніліся і, як вароны, каркаць пачалі: такая яна, сякая яна, у кароў малако адабрала, а зараз Клеменса атруціла. Слухаў я слухаў, ажно не вытрымаў, вылецеў з карчмы і заступацца за цябе пачаў. Слова за слова, да бойкі дайшло. Біў я, мяне білі... Фу! Сорам! Працуе чалавек, як той апошні найміт, вядзе сябе прыстойна, самога сябе і людзей шануе, аж тут невядома адкуль прыйдзе да яго такая ганьба... як гэта? Ці ж міла мне чуць, што жонку ведзьмай і чартоўскай каханкай абзываюць, а потым насіць на твары сляды кулакоў злодзеяў і п'яніц! Ой, Божа ж, мой Божа! За што на мяне такая ганьба і няшчасце зваліліся!

Праз ягоныя жальбу і сорам прабівалася нейкая варожасць да жонкі. Яна ж усё маўчала, перапалоханая настолькі, што ажно дрыжалі рукі, якімі з печы выцягвала гарнак са стравай. З апушчанымі вейкамі запаліла лямпу і паставіла на стол вячэру. Калі, як звычайна, падавала мужу бохан хлеба і нож, ён, усё засланяючы даланёй апухлае вока, другім вокам уважліва на яе паглядзеў.

- Пятруся! - сказаў. - Што ты такое людзям зрабіла, што яны на цябе, як тыя крукі на падлу, напалі...

Павольна паціснула плячыма.

- Ці ж я ведаю, - шапнула.

- Ужо ж гэта не можа быць без прычыны, га? - спытаўся яшчэ.

Пачуўшы гэтае пытанне, жанчына яшчэ больш задумалася.

- Ці ж я ведаю? - паўтарыла.

Сама, відаць, загадку свайго лёсу не магла зразумець, і ці сапраўды прычына ўсяго ў ёй самой была схавана, не была ў тым упэўнена. Нягледзячы на гэтую няўпэўненасць, іншая б разлілася ўся ў пярэчаннях, прысягах, клялася б у сваёй невінаватасці, спасылалася на людскую зайздрасць. Яна ж гэтага не зрабіла. Ніколі яшчэ мужа не падманула. Жылі яны паміж сабой душа ў душу, як два празрыстыя ручаі, што плылі побач. А зараз падманвала б, калі б казала яму, што ў чым-небудзь упэўнена, бо нутро яе паліла трывога, не столькі перад людзьмі, колькі перад нечым неакрэсленым, таямнічым, грозным, што яна прадчувала.

- Ці ж я ведаю? - паўтарыла і адвярнула свой твар ад мужа, а на лбе яе пазначыліся дзве глыбокія маршчыны.

Ён глядзеў на яе і, быццам бы дзівячыся з чаго, смутна раздумваючы, пару разоў хітнуў галавой. Потым падазваў да сябе дзяцей, а ёй ужо больш нічога не казаў і ні разу ў той вечар не назваў яе зязюлькай. Маркотны і маўклівы, лёг спаць, і ціша залегла ў хаце. Але апоўначы ў цемры і цішыні пачуўся шэмрат людскіх крокаў і нехта ўзлез на чарэнь печы.

- Бабуля, бабуля, ці ты спіш?

На чарані зашалясцеў устрывожаны шэпт.

- Не сплю, дзіця, не сплю. Усенька пра цябе думаю, - адказала Аксеня, якой з пэўнага часу старасць не давала заснуць.

- Бабуля! - зашаптаў другі голас. - Нешта мяне сёння страшна душыла... на жывот і грудзі нешта лягло і так душыла, што толькі ўжо ледзь Пану Богу душачкі не аддала...

- Што гэта? - здзівілася старая, а потым спыталася: - Можа, ты ў святую нядзельку што-небудзь рабіла з таго, што не дазволена?..

- Не рабіла, бабуля, нічога ў святую нядзелю ніколі не рабіла...

- Прыпомні сабе толькі, можа, рабіла! Бо калі рабіла, значыць, нядзеля да цябе прыйшла і душыла за тое, што ты яе абразіла... Такія рэчы на свеце бываюць, я сама такога чалавека ведала, што ў нядзелю заўсёды ўсё рабіў. Аж тут аднаго разу нядзеля да яго прыйшла, такая вялікая, як сонца залатое, лягла на яго і задушыла... На смерць задушыла. Прыпомні толькі сабе, ці чаго, барані Бог, у нядзелю не рабіла...

- Не рабіла, бабуля, пабажуся, што ніколі нічога ў нядзелю не рабіла...

- Ну, дык што ж гэта, што цябе сёння душыла?

Запанавала доўгае маўчанне, ажно малады і перапалоханы шэпт зноў ціхутка зашалясцеў у цемры:

- Бабуля, я чула, што калі чорт да каго прычэпіцца, то таксама душыць...

На чарані раптоўна нешта зашамрэла, можа, сляпая бабка выпрасталася на сваім сенніку.

- Перажагнайся, дзіця, перажагнайся ты святым крыжам...

- У імя Айца і Сына і Святога Духа. Амэн.

Зноў запанавала цішыня, а потым старая Аксеня яшчэ прашапялявіла:

- Гэта згрызота цяжкая душыла цябе, Пятруся ты мая, згрызота і жаль.

- А-ле! - згодаю азваўся другі голас.

- Нешта Міхалка маркотны быў сёння і гнеўны...

 

VІ

 

Зіма надышла ранняя і марозная. У апошнія дні лістапада мароз ужо сцягнуў зямлю ў цвёрдыя барозны і снег прысыпаў іх белым пылам. Вячэрняе неба было засеяна мноствам зорак, калі па дарозе, што вяла з блізкага мястэчка, вярталіся ў Сухую Даліну два мужчыны. Абодва былі невысокія, але аднаго можна было назваць зусім малым. У авечых кажухах, шапках і рыпучых ботах, ішлі яны то павольным і хісткім крокам, то зноў хуткім і размашыстым, гучна размаўляючы паміж сабой і размахваючы рукамі. Былі не зусім цвярозыя. Гучныя галасы іх разляталіся далёка, і ўторыў ім гулкі і таксама няроўны тупат іхніх крокаў. Са слоў, што гучалі выразна і звонка ў ціхай і марознай прасторы, можна было зразумець, што вярталіся яны з мястэчка, дзе абодва стаялі перад міравым суддзёй.

- Міравы кажа: «Штраф за гэта дрэва заплаціш...», - гаварыў адзін, а другі, не слухаючы таварыша, у гэты час вёў сваё:

- «Доўг - святая справа, - кажа, - заплаціць нужна... Дрэва, - кажа, - ссек у панскім лесе, шэсць штук ссек, - кажа, - за кожную штуку па рублю штраф заплаціш... А калі доўг не заплаціш, - кажа, - зямлю апішу, тай прададуць...» - «Не прададуць, - кажу, - бо яшчэ не выкупленая, значыць, ад ураду не выкупленая...»

Цяпер пачаў другі:

- А я да міравога з'езду... да Хацкеля пайшоў і сказаў яму да міравога з'езду пісаць... «Пішы, - кажу, - гапеляцыю, каб я таго штрафу не плаціў...»

Першы цягнуў сваё:

- Я да старшыні!.. А што з гэтага будзе?.. У жыда задоўжыўся і ў іншых людзей задоўжыўся, а цяпер яны на мяне ў суд падаюць, а суд плаціць кажа, а зямля нявыкупленая, значыць, ад ураду не выкупленая і прадаць яе нельга... Жыд-недавярак, падла ягоная душа, пытаецца адразу: «А колькі дасі за напісанне?» - «Залатоўку дам, - кажу, - пішы!» А ён, гледзячы мне ў вочы, смяецца: «Рубель дасі!» І паабяцаў, далібог, паабяцаў рубель... Каб яго чэрці...

Той жа, якому ішло пра даўгі, хістаючыся крыху, казаў:

- Даведаўся я ў старшыні, ой, даведаўся... Каб яго... «Зямлі не апішу, - кажа, - бо нельга, бо яшчэ не выкупленая, але гаспадарку за доўг апішу, тай прадам публічна, значыць, прадам, у адных кашулях застанецеся... навошта было даўгі рабіць?»

Раптам спыніліся і паглядзелі адзін аднаму твар у твар.

- Якуб! - сказаў першы.

- Сымон! - адказаў другі.

І абодва разам запытальна ўсклікнулі:

- Га?

- Каб жа чалавек быў багаты!

- Але!

- То б даўгоў не рабіў!

- Але!

- Дзевяць душ у хаце...

- У мяне трынаццаць... тай яшчэ і двое ў калысках...

- Зямля такая дрэнная, што хоць ты плач...

- А свіронак то ўжо зусім заваліўся... думаю я сабе, адкуль гэта дрэва ўзяць... от і паехаў ночкай у лес... дык і што? Не дзеля аднаго Пан Бог лес засеяў, для ўсіх засеяў...

- Зямлю прыйдзецца жыду ў арэнду пусціць за доўг... хоць патаемна, а самому ў парабкі ў які двор наняцца... Ой, горкая доля прыйшла мне і дзецям маім...

- Ой, горкая доля прыйшла мне на мае старыя гады...

Абодва рукавамі кажухоў выцерлі вочы і, голасна ўздыхнуўшы, далей пайшлі поруч. Знаходзіліся ў гэты час непадалёк ад крыжа, што ўзносіўся на скрыжаванні. Проста перад імі жоўта блішчалі два асветленыя акны карчмы, далей цямнелі сцены абораў і хлявоў, а на нейкай адлегласці ад іх самотна шарэла ў полі сярод голых шкілетаў дрэў сядзіба каваля. У святле зорак можна было распазнаць зачыненую сёння маўклівую кузню, пабеленую снегам страху хаты і дзве бледна-залацістыя замерзлыя шыбы, бо прабіваліся праз іх водбліскі агню, што гарэў у печы.

Мужчыны міналі крыж, і адзін з іх выцягнуў руку ў кірунку гэтай сядзібы.

- Сымон! - сказаў.

- Ну?

- От, там дык грошай шмат!

- Дзе там?

- А ў каваліхі.

- Ага! - пацвердзіў Сымон. - Мусіць, багатыя людзі, бо па-панску жывуць...

- Чаму ім не жыць, калі чорт ведзьме дапамагае...

- Дапамагае ці не дапамагае, а такі ім добра, калі грошы маюць, - заўважыў Сымон, а крыху падумаўшы, махнуў рукой і прабурчаў: - Дык і што з таго? Сабака кудлаты, яму цёпла, селянін багаты, яму добра... кавалю і ягонай жонцы добра, а мне ад таго не лягчэй...

- Яшчэ і цяжэй на чужое дабро глядзець, калі чалавеку самому на свеце горка...

- Але!

Раптам Якуб Шышка стаў, як укапаны, і, выцягнуўшы руку ў бок кавалёвай хаты, сцішаным, амаль здаўленым голасам выціснуў з сябе:

- Бачыў? Сымон, бачыў?

Сымон таксама спыніўся і, не могучы вымавіць ні слова, толькі шырока разявіў рот. З'явай, якая гэтак уразіла абодвух мужчын, была зорная знічка. Яна нібы адарвалася ад цёмнага скляпення і, акрэсліўшы залацістую змейку ў паветры, знікла над самай хатай каваля. На фоне празрыстай ночы гэты водбліск ўражваў імгненнай, але цудоўнай прыгажосцю. Якуб паўтарыў пытанне:

- Ты бачыў?

- Чаму не бачыў? Бачыў, - зашаптаў Сымон. - Пра іх мы гаварылі і на іхнюю ж хату зорка ўпала...

Якуб матлянуў галавой і гучны здзеклівы смех вырваўся з ягоных вузкіх старых грудзей.

- Ой, дурань ты, дурань! - казаў. - Дык ты думаеш, што гэта зорка ўпала...

- Але!

- А гэта ж, от, чорт быў, што праз комін ведзьме грошы нёс!

- Не можа быць? - амаль крыкнуў Сымон і, узняўшы руку да лба, пачаў жагнацца.

- А што, ты пра гэта ніколі не чуў?

- Чуць то чуў, што так на свеце бывае, але бачыць не бачыў...

- Ну, дык цяпер убачыў... У імя Айца і Сына і Духа Святога...

- Амэн! - у адзін голас скончылі абодва, а Сымон яшчэ раз усклікнуў здзіўлена. А потым ужо ішоў больш упэўненым і роўным крокам, нібыта выветрыўся з ягонай галавы чад ад выпітай у мястэчку гарэлкі. Глыбока пра нешта раздумваў, а потым азваўся:

- Якуб!

- Га?

- Ты ведаеш што? Я б ужо і чартоўскімі грашамі не пагрэбаваў, каб толькі з бяды вылезці. Каб гаспадарку не апісвалі і не прадавалі...

- Як ведаеш... як знаеш... - абыякава адказаў Якуб.

- Можа б, каваліха і пазычыла... - няўпэўненым голасам пачаў зноў Сымон.

- Як ведаеш... як знаеш... але кепска будзе...

- Чаму кепска?

- От, так! Хрысціянскую душу прадаваць нягодна...

- І то праўда...

- Ты гэтага не рабі, - узносячы палец угору, павучаў Якуб, - нельга так... ксяндзу на споведзі трэба сказаць, што такую спакусу меў...

Сымон падумаў зноў, але праз хвілю з раптоўнай рашучасцю ўзняў галаву.

- А ішоў ты ў панскі лес дрэва красці, калі спатрэбілася свіронак будаваць, га?

- Ой, ты дурню! - крыкнуў Якуб. - Як ты гэта параўноўваць можаш? Лес жа божы, і Пан Бог яго для ўсіх людзей засеяў, а ведзьміны грошы чартоўскія, і сама яна непрыяцелька Божая і людская...

- Дык што! - не здаваўся Сымон. - Такі табе міравы штраф заплаціць сказаў, і ты мяне дурнем не абзывай... Чуеш? Не маеш права! Сам дурань, а да таго яшчэ і злодзей!

Пачыналі ўжо сварыцца, але тут выйшлі яны на святло, што падала з вокнаў карчмы. З сярэдзіны будынка далятаў гоман размоў і гукі скрыпкі. Спыніліся абодва і стаялі, як укопаныя.

- Зойдзем, - сказаў Сымон.

- Зойдзем, - пагадзіўся Якуб.

- На хвілінку.

- На хвілінку, пацешыцца...

Памяшканне карчмы, досыць вялікае і нізкае, з глінянай падлогай і ажно чорнай ад дыму столлю, цьмяна асвятлялі смаляныя трэскі, уваткнутыя ў шчыліны печы, зверху да нізу завешанай памытым адзеннем арандатара і ягонай сям'і. На доўгім і вузкім стале гарэла крыва ўваткнутая ў выдлубаную рэпу свечка з лою і стаяла некалькі алавяных чарак, з якіх звычайна сяляне п'юць у карчме гарэлку. У гэты час пілі з іх тыя паважаныя і заможныя гаспадары, якія, седзячы на лавах па абодва бакі стала, вялі паміж сабой шумную, але разважную і сур'ёзную гаворку. Іхнія добрыя кажухі, аздобленыя вялікімі каўнярамі з чорных ці сівых аўчын, цяжкі, але цэлы, ажно да каленяў, высокі абутак, выраз іхніх твараў, спакойны ці асветлены ўсмешкай, - усё выяўляла, што былі гэта самыя заможныя і найбольш паважаныя жыхары Сухой Даліны. Прыйшлі яны сюды не з гультайства і не дзеля таго, каб пагуляць, але перад усім таму, каб у доўгі зімовы вечар трохі пацешыцца ў кампаніі, а яшчэ і таму, каб трошкі парадзіцца і паразмаўляць пра клопаты ўсёй вёскі. Загадалі адразу падаць сабе гарэлкі, пілі яе з алавяных чарак, ветліва прамаўляючы да суседзяў: «На здароўе! На шчасце!» Потым адсунулі чаркі на сярэдзіну стала і больш да іх не дакраналіся. Па кілішку выпілі, і досыць! Калі б гэта была нейкая вясёлая аказія: хрысціны, вяселле, заканчэнне нейкага торгу ці што-небудзь падобнае, пілі б, напэўна, значна больш. Але без аказіі не прывыклі напівацца, шанавалі ў сабе годнасць заможных і ўсімі паважаных гаспадароў, бацькоў сямей і былых альбо цяперашніх чыноўнікаў гміны.

У самым цэнтры гэтага гурту сядзеў Пётра Дзюрдзя, каля яго ўспёрся локцямі на стол Максім Будрак, далей сядзелі на лавах: стары Лабуда і два ягоныя дарослыя, даўно ўжо жанатыя сыны, а ў самым куце хаты, куды падала найменш святла, сядзеў Сцяпан. Заўсёды ён меў ахвоту вадзіцца з найбольш багатымі і паважанымі жыхарамі вёскі, удзельнічаць у размовах пра грамадскія клопаты, адыгрываць у вёсцы дзейсную і ўплывовую ролю. Амбітны і смелы, прагнуў нешта значыць, некім кіраваць, і хоць яму ўжо падыходзіла пад саракоўку, ніяк не мог дасягнуць жаданай мэты. Ягоная панурасць і зацятасць адштурхоўвалі ад яго людзей, не шанавалі яго і за надзвычай дрэннае жыццё з жонкай і за малую сям'ю. Меў, праўда, адно дзіця, але такое, што лічыўся бяздзетным, а бяздзетнасць селяніна - гэта найперш Божае неблаславенне, а потым блізкае і непазбежнае яго разарэнне. Зусім інакш глядзяць людзі на такую хату, дзе гадуюцца і падрастаюць дужыя хлопцы, працавітыя дзяўчаты, чым на тую, дзе двое самотных людзей, як тая пара кратоў, рыюць зямлю без радасці сёння, без спадзяванняў на заўтра. У гэткай хаце ані хрысцін, ані вяселляў, ані шумнай хлапечай гульні, ані звонкага дзявочага спеву. Людзі ў яе ніколі не заходзяць і ніколі не садзяцца ў ёй за застаўленым Божымі дарамі сталом. Каб там і невядома які дастатак быў, людская павага і людское сяброўства не могуць там ніколі прыжыцца. А калі яшчэ ў такой хаце вечныя паміж жонкай і мужам крыкі, лаянка, бойкі Пану Богу на абразу, людзям на асуджэнне і насмешку? Тады ўжо селянін бяздзетны і безнадзейны, на руйнаванне гаспадаркі і людское пасмешышча выстаўлены, сядзі пахмурны і маўклівы паміж вясёлымі, гаваркімі людзьмі, так, як у цёмным куце сядзеў Сцяпан Дзюрдзя, перажоўваючы сваю злосць і бяду. Колькі не ўступаў у гаворку, столькі разоў заўважаў, што ніхто не хацеў яго слухаць. Гаварылі пра тое, што ён ведаў лепш за іншых, пра землі і лугі, за якія ўся вёска мела намер падаць у суд на цяперашняга іхняга ўладальніка. Судовы працэс меўся быць дарагі, кошт раскладаўся на ўсіх жыхароў вёскі ў суадносінах да частак, якія набываў кожны ў гэтым працэсе: арыфметычна такія разлікі найлепш умеў рабіць Сцяпан, зрэшты, ён лепш за іншых ведаў і тыя землі і лугі, але ўсё ішло без ягонай дапамогі і парады, словы ягоныя заглушаліся. Калі хацеў перакрычаць іншых, таўклі яго локцямі пад бакі, каб змоўк. Малады Лабуда, які не любіў распачынаць бойкі і баючыся, каб да гэтага не прывяла Сцяпанава злосць, адсунуўся ад яго на локаць, тое ж самае зрабіў Антон Будрак, Максімаў брат, цяперашні стараста. Сцяпан, самотны і спанявераны, вылаяўся паціху, адсунуўся пад самую сцяну, крыкнуў арандатару, каб падаў яму цэлую кварту гарэлкі, і піў яе моўчкі, як воўк, пабліскваючы раззлаванымі вачыма. Зусім інакш было з Пётрам Дзюрдзем. Той, выконваючы на працягу шасці гадоў абавязкі старасты, добра ведаў, што які селянін меў і ў якой ступені да агульнага кошту павінен быў далучыцца. Антон Будрак, які толькі што стаў старастам, радзіўся з ім пра тое і пра сёе, іншыя, слухаючы, сцвярджальна ківалі галовамі. З рукамі, складзенымі на каленях, з доўгімі валасамі, русыя і з лёгкай сівізной пасмы якіх ападалі на чорны, аўчынны каўнер кажуха, з бледным, хоць і цёмным тварам, які ажывіўся ад чаркі моцнага напою і ад размовы, Пётра гаварыў падрабязна і доўга, і словы цяклі з ягоных вуснаў разважна і манатонна, нібы лянівы, ціхі ручай. Згадваў, калі і як гэтыя землі і лугі ад Сухой Даліны адпалі і што пра гэта казалі бацькі, разважаў, якую карысць яны прыняслі б вёсцы, і аж уздыхнуў. Аднак, нягледзячы на такое даволі хцівае пажаданне зямных даброт, не забываўся і пра нябесныя. Узносіў часам угору ўказальны палец і сваю прамову заканчваў словамі:

- Усенька гэта ў Божай моцы. Калі Пан Бог захоча, то нам гэтую сваю ласку дасць, а калі не захоча, то не дасць, і цярпі, чалавеча, бо такая ўжо воля Божая...

Іншым разам казаў:

- Боскай сілы, як той казаў, не пераможаш. Чартоўскую сілу пераможаш святым крыжом, а Боскую нічым не пераможаш... Як Пан Бог найвышэйшы захоча, так і будзе.

Гэтыя словы заўсёды выклікалі ўздыхі слухачоў, што не перашкаджала ім, аднак, далей жыва і нават зацята гаварыць пра зямныя клопаты. Пётра таксама ўздыхаў, але ягоныя шэрыя, глыбока схаваныя пад густымі брывамі вочы блішчалі часам радасцю, рэдкай для яго. Радасць бліскала ў іх заўсёды, як толькі ён выпадкова ці наўмысна глядзеў на сярэдзіну карчмы, дзе весялілася і гуляла нешматлікая купка моладзі. Было там некалькі дарослых хлопцаў і пяць дзяўчат, якія акружылі музыканта, што сядзеў у куце, і прасілі яго зайграць, а калі ён пачынаў іграць, кідаліся ў танцы, якія раптоўна перарывалі дзеля нейкага свавольства альбо даганялак, ад чаго з падлогі ўздымаўся пыльны туман і разляталіся ва ўсе бакі клубамі цёмныя дымы з распламянелых смалякоў. Было ў гэтай забаве шмат грубых мужчынскіх крыкаў і вісклівых енкаў дзяўчат, гучнага рогату, жартаўлівых сварак, тупату ног, брынкання і піску скрыпкі. Белыя кашулі і сінія спадніцы дзяўчат мільгалі ў пыле і дыме сярод шэрага ці блакітнага мужчынскага адзення. У гэтай невялікай грамадзе, якая так добра бавілася, выдатна вёў гучны і вясёлы рэй Клеменс. Шэсць тыдняў таму падняўся ён пасля цяжкай хваробы, якой ужо і знаку на ім не было. Падчас сваёй хваробы незлічоную колькасць разоў трымаў у руках запаленую грамніцу, выпіў незлічоную колькасць зёлак, якія яму з усёй вёскі прыносілі бабы, адбыў перадсмяротную споведзь і страціў кварту крыві, якую выпусціў яму прывезены Пётрам з мястэчка фельчар. Старое Евангелле праз увесь гэты час ляжала на падушцы над самай ягонай галавой; бацька закупіў у касцёле тры імшы за ягонае здароўе. Урэшце паправіўся, устаў і праз колькі тыдняў выглядаў ужо так, быццам ніколі і не хварэў. З таго часу Пётра пра хваробу і выздараўленне сына любіў расказваць доўга і падрабязна. Гаварыў, што наклікала яе д'ябальская сіла, якую перамагла сіла Божая. Гаворачы пра першую, сціскаў кулакі і з агідаю сплёўваў, і бляскі гневу і нянавісці мільгалі ў ягоных зрэнках. Да другой, відаць, адчуваў гарачую ўдзячнасць і пашаноту, бо, калі яе згадваў, схіляў галаву, а вочы міжвольна падымаў угору. Зараз Клеменс вёў рэй у забаве і свавольстве; у які бок хаты ні кінь вокам - усюды яго можна было ўбачыць у пары з прыгожай Будраковай Насткай, дачкой Максіма. То абдымаў яе, стоячы перад музыкантам і просячы музыкі, то ў якіх даганялках з такім размахам кідаў яе на лаву, што ажно крычала ад болю і, нібыта раззлаваная, адыходзіла ў кут, плячамі паварочвалася да хаты, а ён, стоячы каля яе, перапрашаў і клікаў гуляць далей, пацешна, нібыта ў плачы, крывячы твар і гучна рагочучы на ўсю хату... Пётра з прыемнасцю глядзеў на гэтыя забавы сына праз галовы суседзяў, што сядзелі насупраць. Шырока адкрываў рот і смяяўся ціхім грудным смехам. Любаваўся Клеменсам і маладой Будраковай. Дзяўчына з заможнай бацькоўскай хаты павінна была прынесці ў мужаву хату павелічэнне ўсялякага дастатку, апрача таго, была прыгожая, лагодная і працавітая, вяла сябе прыстойна, і Агата яе вельмі любіла. Значыць, калі Клеменс з ёй ажэніцца, апрача ўсяго іншага будзе яшчэ і згода свекрыві з нявесткай. Пётру з даўняга часу гэты шлюб клеіўся ў галаве, аж тут ні з таго ні з сяго выкрыліся нейкія шашні Клеменса з Франькай, з гэтай таўсматай, непрыгляднай, беднай унучкай аднаго з найапошніх жыхароў вёскі, у дадатак - злодзея. Як толькі Клеменс крыху акрыяў ад хваробы, Пётра ў яго спытаўся:

- Ці ты з той Франькай з якімі думкамі пачынаў, ці так сабе?

Хлопец надта засаромеўся, закрыў твар рукой і адказаў:

- Так сабе!

- А жаніцца з ёй не думаў?

- Няхай чорт жэніцца з ёй, не я, - загучаў ужо пануры адказ.

- Ну, а Настку Будракову хочаш? - вёў далей свой допыт бацька.

Хлопец прыкрыў даланёй свае вусны і пырснуў смехам.

- Чаму не, бацька? - усклікнуў.

Ажно вочы ў яго засвяціліся ад радасці. Настка была прыгожая дзяўчына, але і пра яе пасаг і дастатак ён таксама падумаў. Надумаліся пасылаць сватоў у Будракову хату адразу, як толькі міне пост.

Зараз, узяўшыся за рукі пасярод хаты, моладзь утварыла кола, у якое дзеля жарту і смеху ўлезла нейкая старая прысадзістая баба, з падхопленай у арандатара маленькай падушачкай у руках. Пры пісклівай, але вясёлай музыцы скрыпкі кола танцораў з шумным тупатам ног круцілася вакол старой бабы, якая, абапіраючыся адной рукой на клуб, а ў другой высока ўздымаючы падушачку і таксама кружачыся ў танцы, пацешна крыўляючыся, спявала:

 

 

Тут выбухнуў рогат, бо словы песні так мала стасаваліся да прысадзістай, зморшчанай, хоць яшчэ дужай і вясёлай бабы. Яна ж спявала далей:

 

 

Разам з апошнімі словамі прыпеўкі кінула падушачку на Ясюка Дзюрдзю і, прыабняўшы яго, хацела з ім, паводле правілаў гульні, прайсціся некалькі кругоў. Але ён, палічыўшы сабе за сорам, што такая непрывабная танцорка надзяляе яго сваімі сімпатыямі, кулаком адштурхнуў бабу і з дурнаватай мінай і разгневанымі вачыма стаў, як слуп, пасярод хаты. Некалькі паважных гаспадынь, што сядзелі пад сцяной на лаве і размаўлялі, аж клаліся са смеху; нават гаспадары перапынілі размовы і з усмешкамі на тварах пачалі прыглядвацца да шумнай гульні моладзі.

Танцавальнае кола ўтварылася зноў, толькі што на гэты раз у яго цэнтры стала, гвалтам выштурхнутая іншымі дзеўкамі, Настка Будракова. Скрыпка працягвала іграць, а стройная дзяўчына з тоўстай касой на плячах, з шыяй, абчэпленай шклянымі пацеркамі, узняла падушачку ўгору і, ужо не так скачучы, як папярэдняя танцорка, але кружачыся павольна і грацыёзна, сярод тупату ног высокім голасам заспявала:

 

 

Тут увесь танцавальны круг падхапіў песню і пачаў хорам падпяваць звонкаму голасу дзяўчыны, які ўсё роўна ўзвіваўся па-над усімі іншымі:

 

 

Кінутая рукой дзяўчыны, падушачка ў клятчастай навалачцы з такой сілай ударыла Клеменса Дзюрдзю ў твар, што той ажно пачырванеў увесь, а густыя залацістыя валасы ўзвіліся над ягонай галавой. Тут жа абедзвюма рукамі Настка павісла на ягоных плячах, ён прыабняў яе, і круціліся потым у танцы так доўга, што ўжо і правілы гэтага танца такога доўгага кручэння не вымагалі. Але хлопцу, разгарачанаму гульнёй і грудзьмі Насткі, якія дыхалі каля ягоных грудзей, і гэтага было замала. Крыкнуў на музыканта, каб пачынаў граць круцяля, і калі загучала музыка, пусціўся са сваёй дзяўчынай у хуткі танец. Спачатку кружыліся яны амаль на адным месцы, а потым ужо ў запаволеным рытме праходзілі некалькі крокаў па хаце і пачыналі кружыцца зноў. Залатыя валасы хлопца развяваліся над галавой, дзявочая каса з чырвонай стужкай на канцы лятала ў паветры, а на шыі звінелі шкляныя пацеркі і пазалочаныя крыжыкі і медалікі, што прасвечвалі з-пад іх. А калі змучаныя хуткім рухам на адным месцы, праходзілі па хаце, ён высока ўздымаў расчырванелы твар і кідаў з блакітных вачэй снапы вясёлых бляскаў, яна ж, трымаючыся за яго плячамі, у адной руцэ сціскала яго сіні капот, а другой выцірала фартушком пот з твару. Такім чынам два, тры альбо, можа, і больш разоў паволі, размераным крокам, час ад часу прытупваючы нагамі, абышлі хату, ён - падобны на маладога дуба, а яна - на беластвольную бярозку. Усе гаспадары павярнуліся цяпер тварамі на сярэдзіну хаты і глядзелі на танцораў. Пётра Дзюрдзя, несучы яшчэ паўчаркі гарэлкі да свайго роту, смяяўся сваім ціхім, грудным, разважным смехам; Максім Будрак, нібы няўзнак паглядаючы на дачку, радасна блішчаў вачыма. Міжволі абодва зірнулі адзін на аднаго і кіўнулі сабе галовамі.

- Каб толькі Божая воля была... - сказаў Пётра.

- Чаму не быць волі Божай? - адказаў Будрак.

Будрачыха, якая сядзела паміж жанчынамі пад сцяной і ўперад ужо выпіла чарку гарэлкі, заслязіўшыся ад расчуленасці, казала суседкам:

- Я ўжо гэтага Клеменса, і Богу прысягну, аднолькава, як і сваіх родных сыноў, люблю...

Якраз у гэты час у карчму ўвайшлі Сымон Дзюрдзя і Якуб Шышка. Ніхто на іх не звярнуў ніякай увагі. Ужо нават па іх адзенні можна было здагадацца, што ў людской грамадзе, сярод якой жылі, яны займалі самае апошняе месца. Кажухі ў іх былі старыя, без каўняроў і ажно ільсніліся ад бруду і заношанасці, абутак падзёрты і ўжо, відаць, на працягу многіх гадоў ужываўся толькі падчас падарожжаў у маразы і снег, нават шапкі былі пляскатыя з абдзёртай аўчыннай абшыўкай. А што ўжо да іхніх пастаў і твараў! Праўда, стары Якуб трымаўся заўсёды прама і нібыта ўрачыста, але быў нізкі, худы, з малымі, бліскучымі вочкамі, што глядзелі на свет з-пад брывоў неяк хітравата і разам з тым недаверліва, з мімалётнай няшчырай усмешкай на старых завялых вуснах. Што да Сымона, то ў таго крок быў цяжкі і нібы трошкі нясмелы, скура зжоўклая, вочы пачырванелыя і ўвесь час мокрыя; калі ён быў цвярозы, яго твар станавіўся бядотны, а як толькі гарэлка зашуміць у галаве, набываў рысы нахабнаватай упартасці. Зараз ён быў толькі трошкі нападпітку, таму да нікога не чапляўся, нясмела, амаль сагнуўшыся, перайшоў карчомную хату і разам з Якубам увайшоў праз нізкія дзверы ў другую, значна меншую каморку, якая была жытлом арандатара і ягонай сям'і. Было чуваць, як гучна і крыкліва даводзілі яны нешта жыду, перапыняючы адзін другога, штурхаючыся локцямі і штохвіліны зрываючыся да лаянкі з гаспадаром, які таксама голасна і горача нагадваў абодвум, але асабліва Сымону, пра грашовыя даўгі. Гэта, аднак, не перашкодзіла яму даць ім пару чарак гарэлкі. Выпіўшы сваё, Сымон пачаў плакаць і наракаць на горкую долю сваю і сваіх дзетак, потым папрасіў у арандатара яшчэ адну чарку, а калі не захацеў даць яе ў крэдыт, пагражаў яму сціснутымі кулакамі. Жыд саступіў і даў яму яшчэ гарэлкі, пільна запісваючы кожную чарку крэйдай на дзвярах. Сымон выпіў; ягоныя мокрыя вочы павесялелі і заблішчалі, ён насунуў шапку на галаву аж па самыя вочы і размашыстым, хоць разам з тым і няўпэўненым крокам выйшаў з карчмы. Стаяў перад карчмой пад зорным небам і, нешта мармычучы сам сабе, здавалася, раздумваў. Напружваючы вочы, глядзеў у той бок, дзе далёка ў полі самотна шарэла сядзіба каваля, і раптам пусціўся сцежкай, якая туды вяла пад сценамі абор. Ішоў то хутка і ўпэўнена, то зноў павольна і са спушчанай галавой, увесь час мармычучы сам сабе нешта незразумелае. Пару разоў пахіснуўся і абапёрся рукамі аб плот, перад кузняй спыніўся і зноў задумаўся. Ахапіла яго нейкая трывога, бо паднёс руку да грудзей і лба. Перажагнаўся і ступіў яшчэ некалькі крокаў. Калі б быў цвярозы, то, пэўна, вярнуўся б з паловы дарогі альбо і зусім не пайшоў бы ў той бок, але гарэлка дадавала яму адвагі і адбірала розум. Паклаў руку на дзвярную клямку і, яшчэ раз перажагнаўшыся, увайшоў у хату каваля. Гаспадара ў хаце не было. Аксеня, разагрэтая цяплом печы ў гэты доўгі зімовы вечар, заснула на сваім сенніку. Над сівой яе галавой тырчэла прасніца з залацістай кудзеляй, толькі што ўпушчанае верацяно звісала на шырокай нітцы з печы, пад яе рукамі, распасцёртымі, як крылы, сціснуўшыся, як дзве азяблыя птушкі, спалі малыя румяныя праўнучкі. У хаце панавалі паўзмрок і цішыня, агонь, што гарэў у печы, кідаў бледныя водбліскі на аконныя шыбы, дзе мароз намаляваў гірлянды крыштальнага бліскучага лісця. Седзячы перад агнём на табурэце, Пятруся сачыла за стравай, што варылася ў печы, і адначасова цыравала адзенне. Каля яе ног ляжала некалькі дзіцячых кашулек, на каленях яна трымала суконны мужаў сурдут, падшываючы і прымацоўваючы зялёныя тасёмкі, што ўпрыгожвалі яго. За некалькі месяцаў, што прамінулі, змяніўся выраз яе твару, з вузкага лба сышла ранейшая яго спакойная яснасць, а ў абрысах вуснаў з'явіўся ціхі, але горкі смутак. Але была па-ранейшаму свежай і, як і раней, з яе румянага твару і гнуткай постаці білі маладосць і сіла. Колючы ў цвёрдае сукно тоўстую іголку і высока ўздымаючы руку з доўгай ніткай, напаўголаса спявала на мінорнай ноце сумную сялянскую баладу:

 

 

Тут спявачка прымоўкла на хвіліну, уцягнула нітку ў іголку, паглядзела шэрымі вачамі ў агонь і зноў, схіленая над шыццём, зацягнула:

 

 

З працяжным рыпеннем адчыніліся дзверы хаты, Пятруся перарвала свой спеў і, павярнуўшы галаву, убачыла Сымона. Добра яго ведала і не здзівілася, што сюды прыйшоў. Можа, па справе да мужа яе прыйшоў. Ветліва кіўнула галавой.

- Добры вечар, Сымоне. Яе маецеся?

Нічога не адказаў, толькі зрабіўшы некалькі хісткіх крокаў і, спыніўшыся перад ёй з раскрытым ротам, пачаў пільна ў яе ўзірацца. У бляклых ягоных вачах змяшаліся цікавасць і трывога, дзікая пажадлівасць і п'яная расчуленасць, і таму выглядаў ён трошкі страшна і трошкі смешна. З ягонага рота ў самы твар жанчыны біў гарэлачны смурод. Засунуў рукі ў рукавы кажуха і з нейкім трывожным нахабствам пачаў:

- Пятруся, я да цябе з просьбай...

- А чаго хочаце? - спытала.

- Каб ты мне грошай пазычыла... Да міравога сёння на суд хадзіў... «Даўгі, - кажа, - заплаціць трэба... Зямлю прададуць», - кажа... «Не прададуць, - кажу, - бо не выкупленая, ад ураду, значыць, не выкупленая». А ён, каб яму ногі пакруціла, даўгі плаціць, кажа, - я да старшыні...

Плёў так доўга, некалькі хвілін, па шмат разоў паўтараючы адно і тое, яна цярпліва яго слухала, занятая сваім шыццём, урэшце ўзняла галаву і спытала:

- То і што ж я табе, Сымонка, парадзіць магу?

- Грошай пазыч, - падступаючыся бліжай да яе, паўтарыў селянін.

- Няма, далібог, няма, а адкуль жа ў мяне грошы могуць быць? Усе ведаюць, што ў мужаву хату ў адной спадніцы прыйшла, тай у падзёртым каптане... І ў яго няма, пабажуся, што няма. Дастатак у хаце, слава Богу, ёсць, але грошай няма... Мы яшчэ маладыя абое... калі нам было грошы збіраць?

- Ілжэш! - забурчаў мужчына. - Грошай ты маеш удосталь, столькі маеш, колькі іх твая душа пажадае.

І, змяняючы бурклівы тон на просьбу, дадаў:

- Пазыч, Пятруся, злітуйся, пазыч... ці ж табе зашкодзіць? Як ты прыяцелю свайму скажаш, каб табе больш прынёс, дык тут жа і прынясе...

Вочы кабеты са здзіўленнем утаропіліся ў твар селяніна, які ад гарэлкі і хвалявання пачаў пакрывацца цаглянай чырванню.

- Ці ты сфіксаваўся? - прамовіла. - Які гэта мой такі прыяцель, каб мне грошы паводле жадання насіў?

Сымон падняў руку да лба, нібы хочучы перажагнацца, і адначасова сцішаным ад страху голасам з дурнаватай мінай вымавіў:

- А чорт жа? Га? Альбо ж ён табе грошы не насіў? Га?

На гэтыя словы жанчына, як апараная, ускочыла з зэдліка, вочы яе шырока расплюшчыліся, рукі, як баронячыся, выставіла перад сабой.

- Што ты пляцеш? - крыкнула. - Чалавеча, апамятайся і Бога ў сэрцы май...

- А такі носіць... - падступаючы яшчэ бліжай і не спускаючы з яе вачэй, настойваў мужчына.

Яна паспешліва і вельмі гучна сказала:

- Я ў касцёле ахрышчаная! Мяне кожны дзень на ноч святым крыжам жагналі! Я ніякім смяротным грахом сваёй душы не загубіла.

- А такі носіць! - стоячы ўжо проста перад ёй, паўтарыў селянін, - я сам сёння бачыў, як ён, такі агністы, праз комін у тваю хату ўлятаў...

На гэты раз у шырока расплюшчаных вачах жанчыны прамільгнуў страх.

- Ілжэш! - крыкнула, і адчувалася, што горача прагнула, каб запярэчыў таму, што ён цяпер сказаў. - Ілжэш, скажы, што салгаў!

- Далібог, бачыў...

Кулаком ударыў сябе ў грудзі і зноў пачаў:

- Пазыч, Пятруся, змілуйся, пазыч... Я ўжо і на чартоўскія грошы згаджаюся, каб толькі з горкай бяды вылезці... дай хоць чартоўскіх...

Наступаў на яе, штурхаючы сваім целам да сцяны, набліжаў да самага яе твару свой твар, які смярдзеў гарэлкаю.

- Я да цябе, як да маці... Пятруся... хоць ты ведзьма, але я да цябе, як да маці... ратуй... няхай ужо і на мяне гэты вялікі грэх упадзе... падзелімся з табой і грашыма і грэхам... Я да цябе, як да маці і апякункі... хоць ты ведзьма, але я да цябе, як да апякункі...

Злосць, страх, агіда да гэтага чалавека, які сваім п'янствам давёў да галечы жонку і дзяцей і ад п'янства бачыў, што над яе дахам ляталі д'яблы, ахапілі Пятрусю і абудзілі ў ёй усю яе нязвыклую сілу. З гнеўнымі вачыма стукнула нагой аб падлогу і крыкнула:

- Прэч! - адначасова ўхапіла мужчыну за кажух і, адчыніўшы дзверы, выпхнула яго ў цёмныя сені.

Зрэшты, гэта было не надта цяжка зрабіць. Мужчына вельмі слаба трымаўся на нагах. У цёмных сенях пахіснуўся ажно да дзвярэй, што вялі на вуліцу, і яшчэ адтуль крыкнуў:

- Не дасі? Такі не дасі грошай?!

Але кавалёва жонка зачыніла дзверы на жалезную засаўку. Мужчына падышоў пад замёрзлае акно і там то выкрыкваў, то бурчаў:

- Я да цябе... ведзьма ты... як да маці... дай грошай... злітуйся... хоць і чартоўскіх дай... не дасі? Такі не дасі? Пятруся, чуеш? Міравы кажа, даўгі плаціць трэба... я да старшыні... Старшыня кажа, зямлі не прадам, але гаспадарку прадам, у адных кашулях застанецеся... Ой, горкая доля мая і дзетак маіх. Пятруся, чуеш? Дай грошай... што табе шкодзіць? Прыяцель твой наносіць табе зноў, колькі захочаш... Не дасі? Такі не дасі? Ну, то пачакай жа, дам я табе, загубленая душа твая... няверная... непрыяцелю Божаму прададзеная... папомніш!

Пайшоў сцежкай да карчмы і вёскі і, ідучы павольна і хістаючыся, сціскаў кулакі і трос імі ў паветры і ўсё з лаянкай, а то з манатонным бурчаннем гаварыў сам з сабой:

- Не дала! Такі не дала! Загубленая душа яе... Пану Богу няверная... Непрыяцелю Божаму прададзеная... Дам я ёй... папамятае...

Ужо колькі месяцаў як Пятруся не хадзіла ў вёску. Ахопліваў яе страх, калі думала пра спатканне з людзьмі, і бабка паўтарала, каб ціхенькая была, як рыбка на дне вады. Аднак праз тыдзень пасля гэтых надзвычайных адведзін Сымона выпала ёй неадкладная патрэба пайсці да Лабудаў. Аксеня спрала для Лабудзіхі талькі і іх абавязкова трэба было аднесці, каб не наклікаць нараканняў і асуджэння. Надвячоркам, калі каваль працаваў у кузні, Пятруся сказала бабцы:

- Пайду, бабуля, сёння ўжо абавязкова пайду да Лабудаў.

Старая хвіліну памаўчала, як бы гэтае рашэнне ўнучкі ёй не надта спадабалася, потым, аднак, адказала:

- Ідзі, калі ўжо трэба... толькі там людзям не насоўвайся ў вочы... за гумнамі прайдзі.

- За гумнамі прайду, - паўтарыла Пятруся.

Апранула сярмяжку і чаравікі, завязала на галаву хустку і пайшла. Аксеня, застаўшыся з дзецьмі на печы, амаль у поўнай цемры пачала расказваць казку пра цмока. Была гэта доўгая і страшная казка, пасля якой надышла чарга другой, такой смешнай, што двое старэйшых ажно заходзіліся са смеху і самая меншая Галенка таксама смяялася, хоць яшчэ добра зразумець яе і не магла. Маленькі Адамка заплакаў у калысцы. Аксеня загадала Стасюку, каб злез з печы і калыхаў брата. Дзіця ссунулася з печы, узлезла на тапчан, каля якога стаяла калыска, і неўзабаве размераны стук бегуноў акампанаваў хрыплаватаму голасу бабкі, якая расказвала ўжо трэцюю казку. І тады пад вокнамі і ў сенях пачуўся хуткі тупат ног, дзверы з трэскам расчыніліся і, відаць, засталіся раскрытымі насцеж, бо ў хату ўліўся струмень марознага паветра, і адначасова ў цемры раздаўся глухі крык, здушаны роспаччу ці трывогай:

- Езус! Ратуйце! Нешчаслівая я! Б'юць ужо! Кіямі б'юць! Божа мой міласэрны!

Гэта быў голас Пятрусі, якая, відаць, усім целам асунулася на падлогу, бо пасярод хаты нешта моцна стукнула. У гэты час анямелая на некалькі хвілін Аксеня прамовіла дрыготкім голасам:

- А што з табой, Пятруся? А што ж з табой? Хай Пан Бог злітуецца над намі! Што з табой?

Напалоханая крыкам і стукам трохгадовая Галенка выбухнула плачам, трошкі цішэй за яе заплакаў Адамка. Праз галасьбу дзяцей прабіўся гучны загадны голас сляпой бабкі:

- Не фіксуйся, Пятруся. Запалі святло. Дзеці ўпоцемках плачуць.

Цяжка, са здушаным стогнам, жанчына паднялася з зямлі, а калі распальвала святло і ўстаўляла ў пячную шчыліну запаленую лучыну, рукі яе калаціліся, як у ліхаманцы. Пры дрыготкім бляску агню яе твар са скульптурнай выразнасцю выявіўся на шэрым фоне хаты, белы як палатно, з вялікімі маршчынамі на лбе, з гарачымі, як вуголле, вачыма. Хустка ссунулася з яе галавы, парасплятаныя валасы закрылі шыю і лоб, дзве толькі слязінкі свяціліся на яе вейках, але ад глыбокіх рыданняў уздрыгвалі вусны і грудзі. Запаліўшы святло, абедзвюма рукамі абхапіла галаву і, як звар'яцелая, пачала бегаць па хаце. То з шырока расплюшчанымі вачамі і рукамі над галавой спынялася пасярод хаты, то кідалася тварам на стол альбо лаву, то прыпадала да печы і нібы з маленнем цягнула рукі да бабкі. І ўвесь час пры гэтым гаварыла, так, як гавораць у ліхаманцы, хутка, бязладна, раптам нешта выкрыкваючы, а потым зноў зніжаючы голас аж да шэпту. Слухаючы яе, Аксеня выпроствалася як струна на сваім сенніку, усё часцей варушыла сваімі зжоўклымі сківіцамі, а касцістымі рукамі няўцямна шукала галоўкі малых унучак, якія, ужо маўклівыя, перапалоханыя, самі прыціскаліся да яе рук і грудзей. Пятруся расказвала, што да Лабудаў зайшла добра, талькі аддала, усім ветла пакланілася, але, не ўступаючы ў гаворку, адразу ж той самай дарогай пайшла дахаты. А там пільнавалі яе людзі, якія, відаць, ужо дазналіся, што яна ад Лабудаў будзе вяртацца гэтым шляхам. Пільнавалі яе за плотам саду, за нізкім плотам, і калі каля яго праходзіла, нехта ўдарыў у спіну кіем яе так моцна раз і другі, што яна ажно ўпала на зямлю. Той, хто ўдарыў, быў Сымон Дзюрдзя, бо яго добра пазнала, хоць і цёмна было, а за Сымонавымі плячамі раздаўся смех Сцяпана, Параска ж, Сымонава жонка, нешта пра грошы і купленую спадніцу загаварыла, і Разалька праклінала яе і ведзьмай называла, і яшчэ двое чалавек смяяліся і гаварылі, але яна ўжо не ведае, хто, бо сарвалася з зямлі і штосілы далей пабегла. А яны цераз плот пералезлі на сцежку і пайшлі сабе да карчмы, не ўцякаючы, памалу, як бы нічога ніякага. Білі! Палкамі білі! Біць пачалі ўжо! Што ёй рабіць? За што гэта на яе звалілася?

Яна плакала горкімі слязамі, ламала рукі, было відаць, што страшная трывога замуціла ёй розум і адбірала волю. На печы зашэмраў шэпт старой:

- Парабак Пракопка... Ой, парабак Пракопка... чаму я цяпер сабе зноў расказы і слёзы маткі тваёй Пракопіхі ўспомніла?

Бабуля шырэй раскрыла бельмы вачэй на сваім пажоўклым твары і такім самым, як і раней, загадным голасам прамовіла:

- Укленчы і голасна гавары пацеры...

Загадвала так, нібыта яе ўнучка была яшчэ маленькая дзяўчынка, і Пятруся слухалася яе, як дзіця. Яна адразу ж укленчыла.

- Не так, - прамовіла старая, - не так. Галенку з печы ссадзі, Адамку на рукі вазьмі, старэйшых да сябе пакліч... абдымі дзяцей рукамі і Найвышэйшаму Богу іх паказвай... Ты маці... хай Пан Бог найвышэйшы злітуецца над дзецьмі...

З сонным немаўляткам на адной руцэ, а другой абдымаючы малога хлопца і дзвюх меншых за яго дзяўчынак, маладзіца ўкленчыла пасярод хаты, ды словы малітвы ўцякалі з яе памутнелай памяці і не прыходзілі на дрыготкія вусны. Сляпая бабка сваім хрыплаватым і дрыгатлівым голасам пачала:

- Ойча наш, які ёсць у небе, свяціся імя Тваё, прыйдзі валадарства Тваё, будзь воля Твая...

Паўтараў гэта за ёю напачатку слабы, а потым усё больш выразны голас маладой жанчыны. Пад канец разам горача вымавілі «Аман», пасля чаго старая сказала:

- Ну, устань! Можа, Пан Бог Найвышэйшы пачуў...

Цішэй дадала:

- І дзяцей убачыў...

Нядоўгая цішыня запанавала ў хаце. Пятруся клала ў калыску немаўля, дзеці збіліся ў куце хаты, прытуліўшыся так шчыльна адно да другога, як перапалоханы авечы статак.

- Дзе Міхалка? - спыталася Аксеня.

- У кузні.

- Не ведае, што табе прытрапілася...

- А не ведае...

Колькі месяцаў таму са сваім жалем і страхам, як з радасцю і весялосцю, бегла б проста да мужа, найперш і без роздуму бегла б да яго. Але цяпер! О! З іншым ён ужо сэрцам да яе, чым даўней... Нельга ўжо ёй з усім да яго бегчы. Яе вера ў ягоную любоў знікала, з кожным днём усё больш знікала, а там, дзе была яе слодыч, рабілася так горка, як бы ёй хтосьці насыпаў туды жменю пякучай гарчыцы.

- Хадзі да мяне, дзіця, пагаворым...

Пятруся адышла ад калыскі, ускочыла на тапчанік, а адтуль ужо лёгка было ёй усесціся на край печы. Яны сядзелі адна насупраць другой: бельмы сляпой бабкі, здавалася, з напружанасцю ўзіраліся ў сплаканы твар маладой кабеты. Пасля досыць доўгага роздуму Аксеня пачала:

- Пятруся! То ж заўтра вялікае свята.

- Але, бабуля.

- То ж Дабравешчанне Найсвяцейшай Панны Марыі, вялікі фэст у касцёле і вялікі кірмаш у мястэчку.

- Але, бабуля.

- У касцёле адпушчэнне грахоў, а на кірмашы будзе народу цьма. І з Сухой Даліны гаспадары паедуць у касцёл і на кірмаш.

Старая зноў досыць доўга маўчала, нібы перажоўвала нейкія свае думкі і планы жоўтымі сківіцамі.

- Паслухай, - сказала, - ужо табе няма іншага паратунку, як толькі да Пана Бога звярнуцца і ў яго абароны перад людзьмі прасіць. Няхай пра цябе Пан Бог засведчыць, што ты ніякім грэхам смяротным душы не загубіла. Ідзі ў касцёл, ляж перад Панам Богам крыжам, паспавядайся і прымі найсвяцейшую камунію... Чуеш?

- Чую, бабуля. Добра, бабуля, зраблю, як дараджаеце.

- Але. Як паспавядаешся, ад ксяндза найсвятлейшую камунію прымеш, дык і табе лягчэй будзе, і ўсім людзям пакажаш, што ты не Божая непрыяцелька. Няхай убачаць, што молішся Пану Богу, крыжам лежачы, і што табе ксёндз у найсвяцейшай камуніі не адмовіў. Калі гэта ўбачаць, спазнаюць, што ты не такая, як яны выдумалі, і што ані смяротнага граху, ані якога вялікага злачынства на табе перад Панам Богам няма. Пан Бог найвышэйшы сам за цябе добра засведчыць.

- Добра, бабуля, добра, - супакоеная, паўтарыла Пятруся і, схіляючы змучаную галаву на бабуліны калені, пацалавала яе касцістую руку.

Яна гэтай рукою пачала яе гладзіць па валасах. Абедзве маўчалі. Потым маладзіца азвалася зноў:

- Франьку папрашу, каб хату і дзяцей дапільнавала і стравы наварыла, а сама на досвітку ў мястэчка пайду.

- Можа, і Міхалка пойдзе?

- Пэўна, не пойдзе. У той двор яму трэба пайсці, адкуль тую вялікую працу павінен узяць...

- Добра было б, каб пайшоў. Разам бы памаліліся і паспавядаліся, каб ранейшае дабро вярнулася...

Зноў замаўчалі, паглыбленыя ў роздум. Дзеці ў куце пачалі шаптацца паміж сабой і з гучным хрупаннем есці сырую бручку, якую Стасюк знайшоў дзесьці ў сенях. І ніхто не звярнуў увагі на мужчынскія крокі, што пачуліся за дзвярыма. Каваль увайшоў у хату, і толькі тады Пятруся ўзняла галаву з каленяў бабулі. На Міхалкавым твары не было ўжо ранейшай бясхмарнай, бесклапотнай весялосці. Незадавальненне і неспакой прыцьмявалі бляск ягоных чорных вачэй; трохі надзьмутыя вусны пад чорнымі вусамі выяўлялі схільнасць да папрокаў і гневу. Дзяцей, што кінуліся да яго, пагладзіў па галовах і, азірнуўшыся на хату, здзіўленым голасам усклікнуў:

- А што ж гэта? То ж гэта вячэры і заводу няма!

Сапраўды, толькі смаляк кідаў на хату скупое і мігатлівае святло, у чорнай глыбокай сярэдзіне печы агню не было.

- А Езус! - саскокваючы з печы, крыкнула Пятруся. - Гэта ж я сёння пра вячэру забылася, усмерць забылася!

І з такой паспешлівасцю, што ажно калаціліся рукі, пачала распальваць агонь і наліваць у катлы ваду. Першы раз у жыцці надарылася ёй забыцца пра хатнія клопаты, а прычыны гэтага мужу сказаць не магла. Ён таксама пра іх не распытваў. Сеў на лаве і толькі сказаў:

- Ужо хвала Богу пра яду для мужа забываешся, а дзеці сырую бручку з тваёй ласкі грызуць... нібыта ў іх бацька жабрак які...

Узяў на калені Стасюка, адабраў у яго з рук бручку і кінуў яе ў кут. Папрок жонцы не быў зласлівым, але жанчына, можа, хацела б, каб лепш раззлаваўся, а потым зноў па-добраму загаварыў з ёй. Але ён ужо больш не загаварыў да яе і толькі часам перакідваўся словам-другім з дзецьмі. Яна спяшалася з вячэрай, сыпала крупы ў гарнак, прынесла трошкі яек і пачала рабіць яечню са скваркамі, каб можна было як найхутчэй што-небудзь падаць мужу. Аксеня некалькі разоў загаворвала з мужам унучкі: а што сёння ў кузні рабіў? а каго бачыў? а ці пойдзе заўтра на фэст? Ён адказваў ёй нешматслоўна, і ў адказах яго не было ані няветлівасці, ані зычлівасці. Калі што і гаварыў, дык от так, абы збыць, няўважліва і буркліва. Пятруся, запальваючы лямпу, рыхтуючы, а потым падаючы вячэру, рухалася жвава, але выглядала, як нежывая. Сцяўшы вусны, хадзіла ціха і баязліва, а калі падыходзіла да мужа, апускала вейкі. Калі ён на яе глядзеў, Пятруся дзервянела ад страху. Ведала ж добра, што ні біць, ні нават лаяць яе не будзе. Чаго ж так баялася? Можа, ягонага позірку, які, калі глядзеў на яе, рабіўся надзіва праніклівым, часам злосным, а часам такім сумным, што яна ледзь стрымлівала слёзы. Штосьці стала паміж імі сцяной. Яна добра ведала, што гэта было. Як надта патрэбны рамеснік, Міхалка ўвесь час быў на людзях і чуў усё, пра што яны гаварылі. Цікаўны і гаваркі, ён столькі заўсёды ведаў, што некаторыя, смеючыся, казалі пра яго: ён чуе, як расце трава. Значыць, чуў усё пра сваю жонку і дом. Людскія плёткі пра Пятрусю давялі яго неяк да бойкі і колькі разоў да зацятых сварак. Потым ён перастаў ужо сварыцца і ўдаваў глухога, але тое, што рабілася ў ягоным сэрцы, адбівалася на ягоным твары, а таксама ў выразных, не навучаных скрытнасці, вачах. Быў вельмі амбітны і галоўным чынам таму так дбайна працаваў, упрыгожыў і напоўніў усялякім дастаткам сваю хату, марыў аддаць Стасюка кудысьці ў школу. А тут напаткаў яго вялікі сорам! Ды хто ведае, якія там яшчэ згадкі і сумненні блукалі ў ягонай галаве? Верыць - не верыў у тое, што людзі гаварылі пра ягоную жонку, але глядзеў на яе так, нібы прагнуў працяць позіркам наскрозь, збліжэння з ёй унікаў, нібыта адштурхоўваў яго нейкі інстынкт. Часам нейкая пяшчота падымалася яму з сэрца да горла і вачэй, і тады рабіўся такі сумны, нібы вяртаўся з бацькоўскіх хаўтур. Але паказаць гэта ніколі не хацеў; калі гэта надаралася, альбо выходзіў з дому, альбо як хутчэй клаўся спаць. Цяпер Пятруся, паставіўшы на стол яечню, стаяла насупраць яго і, апусціўшы вейкі, чакала, пакуль ён пакладзе яе сабе на талерку, каб раздаць рэшту дзецям і бабцы. Ён, утапіўшы алавяную лыжку ў поўную міску яечні, утаропіў у жонку пранізлівы і разам з тым трошкі жаласлівы позірк.

- Ой, Пятруся, Пятруся! - пачаў, ківаючы галавой. - Што з табой сталася? Да каго ты зараз падобная? Валасы такія ўскудлачаныя, як быццам з кім білася, а вочы апухлі ад плачу. Чаго плакала? Га?

Нічога не адказваючы, хутка адвярнулася і стала каля агню, плячамі да яго. Гэтае маўчанне, якім адказала на ласкавае яго пытанне, відаць, абразіла яго, бо, калі пад рукой не аказалася хлеба, павышаным і грубым голасам крыкнуў:

- Хлеба дай! Чуеш? Чаго там стаіш з апушчанымі рукамі, як пані якая?

А калі зрабіла яму жаданую паслугу, крыкнуў зноў:

- Дзецям дай есці! Не жабракі яны, каб праз чорт ведае якую маці да паўночы галодныя былі.

Гэта ўжо была няпраўда, і надта балючая, бо кінутая ў бок яе мацярынскага сэрца, але яна і на гэта нічога не адказала. Раздала ежу дзецям і бабцы, пасля вячэры вымыла начынне і парасстаўляла на паліцы, выцерла стол, згасіла лямпу і смаляк і, сеўшы на тапчанік, схіліўшыся над калыскай, накарміла грудзьмі разбуджанага Адамку. Агонь у печы яшчэ гарэў, і ў хаце панавала рухомае паўсвятло. Аксеня ціха ляжала на сваім сенніку на чарані печы. Спала ці не спала, але маўчала і ляжала не варушачыся. Дзеці адразу ж пасля вячэры заснулі. Міхалка спаць не ішоў. Шмат еў за вячэрай, потым, распасцёршыся на стале, паліў адну за другой цыгарэты, пару разоў нават нешта насвістваў сабе пад нос. Звонку здавалася, што яго нішто не абыходзіць. Аднак класціся спаць і не думаў. Усё паліў і, падпёршы лоб рукой, думаў. Пятруся пачала гайдаць калыску, каб немаўлятка заснула. Стала напяваць. Не спявала, але напаўголаса цягнула манатонную сумную ноту, якая ў глыбокай цішыні хаты і ў мігатлівым паўсвятле плыла і калыхалася, як жалобная, нясмелая хваля. Дзіцятка заснула, кабета ўстала з тапчана і басанож ціха падышла да мужа. Гэтак жа ціха сказала:

- Міхалка!

- Га? - спытаўся, узнімаючы галаву з далоні і гледзячы на яе.

- Я хачу заўтра на досвітку ў мястэчка ісці...

- Чаго?

- У касцёл на адпушчэнне. Папрашу Франьку, каб хату і дзяцей папільнавала.

Ён усё глядзеў на яе, але выраз ягоных вачэй у змроку не магла ўбачыць.

- Чаму гэта табе так у касцёл захацелася? - спытаўся.

Трошкі памаўчаўшы, адказала:

- Паспавядаюся і прыму найсвяцейшую камунію. Няхай мне сам Пан Бог перад людзьмі добрым сведкам будзе.

Устрымала рыданні і выцерла фартухом слёзы, якія градам пакаціліся на шчокі.

- Зноў плачаш, - заўважыў Міхалка, - от, плаксівая ты зараз зрабілася... зусім не такая, як была...

- Не такая, - паўтарыла жанчына, а праз хвіліну нясмела дадала: - І ты не такі, як быў...

- А не такі, - пацвердзіў муж.

У гэтых кароткіх сказах, якімі прызнаваліся адно перад другім пра страту ранейшага шчасця, гучаў глыбокі смутак. Ён усё прыглядаўся ўважліва да яе.

- Такі і праўда паспавядаешся заўтра і прымеш найсвяцейшую камунію?

- А як жа, - адказала і зрабіла рух, каб адысці.

Але ён яе аклікнуў:

- Пятруся!

- А што?

- Сядай каля мяне, пагаворым.

Здзіўленая і нясмелая, села каля яго на беражок лавы. Ён пачаў казаць:

- Паслухай, Пятруся. Ці гэта мы ўжо заўсёды будзем паміж сабой так жыць, як тыя нямыя стварэнні?.. Толькі таго не хапае, каб мы пачалі такое абурэнне і смех у людзей выклікаць, не раўнуючы, як Сцяпан Дзюрдзя са сваёй жонкай... Так нельга, Пятруся. Так не трэба. Ты маці дзяцей, і я цябе шанаваць мушу...

Слухала яго так уважліва, нібыта кожнае ягонае слова павінна было быць для яе прысудам, а калі змоўк, склала рукі на фартуху і шапнула:

- То і што ж я зраблю, калі ты, Міхалка, любіць мяне перастаў...

Сказаўшы гэта, стаіла дыханне, відаць, чакаючы адказу. Але каваль нічога не адказаў. Моцна засоп, уздыхнуў, кінуў недакураную цыгарэту на сярэдзіну хаты і зноў, падпёршы рукой галаву, маўчаў. Тады яна, не дачакаўшыся пярэчання, з енкам асунулася на зямлю і горача зашаптала:

- Міхалка, любенькі, я ўжо даўно бачу, што ты мяне любіць перастаў, што я табе зрабілася нямілай, што я табе, от так, як той цяжкі мех на плячах ці той камень, што да ног прывязаны... Няма тваёй весялосці! Няма тваёй гаворкі! Няма твайго смеху! Маркотны ты часам такі, што калі я гляджу на цябе, хацела б ужо пад зямлёй ляжаць... Шкадую я цябе, больш як сваё жыццё, і не хачу, каб ты праз мяне марна прападаў... калі ты мяне не любіш, то пайду я сабе з хаты, ад цябе, у шырокі свет пайду, куды вочы глядзяць... Толькі бабулю да смерці дагледзіш... Няшмат ёй ужо засталося на гэтым свеце быць, і адно дзіцятка ўзяць мне дазволіш... на ўспамін, ой, на адзіны ўспамін! Як бабуля са мной калісьці па свеце хадзіла, тай на нас дваіх працавала, так і я з дзіцяткам сваім хадзіць буду, тай на абодвух нас запрацую... А як зайду куды далёка, гэт, далёка, аж на край свету, то і вестка пра мяне назаўсёды згіне, людзі падумаюць, што ўжо сярод жывых мяне няма, а табе можна будзе ўзяць сабе іншую жонку і іншую гаспадыню і ўсё рабіць паводле сваёй волі... Любенькі, Міхалка, пайду я сабе ад цябе, пайду я сабе з хаты ад цябе, на край свету пайду, з адным дзіцяткам сваім... калі ты мяне ўжо не хочаш... ой, пайду...

Гаворачы так, абдымала ягоныя калені і, пахіляючы да іх галаву, цалавала. Але калі часам узнімала галаву, то на яе твары апрача глыбокай тугі выяўлялася столькі шчырасці і рашучасці, што магло падацца, вось зараз, зараз сарвецца з зямлі, падхопіць на рукі якое дзіця і выбежыць з хаты... Аднак не ўскочыла з зямлі сама, а паднялі яе і пасадзілі на лаву мужчынскія рукі. Сціскаючы як клешчамі яе плечы ў сваіх агромністых руках і, відаць, жадаючы яе развесяліць, каваль пачаў казаць:

- Што ты пляцеш? Што ты тут гаворыш? Ой, такая дурная, як вар'ятка! З хаты яна пойдзе! На край свету пойдзе! Ці ж бы я пусціў цябе з хаты? От, хутчэй бы развітаўся з гэтым жыццём...

У імгненне вока павісла на ягонай шыі.

- То я табе, відаць, не надта нямілая...

- Ты мне такая самая мілая, як і раней...

Пры смузе бледнага святла, якое падала на іх, зблізку паглядзелі адно аднаму ў твар. Яна ўбачыла, што ягоныя словы былі праўдай, і яе вочы высахлі ад слёз, засвяціліся, сталі зноў такія вясёлыя, шэрыя, выразныя, як і раней.

- Ой, ты, ты пляцюха! Ці ты думаеш, што я які лотр ці разбойнік, каб так ужо адразу пра ўсё забыўся і сэрца перамяніў? Ці ж гэта не ты, у чужых людзей гаруючы і людскія насмешкі церпячы, шэсць гадоў мяне чакала і дзеля мяне ад багатай гаспадаркі адмовілася?

- Але, - шапнула кабета.

- Альбо я цябе зганьбаваную ўзяў ці якую нявартую? Чыстая ты была і без ніякай плямы, як тая шклянка, вымытая ў крынічнай вадзе, свежая ты была і вясёленькая, як тая птушка, што на небе лятае...

- Але...

- Сем гадкоў я з табой жыў і ажно пакуль на нас нешчаслівыя часы не прыйшлі, сумнага дня не пражыў, злосці на тваім твары не бачыў, злога слова ад цябе не чуў...

- Але...

- Дзяцей ты мне чацвёра нарадзіла і з пільнасцю іх гадавала, гаспадарку глядзела і рук не пакладала, прымнажаючы ўсялякі дастатак...

- Але...

- Ну, то бачыш! Чаму ж бы я цябе любіць перастаў? Ой, ты дурная! З хаты ад мяне ісці хацела... а я б за табой пайшоў, дагнаў бы і тады ўжо пабіў... далібог, тады, тады то ўжо быў бы табе шабаш! пабіў бы, назад вярнуў і ў хаце пасадзіў. Сядзі, баба, калі табе добра! От!

Разам з апошнімі словамі пачуўся ў хаце гучны пацалунак. У самыя вусны яе пацалаваў, прыабняў і спытаўся:

- Ну, зараз кажы, чаго сёння так плакала, што ажно вочы запухлі? Ці зноў табе хто што прыкрае зрабіў? Га?

Перакананая, што любіць ён яе так, як і раней, з бліскучымі ад шчасця вачыма, трошкі яшчэ павагалася са сваімі прызнаннямі. Але старая звычка гаварыць яму ўсё перамагла. Закрываючы рукой твар ад сораму, але ўжо не плачучы, расказала яму ўсю сваю страшную сённяшнюю крыўду.

Міхал ускочыў з лавы і грымнуў кулаком аб стол.

- Заб'ю! - крыкнуў. - На смерць лайдакоў тых пазабіваю! Чаго яны да цябе прычапіліся, гэтыя лотры, хамы...

Хамамі называў сялян, як быццам сам не быў селянінам... І праўда, лічыў сябе ўжо трошкі вышэйшым за клас, да якога ад нараджэння належаў. Пятруся ўчапілася яму за плечы, умольваючы, каб нікога не біў і нават не чапаў. З набраклай на лбе венай і маланкамі ў вачах ён сеў на лаву, засоп, парывістым рухам рукі запаліў цыгарэту. Потым, выпускаючы клубы дыму з рота, абураўся зноў:

- Дурныя хамы! Каб у такое глупства верыць! Я не веру... далібог, не веру, каб на свеце якія ведзьмы былі... Часам і мне прыходзіла ў галаву, што гэта можа быць праўда... звычайна... паміж дурнымі і наймудрэйшы чалавек часам адурнее... Але такі ведаю добра і разумею, што ўсё гэта казкі. Цёмны народ, і ўсё! Гэта сваёй дарогай, а бяда сваёй дарогай! І сорамна, сорамна мне, як якому п'яніцу ці абарванцу якому, біцца з мужчынамі па карчмах і дарогах, і нічога гэта не дапаможа... Дурням дурноты з іхніх галоў не павыбіваеш, каб там невядома як біў... Што тут рабіць?

- Заўтра перад усімі паспавядаюся і найсвяцейшую камунію прыму, - шапнула Пятруся.

Міхал махнуў рукой.

- Што гэта дапаможа? Адзін пабачыць, а другі на адпушчэнні ў тлуме і не заўважыць. Хто быў да цябе са злой воляй і зайздрасцю, той так і застанецца. Змарнуешся ад людской дакукі, а яшчэ калі-небудзь зноў цябе пакрыўдзяць, так, як сёння... Хай Пан Бог бароніць...

Моцна выцер рукой сабе ўвесь твар, а потым, варушачы валасы на галаве, прамовіў:

- Хіба сабрацца, кінуць хату і гаспадарку і ў свет пайсці...

- Хату і гаспадарку кінуць! - крыкнула Пятруся.

- Дык і што ж! Што ж тут такога! - адказаў.

Аднак павільгатнелымі вачыма сам азіраўся па хаце. Мілая была яму гэтая хата, цёплая, заможная, аздобленая ўсім, што ў яе праз столькі гадоў, як птах у гняздо, прыносіў. Родным быў таксама той дзедаўскі кавалак зямлі, куды пасля доўгага салдацкага туляння вярнуўся з радасцю і асеў. Памаўчаўшы нейкі час, абняў жонку за шыю і сказаў:

- Калі б мне тут было дрэнна жыць, ці пайшла б ты за мной куды-небудзь у іншае месца?

- А як жа! - крыкнула Пятруся.

- Ну, то калі табе тут дрэнна, я пайду з табой куды-небудзь. Зямлю аддам у арэнду, як тады, калі ў войска пайшоў, а з маім рамяством хоць увесь свет абыду, а хлеба ні нам, ні нашым дзеткам не забракуе... У мястэчку дзе асяду і буду каваць, а цябе ў крыўду не дам, і каб яшчэ, барані Божа, білі...

Жанчына нахілілася і пачала цалаваць ягоныя рукі.

- Які ты добры, ой, які ты добры... лепшага ўжо, мусіць, на цэлым свеце няма... Я ў тваім твары пабачыла, і ў тваім голасе пачула, і ва ўсім табе распазнала, што ты такі добры... Таму я цябе так і пакахала, назаўсёды, аж да смерці, што мне ўжо ніколі ніякі іншы чалавек мілым не быў бы і што без твайго кахання мне так, як без таго цёплага сонца і без той вады...

Ён выпрастаў яе пахіленую постаць і абняў.

- Ідзі заўтра ў мястэчка, паслухай святую імшу, паспавядайся, а пасля набажэнства да маёй сястры Ганулі, што там замужам за фельчарам, зайдзі і распытайся ў яе, ці добра было б мне ў мястэчку асесці... Значыць, з рамяством маім асесці... Ці там патрэбен каваль... А калі там не патрэбен, то я, можа, пагаджуся застацца ў тым двары, куды заўтра пайду дамаўляцца пра працу. Вялікі двор і вялікі маёнтак... там заўсёды каваль быў, а цяпер няма, можа, мяне захочуць. Хацеў бы я з табой на адпушчэнне паехаць, але ў той двор трэба... То ідзі ўжо сабе заўтра сваёй дарогай, а я пайду сваёй, а потым, не бавячыся, бабулю і дзяцей забяром на воз і гайда, у дарогу! От, табе дарога і наканаваная. Пойдзеш ты ў свет лепшага шчасця ў людзей шукаць, толькі не адна, не сама, але са мной, з бабуляй і з усімі дзецьмі, і з маёй працай таксама, з якой усюды добры кавалак хлеба будзе...

- Дзякуй, Міхалка, ой, дзякуй табе за ўсю тваю дабрыню...

 

VІІ

 

У мястэчку, што было за шэсць вёрст ад Сухой Даліны, увесь святочны ранак над вялікім кірмашовым гоманам гучалі рознагалосыя касцельныя званы. На кірмашы людзей было, як мурашак, і мноства ўсялякай жыўнасці. Тут прадавалі і куплялі коней, кароў, валоў, цялят, збожжа, палатно, яйкі і мноства іншых прадуктаў сваёй гаспадаркі. Сані там стаялі каля саней, шчыльна датыкаючыся альбо часам наязджаючы палазамі на палазы; быдла і людзі збіваліся ў рухомыя клубкі, шум ад размоў, сварак, праклёнаў, таргоў, іржання коней, рыкання кароў быў агромністы, і была вялікая стракатасць адзення і твараў: мужчынскіх і жаночых, сялянскіх, жыдоўскіх і дробнашляхецкіх. Чатыры Дзюрдзі таксама прыехалі на гэты кірмаш, кожны са сваім. Пётра і Клеменс прывялі прадаваць каня і карову, Сцяпан - двухгадовага воліка, а Сымон прывёз пару асьмін жыта і гароху. Усё адно: апішуць і прададуць, значыць, лепш хапаць і прадаваць на сваю карысць, што ўдасца. Большасць мужыкоў, хуценька памаліўшыся і адпусціўшы ў касцёл баб, заставалася пры сваіх санях і тавары. Пётра сваё дабро даверыў сынавай апецы, а сам скіраваўся да невялікага белага касцёла, з вежаў якога далятала музыка званоў, а з сярэдзіны чуліся харавыя спевы тых, хто суправаджаў працэсію.

У невялікім прытворы было так цесна, што павольны і ўрачыста настроены селянін ледзьве здолеў прабіцца да касцельнага парога і ступіць яшчэ колькі крокаў. Тут шырокія спіны ў кажухах стаялі непрыступнай сцяной, але перад ім над кудлатымі мужчынскімі чубамі і над жаночымі, па-святочнаму прыбранымі галовамі прамільгнула золата несенай пад балдахінам манстранцыі, запунсавелі палярынкі касцельных служкаў, бліснулі агеньчыкі свечак, узнесліся ўгору харугвы. Ігралі арганы, і некалькі соцень галасоў спявалі хорам. Пётра хацеў укленчыць, але з-за цясноты зрабіць гэтага не мог, таму пахіліў галаву і сціснутым кулаком моцна біў сябе ў грудзі.

- Ойча нябесны, валадар зямлі, адпусці нам цяжкія грахі нашы...

Гэтую малітву ён прыдумаў сабе сам у той час, калі яго агарнула вялікая скруха за крыўду, учыненую матцы, і з тае пары паўтараў яе заўсёды, калі быў ужо настроены надта набожна. Пачалася імша. Пётра з трошкі пахіленай спінай узнёс вочы ўгору і ўзіраўся ў бачныя па-над галовамі аздобы вялікага алтара. Былі гэта нейкія гіпсавыя вяночкі і арабескі, над якімі стаяла некалькі драўляных скульптур з крыжамі, з вялікімі кнігамі, з грозна выцягнутымі альбо складзенымі для блаславення ці малітвы рукамі. Вочы селяніна напоўніліся лагодным роздумам, вусны ягоныя перасталі варушыцца. Можа, згадаў усё, што некалі, гледзячы на алтар, перацярпеў і выпрасіў. А можа, над алтаром і скульптурамі святых, пад самым скляпеннем святыні ён шукаў зрокам тых бляскаў і чараў, у вобразах якіх смутна паўставала ў яго ўяўленні нябеснае валадарства. Доўга блукаў так зрокам па вышынях, уздыхаючы час ад часу.

- Ойча нябесны, валадару зямлі, апякуне людзей...

У ягоным бледным твары, узнятых вачах і гучным, з уздыхам шэпце шмат было тугі, удзячнасці і пакорлівасці. Тут перасталі іграць арганы, і ў сцішаным касцёле ўрачыста загучала:

- У імя Айца і Сына...

Пачыналася казань. Пётра са свайго месца добра бачыў ксяндза, што стаяў на высокім амбоне, ягоную снежную комжу і чырвоную стужку на грудзях. Мовы, на якой гаварылася казань, у штодзённым жыцці Пётра не ўжываў, але добра разумеў і пры нагодзе мог добра размаўляць на ёй. Таму пахіліў галаву, наставіў вушы і з усіх сіл услухоўваўся ў чысты і гучны голас, што абуджаў пад скляпеннямі звонкае рэха. Людзі, што стаялі каля яго, слухалі таксама, але большасць няўважліва ці сонна. Паставы іхнія былі поўныя пашаноты, яны часта нават уздыхалі, але больш азіраліся па баках альбо заплюшчвалі ў дрымоце вочы. Пётра прагна ўслухоўваўся ў словы, што разносіліся па касцёле, але не ўсе яны рабілі на яго аднолькавае ўражанне. Былі такія, што не абуджалі ў ім аніякіх пачуццяў ці паняццяў, і такія, што ўзрушвалі яго да глыбіні душы. У доўгім уступе святар расказваў люду пра Боскую дабрыню і пра злосць д'ябла. Калі згадвалася першае, твар селяніна выглядаў так, нібыта спадаў на яго промень ідэалу. Размякчаўся, вылагоджваўся, расплываўся па ім выраз дабрыні і расчуленасці. Але калі ў паветры прагучала імя д'ябла, густыя ягоныя бровы збегліся над вачамі, вусны задрыжэлі трывожна ці гнеўна і сам ён заварушыўся так, нібыта яго ахапіла жаданне плюнуць. Але ўстрымаўся, зважаючы на святасць месца.

З гучным шоргатам людзі апускаюцца на калені на цагляную падлогу касцёла. Зноў іграюць арганы. Каля алтара ўзносіцца меладычны і малітоўны спеў, плывуць хвалямі ўздыхі і шэпты. Пётра рашучымі рухамі локцяў пашырыў сабе месца, упаў на калені, прыціснуўся вуснамі да касцельнай падлогі і голасна зашаптаў:

- Хай Божая сіла пераможа нячыстую сілу...

Тут нехта моцна штурхануў яго ў локаць. Пётра азірнуўся і ўбачыў Клеменса, які схіліўся над ім. Хлопец зашаптаў яму ў самае вуха:

- Татку! Старшыня хоча купіць каня... не ведаю сам, што рабіць...

Адштурхнуў сына рукой і зноў пахіліўся над зямлёй, але Клеменс пацягнуў яго за кажух.

- Хадзі, татку, а то торг страцім...

- Скажы старшыні, каб сам ішоў у касцёл і людзям не перашкаджаў маліцца Пану Богу...

Сказаў гэта такім тонам, што Клеменс больш не настойваў, укленчыў, перажагнаўся, пацалаваў два разы зямлю і выйшаў з касцёла. Але Пётра ўжо не адчуваў папярэдняга душэўнага настрою. Нешта пачало яму карцець і непакоіць яго. Паціскаў плячыма, азіраўся, урэшце ўстаў з каленяў і, некалькі разоў яшчэ ўдарыўшы сябе ў грудзі, пакінуў касцёл. У прытворы сустрэў Сцяпана, які мачыў пальцы ў свянцонай вадзе.

- А што там з маім канём чуваць? - спытаўся з відочнай занепакоенасцю.

- Старшыня яго ў Клеменса старгаваў. Ідзі хутка, а то торг страціш...

Сцяпан таксама нядоўга забавіўся ў касцёле, бо яшчэ не прадаў свайго воліка. Сымон жа толькі памаліўся перад касцельнымі дзвярыма і як хутчэй з грашыма, што атрымаў за прададзенае жыта і гарох, паляцеў у карчму. Ніводзін з іх не дабраўся да сярэдзіны касцёла, а тым больш да вялікага алтара, дзе мноства людзей спавядалася пры канфесіяналах, а потым кленчыла перад балюстрадай, чакаючы камуніі.

За гадзіну перад змярканнем гандлёвы рынак пачаў пусцець, затое ўсё больш саней і коней збіралася ля варот вялікай мураванай карчмы. Для людзей, што праз цэлы дзень маліліся і мерзлі ў касцёле, мерзлі таксама прадаючы і купляючы на рынку, было амаль неабходнасцю перад тым, як пусціцца ў далёкую дарогу дадому, зайсці на хвілінку ў якія цёплыя сцены, пагрэцца і перакусіць. Тут перад карчмой, авальная брама якой на ўсю шырыню будынка выглядала чорнай безданню, на зацвярдзелай ад марозу, прысыпанай снегам, усланай саломай пляцоўцы, якая паблісквала замёрзлымі лужынамі, стаяла мноства саней і коней, галовы і шыі якіх знікалі ў прывязаных да іх торбах з кормам.

Памяшканне карчмы было тут значна прасторнейшым, чым у Сухой Даліне. У мястэчку трэба было разлічваць на заведама большую колькасць гасцей, чым у вёсцы. Асабліва ў такія дні, як сённяшні, збіралася іх тут вельмі шмат. У шырокай грубцы гарэў вялікі агонь. Людзі, якія ўваходзілі сюды, запыняліся перад ім, разагравалі змерзлыя рукі, пастуквалі ступнямі аб падлогу, каб сагрэць ногі, потым, ідучы да сталоў, што стаялі ля сценаў, здымалі з плячэй палатняныя, падвешаныя на шнурках торбы. Такія торбы мелі амаль усе. Быў у іх харч, узяты з дому на ўвесь дзень. Колькасць і якасць яго залежала ад заможнасці кожнага з наведнікаў. Адны са сваіх торбачак выцягвалі толькі кавалак чорнага хлеба, жменьку солі і пляйстры цвёрдага сыру; іншыя апрача хлеба і солі мелі яшчэ сала, каўбасы, звараныя ўкрутую яйкі. Каб паесці, адны шырока рассядаліся на лавах, іншыя елі ходзячы альбо стоячы. Народ прыбываў, гамана нарастала, адусюль было чуваць, як прасілі гарэлку, мёд, піва. Рознага ўзросту жыды, што складалі карчомную сям'ю, безупынку віліся сярод тлуму з бляшанымі паўгарцавікамі, квартамі, чаркамі, са шклянкамі з зялёнага шкла, з глінянымі міскамі, напоўненымі кіслымі агуркамі і селядцамі, якімі сяляне закусвалі гарэлку. Былі тут жыхары многіх асобных вёсак, але амаль усе яны належалі да адной гміны. Амаль усе таксама ведалі адзін аднаго зблізку альбо здалёку і таму раз-пораз уступалі ў размовы пра сённяшні кірмаш, пра панесеныя страты ці набыткі, пра розны клопат у сваіх гаспадарках ці сем'ях. У сярэдзіне хаты найвышэйшы гмінны чыноўнік, старшыня, немалады селянін з доўгай барадой, у чорнай аўчыннай шапцы, насунутай па самыя вочы, частаваў мёдам досыць вялікую кампанію. У гэтым пачастунку акрамя іншых людзей прымалі ўдзел жыхары Сухой Даліны, а сярод іх самую важную ролю адыгрываў Пётра Дзюрдзя, бо аказіяй для пачастунку стаўся конь, якога ён прадаў старшыні. Размова ішла пра розныя вартасці каня і прывяла да жывой гамонкі пра коней увогуле, часам усчыналіся спрэчкі, якія старшыня, аднак, заўсёды перапыняў, даліваючы з бляшанага гарнца мёду ў шклянкі і з ветлівай павагай кажучы бяседнікам:

- Піце, вашэці грамада, піце! На здароўе вам! На шчасце!

Выраз «вашэці грамада» паўтараўся ў ягоных вуснах бясконца. Адчуваў ён сябе галавой і начальнікам гміны, ці грамады, і баяўся страціць найменшую мажлівасць нагадаць пра гэта ўсім. Сяляне хілілі галовы ў знак падзякі і падносілі да вуснаў зеленаватыя шклянкі. Толькі Клеменс не піў і да гэтага часу не прымаў удзелу ў размове. Быў яшчэ малады, нежанаты, сваёй гаспадаркі не меў, сюды прыехаў з бацькам і толькі праз яго нешта значыў. Ад прысутнасці старшыні і грамады старых, паважных гаспадароў ён зрабіўся нясмелым, і гэта ўстрымлівала яго самастойна прыняць удзел у пачастунку. Стаяў за бацькавай спінай, і, высоўваючы з-за ягонага пляча свой румяны і блакітнавокі твар, паглядаў трошкі хціва і трошкі нясмела на паўгарнцавік і шклянкі. Жывыя і хітраватыя вочы старшыні спаткаліся з яго сарамлівым позіркам.

- Аааа! - здзівіўся і, смеючыся, паказаў пальцам на хлопца. - Аааа! Вашэці грамада! ці гэта хлопец, ці дзяўчына? - Нібы дзеля таго, каб лепей разгледзець, хіліў галаву то ў адзін, то ў другі бок. - Гляджу, гляджу і распазнаць не магу! Здаецца, што хлопец, але за бацькавы плечы схаваўся, як дзяўчына, і надта саромеецца... Ну, пакажыся... да стала падыдзі, а то і праўда падумаю, што з мужчыны перамяніўся ў дзяўчыну!..

Гэтыя жарты суправаджаліся рогатам; Пётра засмяяўся таксама і падштурхнуў сына да стала.

- Ну, ідзі, калі спадар старшыня заве...

Не такім ужо і сарамлівым быў Клеменс, як палічыў старшыня. Вусны, праўда, прыкрыў даланёй, але вясёлымі вачыма глядзеў проста на начальніка гміны. Той наліў поўную шклянку мёду і падаў яе хлопцу.

- Пі! - усклікнуў. - Каб хутчэй вусы пад носам выраслі.

І, даліваючы зноў усім у шклянкі, паўтараў:

- Піце, вашэці грамада, піце!

Пілі і смяяліся з Клеменса, які на згадку пра вусы павёў пальцамі па залацістым пушку, што абсыпаў яго верхнюю губу, а потым кіўнуў галавой і смела ўсклікнуў:

- На здароўе, спадар старшыня!

- На здароўе табе! - адказаў старшыня і звярнуўся да Пётры: - У салдаты не пайшоў? Га?

Пётраў твар праяснеў:

- А не пайшоў: калі прыйшоў час на жараб'ёўку, Ясюк быў яшчэ малы, а мне ўжо, дзякаваць Найвышэйшаму Богу, пяцьдзесят сёмы гадок жыцця ішоў... Брат малы... бацька стары... значыць, яму льготу далі і застаўся ў хаце, хай будзе пахвалёны Пан Бог...

- От і выкруціўся, - заўважыў хтосьці збоку.

- Ну, шчаслівы! - дадаў нехта іншы.

- А шчаслівы, - паўтарыў Пётра, - каб толькі Пан Бог ва ўсім так блаславіў...

Старшыня зноў падаў шклянку мёду шчасліваму хлопцу.

- Пі! - сказаў. - Пі і памятай, хто цябе трактуе!

Хлопец завагаўся, зірнуў на бацьку, але Пётра, якому заўсёды была прыемнай усялякая ўвага, узрадаваны сціплымі дагэтуль паводзінамі сына, штурхануў яго ў локаць і падахвоціў.

- Пі, калі спадар старшыня кажа...

Зусім ужо асмялелы Клеменс развесяліўся і на гэты раз не панёс шклянкі проста да вуснаў, але падняў яе ўгору з такім жэстам, што ажно трошкі мёду вылілася з яе на стол, і пры гэтым сам падскочыў.

- Каб так конь брыкаў! - усклікнуў ён і толькі тады выпіў шклянку да дна.

Гэта спадабалася прысутным, якія, таксама ўздымаючы свае шклянкі над галавой, адзін за другім паўтаралі:

- Каб так конь брыкаў, спадар старшыня, каб так конь брыкаў!

Гэта адносілася да таго каня, якога сёння купіў старшыня ў Пётры. Вясёлы па характары, а можа, маючы ў тым і свой інтарэс, Антон Будрак, стараста Сухой Даліны, крыкнуў арандатару прынесці яшчэ гарнец мёду. Зараз ён пачастуе старшыню, а разам і ўсю кампанію. Некалькі галасоў азвалася:

- Не хочам больш мёду; калі частуеш, то гарэлкі давай!

Будрак крыкнуў гарэлкі, а старшыні, які хацеў мёду, сам пачаў наліваць у шклянку гэты трунак:

- Інтарэс ёсць такі, спадар старшыня. Хочам пачаць працэс пра тыя землі і лугі... Каб даўнасць не наступіла... то... можа, што-небудзь нам парадзіце. Інтарэс ёсць такі...

І хоць ужо выпіў шмат мёду і трошкі гарэлкі, досыць звязна пачаў расказваць пра справу, якая была важнай для ўсёй вёскі. Але Пётра перабіў яго і пачаў гаварыць сам. Максім Будрак і трое Лабудаў гаварылі таксама, перабіваючы адзін другога, з чаго зрабіўся вялікі галас і шум. Але старшыня да публічных размоў быў ужо трошкі прызвычаены.

- Па чарзе, вашэці грамада, - усклікнуў. - Па чарзе гаварыце. Напачатку адзін, потым другі, а я буду слухаць. Я паміж вамі ўсімі найважнейшы, і ўсе вы да мяне, як да бацькі...

- Як да бацькі! - пацвердзілі хорам усе, а ў гэты час п'яны Сымон прысунуўся да старшыні і, цалуючы яго ў локаць, пачаў:

- Я да вас, спадар старшыня, як да бацькі... гаспадарку не прадавайце... горкая бяда мне і дзеткам маім...

Некалькі рук выцягнулася і адштурхнула п'яніцу, які тут жа, хістаючыся, палез да арандатара, мармычучы:

- Хацкелька, гарэлкі дай... Калі Бога баішся, яшчэ са два кілішкі дай... яшчэ маю пару злотых... заплачу... Горкая бяда...

Клеменс, пабачыўшы, што паміж старшынёй і гаспадарамі распачынаецца сур'ёзная гаворка, высунуўся з гэтага кола і пайшоў да іншага, дзе было некалькі кабет, што сядзелі ля грубкі. Яны таксама елі прывезенае з дому, разважалі пра сённяшні кірмаш, спрачаліся альбо расказвалі адна адной пра розныя свае клопаты. Пры набліжэнні Клеменса ў гэтай грамадзе раздаліся пісклівыя крыкі і рогат. Павесялеўшы і асмялеўшы ад дзвюх шклянак мёду, хлопец ушчыпнуў за руку нейкую знаёмую маладзіцу з Сухой Даліны, а другой сказаў нешта такое на вушка, што яна зачырванелася, як півоня, і засланіла ад яго рукою твар. Іншыя, старэйшыя, нібы злуючы, нібы жартуючы, адпіхвалі яго кулакамі і крычалі, каб ішоў сабе да мужчын. Неўзабаве, аднак, усе сціхлі і, ўздымаючыся на дыбачкі, адна праз другую пачалі глядзець на прадмет, які хлопец выцягнуў з-пад сярмягі і паказаў ім. Гэтым прадметам быў досыць вялікі абразок нейкай святой, абрамлены рамкаю, пакрытай залацістай паперай. У святой было чырвонае ўбранне, залатая карона на галаве, а ў руцэ яна трымала блакітную пальму. Тоўсты пласт яркіх фарбаў і бліскучая ад агню пазалота рамкі выклікалі ў жаночым гурце захапленне. Шырока расплюшчвалі вочы, раскрывалі раты, любаваліся і ўсё дапытваліся, ці для сябе купляў Клеменс гэтую прыгожую рэч, ці для каго іншага? Ён добра ведаў, дзеля каго купіў абразок, але нікому пра гэта не казаў і, залівіста смеючыся з цікавасці і зайздрасці баб, зноў схаваў яго за сярмягу. Тут з грамады, што гаманіла і піла ля акна, аклікнуў яго невысокі, рухлівы чалавечак з кірпатым носам, апрануты напалову па-сялянску, напалову па-шляхецку: ляснік з суседняга двара, які сёння ў ягонага бацькі купіў карову.

- Клеменс! - клікаў: - Гэй, Клеменс! Выпі, ну, з намі. Каб карова была здаровая!

Хлопец выпіў да дна пададзеную яму чарку і, упадаючы ў шал весялосці, падскочыў да бочкі, што стаяла ў куце, пахіліў яе і выліў з яе ваду на падлогу.

- Каб карова столькі малака давала! - крыкнуў.

Хата аж затрэслася ад рогату, кабеты пішчалі, прыўздымалі спадніцы і ўцякалі ў супрацьлеглы кут. Шырокі струмень вады плыў ад сцяны да сцяны, несучы па спадзістай няроўнай падлозе кінутыя раней шкарлупкі ад яек, агуркоў, селядцовыя галовы і хвасты. Клеменс знік у віры сялянскага тлуму, які акружыў яго з чаркамі ў руках, дзе быў таксама і Сымон, што ўсё цягнуў яго за рукаў і з чаркаю ў руцэ мармытаў:

- Пазыч грошай, Клеменс, змілуйся, пазыч... хоць залатоўку... усе свае ўжо прапіў... Горкая мая доля і дзетак маіх...

Ужо зусім сцямнела. Карчомныя прыслужнікі паставілі на сталах у розных месцах памяшкання тры тонкія свечкі з лою ў медных, пакрытых тлушчам падсвечніках.

Сцяпан Дзюрдзя да гэтага часу голасна вёў рэй у нейкай невялікай грамадцы, відаць, узрадаваны тым, што хоць раз дзе-небудзь і кім-небудзь мог кіраваць. Калі бліснула святло, заўважыў ён акружанага жыхарамі Сухой Даліны старшыню, які штосьці паважна ім гаварыў. Цёмны, зморшчаны твар Сцяпана паружавеў ад ажыўленай гутаркі, дзе ён быў у цэнтры ўвагі, а таксама і ад выпітай гарэлкі. Аднак зацікавіла яго, пра што суседзі размаўляюць са старшынёй і, прысунуўшыся да іх, пачаў слухаць.

- Так ужо трэба, вашэці грамада, - казаў старшыня. - Іначай няможна, без гэтага ўжо нічога. Планіпатэнтаў сабе выбераце, каб ад усіх вас пайшлі ў горад і гадваката нанялі... Найперш, планіпатэнтаў выбраць... а потым гадваката наняць. Усёй грамадой не будзеце да гадваката і ў суд хадзіць... Планіпатэнты вашы будуць хадзіць... у які-небудзь дзень збярыцеся ў старасты і зрабіце нараду, каго выбраць, хто ў вас наймудрэйшы і хто заслугоўвае найбольшай павагі!

Дзюрдзі, Будракі, Лабуды стаялі перад старшынёй, уважліва яго слухаючы. Калі ён скончыў, азвалася колькі галасоў:

- Навошта нам на потым адкладваць! Мы і зараз можам выбар зрабіць... хай спадар старшыня сведкам будзе.

- Але, - пацвердзілі іншыя, - можам, чаму не можам.

- Мы ж не ўсе тут, - запярэчыў нехта.

- Нічога! Што мы тут пастановім, на тое ўсе і пагодзяцца, - настойваў стараста Сухой Даліны Антон Будрак.

- А колькі тых планіпатэнтаў трэба? - спытаўся Пётра.

- Трое, - адказаў старшыня, - больш не трэба, але трое, то ўжо абавязкова трэба.

Сцяпан у гэты час пацягнуў Пётру за рукаў і шапнуў:

- Скажы, Пятрук, каб мяне за планіпатэнта выбралі...

Але некалькі галасоў заглушыла ягоны шэпт.

- Найперш то ўжо старасту просім...

Круглы, пульхны, з рыжаватым вусам і кірпатым носам твар Антося засвяціўся, як поўня.

- Добра, - адказаў, - буду, чаму не буду? А больш каго?

Сцяпан ужо ўсім кулаком Пётру ў бок ударыў.

- Ну, азавіся ж... скажы, каб мяне выбралі...

Ягоныя вочы гарэлі прагай вылучэння, а можа, і звязанай з ёй прагай актыўнай дзейнасці. Але сяляне другім планіпатэнтам вылучалі старога Лабуду, які, драпаючы сабе лысіну, прасіў, каб яго звольнілі ад гэтых клопатаў, а абцяжарылі імі лепей каго-небудзь з ягоных сыноў. Самы старэйшы Піліп засведчыў сам, што не адмовіцца, хоць і цяжка яму будзе пакідаць гаспадарку і ездзіць у горад, але не адмовіцца.

- Няхай будзе Піліп, - пагадзіліся сяляне.

- Ну, а трэці? - спытаўся старшыня.

- Трэцім няхай ужо будзе Пётра Дзюрдзя...

Пётра выпрастаўся так, як тады, калі выбіралі яго старастам, і з раз'яснелым тварам падзякаваў за пашану. Сцяпан зноў ударыў яго кулаком у бок.

- Скажы, Пятрук, каб мяне чацвёртым выбралі...

Пётра, заклапочана падносячы руку да валасоў, усё ж азваўся:

- Можа б, чацвёртым Сцяпанку выбраць.

- Не трэба чацвёртага, - закрычалі з усіх бакоў, - спадар старшыня сказаў, што трэба трое, больш не трэба...

- То, можа, на маё месца Сцяпана абярыце, - запрапанаваў Піліп Лабуда. - І праўда, - дадаў, - мне цяжка будзе і не хочацца...

- Не хочам Сцяпана! - крыкнулі ўсе. - Нашто ён нам? З іншымі планіпатэнтамі толькі сварыцца будзе... і хто першы, і пра ўсё...

- Яшчэ гадваката паб'е, - азваўся нехта са смехам.

Крывавая чырвань заліла Сцяпану твар, ён улез у самую сярэдзіну грамады і пачаў крычаць. Даказваў, што выбары не былі справядлівымі, бо не прысутнічалі тут усе гаспадары Сухой Даліны, што павінны выбраць яго планіпатэнтам, а калі не, дык ён пойдзе ў суд... Усчалася калатнеча і дайшло б, напэўна, да кулакоў, але старшыня ўстаў з лавы і пачаў крычаць на Сцяпана, не шкадуючы грубай лаянкі і мянушак. Адчуваў ён сябе асабіста абражаным.

- Як гэта незаконныя? - крычаў. - Калі я тут быў, то ўсё па закону! Я тут найвышэйшы і ўсё магу рабіць... Мяне сам цар над вамі паставіў... калі захачу, зраблю ласку, а калі захачу, на катаргу вышлю...

Сцяпан на момант сумеўся, але потым зноў па-заліхвацку запатрабаваў у арандатара гарнец гарэлкі і разам з некалькімі прыязнымі яму людзьмі непадалёк ад старшыні пачаў піць чарку за чаркай.

У гэты час Пётра, расслаблены пітвом, усцешаны гонарам, які на яго выпаў, таксама частаваў старшыню і суседзяў.

- Дзякуй! Спадар старшыня! Дзякую, вашэці грамада! - безупынку паўтараў ён, а потым, спыніўшыся перад Антонам Будракам з чаркаю ў руцэ і прыжмуранымі вачамі, сказаў: - Ты планіпатэнт і я планіпатэнт, ты стараста і я стараста... дык і пацалуемся...

Цалаваліся так гучна, нібы коркі з бутэлек выскоквалі...

Агульная п'янка дасягнула ў гэты час высокай ступені, але вызначалася пэўнай асаблівасцю. Людзей, такіх, як Сымон Дзюрдзя, што напіваліся самі па сабе і без ніякай прычыны, было вельмі мала. Большасць упівалася ўсмерць, але ў кампаніі з прычыны барышоў і аказій, а аказіяй тут было ўсё: прададзены конь, купленая карова, спатканне са знаёмым, замірэнне з пасвараным, памінкі па бацьку, які год таму памёр, намер ажаніць сына альбо выдаць замуж дачку. Вясёлая ці сумная падзея, набытак альбо страта, сяброўства ці сварка, надзея ці расчараванне - усё вяло да пачастунку, які шматразова аддзячваўся тым самым. У хаце панаваў нечуваны гоман галасоў, настроеных на розныя тоны, і рух, які выяўляў розныя ступені і прыроду ап'янення. У адным месцы ішла бойка, якая скончылася выкідваннем за дзверы пераможаных, у іншым прыціскалі да сцяны жыда-арандатара, які крычаў ад страху альбо таксама лаяў сялян, што абражалі яго, у іншым жа месцы два хлопцы, узяўшы рукі ў бокі, падобныя на двух раззлаваных пеўняў, калыхаліся адзін перад другім, манатонным голасам вымаўляючы адны і тыя ж словы. Некалькі жыхароў Сухой Даліны з чаркамі ў руках лезлі цалаваць старшыню, які таксама на добрым падпітку рассеўся на лаве і так ужо насунуў на твар сваю вялікую шапку, што з-пад яе была відаць, бадай, толькі адна ягоная рудая барада. Сяляне, аднак, далезлі да ягоных шчок і, цмокаючы ў іх, паўтаралі:

- Ты ў нас найвышэйшы, ты над намі ўсімі, як бацька...

Сымон, наадварот, пайшоў да яго зараз з раззлаванай мінай.

- Ты мне гаспадарку апісваць не смей! - крычаў. - Бо як апішаш, заб'ю... далібог, заб'ю... хоць ты і старшыня, а такі заб'ю... і будзе табе шабаш!

Пётра Дзюрдзя стаў насупраць Максіма Будрака.

- У цябе дачка, - казаў. - А ў мяне сын... хай будзе пахвалёны Пан Бог Найвышэйшы.

А Будрак у гэты час гаварыў:

- У цябе сын, а ў мяне дачка... Чаму не можа быць волі Божай... будзе... толькі сватоў прысылай...

- Прысылай! - пацвярджальна паўтарыў Пётра і, узносячы ўгору ўказальны палец, зморшчыўшыся, пачаў зноў: - У цябе дачка, у мяне сын... няхай, як той казаў, Божая сіла пераможа чартоўскую сілу...

Тады Клеменс пацягнуў бацьку за рукаў кажуха:

- Едзем дахаты, татку! - запішчаў тонкім з просьбаю галаском.

Ён таксама быў п'яны, але яшчэ пры памяці. Захацелася яму дахаты, каб як найхутчэй аддаць абразок Настцы. Пётра глянуў на сына як бы здзіўленымі вачыма і са злосцю закрычаў:

- А ты хворы быў! Ледзь не памёр! Чартоўская сіла хваробу тую табе зрабіла...

Клеменс плюнуў.

- Каб яна свету не ўбачыла, тая, што мне такой бяды нарабіла! Едзем дахаты, татку!

І за рукаў кажуха цягнуў да дзвярэй бацьку, які, даючы сыну весці сябе, азіраўся на Максіма і крычаў:

- Памятай, Максім! У цябе дачка, у мяне сын... Хай перад нябесным валадарствам згіне чартоўскае валадарства...

У самым парозе бацька і сын наткнуліся на Сымона.

- А ты чаго тут яшчэ лайдачыш! - крыкнуў на сваяка Пётра. - Дахаты табе... а то апошнюю капейку прап'еш...

- Ужо і прапіў... - адразу ж пачаў плясці Сымон, - ужо тое, што за жыта і гарох узяў, да астатняй капейкі прапіў... ужо і шабаш мне і дзеткам маім...

Выходзячы, Пётра і Клеменс выпхнулі сабою Сымона ў сені, а потым на двор, застаўлены яшчэ сялянскімі санямі і коньмі, хоць частка бяседнікаў ужо і раз'ехалася. Тут убачылі Сцяпана, які здымаў з шыі свайго каня торбу і збіраўся ад'язджаць.

- Гэй, дзядзьку! - крыкнуў Клеменс. - Пачакай, разам паедзем...

Сцяпан, п'яны, быў пануры і злосны; ён у адказ вылаяўся праз зубы, а потым крыкнуў Пётру:

- А ўсё ж шэльма ты, я планіпатэнтам буду... чуеш?

- А ты не лайся... бо няма за што... няхай будзе пахвалёны Пан Бог Найвышэйшы на векі вякоў... - адказаў Пётра.

Сымон таксама лез на свае сані, мармычучы:

- Не дала... шэльма... ведзьма грошы не дала... каб яна гэтага свету не бачыла... а зараз табе і дзеткам тваім шабаш!

Трое саней Дзюрдзяў, першыя з якіх займалі Пётра з Клеменсам, адначасова ад'ехалі ад карчмы і, праехаўшы дробным трушком праз мястэчка, апынуліся неўзабаве сярод засланых снегам палёў. Холадна. Мароз невялікі, можа, дзесяць градусаў, не больш, але дзьме моцны вецер і ўздымае з зямлі воблакі снегу. Зверху таксама падае снег, драбнюткі, як пыл, цвёрды і густы. Месяц свеціць, але яго не відаць за цёмнымі хмарамі, што зацягнулі ўсё неба, і хоць ноч і не цёмная, мала што можна ўбачыць праз гэтую снежную імглу, якая падае зверху і падымаецца з зямлі. Вецер закручвае яе ў клубы альбо вялікімі посцілкамі распасцірае ў паветры, а святло месяца з-за белых воблакаў насычае рухомае іхняе нутро белым святлом, якое нічога не асвятляе.

Толькі шэсць вёрст аддзяляе мястэчка ад Сухой Даліны, і амаль уся дарога, якая вядзе туды, абсаджана дрэвамі.

У снежнай імгле гэтыя дрэвы шарэлі, як прывіды, што блукаюць па полі, але Дзюрдзі распазнавалі іх час ад часу і, падсцёбваючы коней, пакідалі за сабой усё большую адлегласць. Ніхто з іх не спаў, Пётра часам набожна ўздыхаў ці штосьці шаптаў, Клеменс колькі разоў пачынаў насвістваць, Сцяпан змрочным голасам падганяў свайго каня, Сымон, амаль лежачы на сваіх санях, зрабіўся надзіва гаваркім і крыклівым. Шум і свіст ветру заглушалі ягоныя словы, ён, аднак, не дбаў пра тое, ці слухае яго хто, лаяўся, камусьці пагражаў, на нешта жаліўся і некага праклінаў. Раптам Клеменс крыкнуў:

- От і Прыгоркі!

Такую назву меў узгорак, парослы дубовым і бярозавым лесам, можа, на паўтары вярсты аддалены ад высокага крыжа, адкуль ужо была кароткая і прамая дарога да Сухой Даліны. Адгэтуль ужо толькі вярсты дзве аддзялялі іх ад вёскі, але тут знікалі прыдарожныя дрэвы і адкрывалася гладкая раўніна з невялікімі пагоркамі каля самага крыжа, якіх у снежнай замеці не было відаць.

Мінулі Прыгоркі і нічога ўжо перад сабой не бачылі. Бель і бель, на небе, зямлі і ў паветры. Снег і снег усюды; ані дрэва, ані верставога слупа, ані якога пагорка. Клеменс павярнуў лейцамі налева. Сані адразу ж зарыліся ў снег.

- Куды ты паехаў? - гукнуў Пётра.

- Добра, татку, так трэба, - адказаў хлопец і весела засвістаў.

Насамрэч, калі б хто ў яго спытаўся, навошта ён павярнуў улева, калі ад Прыгоркаў да Сухой Даліны дарога цягнулася прамая, як струна, ён не змог бы адказаць. Быў упэўнены, што зусім не паварочваў, і пры нагодзе ўрачыста аб гэтым прысягнуў.

Тыя двое зусім не кіравалі сваімі коньмі. Абодва ляжалі на санях: Сцяпан панура маўчаў, нібы слухаючы пошум ветру, Сымон - усё гаварыў і лаяўся. Ехалі. Коні часам тапіліся ў снезе і вылазілі з яго з цяжкасцю, часам на гладзейшай прасторы беглі сабе трушком, часам жа пад палазамі адчуваліся загоны, якія агаліў вецер. Ехалі не дарогай, а полем і не звярталі на гэта ніякай увагі, пакуль зноў не замільгалі перад іхнімі вачыма ўзгоркі і лес Прыгорак.

- А што ж гэта! - усклікнуў Клеменс. - Зноў Прыгоркі?

- Аааа! Як ты едзеш? - здзівіўся Пётра.

Вырваў лейцы з сынавых рук і, хочучы зрабіць цалкам супрацьлеглае таму, што рабіў той, павярнуў каня направа.

- Не туды! - са сваіх саней закрычаў Сцяпан.

- Туды, не бойся, туды, - пракрычаў яму Пётра і ехаў зноў датуль, пакуль ягоны конь не загруз па калені ў нейкім рове.

- Аааа! - здзівіўся селянін. - Такі зноў не туды паехалі!

Без вялікай цяжкасці, ноканнем і лейцамі падганяючы жвавага коніка, ён выбраўся з рову і павярнуў назад. Двое іншых саней павярнулі таксама, але так, што Сымон цяпер апынуўся наперадзе. Ехалі і ехалі, пакуль Сцяпан са сваіх саней не крыкнуў да Пётры:

- Зноў Прыгоркі!

- Цьфу! Згінь, прападзі, нячыстая сіла! - сплюнуў Пётра і закрычаў да Сымона: - Павярні назад!

- Нашто мне назад, калі так добра! - адказаў новы павадыр.

- Можа, і добра! Ці ж я ведаю, - буркнуў Пётра.

Клеменс пачаў дрыжаць і стукаць зубамі.

- Татку, - азваўся, - мне здаецца, што зноў мяне тая хвароба бярэ!

Але гэта была не хвароба. Проста ў яго, непрызвычаенага яшчэ да алкаголю, пачала балець галава ад выпітага, а віхор працінаў кажух і дабіраўся холадам ажно да самых касцей. Пётра плюнуў зноў і пачаў шаптаць:

- Пане нябесны, валадару зямлі, злітуйся над намі грэшнымі!..

- Паварочвай! - крычаў цяпер на Сымона Сцяпан. - Паварочвай, Сымон! Не бачыш, што пад стаў прыехалі?

Ён распазнаў сярод снежнай завеі цені дрэў, што раслі над берагам става. Магутны голас яго прабіўся праз шум ветру і дайшоў да вушэй Пётры, які адразу ж павярнуў каня. За ім павярнулі і двое іншых.

Амаль гадзіна прайшла з таго часу, як, напаўпрытомныя, аслепленыя снежнай замеццю, яны кружыліся так па раўніне, не могучы трапіць на дарогу, якую шмат разоў у розных месцах пераязджалі ўпоперак.

- Чорт туман у вочы пускае! - азваўся Пётра.

- Але, - пацвердзіў Клеменс, які ўсё больш дрыжэў ад холаду.

Сцяпан прабурчаў сам сабе:

- Прыйдзецца чалавеку змерзнуць, як сабаку.

А потым дадаў:

- Калі б са мной так сталася, дык тая нягодная зусім бы ўжо Казюка замучыла...

І ўздыхнуў.

А Сымон на сваіх санях лямантаваў:

- Ой, горкая, горкая доля мая і дзетак маіх!

Тут Клеменс крыху прыўзняўся на санях і ўшчэнт перапалоханым голасам крыкнуў:

- Зноў Прыгоркі!

Пётра прыўзняўся таксама і напружыў зрок.

- А як жа! Прыгоркі, - пацвердзіў. - Чорт водзіць, такі ўжо няйначай... Чорт узяўся сёння за нас, туман у вочы пускае і водзіць...

- Па адным месцы водзіць... - заўважыў Клеменс.

- Але, па адным месцы. Чорт няйначай... злазь з саней...

Вылез з воза і паклікаў сына:

- Будзем дарогу шукаць...

Калі яны вылезлі, Сцяпанавы сані, наехаўшы, сутыкнуліся з іхнімі і палазамі зачапіліся за палазы.

- Хадзем дарогу шукаць!.. - крыкнуў Пётра да Сцяпана і Сымона.

Усе ўчатырох, грузнучы ў снезе, ступілі некалькі крокаў. Раптам Клеменс закрычаў:

- Бачыш, татку, бачыш?

Ён выцягнуў руку ў бок шэрага рухомага ценю, які акурат цяпер паказаўся з-за прыгоркаўскага лесу і досыць блізка павольна сунуўся ў снежнай каламуці.

- У імя Айца і Сына... - перажагнаўся Пётра, - згінь, прападзі, нячыстая сіла...

Сцяпан, як найсмялейшы, ступіў яшчэ некалькі крокаў наперад.

- Чорт ці баба? - прамовіў ён.

- Баба... - пачаў Сымон, - шэльма баба, грошы не дала, ведзьма тая... я ў яе, як у маці прасіў... Ого! Пачакай!

І кінуўся наперад. Праз колькі секунд на ўсю моц сваіх п'яных ног вяртаўся да ўнураных у снег саней. Нагнуўся над сваімі санямі і, сапучы і лаючыся, пачаў выцягваць з іх адну з папярэчын, што, прыкрытыя саломай, былі за сядзенне.

- Яна самая, - бубніў ён, - ведзьма тая... чортава прыяцелька... каваліха праклятая... грошы не дала, а па начы людзей на замярзанне водзіць...

- Яна! Зноў яна! - крыкнуў Пётра і таксама пачаў выцягваць з саней кол. - Няхай чартоўская сіла прападзе перад Божай сілай... Няхай Божая сіла пераможа чартоўскую сілу... Паганая душа яе... сынка мне загубіць хацела, а цяпер зноў замарозіць на полі, не дачакацца ёй...

- Чаго яна да нашай сям'і прычапілася і даймае нас... - крыкнуў Клеменс. - Ці то ўжо мая маладая галава прападаць праз яе павінна?..

Сцяпан не сказаў нічога, але таксама кол з воза выцягнуў...

У белай цемры твараў іх не было відаць, але з гучнага сапення, з панурага бурчання і п'яных выкрыкаў біў усё моцнейшы вулкан лютых жарсцяў: трывогі і прагі помсты. Прайшла хвіліна, і ў снежнай імгле за некалькі крокаў ад пастаўленых саней зацямнела шаматлівая купка людзей, пачуліся страшныя крыкі і енкі, якія, аднак, заглушаў сваім шумам віхор і разам са сваім посвістам панёс на шырокія палі, дзе гула завіруха...

Праз колькі хвілін вялікая хваля ветру, рассунуўшы на момант снежную імглу, адкрыла прамую, як струна, дарогу, што імкнула ў прастор, а на той дарозе - трое саней, на якіх сядзелі чатыры мужчыны. Знішчылі чартоўскую сілу і знайшлі дарогу. Сцебанулі коней, працяжнымі галасамі занокалі на іх і панесліся гладкай дарогай і хутка зніклі ў густой снежнай замеці. А на белай зямлі нерухомай плямай цямнела Пятруся, жонка каваля Міхала. Каламі паламалі ёй грудзі і рэбры, залілі малады твар крывёй і пакінулі на пустым полі, на шырокім полі, беламу снегу на падсцілку, чорным груганам і варонам на спажыву.

 

Заканчэнне

 

У судовай зале горача ад таўкатні і святла. Ад доўгага разгляду і позняй начной часіны цяжкая стома поўніць паветра. Урэшце адчыняюцца шчыльна зачыненыя дзверы, каля якіх увесь гэты час стаяла варта. З глухім шумам устае са сваіх месц публіка, абвінавачаныя таксама падымаюцца са сваёй лавы. Доўгім гужам суддзі і прысяжныя выходзяць з залы паседжанняў; адзін з іх ва ўрачыстай паставе гучным голасам зачытвае чатыры пытанні, кожнае з якіх адносіцца да аднаго з абвінавачаных і на якія павінен быць дадзены вельмі кароткі адказ: вінаваты, невінаваты.

Чатыры разы ў глыбокай цішыні ярка асветленай і запоўненай людскім тлумам залы прагучала слова:

- Вінаваты, вінаваты, вінаваты, вінаваты.

Пасля кароткага перапынку іншы голас гучна зачытаў прысуд:

- Пётра, Сцяпан, Сымон і Клеменс Дзюрдзі асуджаюцца на пазбаўленне ўсялякіх людскіх і грамадзянскіх правоў, на дзесяць гадоў цяжкіх работ у капальнях і пажыццёвую ссылку ў Сібір.

Асуджаныя слухалі, слухалі. Голас таго, хто абвяшчаў прысуд, змоўк... Усё скончылася. Па белым, як палатно, твары Пётры адна за другой каціліся слёзы, ціхія, цяжкія, а рукі ягоныя павольна ўздымаліся і крыжаваліся на грудзях.

- Пане нябесны, валадару зямлі, хай будзе воля Твая як у небе, так і на зямлі, - сказаў ён голасна, выразна і заглядзеўся ўгору.

Сцяпан нават не ўздрыгнуў, толькі пакамечаны тысячамі зморшчынак ягоны твар палыхнуў крывавым румянцам, а з чорных вачэй бліснула роспачная і разам з тым грозная маланка.

Сымон застаўся такім, як і быў: з абвіслымі рукамі, раскрытым ротам і мокрым, нерухомым позіркам. Здавалася, ужо ўсё на свеце было яму абыякавым, а можа, нават ён зусім не зразумеў, якая яго будучыня. Але за гэтым п'яніцам узляцелі ўгору дзве дужыя маладыя рукі і дзве далоні, якія яшчэ не мелі часу зацвярдзець і счарнець у працы, канвульсіўным рухам упіліся ў гушчыню светлых, як лён, валасоў. Клеменс схапіў свае валасы ў абедзве жмені і зайшоўся ад гучнага плачу...

Потым яны па адным пачалі пакідаць сваю лаву і павольна, цяжка ступаючы, па чарзе ўваходзілі ў нізкія дзверы, якія адчыняліся перад імі і за якімі відаць быў бакавы калідор, што здаваўся чорным пасля ярка асветленай залы. З патоку святла адзін за другім уступалі яны ў гэтую чорную цемру, за апошнім з іх зніклі і два ўзброеныя жаўнеры, што замыкалі шэсце. Нізкія дзверы зачыніліся павольна, без шуму...

 

1885

 

 

Каментары

 

Беларускія словы і выразы, якія ўжывае ў тэксце Э.Ажэшка, выдзяляюцца курсівам.

Усе песні і загадкі Э.Ажэшка падае ў арыгінале - на беларускай мове.

 

На беларускай мове друкуецца ўпершыню. Блізкая па творчай задуме да зборніка «Вясковыя вобразы і сцэны», які так і не быў напісаны. Аповесць была закончана ў 1885 годзе і ў тым жа годзе з'явілася ў часопісе «Ateneum». Асобным выданнем выйшла ў 1888 г. як ХХХVІІІ том «Таннага збору твораў» Элізы Ажэшкі.

1885?

---

Пераклад: Галіна Тычка
Тэкст падаецца паводле выдання: Эліза Ажэшка. Выбраныя творы. Менск, МФ «Беларускі кнігазбор», 2000
Крыніца: Эліза Ажэшка. Выбраныя творы. Менск, МФ «Беларускі кнігазбор», 2000.
Беларускі Кнігазбор: http://bk.knihi.com