Зіма дарма злуецца:
Прайшла яе пара –
Вясна ў акно імкнецца
І гоніць са двара.
Каму старая трэба?
Яе ўсё турыць вон –
І лье жаўрук з-пад неба
Наўкола перазвон.
Зіма ўцякаць не хоча
І на вясну бурчыць,
А тая ў твар рагоча:
Маўляў, хай пакрычыць...
Шалее ведзьма злая,
Хаця дае трусца:
Апошні снег шпурляе
Ў цудоўнае дзіця...
Вясне бяды той мала:
Абцёрлася рукой
І чырванюткай стала
Карзе наперакор.