Прамінай жа, годзе шэры,
Забяры свае падзеі!
Ты найперш абдзёр нас з Веры,
Ты не даў нам і Надзеі.
Звёў Любоў... а ідэалы
Паказаў у бойцы браццяў!
Спраў тваіх тут больш не стала,
Каб цябе й не ўспамінаць нам!
Слёзы, роспач, невядомасць
У насмешак блытаніне, -
Вось уся твая маёмасць...
Хай і памяць аб ёй згіне!
Затані навекі, годзе,
Як слёз рэкі у народзе,
Без надзеі аб свабодзе,
Без ідэй для асяроддзя.
Вось ідзе ўжо прамяністы,
Ясны, свежы, як маёвы,
Дзень пагодны і ўрачысты,
Год бясконцы, Год наш Новы.
Нам прарочылі ўжо зоры,
Што надходзіць год шчаслівы!
Дык хадзі, хто бедны, хворы,
Дасць усё ён, каб жылі вы.
Якар - вось яго эмблема,
І Любоў у ім палае,
Крыж пакрыў забрала шлема
Ў знак, што веру ў сэрцы мае.
Ён любоўю ўсіх нас злучыць
І Свабоду нам уручыць.
Дасць надзею і здзяйсненне,
Крыжам збавіць ад сумненняў!..
«Крыж?.. Ці веры знак, ці мукі?»
«Веры крыж адлюстраванне!..»
«А навошта чара ў рукі?
Ці ж ілюзія падмане?..
Гэта ж той, што год за годам
Зноў пачне нас мімаходам
Выпрабоўваць!»