Змяніўся час... Калі жыццё прасочым,
Убачым, што да горшага ўсё крочым.
Вось птушкі... вераб'і, напрыклад...
Спрадвеку верабей, як звыкла,
Кляваў адну толькі пшаніцу!
А сёння вось, як бачаць вочы нашы,
Жывіцца ён адной грачанай кашай.
Ох, дрэнны час! Ён гэта чуе,
Аднак за морам ежы не шукае,
Затое пад сваёй страхой начуе, -
Жыццёвы сэнс на гэтым палягае!
Пшаніца змерзла сёння наша,
Адна грачаная ў нас каша,
Але з жалеза, нат стальная,
Яна, як сталь, нас загартуе.
Нас гэта каша захавае,
Не змогуць з'есці нас... Мы гэта знаем,
Яна ад іх нас уратуе.