«Калі ў мове ёсьць слова, значыцца, існуе й зьява, азначаная гэтым словам» - такога філязофскага прынцыпу няўхільна прытрымліваюцца аўтары гэтае кнігі - першага ў Беларусі навуковага дасьледваньня арэалаў і ладу існаваньня звышнатуральных ды замагільных істотаў. Бадай што кожны ў сваім жыцьці сутыкаўся з такімі, але лягчэй перахрысьціцца, працерці вочы й не паверыць. А між тым шмат якія таямнічыя здарэньні, жахлівыя злачынствы, дый проста паталягічны ідыятызм учынкаў знаходзяць тлумачэньне, калі зірнуць на сьвет зьлёгку прымружаным вокам, так, як глядзяць годныя веры сьведкі, чые праўдзіва распаведзеныя гісторыі сабраныя й клясыфікаваныя ў гэтае кнізе.
Ну, скажыце, чаму дагэтуль несправядліва не даюць веры тым, хто найчасьцей кантактуе са зданямі й пачварамі: наркаманам, таксікаманам, закаханым, нацыяналістам, алкаголікам ды рабаўнікам магілаў? Вам трэба займець сьведчаньні больш сур'ёзных людзей? А дзе ж іх возьмеш, калі законапаслухмяные грамадзяне, ды яшчэ цьвярозыя й неачмурэлыя, ніколі без дайпрычыны не пацягнуцца поначы на закінутыя могілкі, у трупярню, на скрыжаваньне дарог, у разбураны й запаскуджаны касьцёл... Цяпер жа, дзякуючы намаганьням патрыётаў ды іншых антыграмадзкіх элемэнтаў, нарэшце аднаўляецца вера ў надзвычайнае.
Таму прымружце вочы і вы, як станеце чытаць гэтую кнігу. Для вашае зручнасьці як і ў акадэмічнай біялёгіі, здані й пачвары маюць сваю клясыфікацыю: віды, падвіды, атрады, клясы...
Гэтая пачвара вядзецца па ўсёй тэрыторыі краіны, і паўсюль мае аднолькавы выгляд. Праўда, апошнім часам некаторыя відавочцы сьцьвярджаюць, што сутыкаліся ў Чарнобыльскае зоне з Вупарамі-мутантамі. Калі не зважаць на гэтую акалічнасьць, а да яе мы вернемся пазьней, Вупар Звычайны мае наступныя выгляд і характар:
Выглядае нармалёвым мерцьвяком трох-чатырохтыднёвае даўніны - зь зялёнымі плямамі па ўсім целе, калі гэта мужчына - глядзіцца няголеным. Іклы прыкладна ўдвая даўжэйшыя за разцы; яны насоўваюцца на ніжнюю губу. Адрозьніваюць вупара ад жывога чалавека так: адразаюць яму галаву - чалавек пасьля маўчыць, а вупар адразу пачынае лаяцца. Характар у вупараў вельмі агрэсіўны й непрадказальны, што відаць з пратаколя, складзенага малодшым сяржантам Ж. сталічнага пастарунка міліцыі са словаў аднаго пацярпелага. У ім падавалася наступнае:
«Дзяжурны сантэхнік Хведар Т. вяртаўся з другой зьмены. На вуліцы Міколы Гусоўскага ў раёне Кальварыйскіх могілак яго пераняў нейкі дзіўнаваты фацэт з пустым эмалёвым вядром у руцэ й прапанаваў выпіць. Хведар, натуральна, пагадзіўся. Незнаёмец запэўніў, нібыта ведае хату, дзе можна ўзяць сьпіртнога. З думкаю, што яны кіруюцца да звычайнай самагоншчыцы па бімбэр, рабочы падаўся сьледам за незнаёмцам. Фацэт старанна абмінаў сядзібы, на брамах якіх былі прыбітыя крыжы. Нарэшце ён спыніўся перад домам з чырвонай пяціканцовай зоркай і, папрасіўшы Хведара счакаць, зайшоў. Празь нейкі час фацэт вярнуўся, згінаючыся пад цяжарам поўнага вядра. Хаўрусьнікі прыпыніліся каля аўтаматаў з газіраванаю вадою, і фацэт разьліў прынесенае пітво зь вядра па шклянках. У сьвятле поўні Хведар заўважыў - ў ягонае шклянцы цёплая кроў і катэгарычна адмовіўся піць. Фацэт спачатку спрабаваў запэўніць Хведара Т, што гэта проста вельмі сьвежае, яшчэ неастылае піва, а потым, угневаўшыся, надзеў яму вядро на галаву. Непрытомнага акрываўленага сантэхніка зь вядром на галаве падабраў на патрульнае машыне пастарунковы міліцыянт. Спэцыяльнае падразьдзяленьне, пасланае ў дом пад чырвонай зоркай, знайшло там абяскроўлены труп гаспадара - вэтэрана ўзброеных сілаў. Па сьвежых сьлядох міліцыянты злавілі й фацэта-вупара: ім аказалася асоба каўкаскай нацыянальнасьці, як высьветлілася на допыце - гомасэксуаліст. Каўказец занядужыў на вупарызм даволі нячастым для гэтай хваробы полавым шляхам - разрыў сьвежую магілу й згвалціў хлопчыка-нябожчыка».
Калі тэхналёгія абароны ад Вупара Зьвычайнага мае даўнія традыцыі й выдатна распрацаваная, то чарнобыльскага Вупара-Мутанта не стрымаюць ані часнычны дух, ані сьвятая вада, ані срэбная куля, пазначаная крыжом. Гэтая пачвара падлягае хіба што дэзактывацыі.
Найбольшую небясьпеку ўяўляюць зь сябе Вупары-жанчыны, якія нахабна дзейнічаюць па рэстарацыях, барах і гатэлях пад выглядам прастытутак. За невялікую плату яны згаджаюцца заняцца аральным сэксам, пасьля чаго разьмілаванаму й страціўшаму пільнасьць кліэнту адкусваюць геніталіі - так зручней высмоктваць кроў. Але адрозьніць іх ад сапраўдных прастытутак няцяжка - яны вельмі халодныя на дотык. Калі якая надзвычай халодная паненка кажа вам, што проста зьмерзла, стоячы на вуліцы, прымусьце яе змыць касьметыку, і пад ёю абавязкова праявяцца зялёныя трупныя плямы.
Гэтая здань вядзецца пераважна на закінутых могілках ды цьвінтарох і ніколі не пакідае іх тэрыторыі. Уяўляе зь сябе паўпразрысты зеленкаваты газавы слуп, што сьвеціцца зь сярэдзіны. Праўда, некаторыя, найбольш зацятыя знаўцы сьцьвярджаюць, што на Маскоўскіх могілках горада Менска сустакаюцца слупы злавесна-чырвонага колеру, пераважна над магіламі вэтэранаў партыі й камуністычнага будаўніцтва. Слуп зьяўляецца над капцом апоўначы й зьнікае зь першымі промнямі сонца. Многія таямнічыя забойствы й зьнікненьні аматараў начных шпацыраў па могілках мажліва вытлумачыць, калі прыняць пад увагу існаваньне гэтае маладасьледаванай зьявы. Мала хто застаўся жывым пасьля сустрэчы з падобнай жудаснай зданьню, а таму інфармацыя, пададзеная рэдкімі ацалелымі сьведкамі, ўдвая каштоўная.
Вось, напрыклад, што здарылася са студэнтам сталічнае Акадэміі торфу кангалезцам Дж.:
Цемнаскуры госьць бавіў вольны час у бліжэйшае ад інтэрнату рэстарацыі «Палесьсе», дзе й пазнаёміўся з прывабнай трынаццацігадовай паненкай П. Пасьля закрыцьця рэстараці яны доўга шукалі цёмнага, прыдатнага для мілаваньня мейсца. Пасьля працяглых пошукаў студэнт і паненка нарэшце апынуліся на Ўсходніх могілках, каля капца нядаўна памерлага намэнклятурнага паэта К. Пад час мілаваньня ўвагу афрыканца прывабіў зьзяньнем лаўровы вянок на помніку, зроблены зь нержавеючай сталі, які сваім бляскам, пэўна, нагадаў яму далёкую радзіму. Дж. пацягнуўся да яго, але пры спробе завалодаць рытуальнай уласнасьцю нябожчыка над капцом узьняўся жахлівы Слуп і стаў душыць рабаўніка. Знаходлівая паненка не разгубілася й пстрыкнула запальнічкай. Слуп згарэў дарэшты. Моцна пацярпелага студэнта-замежніка завезьлі ў апёкавы цэнтр. Дактары рабілі што маглі, але ў сховішчы скуры не знайшлося матэрыялу патрэбнага адценьня, і небараку давялося перасадзіць скуру белага чалавека. Знаходлівую дзяўчыну ўзнагародзілі мэдалём «За ратаваньне на могілках». З гэтай гісторыі вынікае, што полавыя зносіны пры сьвятле ды ў людных мейсцах часам куды больш бясьпечныя, чым у цемры.
Гэткая пачвара была зафіксаваная пакуль што ў адзінкавым экзэмпляры, але няма пэўнасьці, што падобныя зьяўленьні не атрымаюць працягу. Мярцьвяк-пажадлівец - паталёгія ў замагільным сьвеце, выкліканая антыгуманнай тэхналёгіяй пахаваньня - крэмацыяй.
Жахлівая гісторыя здарылася ў 1994 годзе на Паўднёвых могілках сталіцы...
Сталічны крэматорый перайшоў на новую форму абслугоўваньня кліэнтаў. Калі раней нябожчыкаў спальвалі ў прысутнасьці заказчыка й аддавалі слоік з попелам на рукі ў той жа дзень, то цяпер, у сувязі з недапастаўкамі газу з Расеі, печка крэматорыя працуе раз на дэкаду. З гэтае прычыны нябожчыкам даводзіцца чакаць у лядоўні, покуль іх не набярэцца ладная кампанія.
Якраз на зьмену квадры месяца памёр вядомы ў горадзе сьляпы масажыст. Пры жыцьці ён набыў папулярнасьць тым, што спакушаў кліэнтак сотнямі, бо выдатна ведаў эрагенныя пункты на жаночым целе й наўмысна іх раздражняў. Жонка, прагнучы адпомсьціць юрліўцу, вырашыла ня толькі спаліць мужа-нябожчыка ў крэматорыі, але й дзеля большай ганьбы ўзяць труну й гарнітур напракат. Пасьля ўрачыстага разьвітаньня ў рытуальнае залі крэматорыя нябожчыка выкінулі з труны, садралі гарнітур ды паклалі ў лядоўню.
Далей падзеі разгортваліся наступным чынам. Калі па графіку ў крэматорый падалі газ, качагары спахапіліся, што за тыдзень нябожчык-масажыст зьнік, але палічылі здарэньне занадта дробным, каб паведамляць пра яго начальству. Нястачу попелу яны замаскавалі, падзяліўшы па слоіках рэшткі іншых нябожчыкаў. Але праз каторы час каля сьцяны калюмбарыя аказалася згвалтаванай адна маладая ўдава, якая кленчыла перад мейсцам пахаваньня свайго мужа. Яна нават не пабачыла самога гвалтаўніка, бо той падкраўся ззаду, а палавы акт быў настолькі пралангаваным, што ўдава пасьпела страціць прытомнасьць. Такім жа чынам на працягу месяца былі згвалтаваныя ледзь ня ўсе ўдовы, якія мелі неасьцярожнасьць прыходзіць у калюмбарый на прысьмерку. Ніхто ня мог даць рады гвалтаўніку. Міліцыя зьбілася з ног, перабіраючы сваю картатэку.
Але ўвагу маладога стажора з аддзела крымінальнага вышуку прыцягнула адна акалічнасьць - сярод згвалтаваных не знайшлося ўдавы масажыста. Рызыкуючы многім, практыкант пераапрануўся ў жаночую вопратку і, павязаўшы жалобную хустку, выправіўся на зьмярканьні ў калюмбарый і ўкленчыў перад сьцяною.
Чакаць давялося нядоўта - як толькі практыкант заўважыў за сваёй сьпіною цень несумненна ўзбуджанага мужчыны, то кінуўся на таго. На лямант прыбеглі качагары й адразу ж пазналі ў гвалтаўніку зьніклага нябожчыка. Нягледзячы на пратэсты практыканта з аддзелу крымінальнага вышуку, справядліва разьюшаныя качагары закінулі пачвару ў печ і спалілі на попел.
Гэтае здарэньне яшчэ раз даводзіць, што не дасьледаваўшы шкодных наступстваў новых формаў рытуальнага абслугоўваньня насельніцтва, нельга іх неабдумана ўводзіць ва ўжытак.
Гэта - таксама нядаўняя зьява ў пачварным могілкавым сьвеце. У ранейшыя часы, калі людзей хавалі без абавязковага паталягаанатамічнага дасьледваньня, яе папросту не магло існаваць. Зьяву гэтую спарадзіла несумленнасьць медыкаў, якія, карыстаючыся службовым становішчам, аддаюць сваякам для пахаваньня не ўсяго нябожчыка, а адразаючы некаторыя часткі целаў мерцьвякоў, пакідаюць іх сабе для навуковых гульняў і дурных жартаў.
Крывавая трагедыя адбылася ў адным гарадзенскім шпіталі: малады спэцыяліст, супрацоўнік трупярні, адрэзаў і ўзяў на выходныя дні пагуляць дзецям руку нядаўна памёрлага піяніста. Лекар вярнуўся дахаты позна ўвечары і, загарнуўшы руку ў сьвежы нумар «Пагоні», паклаў яе на гаўбец, але забыўся зашпіліць дзьверы на шпінгалет. Уначы суседзяў пабудзіў дзікі лямант, але неўзабаве ўсё сьціхла. Калі раніцою пасьля шматлікіх званкоў у дзьверы суседзі не змаглі патрапіць у кватэру да медыка, яны высадзілі дзьверы ды ўбачылі жудасную карціну: уся сям'я лекара загінула, крывя заліла шпалеры, фіранкі й нават столь, а вантробы членаў сям'і зьвісалі з жырандоляў. Ніхто ня мог даць рацыянальнага вытлумачэньня гэтае трагедыі, але калегі загінулага бажыліся, што рука піяніста празь некаторы час зноў аказалася на сваім мейсцы - каля трупа. Падобныя выпадкі здараліся ў многіх гарадох і мястэчках, але кожнага разу забойцамі выступалі розныя, часамі самыя нечаканыя, органы.
Гэтыя гісторыі сьведчаць, што зьнявага мерцьвяка часам каштуе крыўдзіцелю значна даражэй, чым зьнявага жывога.
Калі раней мы разглядалі могілкавых зданяў і пачвараў з іх досыць спэцыфічным арэалам існаваньня, то, як ведае дасьведчаны чытач, Беларусь - гэта ня толькі цьвінтары, капцы, Курапаты, калюмбарыі ды іншыя мейсцы пахаваньня нябожчыкаў. Значную тэрыторыю нашае Бацькаўшчыны займае водная прастора. І калі для паспалітага люду, пісаў той, гэта - проста мейсца адпачынку й зьняцьця нэрвовых стрэсаў, то для пачваразнаўцаў вада перш за ўсё - асяродак існаваньня злыдухаў. У 60-70-я гады водныя істоты, праўда, моцна пацярпелі ад самых страшных ворагаў беларускага й паляшуцкага народаў - меліяратараў, якія пад выглядам пашырэньня пасеваў і пашаў праводзілі сапраўдны генацыд нячысьцікаў - пазбаўленыя шчырае веры, марыянетачныя БССРаўскія ўлады рукамі сваіх янычараў-меліяратараў змагаліся ня толькі з Богам, але і з Д'яблам. Да таго ж дадалося сістэматычнае забруджваньне рэкаў і вазёраў выкідамі вытворчасьці. Але цяпер, у сувязі з заняпадам прамысловасьці экалягічнае становішча значна палепшаецца, і пачвары-эмігранты нават вяртаюцца на сваю гістарычную радзіму. А таму аматарам воднага турызму варта азнаёміцца з найбольш распаўсюджанымі істотамі гэтае клясы.
Самая, бадай, распаўсюджаная водная пачвара ў Беларусі. Кожны вадаём мае свайго Тапельца, але паколькі той зьяўляецца на паверхні зрэдку й толькі па начох, зьвестак пра яго няшмат. Нават наконт яго паходжаньня не існуе агульнапрынятае вэрсыі. Напрыклад, расейскія навукоўцы, згодна з расейскім мэнталітэтам, беспадстаўна мяркуюць, што Тапелец - бесьцялесная істота, душа якогасьці пьяніцы, які патануўшы ў стане алкагольнага атручэньня, так і не зразумеў, што сыйшоў з жыцьця, а таму і дагэтуль блукае ў пошуках дармавое шклянкі. Вядомыя сваёй артадаксальнасьцю нашыя заходнія суседзі тлумачаць існаваньне тапельца такім жа антынавуковым чынам: нібыта Бог, стварыўшы сьвет, пашнураваў усіх анёлаў і загадаў ім кланяцца. Тых жа, хто адмовіўся, ён скінуў зь неба. Анёлы, якія трапілі ў ваду, зрабіліся Тапельцамі. На нашую думку, ані тыя, ані другія ня маюць рацыі: з аднаго боку, па разважнасьці паводзінаў тапельцаў цяжка меркаваць, каб яны былі ў перманентна пьяным стане, а з друтога боку - усе, нават зацятыя атэісты ведаюць: у анёлаў ёсьць крылы, а Тапельцы, як сьцьвярджаюць сьведкі, іх ня маюць. Апроч таго, анёлы - істоты бясполыя, тапелец жа абавязкова мужчына. Што ж тычыцца айчыннае вэрсыі этнагенэзу Тапельцаў, нам падаецца мэтазгодным меркаваньне сэктара паранармальных зьяваў і замагільнага сьвету Акадэміі навук Беларусі, паводле якога Тапельцы - рэшткі ўшчэнт зьдзічэлага яцьвяскага народу.
Пры ўсёй сваёй жорсткасьці Тапельцы - істоты надзіва справядлівыя. У гэтым можна пераканацца з наступнай гісторыі, дакумэнтальна засьведчанай у газэце «Вечаровы Гомель» ад 31.06.1978 г.
У тым жа годзе ад пачатку купальнага сэзону на рацэ Сож пасьпела патануць 66 чалавек. Дзіўная акалічнасьць: аніводзін труп ня быў знойдзены. Сваякі ахвяраў на вадзе, як і мае быць, пачалі зьвяртацца да аквалянгістаў-ратаўнікоў прыватным чынам, каб тыя за пэўную суму знайшлі патанулых. Неўзабаве трупы былі знойдзены й перададзены для пахаваньня, а грошы нябожчыкавых сваякоў перайшлі да аквалянгістаў. На шматлікія запыты гарадзкой пракуратуры ратаўнікі сьцьвярджалі, што такую вялікую колькасьць ахвяраў можна вытлумачыць толькі наяўнасьцю звышнатуральнай істоты-забойцы - відавочна Тапельца. На змаганьне з пачварай былі выкліканы вайсковыя катэры Пінскай флятыліі, але траленьне фарватэру й глыбінныя выбухі былі безвыніковыя.
І, нарэшце, калі агульная колькасьць ахвяраў сягнула за сотню ды гомельскія гарадзкія ўлады афіцыйна прызналі сваю бездапаможнасьць перад пачварай, здарылася наступнае:
Аднае раніцы на ратаўнічае станцыі ніхто не адказваў на тэлефонныя званкі, і неўзабаве туды быў накіраваны міліцэйскі патруль. Перад іх вачыма паўстала незабыўнае відовішча: увесь атрад аквалянгістаў-ратавальнікаў быў зьвязаны па рукох і нагох якарным ланцугом у памяшканьні кампрэсарнай, вопраткі на іх не было, а ў дупу кожнага быў заткнуты шлянг аквалянга - целы небаракаў-падводнікаў паразьдзімала сьціснутым паветрам так, што яны займалі палову памяшканьня. Пасьля працяглых пошукаў уражаныя міліцыянты адшукалі адзінага ацалелага сьведку трагедыі - той пасьпеў схавацца пад перакуленай лодкай. Ён і расказаў на допыце, што на самое справе людзей тапілі ратаўнікі з брыдкімі карысьлівымі мэтамі - вымагаць грошы са сваякоў, а целы ў чаканьні выкупу хавалі пад корчамі. Але ліхадзеі моцна памыліліся, усклаўшы адказнасьць за свае злачынствы на бязьвіннага Тапельца. Калі водная пачвара выпадкова прачытала занатоўку з паклёпам на яго ў «Вечаровым Гомелі», то трохі раззлавалася й вырашыла звыклымі ёй сродкамі аднавіць справядлівасьць: Тапелец зьявіўся ўначы на ратаўнічую станцыю й учыніў самасуд.
Гэты маленькі эпізод дазваляе, аднак, зрабіць выснову: людзі, прызначаныя ратаваць нашыя жыцьці, часам бываюць значна страшнейшымі за тых, ад каго яны мусяць нас ратаваць.
Пры ўсёй сваёй жорсткасьці і хцівасьці Тапельцы не выносяць няшчырасьці, ілюстрацыяй чаму - яшчэ адна гісторыя, якая адбылася ў чэрвені гэтага года. Старшыня камісыі Вярхоўнага Савета па барадзьбе зь цемрашальствам, народны дэпутат Шч., выкарыстоўваючы сваё службовае становішча, распачаў будаўніцтва катэджа на беразе возера Нарач у водаахоўнае зоне. Але пад самы канец будаўніцтва глеба нечакана пачала прасядаць. Ніхто з будаўнікоў ня мог даць рады, праца, у якую гаспадар уклаў хаця і дзяржаўныя, але вялікія грошы, была дарэмнай, тады нехта зь сябраў камісыі параіў зьвязацца з сапраўдным гаспадаром узьбярэжжа - нарачанскім Тапельцам. Шч. так і зрабіў. Тапелец запэўніў, што ўратуе будоўлю, але наўзамен запатрабаваў з дэпутата прынесьці яму ў ахвяру пяць жыцьцяў. Дэпутат, які прызвычаіўся легкадумна абяцаць што заўгодна, з радасьцю пагадзіўся, і калі надыйшоў час расплаты, утапіў у нарачанскіх водах пяць мяйсцовых катоў, якіх адкупіў за пляшку ў тутэйшага гіцаля. Тапелец справядліва пакрыўдзіўся, і на навасельлі закінуў праз фортку ў вакно моцна забуцьвелыя тушкі жывёлаў і крыкнуў: «Мы яшчэ парахуемся!..» Дэпутат Шч. пакінуў гэтую перасьцярогу без увагі, але дарма: літаральна празь месяц пад час вясельля ягонага сына галоўны мэрсэдэс шлюбнага картэжу, у якім сядзелі маладыя, сам дэпутат, ягоная жонка й асабісты шафёр, страціў кіраваньне й на вачох у пераляканае аховы зваліўся з грэблі ў возера. Машыну з расчыненымі дзьвярыма паднялі толькі праз суткі, але целы ўтопленых шукаюць і дагэтуль.
Відаць, быць непрызнанымі чалавецкімі законамі часам значна латвей, чым знаходзіцца пад іх аховаю: падобнае становішча дазваляе бяскарна зводзіць рахункі з падманшчыкамі, нават калі яны зьяўляюцца сэнатарамі дый дэпутатамі.
Гэтая пачвара вядзецца ў лазьнях, што вынікае з самое назвы, а таксама ў ванных пакоях, душавых і басэйнах. Лазьнік ніколі не апранаецца. Звычайна мае выгляд маленькага дзядка з доўгаю барадою, якою ён прыкрывае свой магутны, заўсёды ўзбуджаны чэляс. Жыве ў вэнтыляцыйных шахтах, а калі зьяўляецца на людзях, то часьцей за ўсё выдае сябе за масажыста альбо за сантэхніка. Характар мае надзвычай юрлівы, і адрозьніць яго ад сапраўднага масажыста або сантэхніка вельмі цяжка, бо адзінае, пра што Лазьнік умее гаварыць - гэта полавыя стасункі. Аматары лазьні ня раз бачылі яго, але хто спэцыяльна запомніць маленькага доўгабародага дзядка ў вязанай лыжнай шапачцы! Да таго ж, разглядаць ў лазьні незнаёмых - ня вельмі прастойна. Калі ў чыста мужчынскае кампаніі Лазьнік паводзіць сябе нэўтральна, адно што бесперапынна гаворыць, то пры зьяўленьні жанчын насьцярожваецца. Ён сочыць за тым, каб лазьня, дзе ён жыве, выкарыстоўвалася па сваім прамым прызначэньні - сапраўды, каму прыемна, калі ў чужым доме госьці пачынаюць паводзіць сябе па-сьвінску. У падобных выпадках Лазьнік і выяўляе ўсю сваю моц, але ягоная помста распусьнікам досыць своеасаблівая.
Вось што здарылася з дзевяціклясьніцай Ч., якая пасьля школьных заняткаў замест таго, каб ісьці дахаты вучыцца ўрокаў, разам з настаўнікамі фізкультуры, крэсьленьня й вайсковае справы паехала ў лазьню спарткомплекса «Раўбічы», што пад Менскам...
Трэба адразу сказаць, школьніца Ч. вызначалася неспатольнасьцю ў стасунках з мужчынамі: у парыльні распусныя настаўнікі хацелі кінуць жэрабя, каму на сёньня дастанецца дзяўчына, але тая, да радасьці настаўніка фізкультуры, настаўніка крэсьленьня й настаўніка вайсковае справы, запэўніла, што адужае ўсіх, але толькі па чарзе, бо сарамлівая. Зрабіўшы па чарзе сваю справу, настаўнік фізкультуры, настаўнік крэсьленьня й настаўнік вайсковай падрыхтоўкі пайшлі ў басэйн, каб крыху адпачыць і расслабіцца, але неўзабаве яны пачулі пах чагосьці палёнага. Падумаўшы, што недзе замкнула праводку й загарэлася ізаляцыя, яны пабеглі ў душавую, адкуль ішоў пах, там і знайшлі школьніцу з падкладзенымі пад клубы ацынкаванымі ночвамі.
Ужо ў рэанімацыі, пасьля таго як Ч. апрытомыела, яна расказала наступнае: калі сыйшоў настаўнік вайсковай падрыхтоўкі, у душавой зьявіўся аголены, з надзвычай вялікім чэлясам незнаёмы дзядок у вязанай лыжнай шапачцы на галаве і, дастаўшы з-пад шапачкі два прэзэрватывы, абодва надзеў на чэляс. Сьледам дзіўны дзядок дастаў прышчэпку для бялізны й зашчаміў сабе нос. «А прышчэпка нашто?» - спыталася дзяўчына. «У мяне алергія на пах палёнай гумы!..» - злосна адказаў дзядок. Што адбылося далей, дзяўчына ня памятае, бо самлела.
Помста Лазьніка мела нечаканыя наступствы: гісторыя атрымала вялікі розгалас - на ўсю школу, і неўзабове лазьня спарткомплекса «Раўбічы» ўжо не магла задаволіць попыт школьніц і настаўніц, якія жадалі там памыцца. Лазьню зачынілі спэцыяльным загадам дырэктара спарткомплекса пасьля таго, як ён злавіў у чарзе сваю жонку, але зласьліўцы сьцьвярджаюць, што ніякага Лазьніка не было, а пачвару ўдаваў начны вартаўнік лыжнага трампліна, у будцы якога адміністрацыя спарткомлекса нібыта бачыла мачальную бараду й пафарбаваную ў цялесны колер міліцэйскую дубінку.
Сапраўдных русалак у Беларусі практычна не засталося - гэтыя істоты, якія вызначаюцца звышчалавечай юрлівасьцю, і пад час II Сусьветнай вайны задавальнялі натуралёвыя патрэбы ня толькі партызанаў - расейска-камуністычных дыверсантаў, пакінутых на акупаванае немцамі тэрыторыі, але й супрацоўнічалі з фашыстоўскімі захопнікамі й калябарантамі. Пасьля аднаўленьня савецкае ўлады тыя русалкі, што не пасьпелі ўцячы за мяжу, былі бязьлітасна вынішчаны органамі НКВД-МГБ. Так, па сьведчаньнях аднаго ведзьмака зь вёскі Купа, што на Нарачы, савецкі афіцэр у форме капітана МГБ расстраляў ягоную знаёмую русалку за тое, што знайшоў пры ёй фотаздымак салдата вэрмахта, з надпісам «Mein Geschenk meinem lieben Mädchen» («Мой падарунак улюбёнай дзяўчынцы»). Таму адзіным вартым даверу сьведчаньнем зьяўленьня русалак за пасьляваенны час застаецца крымінальная справа за 1982 год, што захоўваецца ў архіве Старажоўскага РАУС. Справа была недаведзеная да канца й скасаваная з тае прычыны, што сярод пацярпелых не знайшлося аніводнага законапаслухмянага грамадзяніна.
Яшчэ са сталінскіх часоў каля грэблі Камсамольскага возера, што ў цэнтры Менска, стаяла жалезабэтонная скульптура піянэркі зь вяслом, магутныя формы якой любілі прыводзіць у прыклад сваім сяброўкам аматары начных мілаваньняў. Дзяўчыны, схільныя да распусты, нават утварылі традыцыю - чапляць на скульптуру станікі ды майткі, і пакідаць на пастамэньце нумары тэлефонаў, выкананыя губной памадай. Такі стан рэчаў, здавалася, задавальняў усіх менчукоў, але аднойчы пажадлівец - старшыня Старажоўскага райвыканкама, жадаючы задаволіць сваю мужчынскую патрэбу, выправіўся на возера да скульптуры - шукаць адпаведныя тэлефоны, і знайшоў тэлефон сваёй кватэры, які, як высьветлілася, пакінула ягоная жонка. Побач зь лічбамі было накрэмзана істотнае ўдакладненьне: «Бяру ў рот. Райскае задавальненьне». Раззлаваны старшыня выклікаў бульдозэр, і скульптуру скінулі ў возера.
Але гісторыя на гэтым не канчаецца: літаральна праз тыдзень міліцыянты знайшлі на беразе труп невядомага каўкаскай нацыянальнасьці. Глыбокіе сьляды босых жаночых ног вялі ад яго ў ваду. Экспэртыза ўстанавіла, што каўказец памёр ад козытаў. Сьледчымі было вылучана мноства вэрсыяў, але ніводная не пацьвердзілася. На ўсялякі выпадак міліцыянты затрымалі ўсіх навакольных прастытутак і прастытутаў, але вымушаны былі выпусьціць іх на волю. Падобныя загадкавыя забойствы сталі рэгулярнымі, і тады начальнік пастарунка загадаў сутэнёрам, якія дзяліліся зь ім прыбыткам: «Калі ня знойдзеце і не абясшкодзіце дзеўку-забойцу, я прыкрыю ваш бізнэс!» Сутэнёры, папярэдне ўзброіўшыся кавалкамі арматуры, наладзілі начное дзяжурства, бо губляць пэрспэктыўнае мейсца, якраз насупраць новабудоўлі гатэля «Беларусь» не хацелася. У ноч з 10 на 11 чэрвеня дзяжурства несьлі сутэнёры П. і Х. Раптам яны заўважылі, як з вады вылезла на прычал лодачнай станцыі нейкая невядомая ім дзеўка зь вяслом у рукох. Заўважыўшы мужчын, дзеўка яшчэ здалёк запрапанавала ім свае паслугі, але дзяжурных насьцярожылі дзьве акалічнасьці: па-першае, яна не хацела выпускаць вясло з рук, а па-другое - прапаноўвала паслугі задарма. Больш сквапны П. усё ж такі рызыкнуў. Яны леглі ў лодку, і Х., які згадзіўся несьці дзяжурства за дваіх, раптам пачуў нястрыманы рогат калегі. Калі ён падбег і зазірнуў у лодку, то ўбачыў, што дзеўка казыча цыцкамі ягонага сябру. Нядоўга думаючы, Х. урэзаў нягодніцы арматурай па дупе - ён ледзь не звар'яцеў, убачыўшы, што ад дупы адваліўся вялікі кавалак бэтону, агаліўшы дротавы каркас. Але жалезабэтонная дзеўка працягвала казытаць П., які выдаваў зь сябе перадсьмяротныя стогны. Падняўшыся зь нябожчыка, скульптура замахнулася на Х. вяслом, але той зноў ударыў яе арматурай - дзеўка рассыпалася на кавалкі.
Вядома, начальнік пастарунка не паверыў расказанай гісторыі, але, тым ня менш, забойствы спыніліся.
Гэтае здарэньне яшчэ раз пераконвае ў тым, што нельга псаваць помнікі гісторыі й культуры, пакідаючы на іх надпісы, нават кранальна зробленыя губной памадай - хай сабе і з намерам падзяліцца радасьцю...
З пэўным дапушчэньнем гэтую істоту таксама можна лічыць воднай - калі дапусьціць, што фэкаліі збольшага вада. Пан Гувняж дагэтуль зафіксаваны ў адзінкавым асобніку, але зьяўляецца ў розных мейсцах, бо ўсе сыстэмы каналізацыі Прыбалтыкі, Беларусі ды Ўкраіны злучаюцца ў адзіны балтыйска-чарнаморскі калектар.
Вельмі павучальная гісторыя здарылася ў Друзгеніках (памылковая летувіская назва - Друскенінкай) у прыбіральні-ратондзе непадалёк былога лецішча маршалка Язэпа Пілсудзкага. Гэтая прыбіральня яшчэ з часоў II Рэчыпаспалітай карысталася нядобрай славай, бо там зьбіраліся выключна прадстаўнікі сэксуальных і нацыянальных меншасьцяў. Цяпер і раней прыстойнаму чалавеку гідка заходзіць туды, дзе ў смуродных кабінках зьдзяйсьняліся гомасэксуальныя акты, а ў гэты час нецярпліўцы, спраўляючы вялікую патрэбу ў пісуары, лаяць пэдэрастаў па-польску й па-расейску, бо прыбіральня знаходзіцца непадалёк ад польска-расейскага рынку. Але тыя, хто ўсё ж такі траплялі ў кабінкі, часам падвяргаліся дзікаму і, здавалася, бессэнсоўнаму зьдзеку: ніхто з пацярпелых ня мог рацыянальна вытлумачыць, як і чаму анальная адтульна аказвалася залепленай сургучнай пячаткай з надпісам: «PAN GÓWNIARZ». Нарэшце, адзін камэрсант з Прусаў здолеў злавіць зламысьніка за руку, але, намацаўшы нешта сьлізкае й валасатае, азірнуўся: доўгая, як шлянг рука карычневага колеру цягнулася проста з адтуліны ўнітаза. Адзінае, што здолеў зрабіць пераляканы гандляр - выхапіць з пальцаў пячатку.
Пасьля гэтага здарэньня прыбіральню на ўсялякі выпадак зачынілі на капітальны рамонт, усталяваўшы аўтаматычную сыстэму вадаспуска - здань зьнікла і зьдзекі скончыліся. Так сталыя наведвальнікі прыбіральні эмпірычным шляхам даведаліся, што Пан Гувняж карае толькі тых, хто не змывае за сабой...
Сярод хатніх істотаў Хут вызначаецца найбольшымі памерамі, экзатычным выглядам і здольнасьцю перакідацца ў некаторыя гаспадарчыя прылады. Відавочцы сьцьвярджаюць, што Хут сягае ў вышыню да трох мэтраў, размах крылаў у дарослае істоты - да чатырох мэтраў. Крылы, як у кажана, скураныя, пальцы рук і ног з кіпцямі. Вядзецца пераважна на гарышчах прыватнаўласьніцкіх дамоў. У адрозьненьні ад іншых, пераважна шкодных хатніх істотаў, Хут надзіва карысны. Асноўны занятак - шуканьне скарбаў, якія пры належным доглядзе й ўтрыманьні, ён аддае гаспадарам. Галоўная ўмова - штовечар Хуту трэба пакідаць на гарышчы гарачую яечню са шкваркамі й шклянку гарэлкі. Але калі прапусьціць хоць адзін дзень, Хут жорстка адпомсьціць і пяройдзе да іншага гаспадара.
Вось якая гісторыя здарылася на Рабкораўскім завулку ў горадзе Менску. У 1942 годзе ў доме, які раней належаў вядомаму музыку, канцэртмайстру філярманічнага аркестра Моўшы Эльперу, пасяліўся Грыцко Грынэнка - яфрэйтар украінскага карніцкага батальёна, папярэдне застрэліўшы гаспадара. Аднойчы пасьля начных расстрэлаў новы гаспадар, выпіўшы шклянку гарэлкі, не знайшоў закускі й падняўся на гарышча, куды раней схаваў куфэрак з салам. На гарышчы Грыцко ўбачыў вялізнага кажана, які, зачапіўшыся нагамі за бэльку, дасмоктваў сьвіную скуру. Кажан выцягнуў сваю пысу да Грыцко й, заўважыўшы, што ад таго нясе гарэлкаю, папрасіў наліць, за што паабяцаў прынесьці гаспадару скарб. З таго часу і павялося - Грынэнка штовечар насіў Хуту на гарышча яечню са шкваркамі й пляшку самагону, а той разьлічваўся зь ім залатымі манэтамі, якія па адной цягаў з нумізматычнае калекцыі гаўлятэра Кубэ.
За тры дні да ўваходу ў Менск злучэньняў Чырвонае Арміі ўкраінскі калябарант, напаіўшы Хута, папрасіў яго замест чарговай манэты прынесьці даведку, што ён, Грыцко Грынэнка ніякі ня ўкраінец, а Герш Грынштэйн, і што ён - камісар жыдоўскага партызанскага атрада імя Лазара Маісеевіча Кагановіча. Хут выканаў ягоную просьбу. Так былы карнік стаў героем-падпольшчыкам. Сяброўства паміж Хутом і экс-украінцам працягвалася даволі доўга, але пазбавіўшыся нацыянальнасьці, апошні ня здолеў пазбавіцца адной з нацыянальных рысаў характару, якая пад старасьць толькі ўзмацнілася. У 1959 годзе гаспадар запатрабаваў за кожную яечню прыносіць не па адной, а па дзьве манэты, а то гразіўся зьняць пачвару з харчаваньня. І аднаго дня, калі Хут прынёс зь Дзяржаўнага музэя замест залатой манэты Жалезны Крыж, Грынэнка зьеў прынесеную Хуту яечню сам.
Пачвара справядліва пакрыўдзілася й ў той жа вечар зьнікла, але Герш-Грыцко нядоўга заставаўся ў самоце: да яго па даносе, напісаным Хутом, зьявіліся КГБісты. Пад час вобыску былі сканфіскаваныя ня толькі залатыя манэты, што было б справядліва, але й багатая калекцыя зубных пратэзаў і мостаў з жоўтага мэталю, назьбіраных у час службы ў карным батальёне.
Згодна з традыцыяй, Хут спаліў дом, на гарышчы якога жыў, і перасяліўся да аднаго са сьледчых, які, узяўшы пад увагу здольнасьці пачвары, уладкаваў яго штатным супрацоўнікам КГБ.
Таму, трапіўшы ў КГБ на допыт, ня варта зьдзіўляцца, калі вам здасца, што ваш сьледчы - гнюсная жудасная пачвара. Паабяцайце яму яечню ды шклянку гарэлкі - і ўсё будзе добра.
Гэтая істота, бадай, самая вядомая й папулярная ва ўсім сьвеце. Яна ня проста бяскрыўдная, але й нават карысная. Дамавік ня толькі адганяе шматлікіх злыдухаў, але й дапамагае па гаспадарцы. Праўда, часам і Дамавік ня супраць пажартаваць - напрыклад, зачыніць гаспадароў у прыбіральні (вёска Заблудава) ці пакласьці гаспадыні ў сумачку здохлага пацука (вёска Вялікія Бадуны). Напэўна, гэтыя цалкам бяскрыўдныя жарты й сталіся адной з прычын таго, што недасьведчаныя людзі часам расказваюць ужо зусім неверагоднае - нібыта па начох Дамавікі насылаюць на мужчынаў сон, каб беспакарана гвалціць іх жонак.
Відаць, даўшы веры падобным неверагодным плёткам і брудным інсынуацыям, прапаршчык палка ўнутраных войскаў Ю. зьдзейсьніў непапраўнае: ягоная жонка мылася ў ваньне, забыўшыся прычыніць дзьверы, а Дамавік, які з прычыны сваёй натуралёвай сьціпласьці не трапляўся гаспадарам на вочы, мыў на кухні посуд. З-за шуму вады ані ён, ані жанчына не пачулі, як з працы вярнуўся вайсковец - у той дзень ён удзельнічаў у разгоне дэманстрацыі, а таму ня здаў табельную зброю. Убачыўшы на кухні аголенага мужчыну - а Дамавікі заўсёды ходзяць бяз вопраткі - ён разрадзіў у яго ўсе набоі, бо прыняў аголенага за каханка. Прапаршчык хацеў застрэліць і жонку, але на шчасьце для той, набоі скончыліся. Вайсковец задаволіўся тым, што са злосьці заткнуў ёй у похву вантуз. На жаль, зайздроснага вайскоўца асудзілі толькі за дробнае хуліганства, бо ў Крымінальным кодэксе няма артыкула, які б прадугледжваў кару за забойства зданяў і пачвараў.
Агульнавядома, што ў дзікай прыродзе адныя віды пачвараў звычайна не ўступаюць у шлюбныя саюзы зь іншымі відамі. Але часам пачваразнаўцы-навукоўцы, нягледзячы на інструкцыі-забароны, ставяць падпольныя досьледы. Так, малодшы навуковы супрацоўнік маскоўскага інстытута Генэтыкі і Цыталёгіі ў сябе на кватэры скрыжаваў Дамавіка з самкай Вупара могілкавага. У выніку зьявіўся гібрыд, які ад бацькі ўзяў здольнасьць маскавацца, а ад маці - надзвычайную крыважэрнасьць і бяссэнсную агрэсіўнасьць. Навуковец вырашыў прадаць гібрыда-крывасмока на варшаўскім рынку за даляры. Прыехаўшы ў Гародню, ён пакінуў чамадан з пачварай, якая знаходзілася ў стане анабіёзу, у нумары гатэля «Беласток». Цікаўная да чужых рэчаў пакаёўка, якую прывабіў цяжкі чамадан, зазірнула ў яго.
Міліцыянты, што прыбылі на мейсца здарэньня літаральна праз гадзіну, так нічога й не дазналіся; экспэртыза паказала, што пакаёўка памерла ад страты крыві, а ў навукоўца было алібі, ён увесь вечар праседзеў у рэстарацыі, тым ня менш на ўсялякі выпадак яго выслалі назад у Маскву. Пачвара ж схавалася ў вэнтыляцыйным канале. З таго часу ў гэтым нумары й пачалі гінуць людзі. Разбэшчаная вялікаю колькасьцю ахвяраў, пачвара ўжо ня толькі піла кроў, але дзеля ўласнага задавальненьня проста выпускала яе з сонных людзей. За гатэльным нумарам замацавалася кепская рэпутацыя, ад яго адмаўляліся ўсе, нават прастытуткі, якія лічылі за лепшае правесьці сэанс мілаваньня ў смуроднай кабінцы прыбіральні, чым рызыкаваць у злавесным нумары. Гатэльныя адміністратаркі нават зьнялі заўсёдную шыльду: «У гатэль не дапускаюцца валацужныя сабакі, коткі й асобы каўкаскае нацыянальнасьці», і са спакойным сэрцам сялілі «беларускіх нэграў» у нядобрым нумары, бо ведалі, што на раніцу паўднёвы госьць будзе знойдзены нежывым у калюжыне ўласнае крыві.
Але ня так даўно ў горадзе праходзіў зьезд вэтэранаў аднае польскай партызанскае арганізацыі часоў II Сусьветнае вайны. Удзельнікі зьлёту заарандавалі ўвесь гатэль «Беласток». І толькі ўжо заплаціўшы грошы, яны даведаліся пра таямнічыя забойствы. Былы капэлян партызанаў а.Прушыньскі пасьля непрацяглага, але імпэтнага банкету ў гатэльнай рэстарацыі назваў сваіх таварышаў расейскімі сьвіньнямі за іх баязьлівасьць і сам выклікаўся правесьці ноч у тым самым нумары. Яго доўга адгаворваў сын - таксама капэлян, але бацька быў няўмольны, і прыхапіўшы з сабою пляшку сьпірытуса «Раяль», сьвятары разьмясьціліся ў нумары.
Бацька пасьля другога кілішка паклаўся спаць і загадаў больш маладому й трываламу да алькаголю сыну пільнаваць свой сон, паабяцаўшы зьмяніць яго а чацьвертае гадзіне раніцы. Малодшы капэлян добрасумленна нёс варту, і ў абумоўлены час пачаў будзіць бацьку. Той не прачынаўся. Тады пераляканы сын сьцягнуў коўдру і зьніякавеў: бацька ляжаў у калюжыне крыві, а да яго грудзі, якраз да татуіроўкі з выявай маршалка Пілсудзскага, прысмактаўся невялікі чорны, парослы рудою шэцьцю крывасмок. Малады капэлян, не разгубіўшыся, накінуў на шыю пачвары ружанец і задушыў ім жудасную істоту.
Гэтае здарэньне давяло, што ў Беларусі й ад польскага ружанца можа быць якая-небудзь карысьць.
Гэтая істота, якая раней вялася на стайнях, з прычыны ўрбанізацыі перакінулася на гаражы, трамвайна-тралейбусныя дэпо й транспартныя паркі. Большасьць угонаў самаходаў, аўтобусаў, трамваяў, ровараў, матацыклаў і нават танкаў можна вытлумачыць, калі ўзяць на веру, што Стайнік сапраўды існуе. Раней Стайніка можна было пабачыць у сьвятле грамнічнае сьвечкі, але цяпер нават грамнічныя сьвечкі вырабляюцца выключна з парафіну, а ня з воску, а таму Стайнік робіць свае справы беспакарана.
Вось якая гісторыя здарылася ў Менску неўзабаве пасьля аднаўленьня савецкай улады: вайсковы рэгуліроўшчык, стоячы на скрыжаваньні Другой Шостай Лініі й Лагойскага тракта, заўважыў, што ў загарадным кірунку рухаецца вялікі чорны опэль-адмірал з нацысцкай сымболікай на капоце, але ў кабіне нікога няма. Рэгуліроўшчык засьвістаў, але самаход не спыніўся. За опэлем была выслана пагоня. Нарэшце, за горадам, перагарадзіўшы шашу, машыну спынілі. Як высьветлілася, машынай кіраваў вядомы беларускі крытык Алесь (Айзік) Кучар, які праславіўся ў літаратурных колах выключна малым ростам. З-за гэтае прычыны дробнага крытыка й не было бачна за рулём падоранага органамі НКВД трафэйнага нямецкага самахода.
Так што яшчэ раз папярэджваем - сапраўднага Стайніка можна ўбачыць адно ў сьвятле грамнічнае сьвечкі, усё астатняе - драбната й нікчэмнасьць...
Дагэтуль мы распавядалі пераважна пра зданяў і пачвараў, што вядуцца ва ўмовах дзікай прыроды. Але татальная ўрбанізацыя беларускага жыцьця не пакідае нячысьцікам экалягічных нішаў, і яны вымушаны адаптавацца да новых, нязвыклых для сябе, часам цалкам неспрыяльных умоваў. Так, для прыкладу, Чорт балотны, трапіўшы ў гарадзкія ўмовы, канчаткова дэградуе - ягоныя дасьціпныя кпіны ператвараюцца ў дурнаватыя жарты й зьдзекі. Такога балотнага Чорта адлавіў на Гомельшчыне й прывёз з сабой у Менск скандальна вядомы паэт С, бо нежанатаму маладзёну было сумна штораніцы выпіваць у самоце. Аднойчы, наведаўшы гістарычную радзіму, пасьля тыднёвага запою ён заўважыў у недапітай пляшцы гарэлкі Чорта, закаркаваў яе ды прывёз у сталіцу.
У абмен на волю Чорт прапаноўваў яму й пазачарговую кніжку ў выдавецтве «Мастацкая літаратура», і Дзяржаўную прэмію, і мэдаль Францыска Скарыны, і нават пасаду старшыні Рады Саюза пісьменьнікаў, але паэт, глянуўшы каламутным вокам на Чорта, сказаў: «Ты дурны, ці што?..» і, навязаўшы нячысьціка хвастом да батарэі паравога ацяпленьня, прымусіў піць нароўні з сабою. У Чорта не было аніякага выйсьця, і ён згадзіўся скласьці кампанію, але з прычыны сваёй злапамятнасьці ў думках пакляўся адпомсьціць. Аднак адпомсьціць ніяк не выпадала, бо нявопытны Чорт заўсёды напіваўся да бяспамяцтва раней за паэта.
І вось аднойчы Чорт здагадаўся, якою мусі быць помста: ён злаўчыўся прыхаваць пляшку «Русской водки», якую паэт абачліва пакінуў на ранішнюю апахмелку. Паэт С, не прыняўшы лекавай дозы звычайнага допінгу, маліў, кленчыў, але ўсё дарэмна - Чорт быў няўмольны. Нарэшце, ён згадзіўся аддаць пляшку пры адной умове: калі паэт памяняецца зь ім мейсцам - будзе сядзець, навязаны да батарэі ацяпленьня, а Чорт замест С. - хадзіць па знаёмых літаратарах у паэтавым абліччы. Тэрмін Чорт абумовіў такі: гэта будзе працягвацца, пакуль хто не заўважыць падмены.
Чорт у абліччы С, пасяліўшыся ў бары Саюза пісьменьнікаў, як толькі мог стараўся працягваць паэтычныя традыцыі - прылюдна мачыўся ў камін, пазычаў і не аддаваў пляшкі, чытаў на ўрадавых канцэртах звышнепрыстойныя чатырохрадкоўі - але да ўзроўню выхадак сапраўднага беларускага паэта так і не дацягнуў, бо ніколі ня мог выпіваць столькі ж, не губляючы пры гэтым здольнасьці рухацца.
З усяго гэтага вынікае мараль: часам прадаць несьмяротную душу нячысьціку за пасады, званьні і ўзнагароды бывае карысна ня толькі для асобнага паэта, але і для ўсёй беларускай літаратуры...
Гэта адзін з самых адметных і, дарэчы, даволі распаўсюджаных падвідаў зданяў, што насяляюць нашую Бацькаўшчыну. Ужо з самой назвы вынікае іхняе паходжаньне. Затое наконт мэханікі іх зьяўленьня дагэтуль няма адзінства сярод пачваразнаўцаў. Адныя лічаць, што ў жывёлаў, няхай сабе й хатніх, няма душы, значыцца працягваць жыцьцё пасьля сьмерці яны ня могуць. Такія навукоўцы хаця й не адмаўляюць самое існаваньне прывідаў хатніх жывёлаў, лічаць іх проста галюцынацыямі й таму не бяруць пад увагу шкоду, што наносяць гэтыя істоты. Другія настолькі ж безпадстаўна сьцьвярджаюць - у хатніх жывёлаў ёсьць душа, рыхтык як і ў чалавека, а таму разглядаюць паводзіны такіх зданяў з пазыцыяў чыста чалавечае логікі, а гэта зноў не дазваляе прагназаваць разьвіцьцё падзеяў. У апошні час зьявіўся трэйці пункт гледжаньня, распрацоўшчыкамі якога, дарэчы, зьяўляюцца аўтары гэтае кнігі; ён грунтуецца на найноўшых навуковых дасьледаваньнях.
Справа палягае на тым, што маюць рацыю адначасова й першыя, і другія навукоўцы - у хатніх жывёлаў ёсьць душы, але маленькія й сьмяротныя.
Такая часовая душа ўзьнікае ў працэсе доўгага суіснаваньня жывёлы побач з чалавекам. Рашэньне ляжала на паверхні, бо кожны, хто мае імя, мае й душу, а ў жывёл ёсьць мянушкі, значыцца - ёсьць ключ, з дапамогаю якога мажліва выклікаць іх з замагільнага сьвету. Прафэсыйныя сьпірыты пазьбягаюць рабіць падобнае, таму што з жывёламі няма пра што пагаварыць, а вось аматары часам практыкуюць падобныя дзеяньні, а потым, ня ведаючы як вярнуць прывід у замагільны сьвет, асуджаюць яго на блуканьні ў матэрыяльным. У некаторых краінах таварыствы аховы жывёлаў дамагліся прыняцьця законаў, якія прадугледжваюць судовую адказнасьць за падобнае, але Беларусі, на жаль, яшчэ далёка да сапраўднае дэмакратыі.
На гэтым варта перайсьці да канкрэтных прыкладаў, бо апошняя тэма, уласна кажучы, праблемаў пачваразнаўства ня тычыцца.
Апошнім часам у Беларусі актывізаваўся своеасаблівы бізнэс гіцляў-злодзеяў. Яны выкрадаюць сабак, пераважна з бухматаю поўсьцю: колі, нью-фаўндлендаў, каўкаскіх аўчарак, лупяць зь іх скуру й шыюць шапкі. Каб пазьбегнуць выпадкаў, калі ўважлівы гаспадар пазнае на галаве незнаёмага праходнага рэшткі свайго ўлюбёнага сабакі, гіцалі-злодзеі зарганізавалі збыт футравых вырабаў на расейскім базары ў Беластоку.
Аднаго разу зьнік сабака аднаго з гарадзенскіл мытнікаў - колі па мянушцы Лютар. Гаспадар колькі не шукаў яго, так і не знайшоў, але аднойчы ў сьне да яго зьявіўся Лютар, ускараскаўся на галаву і паклаўся там, завязаўшы лапы вузлом. Мытнік спачатку не зразумеў сэнс мроі, але назаўтра сон паўтарыўся. На трэйцюю ноч гаспадар пабачыў свайго сабаку з тэлефоннай трубкай у лапах, а калі назаўтра заступіў на службу, у памяшканьні мытні прагучаў тэлефонны званок. Невядомы папярэдзіў, што сёньня мяжу перасякуць кантрабандысты й назваў нумар іхняе машыны. Голас падаўся мытніку надзіва знаёмым, праўда, гучаў ён з моцным шатландзкім акцэнтам і нібыта аднекуль здалёк. «Як з магілы», - прызнаўся ён свайму сябру.
Названую машыну затрымалі. Мытнік адразу ж на адной з вушанак, знойдзеных зашытымі ў сядзеньне, пазнаў свайго сябра Лютара. Потым, на выставе, арганізаванай у Гародні, большасьць шапак была апазнаная. Гіцляў-злачынцаў аддалі пад суд. А да мытніка ў сьне зноў прыйшоў сабака й ўдзячна лізнуў у твар.
Калі гісторыя пра прывід сабакі мытніка, можна сказаць - нават прасьветленая, то гэтая, пра Афганскага Пацука, бадай што самая крыважэрная з усіх зафіксаваных выпадкаў сутыкненьня чалавека з прывідамі хатніх жывёлаў. Здарылася яна ў Кобрыні ў 1987 годзе. А потым падобныя здарэньні пракаціліся эпідэміяй па ўсёй Беларусі.
Грамадзянка гэтага райцэнтра Н. выправіла свайго сына служыць у, тады яшчэ савецкае, войска. А той трапіў на вайну ў Афганістан. У якасьці падарунка сын прывёз маці з-за мяжы забранага ў адным з кішлакоў сабаку. Тамтэйшыя сяляне пераканалі хлопца, што гэта - мяйсцовая парода балёнак. Сабака быў маленькі, бухматы, але зь дзіўнаю, доўгаю завостранаю пысаю. Грамадзянка Н. пасяліла сабачку ў сваім пакоі. Жанчыну адразу ж насьцярожыла тое, што ён нічога ня еў, толькі піў, да таго ж не хлябтаў, а менавіта ўсмоктваў вадкасьць сваёю доўгаю пысаю.
Грамадзянка Н. не заўважыла нічога асабліва кепскага. Хіба што сабака не брахаў. Але ўжо праз тыдзень яна адчула млявасьць. З кожным наступным днём ёй рабілася ўсё горш і горш. А вось сабачка наадварот - штодня тлусьцеў, хаця нічога ня еў. Паводзіць сябе ён стаў таксама дзіўна: удзень спаў, зашыўшыся ў цёмнае мейсца, а пад вечар ажываў. Нарэшце жанчына настолькі саслабела, што яе давялося пакласьці ў шпіталь. А праз тыдзень небарака памерла. Дактары паставілі дыягназ - малакроўе й сьпісалі сьмерць на наступствы чарнобыльскае катастрофы. Сын забраў сабачку да сябе, а празь месяц сканала ягоная жонка й з тым жа самым дыягназам. Удавец у ноч пасьля пахаваньня ня мог заснуць; пачуўшы плач малога сына, ён зазірнуў у дзіцячы пакой і ўбачыў, што афганская істота шчэміцца пад коўдру да малога. Вэтэран спачатку падумаў, што сабачка проста хоча прылашчыцца, але неўзабаве заўважыў, што цэлая пыса жывёлы перапэцкана крывёю.
З раніцы зьляканы маладзён панёс свой вайсковы трафей да вэтэрынара, але той доўга ня мог даць рады, бо падобнай жывёлы ніколі не сустракалі на тутэйшых абшарах. Параіўшыся, мужчыны палічылі за лепшае ўсыпіць сабачку. Пачалі з хляраформу, але дзіўная істота, прасядзеўшы мо з гадзіну ў шкляным слоіку па лыткі ў сонным, так і не сканала. Тады разьюшаны вэтэрынар, схапіўшы вялікія нажніцы для кастрацыі, перарэзаў азіяцкую поскудзь напалам, і ледзьве не самлеў - пачвара ўяўляла сабою адну толькі скуру, у сярэдзіне якой целяпалася густая й яшчэ цёплая чалавечая кроў.
Сьледчыя вайсковае пракуратуры, якія зацікавіліся гэтай справай, высьветлілі наступнае:
У некаторых, непраходных для цяжкой савецкай тэхнікі, раёнах Афганістана з паганскіх часоў і дагэтуль захаваўся культ сабак. Азіяцкія ведзьмакі могуць адасабляць і кансэрваваць душы зьедзеных у культавых мэтах чацьвераногіх сяброў. Па патрэбе гэтыя душы ўдзімаюцца ў злупленыя сабачыя скуры - так зьяўляецца на сьвет жахлівы крывасмок. Суседнім народам здаўна вядомы хітрыкі падступных ведзьмакоў; такія монстры на мусульманскім Усходзе маюць назву Афганскі Пацук.
Гэтая гісторыя яшчэ раз даводзіць слушнасьць усім вядомых вайскова-палітычных дактрын, паводле якіх Беларусь мусі захоўваць нэўтральны статус і ня ўдзельнічаць у каланіяльных войнах суседзяў.
Здаўна ў Гомельскім парку культуры й адпачынку, пераробленым зь сядзібы кпязя Паскевіча-Эрыванскага, увагу наведвальнікаў вабіць вялікі валун з выбітым на ім надпісам «Лордъ». Як сьцьвярджаюць гісторыкі-зданезнаўцы, пад гэтым каменём пахаваны ўлюбёны сыбірскі кот магната. Пры жыцьці кот Лорд праславіўся тым, што ня толькі спраўна лавіў мышаў і нават пацукоў у палацы гаспадара, але й ўдзельнічаў ва ўлюбёных забавах Паскевіча - у паляваньнях на дробную жывёлу й на прыгонных палешукоў. Дарэчы, заслугоўвае ўвагі й сама тэхналёгія паляваньня, распрацаваная фаварытам расейскага імпэратарскага двара: егер, сядаючы на каня, браў ката на рукі, і калі наганяў сваю ахвяру, кідаў хатняга драпежніка ёй на плечы. Кот са злосным вуркатаньнем умомант перацінаў артэрыю й цягнуў яшчэ цёплую здабычу да гаспадара. Так працягвалася да тых часоў, пакуль кот не натрапіў на палешука-сыфілітыка, і празь некаторы час сканаў у жахлівых пакутах. Удзячны князь пахаваў свайго ўлюбёнца на высокім беразе Сожа, каб пад час шпацыраў з паненкамі па парку мець нагоду для прыемных успамінаў і вытанчанай гаворкі.
Пасьля прыходу да ўлады бальшавікоў, нашчадкі князя былі расстраляныя, а сядзіба перароблена на асяродак выхаваньня юных ленінцаў - нашчадкаў прыгонных палешукоў. Новыя гаспадары паводзілі сябе ў новых, цалкам нязвыклых варунках шыкоўнага палаца, як і мае быць: паскудзілі ў саксонскі фарфор, покуль ён быў цэлы, прадавалі на рынку спшэнт, што застаўся ад былых уладальнікаў, а на грошы, прыдбаныя ад гандлю, куплялі мэдычны сьпірытус. Між іншым, дзеткам вельмі спадабалася ладзіць свае алькагольныя оргіі (да сапраўднага сэксу яны яшчэ не дарасьлі) на валуне-надмагільлі ўлюбёнца былога гаспадара.
Дзеці зьнікалі й раней, але для выхавацеляў у часы паміж ваенных ліхалецьцяў гэта падавалася цалкам натуральным. Аднак ў 1954 годзе, калі раптоўна зьнік сын прысланага з Тамбова партфункцыянэра, пачалося афіцыйнае расьсьледаваньне. Гэтым разам да паказаньняў непаўналетніх пьяніц прыслухаліся, а яны паказвалі наступнае:
Спачатку дзіцячыя забавы ішлі як звычайна: юныя ленінцы пілі, білі пляшкі аб надмагільле, займаліся мастурбацыяй, частавалі адзін аднаго падабранымі на паркавых алеях недакуркамі. Але аднойчы сын тамбоўскага партфункцыянэра вырашыў навучыць новых сяброў улюбёнай забаве расейскіх падлеткаў, а менавіта: «Хто зробіць сікунамі ў зямлі глыбейшую сьвідравіну?» Відавочна, перамагаў спрактыкаваны ў гэтай звышазартнай гульні расейскі юнак, але атрымаць асалоду з гэтага ён так і не пасьпеў: з-пад зямлі высунулася калматая лапа, наматала струмень на кіпцюры й зацягнула пераможцу пад камень. Зьляканыя дзеці кінуліся наўцёкі.
Сьледчыя напачатку не далі веры пачутаму, але на ўсялякі вьшадак адвярнулі надмагільле. Дол поўніўся дзіцячымі касьцьмі - старымі й з прырослымі яшчэ сьвежымі кавалкамі мяса. На чалавечых рэштках ляжаў некрануты цьвільлю вялізных памераў кот, уткнуўшыся пысай у адгрызаную галаву прапагандыста расейскіх народных гульняў. На жаль, далейшы лёс гэтай жудаснай пачвары невядомы: службы бясьпекі, зьмясьціўшы сваю знаходку ў сьвінцовы кантэйнэр, зьвезьлі яе ў Маскву, а матэрыялы сьледзтва засакрэцілі.
На прыкладзе гэтай гісторыі можна яшчз раз пераканацца, што да гульняў іншых народаў трэба ставіцца зь вялікай асьцярожнасьцю.
Іншым разам у якасьці зданяў выступаюць ня толькі самі жывёлы, але й часткі іхніх целаў. Доказам гэтаму зьяўляецца кранальная гісторыя, што нядаўна надарылася ў беларускай сталіцы. Недасканаласьць беларускага заканадаўства дазваляе чужынцам прымаць грамадзянства Рэспублікі Беларусь. Такім чынам шматлікія тэрарысты, крымінальнікі, гвалтаўнікі, спэкулянты зброяй і наркотыкамі, угоншчыкі самалётаў, рэкіцёры, злодзеі ды іншыя асобы каўкаскай нацыянальнасьці асядаюць у Менску. На жаль, іхнія норавы й мараль часам несумяшчальныя з мэнталітэтам тутэйшых жыхароў...
Грамадзянка Азэрбайджана Зульфія Т., прыехаўшы з арцахскага горада Хаджалы, прывезла з сабою горнага казла Салямбэка. Азіяцкая збачэнка ўчыніла над беднай жывёлай сапраўдны зьдзек; яшчэ казьляняцем яна выхапіла яго са статка й мэтадам упартай дрэсыроўкі прывучыла задавальняць свае вычварныя полавыя патрэбы. Выхаваны на самоце, небарака-казёл нават і не падазраваў, што на сьвеце існуюць козы; ён думаў, што ўсе ягоныя суродзічы маюць полавыя стасункі толькі з азэрбайджанкамі.
Пасяліўшыся ў прэстыжным раёне насупраць сумнавядомага Камароўскага рынку, Зульфія Т. штовечар выводзіла шпацыраваць свайго сужыцеля на ашыйніку. Так працягвалася да тых часоў, пакуль казёл Салямбэк ня ўбачыў па повязі ў рукох адное вясковае кабеты маладую казу, пасьля чаго адразу зразумеў усю ненатуральнасьць свайго жыцьцяладу. Сарваўшыся з ашыйніка, Салямбэк наскочыў на козачку й пасьля кароткага, але бурлівага акту канчаткова вызначыў для сябе, што больш піколі не пакладзецца ў адну пасьцель з гаспадыняю.
Чаго толькі не рабіла Зульфія: спрабавала спакусіць яго цукрам, сьвежай капустай, катавала электратокам, згаліла бараду, але казёл быў няўмольны; Салямбэк стрымаў дадзенае сабе слова. Тады азіятка, схільная да ненатуральнай, на беларускі погляд, распусты, забіла каханка. Адрэзаўшы Салямбэкаву галаву, яна зрабіла зь яе чучала й павесіла над кухонным сталом. А паколькі, жывучы каля Камароўкі, знайсьці азэрбайджанца значна лягчэй, чым якога-небудзь іншага казла, Зульфія Т. неўзабаве прывяла ў свой дом новага абраньніка - гандляра гранатамі Гейдара К. Але як ні стараўся апошні стаць вартаснай заменай у вачох Зульфіі Т., так і ня змог. Аднойчы Гейдар, распрадаўшы свае гранаты, сядзяў на кухні й скардзіўся чарговаму сваяку на неспатольную прагу жонкі. Раптам над імі прагучала мэканьне. Азэрбайджанцы, падняўшы галовы, з жахлівым зьдзіўленьнем заўважылі, што галава Салямбэка ажыла. За паўгадзіны галава небаракі распавяла, чаму й як апынулася прыбітаю да сьцяны, і папярэдзіла Гейдара, што калі ў бліжэйшы час той ня здолее задаволіць Зульфію Т., то неўзабаве чучала зь ягонае галавы апынецца побач. Каб словы чучала галавы Салямбэка ня спраўдзіліся, гандляр, ня бачачы іншага выйсьця, закалоў Зульфію Т. шашлычным шампурам і ўцёк на гістарычную радзіму, адкуль па тэлефоне пераказаў менскай міліцыі прычыны забойства.
Чучала галавы цяпер знаходзіцца ў лябараторыі Інстытута Зданезнаўства й Пачварагадоўлі, алс пакуль яна маўчыць.
Дарэчы, гэты эпізод зьявіўся адной з прычын таго, што беларуская парлямэнцкая апазыцыя настойвае на ўвядзеньпе візавага рэжыму й тэрміну натуралізацыі для розных казлоў каўкаскага паходжаньня.
На працягу стагодзьдзяў Беларусь зьведала панаваньне шмат гнюсных істотаў, але ня ўсе яны, на шчасьце, мелі ўплыў на ход гістарычных падзеяў. Зданяў, якія б мелі гістарычную каштоўнасьць, зафіксавана няшмат, але яны ўсё ж існуюць. Пачваразнаўцы вывелі дзьве вэрсыі тлумачэньня іх існаваньня. Паводле першай, якой прытрымліваецца сэктар вывучэньня паранармальных зьяваў Інстытута Пачварагадоўлі й Зданезнаўства Акдэміі навук, падобныя здані - гэта душы памерлых людзей, якія пры жыцьці ня выканалі нейкай важнай справы й з гэтае прычыны засталіся на зямлі да поўнага яе выкананьня. Цікавую вэрсыю вылучыла нефармальная навуковая суполка «Тутэйшыя пярэваратні»: згодна зь ёю, здані - гэта душы грэшнікаў, і такія чорныя, што ім не знайшлося мейсца ня толькі на небе, але і ў пекле.
Пытаньне генэзісу й існаваньня гістарычных зданяў застаецца канчаткова нявырашаным -абодва бакі вылучаюць на карысьць сваім вэрсыям важкія навуковыя аргумэнты й, здаецца, кожны па-свойму мае рацыю. Каб спраўдзіць абедзьве вэрсыі, трэба ўсталяваць зь якой-небудзь зданьню сталы навуковы кантакт, але да сёньня ўсе спробы дасьледчыкаў зрабіць гэта канчаліся жахліва - ці пакутніцкае сьмерцю ці, у лепшым разе - незваротным вар'яцтвам навукоўца. Шмат іх паклала свае маладыя жыцьці на алтар навукі, але таямніцы гістарычных зданяў так і засталіся неразгаданымі...
Ці ня кожны беларускі замак і палац мае свайго прывіда - Чорную ці Белую Даму і г. д. Але сапраўды гістарычнай зданьню можна назваць толькі Барбару Радзівіл, вядомую як Чорная Дама Нясьвіскага замка.
Гэты прывід па загадзе караля польскага й вялікага князя літоўскага Жыгімонта Аўгуста выклікаў папулярны ў тыя часы экстрасэнс, сьпірыт, чарнакніжнік і астроляг пан Твардоўскі. У часе наладжанага ім сьпірытычнага сэансу ў замкавае залі зьявілася чорная-чорная постаць, у якой прысутныя адразу ж пазналі нядаўна памерлую жонку манарха. Жыгімонт, які вельмі пакутаваў пасьля сьмерці Барбары, нягледзячы на забарону чарнакніжніка, кінуўся да яе зь лямантам «Басенька, мая Басенька!..» і хацеў затрымаць, але здань адразу ж зьнікла - ад яе засталася адно жменька попелу пасярэдзіне залі.
Гэты факт агульнавядомы, пацьверджаны аўтарытэтнымі крыніцамі й таму не падлягае дыскусыям нават сярод скептычна настроеных навукоўцаў. Але мала хто ведае, што адбылося амаль праз чатырыста гадоў пасьля таго здарэньня.
У 1944 годзе пасьля таго, як Нясьвіж пакінулі нямецкія акупанты, у горад увайшлі ня лепшыя за іх агрэсары - Чырвонае Войска. Родавы замак Радзівілаў сваёй прыгажосьцю прывабіў азіяцкіх дзікуноў і, пэўна, з тае прычыны генэрал Жукаў разьмясьціўся ў ім са сваім штабам. Савецкія афіцэры, пераняўшы эстафету гітлераўцаў, паводзілі сябе ў замку, як і мае быць на акупаванае тэрыторыі - сьпярша яны разрабавалі тое, што не пасьпелі разрабаваць фашыстоўскія папярэднікі, пасьля чаго іх агрэсія скіравалася ў цалкам натуральным для барбараў кірунку. Яны падмалёўвалі выявам продкаў старажытнага беларускага роду вусікі, рожкі, цыцкі ды чэлясы, стралялі ў іх зь пісталетаў. Асабліва вабіў дзікуноў замкавы парк, надзіва прыдатны, на іх думку, каб гадзіць на яго алеях і гвалціць пад векавымі дрэвамі мяйсцовых паненак.
У апошнім найбольшай неспатольнасьцю вызначаўся контрвыведнік «СМЕРШа» («СМЕРть Шпионам») маёр X., надзіва хцівы фацэт з Сыбіру. Ён неаднаразова пахваляўся, што не прапусьціў аніводнае паненкі ад чатырнаццаці да шасьцідзесяці гадоў ва ўсёй акрузе. Аднойчы, вяртаючыся пасьля начных расстрэлаў праз замкавы парк, хцівы маёр вырашыў задаволіць малую патрэбу, зайшоў за вялікае дрэва й, расшпіліўшы галіфэ, заўважыў непадалёку ад сябе чорную жаночую постаць, якая падалася яму незнаёмай. Зрабіўшы сваю справу, узрадаваны контрвыведнік з чэлясам напагатове пайшоў на даму, але тая зусім нечакана сама рушыла яму насустрач - здавалася, незнаёмка нрагнула быць згвалтаванай сыбіраком. Маёр X. паваліў жанчыну пад дрэва, і толькі зьдзейсьніўшы зь ёю палавы акт, з жахам заўважыў, што партнёрка ператварылася ў жменьку попелу, гэтак жа сама, як і падстава ягонай мужчынскай годнасьці.
Наступнае раніцы контрвыведнік, кіруючыся пачуцьцём партыйнага абавязку, а таксама жадаючы апраўдацца ў вачох начальства, у падрабязным рапарце напісаў, што меў полавыя стасункі са зданьню. Але тут маёра чакала прыкрая неспадзяванка: па-першае, начальства палічыла, што X. захварэў на нейкую цяжкую форму вэнэрычнае хваробы й цяпер хоча выкруціцца, але гэта ў вачох начальства было б драбязою, каб не паведамленьне маёра пра здань; кіраўніцтва «СМЕРШу» моцна раззлавала, што контрвыведнік, выхаваны ў канонах ленінска-сталінскага матэрыялізму, верыць у прывіды прадстаўнікоў феадальна-эксплюататарскіх клясаў. Празь некалькі дзён сыбірак, асуджаны за антысавецкую агітацыю й шпіянаж на карысьць Вялікага Княства Літоўскага, ужо не маёрам, а звычайным зьняволеным ехаў бітма набітым таварным вагонам у адваротны фронту бок - на сваю гістарычную радзіму. Лле да самай сьмерці - а загінуў X. ў 1949 годзе, прыціснуты бервяном на лесапавале - ён так і ня мог стоячы спраўляць сваю малую патрэбу.
З гэтай невялічкай, але павучальнай гісторыі вынікаюць, як мінімум, дзьве высновы - па-першае, яна сьведчыць, наколькі небясьпечнымі для жыцьця, здароўя і кар'еры контрвыведніка могуць стаць пазашлюбныя полавыя стасункі, а па-другое - яшчэ раз пераконвае, што трапіўшы на чужыну, трэба паважліва ставіцца ня толькі да тамтэйшых помнікаў гісторыі і культуры, але й да мяйсцовых зданяў - хай нават і эксплюататарскіх клясаў...
Навукоўцы сьцьвярджаюць, што многія прывіды гістарычных асобаў характарызуюцца незвычайнай упартасьцю й пасьлядоўнасьцю ўчынкаў - паставіўшы сабе нешта за мэту пры жыцьці й не выканаўшы гэтага, яны мусяць і пасьля сьмерці працягваць сваю дзейнасьць, толькі не ў чалавецкім, а ў прывідным абліччы.
Гэта добра бачна на прыкладзе здані знакамітага авантурыста, знанага ў гісторыі пад імём Ілжэдзімітрыя.
Паходжаньне гэтага чалавека, які напачатку XVII ст. займаў трон маскоўскіх цароў, і дагэтуль выклікае спрэчкі. Расейскія зданезнаўцы з упэўненасьцю сьцьвярджаюць, што асоба, якая ўдавала царэвіча Дзімітрыя, забітага ў Углічы па загаду Барыса Гадунова, ёсьць беглы манах Грыгоры Атрэп'еў; усе вэрсыі наконт іншаземнага паходжаньня рашуча адхіляюцца - пэўна з тае прычыны, што ў сьвядомасьць маскоўскіх зданеёграфаў не ўкладаецца, як гэта трон уладара «Трэйцяга Рыма» можа займаць замежны афэрыст.
Шырокавядомы ў беларускіх нацыяналістычных колах сьпірыт і зданезнаўца Ўладзімір Караткевіч, які сваімі літаратурнымі творамі ня раз уваскрашаў цені забытых продкаў, даводзіў, што на самой справе Ілжэдзімітры быў настаўнікам са слыннага горада Магілева. Гэтая вэрсыя выдае на праўдападобную - тым больш, што менавіта гэты беларускі горад стаў для дынастыі Раманавых фатальным...
Амаль чатыраста гадоў таму гэты чалавек, карыстаючыся бязладзьдзем у маскоўскае дзяржаве, стаў на чале беларускай ды польскай шляхты, а таксама ўкраінскага казацтва й распачаў паход за ўсходнюю мяжу з высокароднай мэтай - далучыць Расею да Вялікага Княства Літоўскага. Напачатку ўсё было добра - неўзабаве беларуска-польскае войска заняло Маскву. Расейцы - і халопы, і баяры - віталі вызваліцеляў ад тыраніі цара Барыса. Невядома, як бы разгортваліся далейшыя падзеі, каб гэты выдатны палітычны дзеяч замацаваўся на маскоўскім троне - магчыма, што асыміляваўшыся з больш цывілізаванымі прышэльцамі, маскоўцы б страцілі сваю заўсёдную агрэсіўнасьць, і гісторыя беларусаў, расейцаў і палякаў не была б такой крывавай ды жорсткай. Але, карыстаючыся нагодай, польскія каталіцкія місыянэры, што прыбылі ў абозе войска, пачалі абарачаць маскалёў у сваю канфэсыю, чым усё й сапсавалі. Расейцы адвярнуліся ад Ілжэдзімітрыя, і ён, каб не патрапіць у рукі разьюшанага натоўпа маскалёў на чале з грамадзянінам Мініным і князем Пажарскім, быў вымушаны выкінуцца з вакна аднаго крамлёўскага палаца. Кажуць, што перад сьмерцю ён пакляўся адпомсьціць кожнаму, хто стане маскоўскім царом, сказаўшы: «Я яшчэ прыйду да вас, абавязкова прыйду...» Цела Ілжэдзімітрыя было спалена на попел, якім, зарадзіўшы гармату, стрэлілі ў той бок, адкуль ён прыйшоў - на Захад. Сьведкі гэтага гістарычнага стрэлу аднагалосна сьцьвярджалі, што разам з порахавым дымам з жарала гарматы выляцеў нейкі паўпразрысты, амаль нябачны цень і, пагразіўшы расейскаму народу пальцам, паляцеў у бок царскіх палацаў...
Празь некаторы час у Расеі паўстала дынастыя Раманавых. Але ці не палова цароў гэтае дынастыі прыняла пакутніцкую сьмерць: Пётар II памёр ад воспы; Іаан Антонавіч зусім малым дзіцёнкам быў пасаджаны ў вастрог, дзе звар'яцеў і, дасягнуўшы чатырнаццаці гадоў, памёр; Пётар III быў забіты пад час палацавага перавароту табакеркай у скронь; Кацярыну II, як сьцьвярджаюць вартыя даверу крыніцы, паранулі дзідаю ў дупу зь дзюркі палацавай прыбіральні; Павал I быў задушаны ўласным шалікам пад час яшчэ аднага перавароту; Мікалай I атруціўся; Аляксандра II разарвала бомбаю беларускага шляхціца Грынявіцкага; Аляксандар III сканаў ад запою...
Кажуць, што ўсе яны перад сконам бачылі нейкі цень, які грозячы пальцам, шаптаў: «Я яшчэ прыйду да вас, абавязкова прыйду...»
А апошні цар Мікалай II, потым расстраляны ў Екацерынбурзе бальшавікамі, як вядома, падпісаў адрачэньне ад прастолу менавіта ў Магілеве, на гістарычный радзіме прывіда. Так спраўдзіліся словы Ілжэдзімітрыя: толькі гэтым разам ня ён прыйшоў да маскоўскага манарха, а Мікалай II - да яго.
З тых часоў цень зьнік назаўсёды - прынамсі, нашчадкам дома Раманавых, некаторыя з пабочных адгалінаваньняў якога, жывучы ў Парыжы, працавалі таксоўшчыкамі, качагарамі ды ліфцёрамі, ён ніколі не зьяўляўся.
Гэты гістарычны факт даводзіць, што ніколі ня варта крыўдзіць палітычных дзеячоў, пазбаўляючы іх пасад і маёмасьці, а тым больш - жыцьця: іхнія прывіды могуць уплываць ня толькі на лёс асобных людзей, але і на гісторыю цэлых народаў...
Некаторыя тэолягі аўтарытэтна сьцьвярджаюць, што здані рэлігійных дзеячоў сустракаюцца досыць рэдка - хутчэй за ўсё з тае прычыны, пгго ацэнка іх дзейнасьці Панам Богам, сыходзячы з прафэсыйнае спэцыфікі працы сьвятароў можа быць толькі адназначнай, і пасьля сьмерці душы іх адразу трапляюць ці ў рай, ці ў пекла. Але, як істотна ўдакладняюць найбольш дасьведчаныя царкоўныя й касьцёльныя гіэрархі, характарыстыкі на тых клірыкаў, якія пры жыцьці сьвядома мянялі веравызнаньне, часам губляюцца ў анёлаў-справаводаў: ня ведаючы, у які менавіта, праваслаўны альбо каталіцкі рай ці пекла накіраваць душу такога сьвятара, яны адкладаюць папкі з характарыстыкамі ў далёкія шуфляды й, здараецца, забываюцца на гэта. Душам такіх рэлігійных дзеячоў выпадае доўга чакаць вырашэньня свайго лёсу, і многія зь іх, ня ведаючы, што рабіць, зноў выпраўляюцца на зямлю.
Вось якая гісторыя здарылася ў Віцебску...
У 1982 годзе горад ускалыхнула сэрыя загадкавых забойстваў, якія ж, да ўсяго іншага, уражвалі сваёй бессэнсоўнай жорсткасьцю: ва ўсіх пацярпелых былі пракушаныя шыйныя артэрыі, і патолягаанатамы, дасьледуючы трупы ахвяраў загадкавага злачынцы, кожным разам канстатавалі, што ў арганізме не засталося аніводнае кроплі гемаглябіну. Міліцыянты распачалі пошукі, але яны аказаліся марнымі. Дарэчы, некаторыя сьледчыя заўважылі, пгго забойца высмоктвае кроў выключна з праваслаўных, нават тых, хто займае кіруючыя партыйныя пасады, але не надалі гэтай акалічнасьці ўвагі. Псторыя мела вялікі розгалас, і ў шматлікіх журналісцкіх дасьледаваньнях атрымала назоў «Віцебскай справы». Горад стаў небясьпечным для позьніх шпацыровак, і гарвыканкам ужо ўсур'ёз падумваў, каб увесьці ў Віцебску камэнданцкую гадзіну...
Пасьля таго, як невядомы злачынца высматкаў кроў з чарговае ахвяры - а ёй стаўся Старшыня гарадзкой Камісіі па справах рэлігіі, веравызнаньняў і атэізму - на пасаду апошняга загадам абкама партыі быў накіраваны нехта Б., звычайны вясковы фацэт, які працаваў дагэтуль дырэктарам калгаснага сьвінагадоўчага комплекса і, між іншым, нават сярод выкшталцоных у падобных справах сьвінагадоўцаў вызначаўся ўменьнем віртуозна лаяцца.
Б. пасяліўся ў шыкоўнае кватэры шматпавярховага дома, збудаванага ў гістарычнай частцы горада, на мейсцы, дзе калісьці знаходзіўся касьцёл, пераасьвенчаны з праваслаўнае царквы. У першую ж ноч у спачывальні, перад самым ложкам Б., зьявілася нейкая чорная постаць, апранутая, як падалося гаспадару, у сьвятарскі арнат. Заўважыўшы ў роце прышэльца доўгія, мо з дэцымэтар, іклы, ўквэцканыя запечанай крывёю, пераляканы Б. ускочыў з ложка - апранутая ў арнат пачвара кінулася наўздагон. Б. адразу ж скеміў, што мае справу зь нейкай зданьню: ён, хаця й ўзначальваў па загаду партыі атэістычную працу ў горадзе, усё адно ў глыбіні душы не губляў веры ў надзвычайнае. А таму, разумеючы, што гульня са зданьню ў хованкі ніколі ня скончыцца на яго карысьць Б., бухнуўся перад прывідам на калені й даў сумленнае слова камуніста, што ў абмен на жыцьцё зробіць усё, што толькі пажадае страшны сьвятар. Падумаўшы, пачвара пагадзілася з прапановай Б., і загадала падабраць якую-небудзь ахвяру замест сябе. Старшыня з радасьцю параіў высмактаць кроў зь першага сакратара абкама партыі. У наступную ноч ён паказаў на ягонага намесьніка, потым - на начальніка мяйсцовага КГБ...
Неўзабаве ўсе высокія асобы, вартыя, на думку Б. пакутніцкай сьмерці, скончыліся й, разумеючы, што ў самы бліжэйшы час ён сам стане ахвярай жудаснай істоты, старшыня гарадзкой Камісіі па справах рэлігіі, веравызнаньняў і атэізму пайшоў да бабкі-варожкі - параіцца.
Тая сказала, што здань, хутчэй за ўсё, належыць якому-небудзь сьвятару, які сьвядома выракся веры продкаў. Між іншым, пад час тае нарады Б. згадаў, што якраз год таму воды Дзьвіны падмылі віцебскі бераг, і коўш экскаватара, які ўмацоўваў набярэжную, выцягнуў нечы шкілет, апрануты ў рызманы вуніяцкага арнату - гісторыкі меркавалі, што гэта была магіла Язафата Кунцэвіча, забітага ў 1624 годзе віцебскімі гараджанамі за надта ўжо надакучлівую, на думку апошніх, місыянэрскую дзейнасьць. Супаставіўшы факты, Б. прыйшоў да высновы, што ён мае справу са зданьню менавіта гэтай гістарычнае асобы. Варожка запэўніла, што традыцыйныя сродкі - срэбная куля, пазначаная крыжом, часнык, грамнічная сьвечка й сьвянцоная вада не бяруць падобных пачвараў, і параіла пагаварыць зь істотай па-свойску.
Прыйшоўшы дахаты, Б., выпіў кілішак гарэлкі й стаў чакаць крыважэрнага вуніята. Неўзабаве той і зьявіўся. Тады былы сьвінагадоўца, глянуўшы пачвары проста ў вочы, голасна прамовіў: «Пайшоў на хуй адсюль!.. На хуй, я сказаў!..»
Пасьля гэтага адрасаваньня здань бездапаможна замахала рукамі й растварылася ў паветры. Больш яна ніколі не зьяўлялася, і загадковыя забойствы адразу скончыліся. Праўда, гадоў празь дзесяць пасьля гэтага здарэньня невялічкая групка маладзёнаў, палічыўшы, што вуніяцтва можа стаць «народнай рэлігіяй беларусаў», паспрабавала рэанімаваць цень Язафата Кунцэвіча, але тая, напэўна, даўно ўжо пайшла на сваё мейсца, і таму на заклікі маладзёнаў адгукнуцца не змагла.
Аматарам спартовае стральбы й вострых пачуцьцяў здавён вядомы пнэўматычны цір у сталічным Парку Чалюкінцаў. За канца 50-х гадоў і па нядаўні час ім загадваў адстаўны малодшы лейтэнант, штатны кілер НКВД-МГБ нехта Ж. Наведвальнікі ня раз зьвярталі ўвагу на партрэт, які вісеў на самым відным мейсцы ціра - загадчык установы ў абдымку са самым слынным снайпэрам сьвету, грамадзянінам Менску Лі Харві Освальдам (як вядома, у канцы 50-х гэты чалавек жыў у беларускае сталіцы, працуючы на радыёзаводзе). Ці не кожнаму наведвальніку гаспадар з годнасьцю ў голасе паведамляў, што менавіта ён навучыў афіцыйнага забойцу Кенэдзі трапна страляць, за што ўласнаручна прывіньціў здольнаму вучню на штрыфель пінжака ганаровы значок «Ворошиловский стрелок». Мала хто даваў веры Ж., але як то ні дзіўна для адстаўнога НКВДзіста, той не маніў; гісторыя знаёмства двух снайпэраў рамантычна-кранальная...
А пачалося ўсё так: ня ў сілах забыцца на рэгулярныя начныя расстрэлы ў Курапатах, Ж. і ягоныя былыя калегі штовечар зьбіраліся ў ціры пасьля закрыцьця, каб яшчэ раз згадаць былы гераізм. Узбуджаныя настальгічнымі ўспамінамі, яны кідалі жэрабя й падзяляліся на дзьве каманды: «ворагі народу» і «выканаўцы прысуду», а потым займалі пазыцыі па абодзьва бакі стойкі ціра. У такіх няхітрых забавах жыцьцялюбныя вэтэраны сустракалі раніцу. Нажаль, кола аматараў гульні не зьмяншалася, бо з пнэўматычнае зброі нельга забіць нават адстаўніка НКВД-МГБ. Так доўжылася да тых часоў, пакуль у цір аднойчы не завітаў нейкі дзіўны фацэт, у рукох якога быў амэрыканскі вінчэсьцер 45-га калібру.
«O'key! - узрадваўся наведвальнік, убачыўшы гульні патрыётаў, - fuck you!..» На пытаньні здьдзіўленых вэтэранаў госьць адказаў, што ягонае імя Лі Харві Освальд, што ён ёсьць былым марскім пехацінцам ЗША, а таму, маўляў, цікава паназіраць, як адныя камуністы страляюць у другіх.
Як то ні дзіўна, але неўзабаве Освальд зрабіўся лепшым сябрам адстаўнога малодшага лейтэнанта Ж. Неяк за пляшкай імпартовага віскі «Джоні Ўокер» гаспадар ціра расчуліўся й пахваліўся, што менавіта ён у 30-х гадох застрэліў першага чалавека дзяржавы Алеся Чарвякова, трапіўшы таму ў скронь з адлегласьці дзесяці мэтраў праз замочную адтуліну прыбіральні.
«Fuck you!» - адказаў былы марскі пехацінец і запэўніў, што ягонае снайпэрскае мастацтва ў дачыненьні першых людзей дзяржавы куды больш дасканалае. А каб давесьці гэта, Лі Харві паабяцаў, што здолее застрэліць кіраўніка сваёй дзяржавы з большым майстэрствам. Ж. не паверыў трызьненьню, але дарма: наступным днём ягоны амэрыканскі сябра не прыйшоў у цір, а празь некаторы час адстаўнік дазнаўся з газэтаў, што Лі Харві пераўзышоў свайго настаўніка, застрэліўшы Джона Кенэдзі з куды большае адлегласьці. Адстаўному малодшаму лейтэнанту давялося рыхтаваць абяцаную «Белавескую», але пераможца так і ня змог выпіць яе, бо неўзабаве й сам быў застрэлены Джэкам Рубі пры загадкавых абставінах.
Але Ж. не зьмірыўся з паражэньнем і вырашыў давесьці самому сабе, што як кілер, ён яшчэ чагосьці варты. На падрыхтоўку сыйшоў не адзін год, бо сумны прыклад забойства ў Далясе пераконваў: мала дасканала зьдзейсьніць забойства, трэба яшчэ й замесьці сьляды. Ахвярай Ж. як таго і вымагалі ўмовы закладу, абраў тагачаснага першага чалавека дзяржавы - Пятра Машэрава. Хаця Машэраў, як і Ж., быў сапраўдным камуністам, але ў адстаўнога кілера НКВД-МГБ прафэсыйная цікаўнасьць ўзяла перавагу над партыйным доўгам. Ж. вызначыў сабе жорсткія ўмовы: калі Освальд страляў са стацыянарнае пазыцыі, то ягоны апанэнт залез у кодаб машыны з бульбай і на хуткасьці прастрэліў усе чатыры колы ўрадавага лімузына. Усё выдавала на нешчасьлівы выпадак. Але трыюмфаваў Ж. нядоўга: аднойчы па тэлевізыі ён убачыў сюжэт з Амэрыкі, хроніку эксгумацыі цела свайго сябры. Нядобрае прадчуваньне кальнула сэрца Ж., і ён не памыліўся: той жа ноччу здань Освальда, якая, пэўна, вылезла з труны пры эксгумацыі, зьявілася ў доме адстаўніка. «Я ўсё адно пераўзыйду цябе, - паабяцаў марскі пехацінец, - fuck you!» Прыхапіўшы пляшку «Белавескай», здань зьнікла. Ж. неабачліва палічыў свой сон мрояй, але дарма: з тых часоў у ліёзьненскіх лясох пачаліся адбывацца дзіўныя рэчы, на пуцявых указальніках рэгулярна зьяўляліся выбітыя кулямі надпісы «Fuck you!» І год ад году выкананьне надпісаў станавілася ўсё больш каліграфічным, а гільзы ад вінчэсьцера знаходзілі на ўсё большай і большай адлегласьці.
Але пад час выбарчае кампаніі, калі ўсім стала ясна, што Прэзыдэнтам Беларусі стане Лука Мудзічэнка, у ліёзьненскіх лясох адбылося малавытлумачальнае здарэньне. Мэрсэдэс, у якім ехаў кандыдат, быў абстраляны. Ніхто ня мог зразумець дзіўнае акалічнасьці; усе кулі патрапілі акурат у замочную адтуліну дзьвёркі. Будучага Прэзыдэнта ўратавала толькі тое, што замкі на дзьвёрках мэрсэдэсу былі замененыя на замкі ад трактара «Беларусь».
Гэтае прыкрае здарэньне прымусіла першага Прэзыдэнта павялічыць штат асабістае аховы. Толькі - дзіўная рэч! - кожным разам, калі Лука Мудзічэнка праязжае каля Парка Чалюскінцаў, чуюцца яму стрэлы й злосны шэпт: «Fuck you!»
З агульнага шэрагу пачвараў нашае Бацькаўшчыны гэтыя істоты найбольш інтэрнацыянальныя, бо паўсталі ў часе масавых русыфікацыі й палянізацыі сродкаў сувязі й масавай інфармацыі. Іх нельга ўбачыць, да іх нельга дакрануцца: іхняй формай існаваньня зьяўляюцца электрычныя імпульсы, магнітныя палі, радыёхвалі. У пераважнае большасьці тэхнатронныя пачвары - прадукт навукова-тэхнічнае рэвалюцыі. Такія істоты вядуцца ў вялікіх гарадох, бо толькі гэта дае ім магчымасьць безь перашкодаў вандраваць па камунікацыйных сетках.
У Беларусі гэтая здань зьявілася адной зь першых. Яшчэ ў даваенны час - разам з увядзеньнем аўтаматычных ліній сувязі. Да верасьня 1939 года Тэлефонавак было дзьве: заходняя (kresowa) і ўсходняя (БССРаўская); першая размаўляла на беларуска-польскай трасянцы, другая - на беларуска-расейскай. Пасьля ўзьяднаньня Беларусі яны зьліліся ў адну.
Гэтая здань найбольш вядомая й папулярная: практычна няма аніводнага чалавека, які б не сутыкаўся зь яе падступнымі праявамі. Але ў нашыя рацыянальныя часы людзі ня схільныя верыць у звышнатуральнае й надзвычайнае, таму й тлумачаць дзіўныя тэлефонныя званкі дурнымі жартамі непаўналетніх правапарушальнікаў.
Найбольшую шкоду прынесла дзейнасьць тэлефонаўкі ў сярэдзіне 70-х гадоў: у прыватнай кватэры гучаў тэлефонны званок: «Вас турбуюць з тэлефоннай станцыі, - лагодным голасам маніла Тэлефонаўка. - Якая даўжыня тэлефоннага дроту ў вашае кватэры? Памерайце, калі ласка». Небарака-абанэнт легкадумна даставаў мэтр-складанчык і старанна вымяраў даўжыню тэлефоннага дроту. Нарэшце, браў слухаўку й адказваў: «Мэтр дзевяноста». «А трэба роўна мэтр», - сувора казала Тэлефонаўка. «Што ж рабіць?» - зьдзіўляўся абанэнт. «Лішняе адрэзаць», - бязь ценю зьдзеку ў голасе адказала тэхнатронная істота. І як то ні дзіва, большасьць абанэнтаў выконвала ідыёцкі загад.
Канец неабмежаваным свавольствам Тэлефонаўкі ў адным з цэнтральных раёнаў Менска паклала наступная гісторыя. У Доме Ўрада, у кабінэце аднаго вельмі вядомага, але малапапулярнага палітычнага лідэра зазваніў тэлефонны апарат, нумар якога быў вядомы толькі паплечнікам па партыі й самым блізкім крэўным. Трубку падняў гаспадар. «Віншую вас зь Днём жанчыны!» - азвалася слухаўка мужчынскім голасам. «Вядома, дзякуй, - гаспадар напружана ўспамінаў, дзе ён мог чуць гэты голас, - але ж я мужчына». «Так, пан Палітык, вы мужчына, але тым ня менш вы ёсьць сапраўднай курвай», - з навушніка слухаўкі пачуўся гнюсны сьмех. «Хто гэта гаворыць?..» - зароў гаспадар. «Уся Беларусь гаворыць», - са слухаўкі пачуліся кароткія гудкі. Палітык, не марнуючы часу, пазваніў у тэхнічны аддзел асабістай аховы, каб там высьветлілі, які менавіта абанэнт так яго абразіў. Празь некаторы час разгублены службовец адказаў, што да сакрэтнага тэлефона былі падключаны ўсе нумары краіны. Пачалося расьсьледаваньне, у ходзе якога высьветлілася наступнае: як толькі колькасьць тэлефонных апаратаў, злучаных у адну сетку дасягае крытычнае лічбы, яны, як нэйроны ў мозгу, пачынаюць самаарганізоўвацца. Таму, каб пазьбегнуць далейшых непрыемнасьцяў, вядомы, але малапапулярны палітычны лідэр загадаў аддзяліць сакрэтныя тэлефоны ад агульнабеларускай сеткі, перавёўшы іх на радыёсувязь. Цяпер Інстытут прыватнай бясьпекі і ўрадавай сувязі распрацоўвае новы тып тэлефонных апаратаў, якія здольныя вызначаць ня толькі нумар, але й адрас ды прозьвішча абанэнта, каб адразу накіраваць яму позву ў суд.
А таму, шаноўныя абанэнты, калі вы паверыце, што звышнатуральныя й надзвычайныя зьявы існуюць у тэлефонным сьвеце, а галоўнае - здолееце пераканаць у гэтым сваякоў, калегаў і начальства, то вашае жыцьцё стане куды лягчэйшым: вы зможаце без асаблівых наступстваў пьяныя званіць любым палітычным дзеячам, віншуючы іх з самымі дзіўнымі сьвятамі, жонка будзе толькі пасьміхацца, калі ёй патэлефануе кінутая вамі каханка, і, наогул, тады вас чакае яшчэ шмат прыемных сюрпрызаў і мілых неспадзяванак.
Дасьледчыкі пячораў і сутарэньняў даўно заўважылі, што ў чалавека, які апынуўся пад зямлёй, назіраюцца адхіленьні ў псыхіцы: парушаецца часова-прасторавае ўспрыманьне сьвету, блытаюцца лева й права, перад і зад. Але калі раней, да навукова-тэхнічнае рэвалюцыі пад зямлю апускаліся хіба што сьпелеолягі, скарбашукальнікі ды іншыя аматары сьмяротнае рызыкі, то цяпер пасажыра-плыні мэтрапалітэнаў зацягваюць наніз штодня мільёны людзей. Сытуацыя пагаршаецца тым, што людзі, зьбітыя ў натоўп, у чаканьні цягнікоў нэрвуюцца, а іхнія адмоўныя й агрэсіўныя імпульсы не знаходзяць выйсьця ў замкнёнай прасторы жалезабэтоннага лёху станцыі. Бэтонныя экраны адбіваюць гэтыя імпульсы й ўзмацняюць, вяртаючы ў натоўп.
З даўніх часоў невытлумачальныя й змрочныя падзеі пачалі адбывацца й на менскім мэтрапалітэне. Вось што паведамляецца ў афіцыйным рапарце дзяжурнага па станцыі «Кальварыйская» на імя міністра падземных камунікацыяў і сховішчаў:
«31 лютага мінулага года па станцыі ў гадзіну ночы адышоў апошні цягнік, але празь пяць хвілінаў мне затэлефанаваў дзяжурны па дэпо - да яго цягнік так і не прыйшоў. Мы абсьледавалі ўвесь тунэль зь ліхтарамі, але ніякіх сьлядоў гэтага цягніка намі знойдзена не было. Званкі да дзяжурных па ўсёй лініі таксама не далі аніякіх вынікаў. На падставе гэтага прашу сьпісаць з майго падуліку казённыя ватоўку й чаравікі, якія ляжалі ў кабіне машыніста».
Далейшае расьсьледаваньне аддзела транспартнай міліцыі паказала, што ватоўку й чаравікі дзяжурны зьнёс дахаты, але цягнік зьнік сапраўды. Знайшоўся ён толькі на трэйці дзень, нечакана апынуўшыся на запасных шляхох. Машыніст быў пьяны зьверскі й абсалютна ня мог растлумачыць сваю трохдзённую адсутнасьць. Справу хацелі закрыць, але сьледчага зацікавілі паказаньні аднаго з пацярпелых пасажыраў, нейкага пісьменьніка-дэтэктыўшчыка А., які сьцьвярджаў, што падобныя рэчы здараліся й раней, але ніхто, нават нешматлікія сябры, не давалі яму веры, бо лічылі, што ён, вялікі аматар позьніх застольляў у рэстарацыях і ў бары Саюза пісьменьнікаў ды распусты ў кватэрах самотных паненак, спрабуе падобным чынам апраўдацца. Спраўдзіць словы А. было цяжка; сьледчыя экспэрымэнты, тым ня менш, не далі аніякіх вынікаў. Пра гэтую гісторыю ўспомнілі ў сувязі з наступным:
Той жа самы А., які, між іншым, стала займаўся літаратурным вывучэньнем пазашлюбных адхіленьняў і стэрэагамных парадоксаў, апісваючы іх у галоўнае працы жыцьця, кнізе пра хцівых пачвараў, разам са сваёй лябаранткай, ня маючы прыдатнага мейсца для літаратурнай навукі, дзеля цікаўнасьці вырашылі правесьці пазалябараторныя літаратурныя дасьледаваньні ў экстрэмальнае сытуацыі - у апошнім цягніку мэтро. На канцавой станцыі яны не пакінулі вагон, а схаваліся пад сядзеньнямі. Дэтэктыўшчык і лябарантка моцна зьдзівіліся, калі прайшло паўгадзіны, а цягнік не прыехаў у дэпо - ён імчаў па, здавалася, бясконцым тунэлі. Кнопка выкліку машыніста не працавала.
Нарэшце цягнік прыйшоў на нейкую незнаёмую станцыю, якая не была пазначана на ніводнае схеме. З дынаміка прагучаў д'ябальскі рогат, у якім пераляканаму пісьменьніку-дэтэктыўшчыку пачуліся словы: «Канцавая станцыя - «Блуд». Цягнік далей не ідзе. Просьба пакінуць вагоны».
А. і лябарантка выйшлі на плятформу й агледзеліся. На станцыі не было ані эскалятараў, ані нават прыступак. Літаратар са спадарожніцай, ня маючы іншага выйсьця, вырашылі выбірацца праз тунэль. Яны ішлі па рэйках цэлую гадзіну й, убачыўшы наперадзе сьвятло, прысьпешылі крок. Але якім было іхняе расчараваньне, калі небаракі пабачылі тую ж самую станцыю! Стомленыя блуканьнем у цемры, цікаўнікі селі ў вагон. Лябарантка была ў роспачы, А. - таксама, і, ня бачачы іншага выйсьця, разумеючы, што жыцьцё скончана, лябарантка прапанавала А. перадацца блуду.
«Гары яно гарам, такое каханьне», - згадаў А. свой паэтычны радок, але вырашыў не пярэчыць.
Апрануўшыся, А. і ягоная памагатая не заўважылі, што яны ня толькі памяняліся майткамі, але й надзелі іх навыварат.
«Што ні раблю, адно памылак спрэс», - згадаў дэтэктывіст яшчэ адзін уласны радок, але ж майткі ўсё ж вырашыў не параапранаць.
Пасьля акту небаракі паспрабавалі зрабіць другую спробу выбрацца са станцыі «Блуд». Гэтая спроба была пасьпяховай - неўзабаве дэтэктыўшчык зь лябаранткай апынуліся на станцыі «Кальварыйская», дзе здаліся дзяжурнаму міліцыянту.
А праз тры дні цягнік зноў зьявіўся на запасным шляху дэпо. Як і папярэднім разам, машыніст ня мог даць верагодных тлумачэньняў гэтаму здарэньню. Нягледзячы на тое, што станцыю «Блуд» так і не змаглі адшукаць, геолягі й сапёры выявілі за станцыяй «Кальварыйская» моцную магнітную анамалію, падобную да тых, што назіраюцца ў зачараваных урочышчах і заклятых гаёх, якія ў народзе носяць назоў Блуд. Паводле парадаў дасьведчаных людзей, зь іх можна выбрацца, толькі надзеўшы вывернутую вопратку - інакш заўсёды будзеш вяртацца на тое мейсца, зь якога выйшаў. Цікава, але спрэчнага пункту гледжаньня наконт зьнікненьня цягнікоў прытрымліваецца адзін маскоўскі навуковец, вядомы сваімі юдафобскімі настроямі: ён сьцьвярджае, нібыта вядучы інжынэр праекта менскага мэтрапалітэна X.Шапіра запраектаваў разваротнае кола для цягнікоў у форме кальца Мёбіюса, праехаўшыся па якім, цягнік трапляе ў іншае вымярэньне. Падставамі для такога сьцьвярджэньня зьяўляецца тое, што X.Шапіра, спраектаваўшы менскае мэтро, не дачакаўшыся завяршэньня будаўніцтва, адразу ж зьехаў ці то ў сэктар Газа, ці то на заходні бераг ракі Ярдан.
Што тычыцца дэтэктыўшчыка А., тая прыкрая гісторыя так уразіла яго, што ён, па чутках, кінуў ня толькі вытанчаную распусту з самотнымі паненкамі, але й значна большыя хібы - паленьне тытуню й ўжываньне алькаголю. Зрэшты, зласьліўцы сьцьвярджаюць, што А. кінуў распусту, алькаголь і нікатын адно з прычыны паталягічнае сквапнасьці, якая з узростам пачала прагрэсаваць.
З гэтага фантастычнага, але праўдзівага здарэньня вынікае, што нават выпадкова надзетыя навыварат майткі могуць уратаваць не адно пісьменьніцкае жыцьцё...
Гісторыя ўзьнікненьня гэтае здані, якая тым ня менш разглядаецца некаторымі аўтарытэтнымі навукоўцамі як пачвара, наступная: малпуючы маскальскую моду апошніх гадоў на паказ даўжэзных тэлесэрыялаў паўночна- і паўднёваамэрыканскай вытворчасьці, кіраўніцтва беларускага Дзяржтэлерадыёкамітэта запусьціла ў эфір 666-цісэрыйны фільм «Раскіданае гняздо Харпэраў» пра аднаго агента ФБР, які расьсьледуе штосэрыйныя згвалтаваньні галоўнае гераіні. Калі на Расейскім тэлеканале падобныя паказы садзейнічаюць адно амэрыканізацыі гледачоў, то для Беларусі гэта нясе пагрозу й русыфікацыі: агенты ФБР, тэхаскія мільянэры й нават каляровыя меншасьці, дзякуючы непісьменным сынхраністам-перакладчыкам, размаўляюць у такіх фільмах на дыялектах маскоўскіх вакзалаў ды растоўскіх піўных.
Сэрыял настолькі захапіў большасьць гледачоў, што яны пачалі ўспрымаць галоўных герояў як рэальных асобаў. І калі паказ фільма скончыўся, аматарам «Раскіданага гнязда Харпэраў» ніяк не хацелася мірыцца са зьнікненьнем з асабістага жыцьця такіх дарагіх ім людзей: агентаў ФБР, скарумпаваных паліцыянтаў, прастытутак, маньякаў і садыстаў. І ледзь толькі ўключалі тэлевізар, на экране якога замест улюбёных герояў ансамбль паволскіх балалаечнікаў і баяністаў выконваў польку-трасуху, яны тужліва прыгадвалі сцэны адмысловых згвалтаваньняў.
Такія магутныя псыхалягічныя імпульсы некалькіх мільёнаў чалавек не маглі застацца безвыніковымі. Яны зматэрыялізавалі сярэднеарытмэтычную істоту, якая ўвасабіла ў сабе ўсе адмоўныя рысы галоўных і другасных герояў сэрыяла: мужчынаў, жанчынаў, жывёлаў; такім чынам паўстала здань Беларускага тэлебачаньня. Яна, карыстаючыся сеткай рэтрансьлятараў і кабеляў, пранікала ў любую кватэру, дзе толькі ёсьць тэлевізар і беспакарана рабіла свае кінематаграфічныя злачынствы: гвалціла, забівала, зьдзеквалася, прымушаючы пераказваць па чарзе зьмест усіх 666-ці сэрыяў. Гэтая жахлівая навала прыняла маштабы нацыянальнае катастрофы. Ад яе пацярпела кожная чацьвёртая беларуская сям'я. Праваахоўныя органы ня бачылі іншага выйсьця, як цалкам згарнуць тэлевізыйнае вяшчаньне. Але звышсакрэтная лябараторыя, дзе з апошніх часоў працуюць аўтары гэтага сур'ёзнага навуковага досьледу (па цалкам зразумелых прычынах назва лябараторыі пададзеная быць ня можа), прапанавалі арыгінальны спосаб зьнішчэньня здані. На правядзеньне аперацыі ім, г.зн. нам, былі дадзеныя тыдзень часу й надзвычайныя паўнамоцтвы. Наведаўшы фан-клюб аматараў сэрыяла «Раскіданае гняздо Харпэраў», мы прыгледзелі самую прывабную й сэксапільную дзявулю, якую, паабяцаўшы паказаць 667-ую сэрыю, зьвезьлі на студыю. Пасадзіўшы дзеўку-нажыўку перад тэлевізарам, мы схаваліся й сталі чакаць. Неўзабаве з экрана вылезла амэрыкана-расейская здань, якая кінулася на дзеўку. Покуль здань займалася сваёй справай, мы падключылі тэлевізар да відэа й паставілі на запіс. Гнюсная істота, заўважыўшы, што знаходзіцца ў студыі не сам-насам са сваёй ахвярай, кінулася на нас, у выніку чаго Марцін Юр, які, забыўшыся на інструкцыі, не апрануў гумовыя пальчаткі, атрымаў часовае памутненьне розуму. Тым ня менш пасьля непрацяглага, але ўпартага змаганьня здань вырашыла сысьці тым жа шляхам, што й зьявілася - праз тэлевізыйны экран. Ледзь толькі яна зьнікла за шклом кінэскопа, яна тут жа ж запісалася на відэастужку. Францішак Хлус, карыстаючыся нагодай, неадкладна выцер запісанае з касэты. З тых часоў здань зьнікла канчаткова - прынамсі, да паказу наступнага сэрыялу.
Гэтае здарэньне пераканаўча сьведчыць, што Беларусь мусіць неадкладна выпрацоўваць сваю ўласную нацыянальную канцэпцыю палітыкі тэлевізыйнага вяшчаньня, іначай яна рызыкуе захлынуцца ў бруднай плыні расейскамоўнай амэрыканскай навалы.
Часам здараецца, што традыцыйныя для архаічнага ладу жыцьця здані і пачвары пад узьдзеяньнем размаітых тэхнатронных сродкаў губляюць сваю ранейшую сутнасьць і засвойваюць новыя арэалы існаваньня - пры гэтым яны страчваюць ранейшую існасьць і набываюць новыя якасьці.
У 1991 годзе пры будаўніцтве плятформы адное чыгуначнае станцыі непадалёк ад Менска рабочыя засыпалі гравіем невялічкі ставок, у якім з даўніх часоў вялася досыць рэдкая для нашага рэгіёна пачвара - русалка.
Старыя людзі, што жылі побач, раілі не рабіць гэтага жорсткага злачынства, бо ведалі, што русалкі вызначаюцца ня толькі звышчалавечай юрлівасьцю, але злапамятнасьцю ды помсьлівасьцю. На жаль, гэтыя парады не былі ўзятыя пад увагу: ставок засыпалі бульдозэрам, але ў ваду на ўсялякі выпадак былі апушчаныя дроты зь ліній чыгуначных электраперадач - будаўнікі спадзяваліся, што русалка будзе забітая электратокам.
Гэтага, аднак, ня здарылася.
Атрымаўшы звышмоцны электрычны разрад, хцівая пачвара выйшла ў цалкам новае вымярэньне - яна на некаторы тэрмін ператварылася ў электраімпульс і па чыгуначным дроце ўмомант перакінулася на бліжэйшую электрычку, дзе й зматэрыялізавалася ў істоту, вядомую пакуль што ў адзінкавым ліку - ва ўсіх энцыкляпедыях ды даведніках яна пазначаецца як Паненка Вагонная.
Перайшоўшы ў новую якасьць, істота, тым ня менш, ня страціла сваіх найбольш адметных рысаў - юрлівасьці й помсьлівасьці, і неўзабаве з пасажырамі, што карысталіся паслутамі ордэна Леніна Беларускай чыгункі, пачалі здарацца жахлівыя ліхтугі.
Позна ўвечары ў вагоне зьяўлялася нейкая прывабная сэксапільная паненка - яе хада й манэры адразу ж зачароўвалі ўсіх полавасьпелых мужчын, якія, седзячы на лавах, бавілі час у чытаньні эратычных часопісаў. Паненка, апранутая ў доўгі, па лыткі плашч, падыходзіла да аднаго з эратаманаў і за невялікую плату прапаноўвала наладзіць экспрэс-стрыптыз. Усхваляваны і страціўшы пільнасьць эратаман, натуральна, пагаджаўся: дзявуля, расшпіліўшы гузікі, расхінала плашч - пад ім, як сьцьвярджалі нямногія, цудам ацалелыя відавочцы, не было ніякай вопраткі.
Пакуль аматар ладных жаночых формаў жэр вачыма яе цела, Вагонная Паненка датыкалася да яго сваімі цыцкамі - а яны ва ўсіх русалак, як вядома, зробленыя з жалеза. Атрымаўшы моцны электрычны разрад, мужчына паміраў у страшэнных канвульсыях - целы некаторых аматараў эротыкі абвугліваліся да непазнавальнасьці...
Чыгуначная міліцыя рабіла немала спробаў, каб высьветліць абставіны таямнічых забойстваў; спачатку сьледчыя меркавалі, што першапрычына пакутніцкіх сьмерцяў ахвяраў - залішняя ўразьлівасьць да зьмесьціва эратычных выданьняў, ад якой і наступаў перагрэў галаўнога мозгу з далейшым самаўзгараньнем цэлага арганізму. Але шматлікія досьледы давялі, што гэта ня так. Праваахоўным установам давялося даць веры факту, што Вагонная Паненка сапраўды існуе. Пачваразнаўцы, якія былі прыцягнутыя да расьсьледаваньня загадкавых сьмерцяў эратаманаў, высьветлілі, што водалюбная пачвара - а Вагонная Паненка, як былая русалка, напэўна ня страціла гэтае якасьці, - безумоўна абярэ мейсца існаваньня, так ці інакш зьвязанае з вадою, а адзіным такім мейсцам у электрычках ёсьць прыбіральня ў тамбуры. Дасьледаваньне прыбіральняў электрычак, тым ня менш, не дало аніякіх вынікаў, бо амаль усе яны былі закалочаны іржавымі цьвікамі зь сярэдзіны; і міліцыянты, і навукоўцы катэгарычна адмовіліся лезьці туды, слушна баючыся атрымаць сьмяротны электрычны разрад з жалезных цыцак пачвары...
А таму, вандруючы электрычкай па Беларусі, не зьдзіўляйцеся, калі прыбіральня ў вашым вагоне будзе надзейна зачынена - там напэўна жыве Вагонная Паненка. Бо безумоўна, лепш патрываць да канцавой станцыі, чым парушыць спакой гэтай жорсткай і падманлівай істоты...
Вядуцца па ўсёй тэрыторыі Беларусі і нават па-за яе межамі - там, дзе ёсьць беларуская дыяспара зь яе школкамі й бібліятэкамі. Але, на жаль, паколькі ў школах вывучаецца збольшага беларуская савецкая літаратура, то здані гэтага віду маюць пераважна савецкае паходжаньне.
Гэтыя істоты матэрыялізуюцца настутшым чынам: у большасьці чытачоў застаецца падсьвядомая, неасэнсаваная згадка пра герояў, і гэтыя думкі часам канцэнтруюцца на адным пэўным героі. Такі герой-здань зьяўляецца ў рэальным жыцьці з усімі сваімі хібамі й станоўчымі вартасьцямі.
Але, як то ні дзіўна, запамінальных станоўчых героеў у беларускае літаратуры савецкага часу мала: найбольш яскравымі сталі дывэрсанты й шкоднікі, якія пад выглядам народных мсьціўцаў дзейнічалі на тэрыторыі сваёй жа краіны, ды дзеці-забойцы ў піянэрскіх гальштуках...
Дзеля справядлівасьці, у якасьці чарговага літаратурнага парадоксу варта дадаць, што ў пісьменьнікаў, схільных да нацыяналістычных захадаў ды экстрэмісцкіх паводзінаў, трапляюцца героі чалавечага кшталту.
Ужо ў самім імені-мянушцы папулярнага героя Міхася Лынькова закладзены характар здані часоў пашыранай мэханізацыі. Дарэчы, гэтая традыцыя ў савецкай беларускай літаратуры мае досыць моцныя карані - згадайма хаця б Максіма Танка.
Пасьля ўключэньня твора «Міколка Паравоз» у школьную праграму вобраз хлопчыка-шкодніка трывала ўвайшоў у сьвядомасьць чытачоў. Многія пакаленьні дзетак-беларусаў меркавалі, што Міколка Паравоз - чыста мастацкі вобраз, але падзеі, якія нядаўна разгарнуліся ў Воршы, на літаратурнае радзіме здані, пацьвердзілі вышэйзгаданую тэорыю матэрыялізацыі падобных пачвараў.
У 1991 годзе ў Воршы, самым буйным чыгуначным вузьле Беларусі, распачаліся страйкі. Спачатку мяйсцовыя ўлады меркавалі, што гэтыя страйкі стыхійныя, але неўзабаве сакрэтныя агенты транспартнай міліцыі прыйшлі да высновы, што чыгуначнікаў і насельніцтва да непадпарадкаваньня ўладам падбухторвае зламысьнік. У красавіку на стол начальніка транспартнай міліцыі паклаўся рапарт аднаго з сакрэтных агентаў, у якім паведамлялася наступнае:
«25 красавіка ў краме каля чыгуначнага вакзалу сабралася вялізная чарга па гарэлку - выключна жанчыны, бо іх мужыкі ў гэты час біліся ў дэпо зь міліцыянтамі. У чарзе зьявіўся хлопчык у старарэжымнай чыгуначнай фуражцы, які здолеў пераканаць натоўп, што гарэлкі ў краме ня будзе, бо ўсе прадукты нафтаперапрацоўкі зь Беларусі вывозяцца ў Расею, а таму трэба ісьці на чыгунку й садзіцца на рэйкі, па якіх празь некалькі гадзін мусіць прайсьці цягнік на Маскву, наладаваны мяйсцовымі моцнымі напоямі. Жанчыны паддаліся на правакацыю й выйшлі на чыгуначнае палатно за горадам».
У гэты самы час да горада пад'язджаў урадавы спэццягнік з тагачасным прэм'ер-міністрам - першы чалавек дзяржавы накіроўваўся супакойваць мяйсцовы пралетарыят. Але машыніст быў змушаны спыніць цягнік, не даязджаючы да Воршы, бо шлях перакрыў натоўп разьюшаных цётак. Прэм'ер-міністр зірнуў у вакно: у натоўпе насупраць вагона, наверсе чыгуначнага адхона стаяў хлопчык у старарэжымнай чыгуначнай фуражцы й паказваў яму голую дупу. Прэм'ер-міністр зьніякавеў і вырашыў не выходзіць да народу, пакуль зламысьнік ня будзе злоўлены. Але ахова, апынуўшыся на адхоне, аніякага зламысьніка ня ўбачыла. Вярнуўшыся да старшыні выканаўчае ўлады дзяржавы, начальнік аховы зь нямалым зьдзіўленьнем убачыў праз шкло, што сярод ягоных падначаленых стаіць зламысьнік і сьвеціць голай дупай. «Matka Boska Wostrabramska!..» - перахрысьціўся начальнік аховы, які, нягледзячы на партыйны білет і КГБісцкае пасьведчаньне, у душы заставаўся праўдзівым каталіком і, дарэчы, паходзіў з адной вёскі з прэм'ер-міністрам. Як толькі шкло было апушчана, здань зьнікла. І толькі тады старшыня выканаўчай улады наважыўся выйсьці да народу, каб уласнаручна раздаць прывезеную гарэлку. Пайшла ланцуговая рэакцыя - цёткі занесьлі гарэлку сваім мужыкам, тыя, як і мае быць, напіліся, а міліцыянты расьцягнулі непрытомных па выцьвярэзьніках ды пастарунках, маючы, нарэшце, на гэта законнае права. Так, дзякуючы намаганьням урада, клясавае выступленьне аршанскага пралетарыята, падбухторанага літаратурнай істотай, было спынена.
Але вярнуць здань на старонкі літаратурнага твора было ўжо нельга: Міколка-паравоз, пазбаўлены магчымасьці рабіць вялікія шкоды, пачаў рабіць драбнейшыя. Ён зьяўляўся пры любым надвор'і на тым самым адхоне перад кожным цягніком з дэлегацыяй з Усходу, нязьменна дэманструючы то адну, то другую інтымную частку цела. Па начох ён падсьвечваў сабе чыгуначным ліхтаром. Відаць Міколку Паравоза было толькі з вагона. Каб зьліквідаваць гэтую ганьбу слыннага чыгуначнага горада, мяйсцовыя ўлады абвясьцілі конкурс. Перамог праект аднаго Дызайнэра, згодна зь якім уздоўж чыгуначнага палатна ўсталявалі рэклямныя плякаты чакалаты «Сьнікерс». І як не вычвараецца цяпер Міколка Паравоз, але ніхто з пасажыраў не заўважыў ягонае дупы на тле гіганцкіх смажаных гарэхаў цялеснага колеру...
Такім чынам, нават кічова-абрыдлівая рэкляма кандытарскіх вырабаў можа паспрыяць паляпшэньню нораваў у краіне.
Некаторыя зданезнаўцы памылкова адносяць гэтыя істоты да віду гістарычных, але на самой справе яны зьяўляюцца чыста літаратурнымі, хаця й маюць сваіх рэальных прататыпаў - гаўляйтара Беларусі Кубэ й ягоную пакаёўку, таварыша-тэрарыстку Мазайнік. Гісторыя іх драматычнага суіснаваньня зафіксаваная ў сьвядомасьці чытачоў дзякуючы намаганьням пісьменьніка-міфатворцы савецкага пэрыяду Янкі Новака ў рамане «Зэгар спыніўся а дваццацьчацьвертае гадзіне», і таму пераказ інтрыгі не ўваходзіць у задачу гэтае сур'ёзнае навуковае распрацоўкі.
Навукоўцы даўно заўважылі, што істоты, якія дзейнічаюць у будынках, дзе адбываліся рэальныя падзеі іх зямнога жыцьця, няздольныя нанесьці людзям вялікае шкоды. Але калі арэал іх існаваньня зьнішчаецца, здані й пачвары, у тым ліку й літаратурныя, вырываюцца на волю й нясуць у сьвет сваю крыважэрнасьць і пазбаўленую сэнсу гнюснасьць.
Так адбылося з Гаўляйтарам і ягонай Пакаёўкай.
Яны міралюбна й лагодна існавалі ў старасьвецкім менскім будынку па былой Дамініканскай (цяпер - Энгельса) вуліцы, дзе на той час мейсьціўся Саюз пісьменьнікаў БССР. Прыбіральшчыцы, вахцёркі й вартаўнікі даўно прызвычаіліся да таго, што па начох Гаўляйтар і Пакаёўка штораз узнаўлялі кульмінацыйную сцэну сваіх жыцьцяў: Пакаёўка падкладала ў гаўляйтэраў ложак замест сябе гадзіньнікавую бомбу. Але напрыканцы сямідзесятых гістарычны будынак быў разбураны: спатрэбілася пляцоўка для пашырэньня корпуса ЦК КПБ, а для Саюза нісьменьнікаў быў пабудаваны новы дом, куды з усяго спшэнту, што некалі належыў гаўляйтару-нябожчыку, перавезьлі адзін толькі раяль «Бэхштайн». Ня маючы куды падзецца, здані схаваліся ў музычны інструмэнт, і такім чьшам трапілі ў новы будынак.
Адчуваючы настальгічную тугу па Фатэрлянду, гаўляйтар Кубэ пачаў зьяўляцца ў каміннае залі, дзе намаганьнямі мяйсцовых пісьменьнікаў быў зарганізаваны бар-більярдная. Паўпразрысты Гаўляйтар грэўся каля агню ў парадным муньдзіры з усімі мэдалямі, а Пакаёўка гэтым часам майстравала чарговую бомбу. Паколькі прывіды рабіліся збольшага бачнымі апоўначы, калі мяйсцовыя аматары кія ды чаркі напіваліся да паўпрытомнасьці й танчылі на більлярдзе, то ніхто зь іх не зважаў на дзіўнага фацэта ў фашыстоўскім муньдзіры й ягоную сяброўку; да таго ж, здань Кубэ някепска гаварыла па-беларуску.
Так працягвалася даволі доўга, пакуль у бар-більярдную не завітаў аўтар несьмяротнага рамана «Зэгар спыніўся а дваццацьчацьвертае гадзіне», таварыш Янка Новак. Таварыш Новак, пісьменьнік-чэкіст, як і мае быць, напіўся так, што зблытаў мужчынскую прыбіральню з жаночае, дзе ў смуроднай кабінцы засьпеў сваю літаратурную гераіню за майстраваньнем чарговай гадзіньнікавай бомбы. Не разумеючы сутнасьці зьявы, пісьменьнік-чэкіст пачаў заляцацца да зматэрыялізаванага плёну ўласнай фантазыі. Як ні дзіўна, але таварыш Янка Новак меў посьпех; ён і здань забавіліся так, што цалкам забыліся на падрыхтаваную бомбу, якая, згодна з назовам несьмяротнага рамана, выбухнула роўна а дваццацьчацьвертае гадзіне, пашкодзіўшы каналізацыю. Помсьлівы Гаўляйтар, які ня мог дараваць Янку Новаку зламыснай фальсыфікацыі, зацягнуў аблепленага фэкаліямі кантужанага пісьменьніка-чэкіста ў бліжэйшы міліцэйскі пастарунак і, прычапіўшы яму на грудзі Жалезны Крыж, пакінуў пад дзьвярыма, прыхапіўшы з сабой службовае пасьведчаньне таварыша Янкі Новака.
Пісьменьніку-чэкісту выпала доўга тлумачыць, якім чынам і за што ён атрымаў фашыстоўскую ўзнагароду, ня кажучы пра тое, што яму давялося сваім коштам рамантаваць разбураную прыбіральню. А што тычыцца зданяў Гаўляйтара й Пакаёўкі, то яны зьніклі толькі пасьля таго, як раяль «Бэхштайн» і бар-більярдная былі асьвенчаныя сьвятарамі трох хрысьціянскіх канфэсіяў.
А таму япгчэ раз варта нагадаць пісьменьнікам-міфатворцам пра адказнасьць за праўдзівасьць літаратурнага выкладаньня гісторыі Бацькаўшчыны.
Як ужо згадвалася, літаратурныя здані вядуцца ня толькі ў Беларусі, але й па-за яе межамі. Арэал існаваньня вызначаецца беларускім культурніцкім асяродкам, але ён узьнікае ня толькі каля беларускіх школаў, бібліятэкаў ды асьветніцкіх цэнтраў, але і каля магіл беларускіх пісьменьнікаў, якія параскіданыя па ўсім сьвеце - ад мора да мора - а таму здані, якія час ад часу зьяўляюцца ў мейсцах пахаваньняў, ані ў якім разе ня трэба блытаць з могілкавымі, бо яны маюць цалкам іншыя схільнасьці ды ўпадабаньні.
Мясьцінай, сьвятой і жаданай для кожнага сьвядомага беларуса, стаў крымскі курорт Ялта зь Лівадзійскімі могілкамі, дзе пахаваны Максім Багдановіч, вядомы ў культурніцкіх асяродках як Максім Кніжнік. А таму было б дзіўна, калі б у Ялце не зьявілася літаратурная здань славутага паэта.
У апошнія гады ў каляпісьменьніцкіх колах разгарнулася кампанія за перанос труны з прахам Максіма-кніжніка на Бацькаўшчыну. Пазалетась для складаньня каштарыса па эксгумацыі выправілася ў Ялту ініцыятыўная група прыхільнікаў гэтай антыхрысьціянскай акцыі на чале з камэндантам Музэя-кватэры паэта Ё.Б-лядзкім. У першы ж дзень ад вартаўніка, якому беларускі ўрад яшчэ ў даваенныя часы даручыў даглядаць магілу (гадаваць кветкі й падфарбоўваць пяціканцовую зорку на тыпавым помніку для чырвонаармейцаў). Ё.Б-лядзскі пачуў, што неаднаразова ў сьне да вартаўніка прыходзіў Максім Кніжнік і папярэджваў, што калі хто яшчэ хоць раз падфарбуе на ягонай магіле камуністычны сымболь, то вартаўнік страціць ня толькі жыцьцё, але й шмат што іншае. Ё.Б-лядзкі, як праўдзівы католік, ня мог даць веры, што нябожчык можа зьяўляцца пасьля сьмерці, але на ўсялякі выпадак вырашыў спраўдзіць словы вартаўніка. Адшукаўшы магілу, камэндант Музэя-кватэры й ягоная сакратарка ўбачылі, што зорка сапраўды даўно не аднаўлялася, а празь яе абрысы, з-пад аблушчанае фарбы праступае выява Пагоні. Зрабіўшы абмеры магілы, каб вызначыць аб'ём земляных працаў, яны вярнуліся ў гатэль «Арыянда» й залеглі ў ложак. Уначы Ё.Б-лядзкі пачаў задыхацца, а прачнуўшыся, убачыў перад ложкам цень, у якім з жахам пазнаў прывід Максіма-кніжніка. Ё.Б-лядзкі паспрабаваў пабудзіць сакратарку, але паненка спала як забітая. Прывід паэта сувора папярэдзіў камэнданта Музэя-кватэры, каб той не чапаў ягонае магілы, а перад тым, як зьнікнуць, перадаў суразмоўцу сшытак - свой «Эратычны дзёньнік» і загадаў абавязкова яго апублікаваць. Кінуўшы разьвітальны позірк на распранутую паненку, здань Максіма папярэдзіла, што ў Ё.Б-лядзкага ніколі ня будзе эрэкцыі, калі той не выканае волі паэта.
Гэтая гісторыя ня мае заканчэньня - тым больш, што спрэчкі вакол мэтазгоднасьці перазахаваньня й аўтэнтычнасьці «Эратычнага дзёньніка» працягваюцца й дагэтуль, але дакладна вядома адно: Ё.Б-лядзкі й ягоная сакратарка больш ня сьпяць у адным ложку...
Часам здараецца, што, здавалася б, цалкам бяскрыўдныя героі дзіцячае літаратуры, зрабіўшыся зданямі, ператвараюцца ў змрочных маньнякаў-забойцаў. Так здарылася й з героямі любімай шматлікімі пакаленьнямі беларускай дзятвы кніжкі «Палескія рабінзоны».
У Тураўскім раёне Гомельскай вобласьці, вядомай дзікай прыродай, цнатлівымі норавамі жыхароў і моцным радыяктыўным забруджаньнем, адбылася сэрыя загадкавых, жорсткіх забойстваў. Злачынствы былі падобнымі адно да аднаго - бескарысьлівыя й пазбаўленыя здаровага сэнсу.
Відавочна, спраўцамі кожнага разу былі адны і тыя ж людзі. У пушчах Палесься зьнікалі цэлыя турыстычныя групы, ня кажучы ўжо пра аматараў-адзіночак. Празь некаторы час ахвяраў знаходзілі прывязанымі калючым дротам да дрэваў, скалечаныя трупы са сьлядамі жорсткіх і вытанчаных катаваньняў былі затаптаныя ў багну, але сьледчых пракуратуры дзівавала, што й грошы, й дакументы, й турыстычныя прылады заставаліся некранутымі. Зьнікалі адно сякеры, нажы, вяроўкі, штопары, відэльцы, паляўнічыя стрэльбы - усе рэчы, прыдатныя для адмысловых забойстваў ды мудрагелістых катаваньняў. Сьледчыя пракуратуры доўга не маглі даць рады, бо злачынцы нікога не пакідалі жывымі.
Але аднойчы пасьля таго, як у палескіх балотах бясьсьледна зьнікла дэлегацыя МАГАТЭ, на пошукі былі кінутыя вайсковыя падразьдзяленьні. Жаўнеры знайшлі напаўжывога перакладчыка, які перад сьмерцю распавёў наступнае: у начы на іх лягер напалі двое невядомых, па выглядзе - падлеткаў.
Падлеткі зьвязалі дэлегацыю МАГАТЭ элекрадротамі ад вымяральных прыбораў і запатрабавалі прызнацца ў тым, што дэлегаты - шпіёны санацыйнае Польшчы толькі на той падставе, што намёты былі польскае вытворчасьці. Злачынцы лупцавалі дэлегатаў МАГАТЭ доўбнямі, абцягнутымі скурай вожыка й прымушалі паказаць мейсца, дзе закапаныя радыёстанцыя, парашуты й выбуховыя рэчывы. А паколькі ніхто зь небаракаў-навукоўцаў, натуральна, ня мог паказаць гэтага мейсца, падлеткі пачалі забіваць ахвяраў аднаго за адным страшнымі доўбнямі. Пашэнціла аднаму перакладчыку: ён скеміў прызнацца, нібыта ён ёсьць праўдзівым шпіёнам санацыйнае Польшчы, выконвае сакрэтнае даручэньне маршалка Фоха, а шпіёнскі спшэнт закапаны на балотнай высьпе. Падлеткі зьлітаваліся над ім і пакінулі канаць, прывязаным да дрэва калючым дротам. Тым ня меней прачэсваньне лесу вайскоўцамі не дало станоўчых вынікаў.
Такі стан рэчаў існаваў працяглы час, пакуль нарэшце сын пракурора не прызнаўся бацьку, што ва ўсім вінаваты іхні выкладчык беларускае літаратуры, які напачатку навучальнага года наладзіў са сваімі вучнямі сьпірытычны сэанс па выкліканьню ўлюбёных літаратурных вобразаў - Палескіх Рабінзонаў. Сьпірытычны сэанс быў наладжаны пад час экскурсыі ў радыёактыўную пушчу. Перад зьляканымі падлеткамі зьявіліся двое камсамольцаў з рамана Янкі Маўра з доўбнямі, абцягнутымі вожыкавай скурай. Напалоханыя дзеці й настаўнік кінуліся наўцёкі, а новаствораныя літаратурныя пачвары заняліся сваёй звыклай, вызначанай сюжэтам справай - пошукамі й ліквідацыяй шпіёнаў і дывэрсантаў.
Высьветліўшы акалічнасьці гэтае справы, пракурор выклікаў дэзактыватараў, і яны дэматэрыялізавалі Палескіх Рабінзонаў.
Гэтая гісторыя яшчэ раз пацьвярджае, што прапаганда жорсткасьці й гвалту на старонках дзіцячае літаратуры, памножаная на Чарнобыльскую навалу, можа даць непрадказальныя па сваіх наступствах вынікі.
Гэтыя істоты надасьведчаным аматарам зьяўляюцца найбольш цяжкімі для распазнаньня. Для спэцыяліста ж выявіць вядзьмарку - ня ёсьць вялікая праблема.
Па-першае, сапраўдныя вядзьмаркі ніколі не адкідаюць ценю; па-другое - не адбіваюцца ў люстэрку.
Цяжкасьці распазнаньня палягаюць на тым, што вядзьмаркі хітрэйшыя за звычайных людзей; тэарэтычна, кожная кабета можа стаць вядзьмаркаю, але для гэтага неабходная адпаведная адукацыя й натуральныя схільнасьці.
Наконт узьнікненьня гэтых звышнатуральных істотаў ёсьць некалькі вэрсыяў. Паводле адной, пераход у вядзьмарскі стан адбываецца паступова, і крэўныя разам зь сяброўкамі не заўсёды звыкаюцца з новаю якасьцю, сьпісываючы яе на конт пагаршэньня характару. Паводле другой - зьмена адбываецца раптоўна, калі кабета ўступае ў сьціслы кантакт з Д'яблам. Некаторыя навукоўцы сьцьвярджаюць, што вядзьмарства перадаецца ў спадчыну.
Не бярэмся пацьвердзіць ці абвергнуць гэтыя меркаваньні; працэс ператварэньня нармалёвае жанчыны ў вядзьмарку забірае досыць вялікі час, а таму наладзіць навуковыя вопыты ў лябараторных умовах, каб заняцца вядзмарасэлекцыяй, немагчыма.
Але адзінае, што можна сказаць напэўна - вядзьмаркі ёсьць напаўжанчынамі, напаўзданямі. А каб пераканаць вас у гэтым, шаноўныя аматары неверагодных ліхтутаў ды жахлівых здарэньняў, падаем некалькі праўдзівых гісторыяў зь іх удзелам...
З даўніх часоў пад Туравым, у вёсцы Яблонаўшчына жыла сям'я с дубальтовым шляхецкім прозьвішчам Хер-Галава. Пра жанчын гэтага роду здаўна казалі, што яны схільныя да вядзьмарства. Зазвычай дзеўкі з гэтае сям'і, беручыся шлюбам, аддавалі перавагу блізкім сваякам - ці Херам, ці Галовам, бо іншых вартых увагі кавалераў у навакольлі не было.
Але аднойчы ў Тураў прыехаў малады журналіст Вітаўт М. з мэтаю збору матэрыялаў пра праклёны й забабоны нашага краю. У сельсавеце яму параілі зьвярнуцца да Хер-Галоваў, што ён і зрабіў. Але, ледзь убачыўшы адзіную дачку гаспадара, Ядзьвігу, малады шрайбікус забыўся на мэту свайго візыту, а празь месяц - ажаніўся зь ёю.
Перад вясельлем старшыня калгасу шчыра папярэджваў нетутэйшага хлопца, што маці ягонае будучае нявесты - страшная вядзьмарка, але Вітаўт только паблажліва ўсьміхнуўся.
Непрыемнасьці пачаліся ў першую ж ноч; малады журналіст, маючы някепскую рэдакцыйную практыку, ніколі ня скардзіўся на слабую патэнцыю, але, адасобіўшыся зь нявестаю, ён адчуў дзіўную рэч - нібыта нейкая нябачная рука сьціснула ягоны чэляс; маладзён нічога ня змог зрабіць, бо аргазм настаў раней, чым ён пасьпеў скінуць майткі. Такога зь ім не было ніколі: Вітаўт атрымаў звышнатуральны аргазм, але ж не знайшоў мужчынскага насеньня ані на майтках, ані на нагавіцах.
Калі на першы раз маладая, якая вырасла ў глыбінях цнатлівага Палесься, даравала яму, то потым яе справядліая незадаволенасьць выяўлялася штодня...
Маладыя, хоць і зьехалі ў Менск, але мужчынскія непрыемнасьці маладога шрайбікуса паўтараліся й там.
Дактары толькі разводзілі рукамі, сьпермавыя залозы працавалі на поўную шпулю, а мужчынскае насеньне зьнікала бясьсьледна.
Аднойчы зьбянтэжаны журналіст вырашыў паставіць праўдзівы экспэрымэнт: завітаўшы да сваёй састарэлай, а таму выведзенай з ужытку каханкі, якая ў рэдакцыйных і калялітаратурных колах здаўна мела трывалую рэпутацыю вядзьмаркі, Вольгі Ебатавай, ён паскардзіўся ёй на сваю бяду. Дасьведчаная ў падобных справах вядзьмарка адразу ж здагадалася, у чым справа, бо й сама здаўна практыкавала падобныя хітрыкі, ужываючы замест амалажальных крэмаў сьперму сваіх сяброў.
Вітаўт зьнянацку наведаўся ў Тураў і пад пагрозай прымусіў цешчу ва ўсім прызнацца...
Аказваецца, старая Хер-Галавіха зьляпіла з воску мадэль ягонага чэляса ў натуральную велічыню й, з дапамогаю чараў перапампоўвала з маладзёна, абкрадаючы сваю дачку, такі неабходны ёй прадукт.
Такім чынам, маладыя жонкі, калі ў вашага мужа ці каханка не стае сілаў, каб задаволіць вашыя натуральныя патрэбы, не сьпяшайцеся падазраваць яго ў нявернасьці, а калі ваш муж непрыязна ставіцца да вашае маці й вінаваціць яе ва ўсіх грахах, то магчыма, ён мае на гэта падставы...
Папярэдняя гісторыя - сьведчаньне таго, што вядзьмаркі могуць істотна ўплываць на лёсы асобных людзей, і было б дзіўна, каб несумленныя палітыкі не паспрабавалі б выкарыстаць вядзьмарак у барадзьбе за высокія дзяржаўныя пасады.
Гістрыя, якую мы мусім распавесьці, на жаль, ня можа быць пацьверджана дакумэнтальна, бо пра яе мы дазналіся ад непісьменнага заатэхніка сьвінагадоўчага комплексу, што на Шклоўшчыне...
Неяк старшыня адной з парлямэнцкіх падкамісіяў, Лука Мудзічэнка, дробны палітычны авантурыст, падрыхтаваны маскоўскімі спэцслужбамі, пры іх жа дапамозе задумаў зьдзейсьніць дзяржаўны пераварот, але абраў для гэтага нетрадыцыйны для менскай палітычнай эліты народны сродак: варажбу. Ягоная стрыечная пляменьніца, Арына, інструктарка калгаснай лазьні, якая здаўна мела схільнасьць да варажбы, пагадзілася ўзяць удзел у чарговай авантуры свайго дзядзькі.
Галоўную небясьпеку для кар'еры Мудзічэнкі ўяўляў тагачасны Прэм'ер, шырокавядомы, але малапапулярны палітычны дзеяч, таксама выгадаваны ў Маскве, але састарэлы й таму сьпісаны з крамлёўскіх рахункаў, якога старшыня парлямэнцкае падкамісіі, дарэчы, небеспадстаўна вінаваціў у карупцыі.
Палітычны авантурыст, які за час працы ў парлямэньце ня страціў натуральнай вясковай хітрасьці, нібыта для замірэньня запрасіў Прэм'ера наведаць родны калгас, абяцаючы немудрагелістую, але прывабную культурную праграму - наведваньне сьвінакомплекса й лазьні.
Адмовіцца было няёмка, бо запрашэньне падалі праз афіцыйны друк. Прэм'ер выправіўся ў падарожжа. Ужо ў дарозе, седзячы ў кабіне шляхотнага мэрсэдэсу, Мудзічэнка, быццам між іншым, паказаў свайму ворагу фотаздымак пляменьніцы, і запэўніў, што Арына валодае ўсімі відамі амаладжальнага масажу.
Пад заканчэньне візыту на калгасны сьвінакомплекс высокі госьць быў ураджаны, калі замест хлеба-солі яму спрэзэнтавалі гладкага лупавокага кныра, але на пытаньне першага чалавека дзяржавы, чаму яму падклалі такую сьвіньню, Мудзічэнка запэўніў зьдзіўленага Прэм'ера, што гэта - мяйсцовая традыцыя.
Перапэцканага гноем кныра няёмка было садзіць у мэрсэдэс, і таму Прэм'ер пагадзіўся ўзяць жывёліну з сабой у лазьню. Дарэчы, падступны Мудзічэнка зноў запэўніў, што сала ад гэтага стане только смачнейшым.
Пакінуўшы ахову ў прылазьніку, Прэм'ер наіўна аддаў сваё старое цела ў чуйныя рукі інструктаркі Арыны. Тая, расклаўшы разамлелага і страціўшага пільнасьць ганаровага кліента, нашмаравала яго чароўнае мазьзю, пасьля чаго той неспадзеўкі для сябе ператварыўся ў кныра. Дзякуючы той жа мазі лупавокі падарунак са сьвінафэрмы набыў чалавечае падабенства. Вядзьмарскае майстэрства пляменьніцы Мудзічэнкі было настолькі дасканалым, што нават ахова не заўважыла падмены, да таго ж, Прэмьер і кныр мала чым розьніліся... Справу давяршыў шляхотны шэры гарнітур з гальштукам, і ўрадавы картэж прымчаў ў сталіцу дрэсыраванага кабана.
Ня ў чым не вінаватая жывёліна яшчэ некаторы час паслухмяна выконвала ўсе прыхамаці сваіх сапраўдных гаспадароў, маскоўскіх кіраўнікоў; адзінае, чаго ня здолела дамагчыся вядзьмарка - прывучыць прывезенага з Расеі племяннога кныра размаўляць па-беларуску й есьці чакаляту «Сьнікерс» з гуманітарнае дапамогі, але атачэньне Прэм'ера нават гэтыя дробныя хібы здолела ператварыць у залеты, і кожны ведаў, што Прэм'ер змагаецца за двумоўе й ніколі не каштаваў заморскіх далікатэсаў...
Заатэхнік, які распавёў нам гэтую гісторыю з жыцьця беларускае палітычнае эліты, дадаў цікавую акалічнасьць: калі празь некалькі месяцаў вырашылі забіць ператворанага ў кныра Прэм'ера, той нечакана залямантаваў чалавечым голосам, паказваючы капытом на сьвежы нумар «Советской Белорусии» з партрэтам тагачаснага першага чалавека дзяржавы: «Свинья не я, а он, его и убивайте!..»
Зьніякавелыя рэзьнікі, каб спраўдзіць справядлівасьць словаў жывёліны, загадалі ёй прачытаць некалькі абзацаў пад фотаздымкам, але кныр спаслаўся на тое, што ў яго няма акуляраў, пасьля чаго і быў забіты...
Напэўна, няма сфэры людзкое дзейнасьці, куды б ня ўблытваліея вядзьмаркі, і кантрабанда - не выключэньне.
Зь нядаўніх часоў найбольш прыбытковым заняткам жыхароў памежных з Польшчай раёнаў зьяўляецца кантрабанда нелегалаў-азіятаў празь мяжу - пераважна грамадзянаў сацыялістычнага В'етнама й фундамэнталісцка-ісламскага Пакістана.
На N-скай памежнай заставе, што непадалёку ад Кузьні-Беластоцкай, каманьдзёр ужо некалькі гадоў спраўна браў хабар зь нелегальных эмігрантаў, але з пачатку года плынь азіятаў як адрэзала. Каманьдзёр быў у роспачы; ён і не здагадваўся, што перавозкай нашых меншых братоў-в'етнамцаў занялася тутэйшая вядзьмарка.
Карыстаючыся традыцыйным сродкам палёту - памялом, яна за адзін рэйс перапраўляла празь мяжу да дзесяці легкаважных эмігрантаў; ніхто ня мог даць гэтаму рады, бо вядзьмарка зазвычай лётала на малой вышыні, і яе не маглі выявіць радары супрацьпаветранай абароны.
Генэралітэт патрабаваў з каманьдзёра заставы дзяліцца прыбыткам, і ніяк ня мог даць веры, што празь ягоную заставу не праходзіць жывая кантрабанда.
Магчыма, яго б і зьнялі з пасады, каб не здарылася наступнае:
Аднойчы памежны дазор абыходзіў кантрольную паласу й заўважыў на дротах лініі электраперадачы абвугленыя тушкі незразумелага паходжаньня: занадта вялікія для варон і занадта малыя для тутэйшых людзей. Прапаршчык вырашыў, што гэта прыляцела зграя чорных буслоў, але ж знойдзенае пад апорай памяло навяло яго на роздум... Пасьля доўтіх ваганьняў экспэрты зь міжурадавай камісіі кваліфікавалі тушкі як рэшткі в'етнамцаў; невядомым заставалася толькі, якім жа чынам зграя азіятаў заляцела ўначы на вышыню дваццаці мэтраў. Адзіным рэальным тлумачэньнем былі сада-расысцкія схільнасьці начальніка памежнай заставы. І сядзець бы яму ў астрозе, каб празь некалькі дзён з апёкавага цэнтра не паступіла паведамленьне, што адна з тутэйшых жыхарак ня хоча тлумачыць, дзе атрымала электрычныя апёкі...
Пасьля непрацяглага, але актыўнага допыту пацярпелая ва ўсім сазналася; сьледчы экспэрымэнт, пад час каторага замест азіятаў выкарыстовываліся памыйныя каты, пацьвердзіў магчымасьць перасячэньня дзяржаўнае мяжы падобным чынам...
Гэтая дзіўная гісторыя здарылася ў Воршы - найбуйнейшым чыгуначным цэнтры краіны, перавалачнай базе каляніяльнае садавіны на яе шляху з Польшчы ў Расею.
Вулічны гандляр бананамі, нехта З., пад час сваёй працы неяк пазнаёміўся з правыбнай паненкай. З. ад пачатку заінтрыгаваў дзяўчыну, параўнаўшы габарыты сваіх мужчынскіх вартасьцяў з тым наборам, які купляла паненка - вялікім эквадорскім бананам і двума какосавымі гарэхамі. Паненка, не разгубіўшыся, запэўніла, што будзе ня супраць увечары запхнуць ягоны тавар у сваю торбу, тым больш, паненка сказала, што не ўпершыню спажывае такую экзатычную садавіну.
З таго дня так і павялося - пасьля працы гандляр З. заўсёды сьпяшаўся да паненкі са сваімі расьліннымі прыладамі. Удзячная паненка да раніцы бавілася з крамяным бананам і бухматымі гарэхамі, сёрбаючы малачко.
Але празь нейкі час здарылася бяда: дзяўчыне сталася кепска пасьля чарговай порцыі трапічнай садавіны. З., прыйшоўшы назаўтра, даведаўся, што ягоная сталая кліентка памерла. Ускрыцьце паказала наяўнасьць у яе страўніку трупнай атруты. Але што самае дзіўнае - яе труп нечакана зьнік з морга...
Гандляр З., хоць і спаў, як і раней, моцна, але прачынаўся зьнясіленым. Аднойчы зраніцы гандляр убачыў, што ягоны чэляс счарнеў. Дактары са зьдіўленьнем адзначылі, што гэта - адмаражэньне. Пасьля такога дыягназу З. западозрыў нядоброе...
Прыкінуўшыся, што сьпіць, ён прымружаўшы вочы, ляжаў у ложку. Апоўначы ў ягонай спачывальні зьявілася пакрытая зялёнымі трупнымі плямамі й шэраньню нябожчыца, у каторай зьляканы гандляр экзатычнаю садавінаю пазнаў сваю нядаўняю палюбоўніцу. Пазабаўлаўшыся ягоным абмарожаным бананам, яна пакінула кватэру; але З. знайшоў у сабе моц прасачыць яе далейшы шлях. Нябожчыца скіравалася да морга й зьнікла ў адной з маразільных камэраў.
З., зьбегаўшы ў міліцэйскі пастарунак, прывеў з сабою міліцыянтаў, якія, адчыніўшы маразілаўку морга, высьветлілі наступнае: нябожчыца, абкладзеная, нібыта пахавальнымі вянкамі, гронкамі бананаў, сьціскала ў руках два вялізных бухматых какосавых гарэха.
І калі начным шпацыроўкам нежывой паненкі не было матэрыялістычнага тлумачэньня, то знаходжаньню ў маразільніку трупярні вялікай партыі бананаў яно знайшлося: заходнія камэрсанты па злачынная змове з дырэктарам морга захоўвалі ў непрыстасаваных умовах свой трапічны тавар...
Вось чаму на бананах, якія прадаюць у гарадох Беларусі, можна ўбачыць чорныя трупныя плямы...
Многія недасьведчаныя аматары вострых прыгодаў і ліхтужных перажываньняў часам блытаюць Д'ябла з Чортам. А гэта несправядліва. Чорт - пачвара, здатная хіба што на дробныя гнюснасьці (згадайма Чорта Хатняга, які здолеў падмануць сумнавядомага беларускага паэта С). Д'ябал, перш за ўсё, пачвара здатная да больш маштабных і нават трагічных па сваіх выніках паскудзтваў. Канчатковая мэта кожнага такога паскудзтва - здабываньне бесьсмяротнае чалавечае душы, у гэтым - сэнс дзейнасьці пачвары. Для дасягненьня сваіх мэтаў Д'яблы ня грэбуюць анічым, яны ўзьдзейнічаюць на найбольш моцныя й неадольныя пачуцьці людзей: хцівасьць, юрлівасьць і прагу ўлады. Пачваразнаўцы, якія цудам ацалелі пасьля спатканьня з гэтай падступнай істотай, вызначылі, што Д'яблы бываюць адно мужчынскага роду. Гэтыя ж пачваразнаўцы падзяляюць іх на здабывальнікаў мужчынскіх і жаночых душаў.
Гэтая жахлівая, але павучальная гісторыя надарылася ў Пінску. Адзін зь сяброў паляшуцка-яцьвяскага таварыства «Узбудзіньне», нехта Мыкола Т-ко, з мэтаю ажыцьцяўленьня сваіх сэпаратысцкіх мэтаў па «вызваленьню паляшуцкага народу ад беларускіх акупантаў» заняўся камэрцыяй, якая зводзілася да перапродажу беларускага сала й маргарыны ў расейскай сталіцы. Некаторы час яму шанцавала, але з увядзеньнем мытнага дагляду гандаль Мыколы Т-ко прыйшоў у заняпад. Гандляра-сэпаратыста не ўратавалі нават праваднікі-тубыльцы, якім былі вядомы сьвінячыя сьцежкі на беларуска-расейскай мяжы. Аднойчы, пасьля таго, як беларускія мытнікі сканфіскавалі ўвесь тавар, Мыколе нічога больш не заставалася, як вярнуцца ў родныя яцьвяскія балоты й багны, дзе яго чакалі разьюшаныя крэдыторы. Пагражаючы помстай у лепшых палескіх традыцыях - уставіць у дупу Мыколы гарачы паяльнік, яны прымусілі даць расьпіску, што ён верне грошы праз тры дні. Разгублены сэпаратыст, выцягнуўшы апошнія прыхаваныя ад крэдытораў грошы з таго самага мейсца, куды бандыты абяцалі ўставіць прыладу катаваньня, накіраваўся ў бар з мэтаю напіцца да сьмерці. Пасьля другой пляшкі народнага напоя яцьвягаў, бураковай гарэлкі, камэрсант убачыў перад сабою нейкага файнага паночка, якога ўсхваляваны Мыкола сьпярша прыняў за агента службы Дзяржаўнай бясьпекі, бо той у барным тлуме падаўся яму да непрыстойнасьці цьвярозым. Файны паночак, ні пра што папярэдне не расказваючы, прапанаваў падпісаць каштарыс на душу гандляра ўласнаю крывёю тэрмінам на паўтода. Такім чынам, пагадненьне паміж палешуком і Д'яблам адбылося. Дзякуючы Д'яблавым грошам Мыкола ня толькі разьлічыўся з крэдыторамі, але й здолеў выдаць некалькі нумароў паскуднай газэткі. За тыдзень да заканчэньня тэрміну канчаткова працьверазелы Мыкола падаўся да свайго сябра і паплечніка, сьвятара Расейскай Праваслаўнай царквы...
Той прычапіў яму на шыю прывезеную з Масквы высьвенчаную ладанку, і папярэдзіў: «Д'ябал ня зможа забраць тваю душу, пакуль ладанка вісіць на тваёй шыі». Можа, Мыкола і здолеў бы ўратавацца, каб не юрлівасьць праўдзівага палешука; адчуўшы палёгку, бо тэрмін скончыўся, а Д'ябал не зьявіўся, сэпаратыст падаўся да сваёй аднадумніцы-палюбоўніцы. Пад час занадта эмацыйнага абмеркаваньня будучага герба Палешуцкай Рэспублікі Яцьвязь (Мыкола прапаноўваў эмблему бровара «Крышталь»; два чорныя буслы жлукцяць гарэлку са жбана), дзяўчына, каб зразумець усю неаспрэчнасьць аргумэнтаў свайго сябры, падставілася пад яго. Ладкуючыся ззаду, Мыкола неасьцярожна нагнуўся, і сымболь, высьвенчаны ў Маскве, зьнік у вільготнай адтуліне. Усе спробы выцягнуць сьвятую рэліквію былі дарэмнымі. Сьледам за ладанкай адтуліна ўсмактала і ланцужок. Зьляканы Мыкола зазірнуў у адтуліну, дзе сустрэўся позіркам з жахлівым бляскам фасфарычных вачэй. «Хто ты?», - спытаўся Мыкола, ледзь варухаючы языком. «Д'ябал!.. - адказала адтуліна паружавелымі вуснамі. - Хадзі да мяне!..» Падпарадкоўваючыся гіпнатычнаму позірку Д'ябла, Мыкола падаўся ў вільготнае жэрава.
Сэпаратыста-гандляра доўта шукалі сябры й паплечнікі, паспрабавалі вызваліць; але яго голас рабіўся цішэй і цішэй, і праз гадзіну ён нават не азываўся на кліч «Жывэ Полісьсе!..» Такім чынам, пазбаўлены лідэра сэпаратысцкі рух пайшоў у заняпад...
Калі пра гэтае прыкрае здарэньне дазналіся шырокія колы беларускай грамадзкасьці, то прысуд быў аднадушны: «Вось сьмерць, вартая калябаранта!..»
На жаль, пра гэтую пачвару можна казаць толькі ў мінулым часе, бо апошні прадстаўнік Д'яблаў-маркітуноў у нашым краі сканаў напачатку дзевяностых гадоў. Ягоную кліентуру складалі пераважна сэксуальна незадаволеныя жанчыны й дзеўкі, якія з прычыны сваёй звышюрлівасьці не маглі задаволіцца па-чалавечы. Справа ў тым, што Д'ябал-маркітун меў не адзін, а тры чэлясы, і таму мог зьдзейсьняць полавыя стасункі бесперапынна, покуль працаваё адзін чэляс, два друтія астывалі.
Не адно стагодзьдзе Д'ябал-маркітун задавальняў патрэбы юрлівых жанчынаў, выкарыстоўваючы свае цудоўныя прылады. Кабеты, не вагаючыся, аддавалі яму свае бесьмяротныя душы за адзін толькі акт. Іншыя Д'яблы шчыра зайздросьцілі свайму калегу, бо самае страшнае, што пагражала маркітуну - гэта сустрэча з мужамі сваіх партнёрак, аднак пры здольнасьці пачвары рабіцца нябачным для мужчынскага вока, ён заўсёды пазьбягаў кары.
Але нават пякельныя сілы, ствараючы траісты чэляс, не маглі даўмецца да вычварнай распусты артысткі аднаго зь менскіх вар'етэ - Анжалікі Б. Пра яе ненажэрнасьць ведалі ўсе сталічныя аматары вытанчанага сэксу. Тэлефон Анжалікі Б. можна было знайсьці ў кабінках усіх грамадзкіх прыбіральняў побач з падрабязнымі апісаньнямі гінекалягічных парамэтраў і акрабатычных здольнасьцяў. Відаць, у адной з прыбіральняў Д'ябал-маркітун прыгледзеў яе тэлефон і самаўпэўнена вырашыў, што яе бесьсмяротная душа дастанецца яму без асаблівых высілкаў.
Гэтым разам пачвара жорстка памылілася...
Убачыўшы траісты чэляс, Анжаліка Б. узрадавалася і адразу ж знайшла для яго суадносна нетрадыцыйны ўжытак: яна пагадзілася абмяняць сваю душу на акт, які нават Д'яблу падаўся вычварным і рызыкоўным. Але прафэсыйная цікаўнасьць і прага атрымаць душу юрлівай паненкі аказаліся мацней за пачуцьцё самазахавшіьня, і Д'ябал падпісаў пагадненьне, згодна якому мусіў задаволіць артыстку вар'етэ.
Справа ў тым, што раней яму ніколі не даводзілася выкарыстоўваць траісты чэляс адначасова для анальнага, вагінальнага й аральнага сэксу. Празь нейкіх дзьве гадзіны напружанае працы д'ябальскія інструмэнты перагрэліся, і пачвара сканала ад апёкаў, а паколькі Анжаліка так і не пасьпела спазнаць сапраўдны аргазм, то дамова страціла сваю сілу.
Дарэчы, па гэтым здарэньні была ўзбуджана судовая справа, якая і дагэтуль не завершана, бо ў крымінальным кодэксе няма артыкула, які б прадугледжваў адказнасьць за зьдзек над пачварай. Праўда, юрысты мяркуюць зрабіць захады зь іншага боку, каб пакараць Анжаліку Б., паколькі пасьля загібелі Д'ябла-маркітуна ў грамадзкіх прыбіральнях павялічылася колькасьць згвалтаваньняў мужчын, у якіх небеспадстаўна падазраюць гэтую паненку, якая, дарэчы, і на сцэне любіць пераапранацца хлопцам.
Калі дагэтуль мы распавядалі пра суадносна дробныя паскудзтвы Д'яблаў, якія ня мелі грамадзскага розгаласу і палітычных наступстваў, то цяпер самы раз распавесьці пра найбольш хітрага прадстаўніка гэтага кшталту - Д'ябла-улададаўцу.
Гэтая пачвара зьявялася на абшарах Вялікага Княства й Кароны адразу пасьля сьмерці апошняга зь Ягелонаў, бо адкрылася магчымасьць спакушаць шляхту найвышэйшай уладай.
Пасьля таго, як апошні кароль і вялікі князь Станіслаў Аўгуст Панятоўскі адрокся ад кароны, Д'ябал-улададаўца застаўся бяз сталага занятку. Спробы спакусіць магнатаў дробнымі падачкамі, накшталт мейсца ў расейскім сэнаце, засталіся безвыніковымі, яшчэ менш пасьпяховымі былі захады Д'ябла набыць несьмяротную душу й шляхецкую годнасьць нашчадкаў слаўных родаў за пасады старшынь калгасаў, бо найвышэйшая ўлада разьмяркоўвалася крэмлёўскімі Д'ябламі.
Але з прыняцьцем Вярхоўным Саветам Закона аб прэзідэнцтве Рэспублікі Беларусь Д'ябал-улададаўца нарэшце акрыяў. Праўда, згодна з Д'ябальскім кодэксам і Статутам Вялікага Княства Літоўскага прапаноўваць найвышэйшыя пасады ён меў адно нашчадкам шляхты. На суадносна другасныя ролі сьпікера й прэм'ера спакусіліся адно засьцянкоўцы-выганоўцы, былы партыйны функцыянэр і міліцэйскі генэрал. Аддаваць партфель прэзыдэнта ў рукі такой драбязы Д'ябал-улададаўца палічыў ніжэй свайго гонару, і пасьля пошукаў ён спыніў выбар на прафэсыйным графе-эміграньце Крушынскім.
Сустрэўшыся з графам на ягонай новай радзіме, у Канадзе, Д'ябал запрапанаваў яму свае кваліфікаваныя паслугі. Той, вядома, з радасьцю пагадзіўся й неўзабаве прыехаў у Менск...
Не арыентуючыся ў сучаснай беларускай рэчаіснасьці, спакушальнік адразу ж зрабіў памылку. Каб высьвятліць палітычны рэйтынг Крушынскага, ён запрапанаваў арыгінальны экспэрымэнт: расклеіў па горадзе ўлёткі, у якіх заклікаў выбаршчыкаў, што падтрымліваюць прафэсыйнага эмігранта, апоўначы пэўнага дня ўсім разам спусьціць ваду ва ўнітазах у сваіх кватэрах, каб па перарасходзе вады можна было падлічыць патэнцыйную колькасьць галасоў. А сам, каб падтасаваць вынікі гэтага сацыялягічнага апытаньня, апоўначы прадзюравіў калектарны вадавод, спусьціўшы ў каналізацыю палову гарадзкога вадазабору.
Але ані граф Крушынскі, ані Д'ябал-улададаўца не ўлічылі адное акалічнасьці: цяперашнее кіраўніцтва краіны даўно запрадала свае душы больш моцным крамлёўскім Д'яблам, а таму, падвучанае імі, інтэрнавала прафэсыйнага эмігранта па-за межы Беларусі, абвінаваціўшы яго ў марнатраўстве пітной вады з карысьлівымі палітычнымі мэтамі.
Спадзяемся, што зь цягам часу, з умацаваньнем сапраўднага суверэнітэту, наш нацыянальны Д'ябал-улададаўца адшукае нарэшце вартую кандыдатуру й годныя мэтады палітычнай барацьбы, здолее перамагчы падступствы пакуль што мацнейшых маскоўскіх калегаў. Натуральна, нават калі такое й здарыцца, ня трэба ўводзіць сябе ў зман і летуценіць, бо вялікая палітыка - надзвычай брудная справа, але няхай лепш ёй займаюцца нацыянальныя Д'яблы, чым Д'яблы імпэрскія.
Гэтая пачвара мае досыць вузкую спэцыялізацыю: займаецца выключна крадзяжом нявестаў зь вясельлеў. Змагацца зь ім ня так ўжо і цяжка, калі непахісна прытрымлівацца правілаў, выпрацаваных народнай мудрасьцю і шматвекавым досьледам.
Вось адна з апошніх гісторый, удзельнікам якой была гэтая істота:
Аднойчы ў менскай рэстарацыі «Теремок», сумна вядомай тым, што ў ёй зьбіраюцца выключна прадстаўнікі сэксуальных ды нацыянальных меншасьцяў, пераважна гомасэксуалісты, садаміты, расейскія нацыянал-фашысты й сябры фан-клюбу Ўл.Жырыноўскага, браліся шлюбам прыхільнікі «Народного движения Белоруссии за возрождение Российской Империи в границах 1913 года».
Швэйцар, этнічны беларус, папярэдзіў маладых, каб тыя не балявалі пасьля апоўначы, але маладыя толькі з пагардлівай усьмешкай паставіліся да іншаземных звычаяў. Вясельнікі, як і мае быць, ужо праз гадзіну панапіваліся ва ўмат; пускалі каламутныя патрыятычныя сьлёзы й спрабавалі зацягнуць улюбёную песьню апошняга імпэратара пра «Россию, мать твою!..», але словаў да канца ня ведаў ніхто. Нарэшце, разьмілаваныя алькаголем і патрыятычнымі пачуцьцямі расейцы замовілі музыкам граць «Комаринскую»; ледзь толькі прагучалі апошнія словы запеўкі:
Ах ты, сукин сын, комаринский мужик,
Он задрав штаны по улице бежит,
Он бежит-бежит попёрдывает,
Да штаны свои подёргивает,
як гадзіньнік адбіў поўнач.
І тут у банкетнае залі зьявіўся новы госьць, чорны фрак і цыліндр якога на тле чырвоных касаваротак, картузоў і казацкіх папахаў глядзеўся недарэчна. Але сябры-аднадумцы жаніха палічылі гэта за чарговую пьяную мрою, а сябры нявесты - за прадстаўніка Славянскага Сабору «Белая Русь», Дзіўны госьць, карыстаючыся тым, што жаніх, са сьлязьмі згадваючы родную казацкую станіцу, таптаў пасярэдзіне залі сваю папаху, шляхетна запрасіў да танцу нявесту. Тая, натуральна, пагадзілася. Вясельнікі моцна зьдзівіліся, пачуўшы, што музыкі на замову госьця зайгралі тубыльскі танец «Лявоніху», але важкіх супрацьаргумэнтаў не знайшлося, бо яшчэ нядаўна гучалі тосты «за меньших братьев-беларусов».
Бубнач, які сядзеў з самага краю, заўважыў, што з-пад фалдаў фрака дзіўнага фацэта тырчыць бухматы хвост, і ўсё зразумеў. Не перарываючы рытму, ён папярэдзіў усіх музыкаў: «Глядзіце, зь нявестай танчыць Д'ябал-вясельнік!..»
І тыя, як змовіўшыся, грымнулі «Магутны Божа»...
Д'ябал, пачуўшы сьвяты гімн, схапіў нявесту пад паху і скочыў зь ею ў расчыненае вакно. Зьніякавелыя госьці не змаглі даць рады; нявеста зьнікла назаўсёды...
Такім чынам, зьнявага звычаяў і фальклёру народу, сярод якога жывеш, падчас прыводзіць да драматычных наступстваў...
Разумнымі людзьмі ўжо даўно заўважана, што нельга рабіць дакладныя копіі жывых істотаў, а тым больш гістарычных асобаў. Некаторыя рэлігіі катэгарычна забараняюць гэта, бо небясьпека падобнага відавочная. Адзіночныя помнікі і нават скульптурныя групы могуць ажываць, і дзеяньні іх часам цалкам непрадказальныя. Навукоўцам даўно ведамы від, які ў акадэмічным пачваразнаўстве атрымаў клясыфікацыйную назву Помнікавыя пачвары. Беларускія гарады перанасычаныя творамі манумэнтальнае прапаганды, і ў гэтым сэньсе яны зьяўляюцца зонамі павышанай рызыкі. Усім вядомая жахлівая, але тым ня менш цалкам праўдзівая гісторыя Каменнага Госьця і Дона Гуана, але здарэньні падобнага кшталту, што адбываліся й адбываюцца ў нашай Бацькаўшчыне, яшчэ чакаюць сваіх дасьледчыкаў. Мы ж падаем толькі некаторыя зь іх...
Пасьля чарговага абвяшчэньня Беларусі незалежнай дзяржавай зьявілася вострая патрэба ў помніку-сымболе перад Домам Урада, тым больш, што ранейшы цалкам не адпавядаў палітычнай кан'юнктуры. Камісія па пераацэнцы маральных каштоўнасьцяў нацыі пры Савеце Міністраў зрабіла заказ вядомаму скульптару А.З-гурману выканаць конны помнік, які б увасабляў «Пагоню». Абачлівы майстра, які пасьпяхова задавальняў патрэбы ўсіх папярэдніх рэжымаў, удала выканаў замову, але на ўсялякі выпадак зрабіў вершніку некалькі зьменных галоваў (Леніна, Скарыны, Чапаева й Мудзічэнкі), дзеячоў розных палітычных і культурных плыняў, каб пры чарговым перавароце ўлады не перарабляць твор цалкам. Але, нягледзячы на такі звышасьцярожны падыход, камісія не сьпяшалася ўсталяваць помнік, бо не магла прадказаць рэакцыі «старшего русского брата». Вершнік без галавы так і застаўся ў майстэрні мастацкага камбіната, і неўзабаве на яго забыліся ўсе, нават сам А.З-гурман. Больш за тое - пры чарговай інвэнтарызацыі высьветлілася, што конная скульптура зьнікла - праўда, на складзе застаўся поўны камплект зьменных галоваў. У афіцыйным акце бьіло пазначана, што яе выкралі гандляры каляровымі мэталямі, але на самай справе было ня так...
Аднаго дня знакамітага скульптура знайшлі ў калюжыне крыві з адрэзанай галавой, да таго ж самой галавы так і не адшукалі. Вартыя даверу сьведкі сьцьвярджалі, пгго на начных вуліцах беларускае сталіцы часам можна пабачыць бронзавага вершніка ў геральдычных латах, да шыі якога прыстаўлена зьніклая галава небаракі-скульптара.
Такім чынам яшчэ раз пацьвярдждаецца адвечнае правіла: сапраўдны мастак не павінен падпадаць пад узьдзеяньне палітычнай кан'юнктуры.
Зь пяцідзесятых гадоў непадалёк ад Міністэрства абароны ў Менску стаіць, бадай што, адзіны ў сьвеце помнік дзіцёнку-тэрарысту - Юнак з гранатай. Гэтая скульптура, усталяваная ў гонар піянэра-героя, які адной гранатай падарваў ня толькі сябе, але й з тузін паганых гітлераўцаў. Сродкі на помнік сабралі менскія піянэры й школьнікі, здаючы парожнія пляшкі. Магчыма, менавіта з гэтае прычыны сярод піянэраў і школьнікаў паўстала добрая традыцыя - вадзіць на лаўкі да помніка непаўналетніх і паўналетніх сябровак, каб выпіць зь імі таннага віна й задаволіць іншыя патрэбы. Але гэтая ідылічная завядзёнка аднойчы перакулілася трагедыяй...
Шасьцікласьнік Ч-яс, які вызначаўся ў школе ня толькі кепскімі адзнакамі й незадавальняючымі паводзінамі, але й паталягічнай юрлівасьцю, разам з маладой настаўніцай этыкі сямейных адносінаў і пляшкай таннага віна прыйшоў на ўлюбёную пляцоўку - пад помнік Юнаку з гранатай. Дапытлівы маладзён, выпіўшы віно, знайшоў нетрывіяльны ўжытак парожняй пляшцы - ён, як юны натураліст, распачаў вымяраць ёю глыбіню похвы настаўніцы этыкі сямейных адносінаў. Але гэты занятак не прынёс плёну - пляшка схавалася дарэшты. Гэты анатамічны досьлед быў настолькі цікавы, займальны і нетрадыцыйны, што не пакінуў абыякавым нават скульптуру Юнака з гранатай. Каменны герой зьлез з пастамэнта й прапанаваў зьмяніць прыладу для вымярэньня - працягнуў Ч-ясу сваю гранату зь вельмі доўгай дзяржальняй. Школьнік і настаўніца этыкі сямейных адносінаў моцна пералякаліся, але запярэчыць ня здолелі. Ч-яс, які сыстэматычна прагульваў заняткі па пачатковай вайсковай падрыхтоўцы, ня ведаў, як правільна карыстацца зброяй, і таму ў самы адказны момант прылада вымярэньня выбухнула.
На выбух прыбегла ахова Міністэрства абароны - жаўнеры ўбачылі жудасную карціну: два зьнявечаныя да непазнавальнасьці трупы, а на пастамэньце ў звыклай паставе стаяў запэцканы крывёю, шматкамі мяса й кавалкамі мозгу каменны Юнак, толькі замест гранаты ён ўзносіў над галавою парожнюю пляшку з-пад таннага віна...
Здарэньне гэтае жахлівае, але павучальнае, таму што яшчэ раз пацьвярджае слушнасьць старых ісьцінаў, па-першае: дзяцей нельга ўцягваць у вайсковыя дзеяньні, а па-другое - ім нельга давяраць ня толькі зброю і запалкі, але й сьпіртныя напоі, па-трэйцяе - адказы на ўсе пытаньні па анатоміі, фізыялёгіі й этыцы сямейных адносінаў яны мусяць знаходзіць толькі ў межах школьнай праграмы...
Пад час польскага паўстаньня за незалежнасьць 1831 года інсургенты, разьлічваючы на хуткую перамогу над карным вайсковым корпусам генэрала Паскевіча-Эрыванскага, замовілі ў аднаго знакамітага францускага скульптара конны помнік Юзафу Панятоўскаму, які зьбіраліся ўсталяваць у Варшаве адразу ж пасьля перамогі. Але інсургенты пралічыліся - расейскія заваёўнікі разьбілі іх войскі. Пасьля разгрому паўстаньня Бронзавы рыцар - Юзэф Панятоўскі ў якасьці вайсковага трафея быў захоплены камандуючым карнікаў, генэралам князем Паскевічам і пастаўлены ў ягонай гомельcкай сядзібе.
Калі да ўлады прыйшлі бальшавікі, у Гомель прыехаў палымяны рэвалюцыянэр, паплечнік Леніна Фэлікс Дзяржынскі. Гэты недавучка-ксёндз, які атрымаў ганаровую мянушку «Жалезны рыцар рэвалюцыі», тым ня менш, пачуваў сябе праўдзівым палякам, і, пэўна, з настальгічных памкненьняў, вырашыў перадаць Бронзавага рыцара на гістарычную радзіму. Праўда, Дзяржынскі дзейнічаў не зусім бескарысьліва; ён, як адзін з заснавальнікаў расейска-бальшавіцкай тайнай паліцыі - ЧК, сам прапанаваў Леніну пад час урачыстай перадачы помніка, на якой, між іншым, мусілі прысутнічаць Фох і Пілсудзкі, зрабіць тэрарыстычны акт, узарваўшы першых людзей тагачаснае санацыйнае Польшчы. Гэтага, аднак, не адбылося - у вапошні момант тэрарыст Луганскі, якому й даручалася зьдзейсьніць выбух, быў адкліканы. Такім чынам, Бронзавы рыцар з Гомля быў пастаўлены ў Варшаве з усімі ўрачыстасьцямі й ня стаў «траянскім канём»...
Гісторыкі доўга ламалі галовы, чаму Дзяржынскі раптоўна зьмяніў сваё рашэньне, пакуль некалькі гадоў таму ў адным рассакрэчаным архіве не была знойдзена дакладная Жалезнага рыцара да самога Леніна.
Рэвалюцыянэр паведамляў, што ўжо ў Гомлі, перад самай адпраўкай гістарычнае рэліквіі ў Варшаву да яго ў гатэльны нумар апоўначы прыйшоў бронзавы Юзаф Панятоўскі й сказаў, што калі бальшавікі распачнуць тэрор, то міравую рэвалюцыю чакае хуткі крах. У сваёй дакладной Дзяржынскі пераконваў Леніна, што ў высакародных рэвалюцыйных мэтах лепш паступіцца часткай, чым пазбавіцца ўсяго, і таму, маўляў, ад тэрарыстычнага акту пад час перадачы помніка трэба адмовіцца. Што адказаў на гэта Ленін - невядома, але й Пілсудзкі, і Фох засталіся жывымі; такім чынам Бронзавы рыцар здолеў пераканаць Жалезнага.
Такое фантастычнае, але, тым ня менш, праўдзівае вытлумачэньне адной з самых загадкавых падзеяў у гісторыі санацыйнае Польшчы яскрава сьведчыць пра тое, што перадача гістарычнае і культурнае спадчыны законным уладарам часам спрыяе й таму, што нават самыя зацятыя бальшавікі пачынаюць разумець усю шкоднасьць і ганебнасьць палітычнага тэрору...
Гэты прывід таксама можна аднесьці да помнікавых - калі ўзяць на веру сьцьвярджэньне, што мова таксама помнік, толькі не матэрыяльны...
Яшчэ зь сярэдзіны шасьцідзесятых гадоў на чыгуначным пераездзе бліз славутага горада Магілева працаваў пуцявым абходчыкам нехта Дж. У ягоны абавязак, між іншым, уваходзіў і догляд перасьцерагальных шыльдаў. Дж. быў у роспачы - у шыльдзе «БЕРЕГИСЬ ПОЕЗДА» ў апошнім слове кожны раз сама па сабе зьнікала літара «О», а замест яе выяўлялася літара «И». Пуцявы абходчык лічыў, што гэта - справа рук непаўналетніх хуліганаў, але ніяк ня мог іх злавіць. Куды ён толькі не зьвяртаўся - і ў міліцыю, і ў пракуратуру, просячы злавіць невядомых аматараў дурных жартаў, але ўсё было дарэмна.
Некалькі гадоў таму да Дж. прыехаў на адпачынак пляменьнік, студэнт філёлягічнага ўніверсітэта. Узяўшы зь дзядзькам чарку, студэнт сказаў, што гэтая падмена, відавочна, ня можа быць вытлумачана рацыянальна, бо тут, хутчэй за ўсё, дзейнічаюць ня людзі, а нейкая здань. Хлопец-філёляг выказаў меркаваньне, што гэта, напэўна, здань беларускай мовы - загнаная ў вьшіку прымусовай двухсотгадовай русіфікацыі ў далёкія вёскі. Філёлягічная здань, выходзячы на сьвет, такім чынам помсьціць мове-заваёўніку за нанесеныя крыўды.
Абходчык палічыў словы пляменьніка сумным жартам, але на ўсялякі выпадак паслухаўся больш адукаванага маладзёна й раніцою зьмяніў шыльду на беларускую «СЬЦЕРАЖЫСЬ ЦЯГНІКА». Натуральна, дурныя жарты пасьля гэтае заыены ўмомант скончыліся.
Апошнім часам, зь цягам павольнае беларусізацыі прывід беларускае мовы паціху выходзіць са свайго сховішча, - прынамсі, тыя ж шыльды ў Беларусі хоць і марудна, але ж замяняюцца на напісаныя тутэйшаю моваю. Расейская мова на шыльдах ды ўказальніках крыху адыходзіць, не губляючы пры гэтым сваёй агрэсіўнасьці...
Так, напрыклад, дарожная шыльда з назовам вёскі «ПЛЕБАНЬ», што на Нарачы, увесь час губляе літару «Л»; замест яе штораз зьяўляецца вялікая чырвоная літара «О». Зданезнаўцы мяркуюць, што мова Мураўёва-Вешальніка й Ульлянава Леніна, паволі набываючы якасьць прывіда, такім чынам помсьціць мове тутэйшага народа.
Падобныя эпізоды зданезнаўча-філёлягічнага кшталту яшчэ раз пераконваюць у відавочнае шкоднасьці гэтак званага дзьвухмоўя...
Людажэрства, або канібалізм, звычайна прыпісваюць самым дзікунскім плямёнам - папуасам, гатэнтотам, абарыгенам Вогненай Зямлі й Тасманіі ды беларусам, бо ў нацыянальным характары гэтых дзікуноў схільнасьць есьці адзін аднога ці не асноўная. Любая істота, хоць аднойчы пакаштаваўшы чалавечага мяса, ня можа забыцца на яго салодкія смак і водар. Прага людажэрства назіраецца ня толькі ў паспалітых насельнікаў, але й у выкшталцоных інтэлектуалаў, але мала хто зь іх прызнаецца ў сваіх канібальскіх упадабаньнях. Натуральна, гастранамічная схільнасьць да сьвежага чалавечага мяса - справа надзвычай інтымная, напэўна, ня менш, чым хаджэньне ў прыбіральню й задавальненьне полавых патрэбаў. Пра гэта таксама больш маўчаць, чым гавораць...
Людажэрства, між іншым, ўласьцівае ня толькі для адукаваных зьдзічэлых інтэлектуалаў, але й для ня менш прымітыўных істотаў - ваўкоў, пацукоў, вошаў і могілкавых чарвякоў. Пад час лябараторных досьледаў навукоўцы-пачваразнаўцы заўважылі, што істоты, якія спажываюць выключна чалавечыну, зь цягам часу набываюць рысы сваіх ахвяраў, бо ідзе натуралёвы абмен рэчываў. Жывёльныя клеткі замяшчаюцца чалавечымі, і людажэры пачынаюць разумець ня толькі пачуцьцё натуральнага голаду, але й больш складаныя - эмоцыі: каханьне, распусную юрлівасьць, тугу, сум, смутак, жальбу й нават немудрагелісты гумар.
Людажэраў можна сустрэць паўсюдна, ім можа аказацца ня толькі палітык, за якога вы галасавалі на апошніх выбарах, але й больш блізкі вам чалавек. Прыгледзьцеся ўважліва, і вы абавязкова ўбачыце, што адны ядуць вашую душу, а другія - прагнуць вашага цела.
У мэты гэтай навуковай распрацоўкі не ўваходзіць высьвятленьне маральных аспэктаў людажэрства, але мы аднадушныя ў тым, што пажыраньне трупаў мусіць быць рэабілітаванае ў вачох грамадзкасьці, як і хірургічная перасадка органаў...
Менчукі-старажылы небезпадстаўна лічаць былыя базыліянскія муры, у якіх цяпер знаходзіцца 2-я гінэкалягічная больніца, мейсцам нядобрым і выклятым, а ноччу - і небясьпечным для жыцьця. Праўда, аматара моцных трункаў з Траецкага прадмесьця пасьля наведваньня корчмаў і шынкоў з нацыянальнай беларускай кухняй («Жигулевское пиво», «Русская водка» й «Liker poznanski»), не маючы іншага выйсьця, працягваюць свае алькагальныя імпрэзы ў прыбярэжным хмызьняку - рэштках базыліянскага саду, бо гнюсныя менскія міліцыянты палохаюць іх нават больш, чым прывіды ўніяцкіх мніхаў.
Пры трупярні гінэкалягічнай больніцы й дагэтуль існуе невялікая досьледная лябараторыя, дзе студэнты-практыканты вучацца рабіць аборты на пацучыхах.
Агульным улюбёнцам студэнтаў-практыкантаў быў вялізны пацук па мянушцы Зянон; гэта быў адзіны самец на ўсю лябараторыю, ён выконваў ролю асемяняльніка. Спагадлівыя студэнты й студэнткі падкормлівалі пацука, хто чым мог. Найбольш заможныя дзяліліся зь ім апошнім кавалкам вяндліны; а самыя бедныя цягалі з трупярні кавалкі чалавечыны й плеўкі эмбрыяна�ьнае тканіны.
Але насталі вакацыі; студэнты зьніклі зь лябараторыі, і згаладаламу пацуку давялося перабрацца на бліжэйшыя могілкі.
Сьпярша ніхто ня мог даўмецца, чаму штоноч магілы разрываюцца адна за адной, і трупы зьнікаюць бязь сьледу; пракуратура, якая пачала расьсьледваць гэтую справу, палічыла, што нябожчыкаў крадуць вымагальнікі з мэтай атрыманьня выкупу. Але й пасьля таго, як міліцыя пералавіла ўсіх могілкавых бандзітаў, трупы зьнікалі па-ранейшаму.
Кропку ў гэтай справе паставіла наступнае здарэньне: аднойчы, не дачакаўшыся сьвежага мерцьвяка, галодны пацук выправіўся на пошукі, бо небараку нічога больш не заставалася, як паляваць на жывых. Прынюхаўшы сабе ахвяру, якой аказалася цыганка Ада Ю. Зянон перасьледаваў яе да вакзальнай прыбіральні, дзе тая мела сталы прытулак. Пацук-людажэр, дачакаўшыся, пакуль тая не ўладкуецца ў кабінку, скочыў ёй на плечы. Невядома, чым магла б скончыцца гэтая драматычная сцэнка, калі б своечасова не прыбылі пажарныя, якія ўмомант затапілі прыбіральню вогнегасільнай пенай...
Такім чынам ускосна пацьвердзілася слушнасьць меркаваньня пра шкоднасьць абортаў...
Аднаму маладзёну вельмі не пашанцавала ў жыцьці: колькі гадоў таму яго засьпеў у адным ложку са сваёй жонкай хірург...
Натуральна, першым памкненьнем зьняважанага ў лепшых пачуцьцях мужчыны было адрэзаць маладзёну чэляс, але ягоная жонка, стоячы на каленях, утаварыла доктара не рабіць гэтай апэрацыі, і таму хірург, які бязьмежна кахаў жонку, абмежаваўся тым, што вострым скальпелем адсёк небараку рукі й ногі.
Пасьля такой нечаканай ампутацыі пазбаўлены догляду маладзён трапіў у дом інвалідаў, дзе, не маючы магчымасьці весьці звыклы лад жыцьця, у жальбе й самоце, завеў сабе сяброўку - прывабную, спрытную й ласкавую вавёрачку.
Кемлівы зьвярок за кароткі час прывучыўся выконваць усе даручэньні гаспадара: сваімі невялічкімі пяшчотнымі лапкамі грызун даставаў з пачка цыгарэты, шчоўкаў запальнічкай і падносіў агенчык маладзёну, а па начах залазіў пад коўдру й маленькім шорсткіы язычком казытаў эрагенныя зоны інваліда, дазваляючы таму адчуваць сябе паўнавартасным чалавекам. А разамлелы ад шчасьця маладзён зноў і зноў перажываў ва ўспамінах тыя незабыўныя імгненьні, калі раскашаваўся ў хірургавым ложку...
Між іншым, пазбаўлены канечнасьцяў небарака прывучыў сваю бухматую сяброўку набіраць нумар тэлефона былой каханкі. Аднойчы тая, зразумеўшы сваю віну перад інвалідам, прыйшла ў адведкі. Вавёрка, адчуваючы сябе пакінутай, са скрухай у маленькіх і бліскучых ад сьлёзаў, бы пацеркі ружанца, вачох сядзела на падвоканьні й глядзела на тое, як хірургава жонка мералася прыладзіцца да ніжняй часткі тулава гаспадара. Ня вытрымаўшы дакору маўклівага позірку, маладзён неразважліва крыкнуў ваверцы: «А пайшла ты ў дупу!..» Тая, радая, што зноў хоць для нечага патрэбная гаспадару, імгенна кінулуся выконваць ягоны загад - праз колькі сэкундаў бухматы грызун схаваўся ў анальнае адтуліне зьніякавелай кабеты.
Як вядома, гэтыя зьвяркі вызначаюцца адмысловай вастрынёй зубоў; карацей кажучы, покуль жанчыну давезьлі да стала мужа-хірурга, вавёрка выела ўсе вантробы...
На жаль, небарака-вавёрка, падавіўшыся камянём з нырак, загінула; а хірург, каб мець хоць нейкую памяць па жонцы, злупіў з вавёркі скуру й прыбіў да сьцяны над ложкам спачывальні...
А таму, зьвяртаючыся да сяброў і, асабліва, да сябровак з усялякімі просьбамі, варта мець на ўвазе, што трэба дакладна фармуляваць пажаданьні, не пакідаючы магчымасьці для двухсэнсоўных інтэрпрытацыяў...
Часам у Беларусі трапляюцца ня толькі традыцыйныя людажэры, але й экзатычныя прадстаўнікі гэтага тыпу істотаў. Сьведчаньне таму - гісторыя, якая летась надарылася ў глыбіні Палесься...
А пачатак яна мела ў іншай глыбінцы, толькі расейскай - у слынным сыбірскім горадзе Ніжневартаўску. Горад гэты знакаміты зь дзьвюх прычынаў - па-першае, у расейскіх тубыльцаў з часоў Ермака й Дзяжнёва квітнее хабёльскі промысел: у дзень дастачы грошай адна палова насельніцтва Ніжневартаўска з малаткамі й сякерамі ў рукох пільнуе на цёмных пляцоўках другую палову гараджанаў, якія, ня здолеўшы прапіць гатоўкі, заробленыя на лесапавалах і нафтапромыслах, вяртаюцца дахаты. А па-другое - у такіх дзікунскіх умовах могуць працаваць хіба што тыя, хто не спакушаецца на падобныя нацыянальныя гульні, беларусы й украінцы, бо этнічны расеец ня можа ўстрымацца, каб ня быць зачараваным немудрагелістым сэнсам мяйсцовых традыцыяў...
Беларусаў, якія працуюць на нафтапромыслах, зазвычай дастаўляюць ў гэты своеасаблівы горад-гета самалётам на два тыдні; такім чынам здабываецца расейская нафта, што пампуецца па трубах і прадаецца на Захадзе - Беларусі, Польшчы й гэтак далей...
Аднойчы брыгада нафтавікоў, працуючы ва ўмовах вечных мерзлаты й расейскага ідыятызму, падняла з глыбіні эпохі юрскага пэрыяду брылу лёду з умерзлай у яго выкапнёвай пачварай, якая зьнешне нагадвала вялізнага трытона. Успомніўшы, як на радзіме смаляць вепрукоў, беларусы неўзабаве адагрэлі выкапня паяльная лямпай, мяркуючы, што нечаканы падарунак расейскіх нетраў няблага пойдзе пад гарэлку. Але здарылася наадварот: пачвара, акрыяўшы, умомант адкусіла брыгадзіру руку, у каторай той трымаў падрыхтаваную шклянку са сьпірытусам. Тым ня менш, нафтавікі, не разгубіўшыся, кінуліся лавіць рэліктавага трытона й, нарэшце, загналі яго ў спынены на рамонт нафтапровад...
Колькі не чакалі нафтаздабытчыкі, спрабуючы прыманіць трытона сьпірытусам, гнюсная пачвара так і не вылезла з трубы...
А тым часам ненажэрны Захад чакаў расейскае нафты.
Дзюрку давялося заварыць і, запусьціўшы помпы, нафтавікі (за выключэньнем пацярпелага брыгадзіра), згадваючы пад час адпачынку на гістарычнай радзіме пра гэтае здарэньне, толькі пасьміхаліся, уяўляючы твары заходніх гандлёвых партнёраў Расеі, калі да іх разам з нафтай трапіць зубаты выкапень...
На жаль, спадзяваньні нафтавікоў ня спраўдзіліся: атрымалася так, што тая ж самая брыгада нафтаздабытчыкаў наважылася выправіць несправядлівасьць і вярнуць хоця б частку нафты, здабытай сваімі рукамі. Дзеля гэтака яны, узброіўшыся газавым рэзаком, выправіліся на ўчастак нафтапровада, што пралягаў празь іх мяйсцовасьць. І трэба ж было здарыцца, што ў гэты самы час пачвара як раз праплывала ў плыні нафты ў тым самым мейсцы.
Пачавара, трапіўшы на волю, сьпярша даела ў брыгадзіра тое, што засталося пасьля рукі, а потым кінулася на астатніх. Зьеўшы цэлую брыгаду нафтавікоў, задаволены трытон заснуў.
Прыбылыя па выкліку службы энэрганагляду палеянтолягі, прытрымліваючыся міжнародных пагадненьняў, акальцавалі пачвару і запусьцілі яе назад у нафтапровад, каб высьвятліць шлях міграцыі з Усходу на Захад. На жаль, ніякіх зьвестак ад польскіх і нямецкіх калегаў нашыя палеянтолягі не атрымалі й дагэтуль...
Такім чынам, робіцца ясным, што Беларусі лепш за ўсё купляць нафту не ў Расеі, дзе й дагэтуль пануе вечная мерзлата й немудрагелістыя гульні, а ў больш цывілізаваных за Расею краінах - напрыклад, у Арабскіх Эміратах ці Саўдаўскай Арабіі. Прынамсі, цывілізаванасьць грамадзтва гэтых дзяржаваў дае ўсе падставы меркаваць, што разам з экспартнай нафтай да нас ня трапшь чарговая рэліктавая расейская гнюснасьць...
Некаторя псэўданавукоўцы-шарлатаны, гаворачы пра шкоднасьць пачваразнаўства, патрабуюць, каб дзяржаўныя структуры пазбавілі датацыяў гэтую галіну навукі. Пры гэтым яны спасылаюцца на адну прыкрую гісторыю, якая надарылася ў сталіцы Беларусі ня так даўно...
Вядомы сталічны драматург Аляксей Д. неяк зайшоў у бар Дома Актора, больш вядомы ў колах менскае інтэлектуальнае й творчай эліты як «Каламутнае вока». За стойкай ён убачыў новую бармэнку - былога актора дзіцячага тэатра, а цяпер масьцітага драматурга надзвычай уразіла, зь якой натуральнай шчырасьцю тая аблічвала падвесялёных кліентаў. На такое ня быў здатны нават ён, і таму нечакана для сябе прапанаваў бармэнцы пабрацца шлюбам.
Разумеючы, што жонка вядомага драматурга ня можа і надалей знаходзіцца за стойкай, ён уладкаваў яе акторкай у Акадэмічны тэатр.
Але зь першых жа дзён шлюбу драматурга моцна занепакоіла наступнае: пры пацалунках былая бармэнка балюча кусала яго вусны, а аднойчы ледзь не адгрызла язык.
Нэрвова неўраўнаважаны драматург ня мог доўта трымаць неспакой пры сабе, і аднойчы, у пьянай кампаніі падзяліўся сваімі назіраньнямі зь лепшым сабутэльнікам - паэтам Вальдэмарам Н. Паколькі сталічны Дом Актора мейсьціцца ў былым архіерэйскім палацы, то інтэр'ер, выкананы ў псэўдабізантыйскім стылі, схіляў сабутэльнікаў да містыкі; паэт Вальдэмар Н. адразу ж згадаў шматлікія публікацыі бульварнага часопіса, галоўным рэдактаром якого быў, пра жахлівых нячысьцікаў і падступных злыдухаў. Пасьля трэйцяй пляшкі, купленай у швэйцара, і сам Аляксей Д. пагадзіўся, што ягоная жонка - людажэрка.
Можа, драматург, прачнуўшыся з пахмельля раніцою, і забыўся б на вечаровую размову, каб ня тыя пяшчоты, якімі вырашыла адарыць яго жонка ў ложку: ледзь прытомны зь вялікімі намаганьнямі ён адарваў галаву ад падушкі й убачыў, як ягоны чэляс схаваўся ў роце былой бармэнкі па самы камель. Лоб драматурга пакрыўся халодным потам, бо ён ўспомніў, як тыдзень таму, беручы ў касьцёле сьвятую аплатку з рук ксяндза, ягоная жонка так глыбока заглынула лыжку, што ледзь не адкусіла сьвятару пальцы...
Перад масьцітым драматургам ва ўсёй непазьбежнасьці вырашэньня паўстала дылема - жончына жыцьцё ці ўласны чэляс. Ня варта й казаць, што ён абраў апошняе - схапіўшы з начнога століка вялізны том сваёй новай п'есы ў вершах, Аляксей Д. забіў ім жонку...
На жаль, пасьпешлівае рашэньне не заўседы бывае правільным: паталягаанатамічнае дасьледваньне былой бармэнкі паказала, што яна - самая звычайная жанчына, праўда пажадліўка, але ні ў якім разе не людажэрка, як меркаваў яе муж.
А таму, шаноўныя аматары й аматаркі праўдзівых ліхтугаў і чорнага гумару, майце на ўвазе, што дасьледваньнем надзвычайных зьяваў у мастацтве павінны займацца сапраўдныя прафэсыяналы, а не дэлітанты накшталт героеў гэтай нявыдуманай гісторыі, бо толькі прафэсыяналы здольныя прадбачыць любыя, самыя нечаканыя адхіленьні ня толькі жыцьцёва-пачварнага, але й літаратурнага сюжэту...
Скончана апошняя старонка, і ты, паважаны чытач, з палёгкаю ўздыхаешь.
Ты, напэўна, мяркуеш, што здані і пачвары, пра каторыя сумленна й праўдзіва распавялі аўтары гэтае кнігі - толькі плён іх фантазыі?
Што падобныя жахлівыя ліхтугі могуць здарацца хіба што на старонках навукова-літаратурных твораў?
Ты памыляесься.
Выйдзі на вуліцу, паглядзі ўважліва ў твары людзей, уключы тэлевізар, зірні на фотаздымкі першых поласаў урадавых газэт. Аўтары перакананыя, што твары людзей, якія ты пабачыш - дэпутатаў, палітыкаў, бізнэсмэнаў, чыноўнікаў ды самога Прэзыдэнта - карацей, асобаў, ад якіх залежыць твой асабісты лёс, пададуцца табе куды больш жудаснымі, ідыятычнымі й бессэнсоўна-крыважэрнымі...
Ты можаш рабіць мноства высноваў з нашых парадаў, можаш забыцца на іх, можаш з паблажлівай ўсьмешкай адмахнуцца, але аўтары ад шчырага сэрца раяць не забывацца, што і пасьля знаёмаства з нашае кніжкай жыць ўсё адно становіцца лепш, становіцца весялей...