ляжу як учадзелая ад прыгажосьці свайго цела
я сёньня ўбачыла сябе тваімі ўласнымі вачыма
адкрыла мяккі згіб пляча акругласьць змораных грудзей
якія хочуць спаць і спакваля наперакор сабе спадаюць долу
і ног убачыла растуліну якая ахвяруецца бязьмерна
аж па няісны ўскрай аддаць усю мяне і тое па за мною
што б’ецца ў кожнай кропельцы дажджу ў кожным лісточку
я бачыла сябе нібыта праз шкляную шыбіну ў тваіх вачох
яны глядзелі на мяне я чула твае рукі
на цёплай і напятай скуры маіх сьцёгнаў
слухмяная твайму загаду стаяла голая перад вялізным люстрам
а потым засланіла вочы каб ня бачыць і ня чуць
самотнасьці табой расквечанага майго цела