Самыя цёмныя году дні
Сьветлымі мусяць стаць.
Вуснаў пяшчотных такіх тваіх
Словамі не параўнаць.
Толькі, прашу, не ўзьнімай вачэй
Ты на мяне, ўгару.
Браткаў вясновых яны сьвятлей,
Глянуўшы ў іх - памру.
Я зразумела: словы - лухта,
Ў шэрані лёгкай гальлё...
Ўжо ля ракі птушкалоў разаслаў
Ў сьнезе сіло сваё.