Дваццаць першага. Ноч. Панядзелак.
І абрысы сталіцы ў імгле.
ўмроіў неяк адзін летуценьнік,
Што любоў на зямлі існуе.
Ад нудоты ці ад ленаваньня
Далі веры ўсе, так і жывуць:
Стрэч чакаюць, баяцца растаньня
І мілосныя песьні пяюць.
Але іншых тайніца абрала,
Спачывае на іх цішыня...
Выпадкова ўсё гэта спазнала -
Дацяпер нібы хворая я.