Дваццаць першага. Ноч. Панядзелак.
Цьмяны контур сталіцы імгліць.
І прыдумаў жа нейкі пустэльнік,
Што бывае любоў на зямлі.
З-за ляноты сваёй ці маркоты
Ўсе паверылі, так і жывуць:
Ад сустрэч да разлук і згрызоты.
І любоўныя песні пяюць.
Але іншым адкрылася тайна,
Спачывае на іх цішыня...
Гэта так апякло нечакана,
Што цяпер нібы хворая я...