2
Навошта мне радкоў адычных веча,
Сентыментальнасць элегічных дзей.
У вершы ўсё быць мусіць недарэчы,
Не так, як у людзей.
Калі б вы зналі ўсё: з якога смецця
Верш, сорам страціўшы, расце парой,
Як дзьмухавец ля плота ў пыльным цвеце,
Як лопух з лебядой.
Сярдзіты крык, пах дзёгцю свежы з ботаў,
Загадкавая плесня на сцяне...
І верш ужо гучыць, жывы, пяшчотны,
На радасць вам і мне.
21 студзеня 1940