Дж. дэ Кірыко
Я дом збудаваў пасярод Акіяна;
Вокны яго — гэта рэкі —
струменяць з маіх вачэй.
Кішаць асьміногі ля сцен мураваных,
Грукаюць сэрцам патройным,
грукаюць дзюбай у шыбы.
Вільготны дом!
Мой дом палае.
А час, як гром:
Ляціць,
спявае.
Самалёты гатовы падкінуць яйка.
Увага! Зараз прычаліць дрэдноўт.
Увага! Ракою цячэ чарніла.
Спусціцеся з завоблачных вяршынь —
Так будзе лепш!
Бружмель свае шчупальцы звешвае з неба —
I на зямлі асьміногі дрыжаць.
Мы самі становімся ўласнымі магільшчыкамі.
О, асьміногі сярод белых хваль, як крэйда.
О, асьміногі з дзюбамі збялелымі!
Навокал дома Акіян Зямны і гул прыбою,
Не ведае дом ніколі спакою.