Неверагодны мне прысьніўся ўчора сон:
Я ехаў з паннай, што чытала вершы Блока.
Кабылка ціха йшла, ступаўшы ва ўнісон,
Віліся пасмачкі і вільгатнела вока.
І больш зусім нічога ў сьне тым не было,
Ды, ўсхваляваны ім, узрушаны глыбока,
Жыву цалюткі дзень з трывогай і цяплом
І думаю аб той, што памятае Блока.