Я дзіўны бачыў сон. Перада мной нібыта
Ў пустэльнай дзікасці бязмежнае плато
І я, сталёвым ланцугом абвіты,
Стаю пад скальнай стромаю з граніту,
А далей тысячы такіх, як я, братоў.
Чало ва ўсіх журбой жыцця ўзарана,
І ў кожнага ў вачах гарыць любові жар,
І на руках ва ўсіх гадзюкамі кайданы,
І плечы кожнага дадолу пазгінаны,
Бо нейкі страшны ўсіх гняце цяжар.
Ў руках у кожнага цяжкі жалезны молат,
І зверху - кліч да нас, пярунам над зямлёй:
«Дзяўбіце гэты ўцёс! Няхай спякота й холад
Не спыняць вас! Выносьце працу, смагу й голад,
Бо ВАМ прызначана скрышыць у друз скаллё».
І ўсе мы як адзін узнеслі ўгору рукі,
І безліч молатаў аб камень загуло,
І пырскалі ў бакі мільёны камянюкаў,
Бо з сілай роспачы і з сілай нашай мукі
Раз-пораз мы дзяўблі ў каменнае чало.
Як вадаспаду рык, як кроў і гром навалы,
Так молаты грымелі раз у раз.
Па пядзі пядзь абшар мы здабывалі,
Хоць не аднога з нас глыжы каменавалі, -
Мы йшлі далей. І што спыніла б нас?
І кожны ведаў з нас, што славы нам не будзе,
Ні памяці за кроў, як збурыцца гара,
Што аж тады дарогай гэтай пойдуць людзі,
Як мы праб'ём яе, сваім жыццём абудзім
І косткі нашы тут ператварацца ў прах.
Дый не прасілі мы ў людзей славутай долі,
Бо кроў герояў ў сэрцы нашым не гарыць.
Не, путы мы - сваёй абралі добрай воляй,
Нявольнікі, рабы адной-адзінай волі
І поступу людзей - хіба каменяры.
І ўсё ж мы верылі, што гэтымі рукамі
Раструшчым мы граніт адвечных мёртвых стром,
Што ўласнаю крывёй і ўласнымі касцямі
Ў граніце шлях змуруем і за намі
Ў свет прыйдзе новы дзень і новае дабро.
І ведалі, што там, у дальнім нейкім свеце,
Які мы кінулі для катаргі сваёй,
За намі слёзы льюць матулі, жонкі й дзеці,
Што ворагі й сябры клянуць па ўсім сусвеце
І нас, і наш намер, і наш няроўны бой.
Мы гэта ведалі. Душа не раз балела,
І сэрца рвалася, і грудзі жаль сціскаў.
Ды не спынілі нас ні жаль, ні мукі цела,
Ні брэх каменявержцаў ашалелых,
А молата ніхто з рукі не выпускаў.
Мы йдзем. Святая думка нас яднае
У грамаду адну, а молаты ў руках.
Хай праклінаюць нас, хай свет нас забывае!
Мы - камнябойцы. Праўдзе мы шляхі раўняем,
І прыйдзе шчасце ўсіх па нашых касцяках.
1978