З гаршкамі раз ішоў Абоз,
І трэба тут з крутой гары спускацца.
Другім сказаўшы рыхтавацца,
Стаў зводзіць гаспадар памалу першы воз.
Конь добры на крыжы амаль яго панёс -
Так асцярожна, памаленьку.
А зверху конік маладзенькі
Глядзіць і лае сяк і так:
«Ай, конь хвалёны, проста дзіва!
Ну, гляньце ж вы: паўзе, як рак;
Вось ледзь не зачапіў за камень; коса! крыва!
Смялей! Ну вось ізноў штуршок,
А тут бы крышку ўзяць убок.
Які асёл! Каб гэта на гару крутую
Або ў пару начную,
А то ж з гары вязе і днём!
Глядзець і то цярпення не хапае!
Вазіў бы лепш ваду - няўдаліца такая!
Вось глянь на нас, як мы махнём!
Хвіліначкі не замарудзім, -
Як бачыш пад гарою будзем».
Тут, выгнуўшы хрыбет, напяўся ён, як мог,
І на хамут грудзьмі налёг;
Як толькі ж узышоў на скат пахілы,
Стаў воз тут напіраць усёю сілай:
Каня штурхае ўзад, каня штурхае ўбок;
Пусціўся конь наўскок,
Імчыць на славу;
Па грудах, ямінах пайшлі штуршкі,
Скачкі,
Лявей, лявей! Бух з возам у канаву!
А добрыя былі гаршкі!
Такія і з людзьмі здараюцца прыгоды:
Здаецца ўсё ў другім памылкай нам,
А возьмешся за справу сам,
Дык удвайне наробіш шкоды.