Арол, любуючыся ранкам,
У высі воблачнай лятаў
І там гуляў,
Дзе нараджаецца маланка.
Спусціўшыся на ніз хвілінку пасядзець,
Цар-птушка села па павець.
Хоць гэта для Арла як быццам і занізка,
Ды норавы цароў не нам распазнаваць:
Ці, можа, ён хацеў павець ушанаваць,
Ці мо не меў на чым адпачываць -
Ні дуба, ні скалы не бачыў блізка,
Не ведаю, што ён у думках меў,
Але хвілінку пасядзеў
І на суседнюю павець пераляцеў.
Квахтуха з гэтага не можа надзівіцца
І так дудукае з сваёй кумой:
«За што Арлы ў пашане у такой?
Няўжо за лёт? Дальбог, сястрыца,
Як моцна захачу,
З павеці на павець і я пералячу.
Мы па сваёй дурной натуры
Лічылі, што яны за нас вышэй,
А ў іх не больш ні ног і ні вачэй,
Ды і лятаюць не ямчэй,
А так жа нізка, як і куры».
«Яно-то так, ды не зусім, -
Арол з пагардай кінуў ім, -
Арлам трапляецца ніжэй курэй спускацца,
Але курам да хмар ніколі не падняцца».
Калі аб талентах бярэшся меркаваць,
Іх слабасці лічыць - не траць дарэмна працы:
Умей на ўзровень талентаў узняцца,
Каб хараство іх разбіраць.