Асёл убачыў Салаўя
І да яго: «Паслухай, даражэнькі!
Ты, кажуць, пець мастак - і не маленькі:
Хацеў бы вельмі я
Паслухаць сам твой спеў удалы -
Ці сапраўды такі ён дасканалы».
Тут Салавей паказваць талент стаў:
Зашчоўкаў, засвістаў.
На тысячу ладоў спяваў, пераліваўся;
То голас раптам прыцішаў
І сумнаю жалейкай адгукаўся,
То дробным шчэбетам па лесе рассыпаўся.
Зачараваны ўсе наўкол былі
Цудоўным спеваком Аўроры:
Прыціхлі ветрыкі, прымоўклі птушак хоры,
На пашы статкі прыляглі,
Амаль не дышучы, пастух ім любаваўся
І, слухаючы спеў, пастушцы усміхаўся.
Спеў скончаны. Асёл сказаў тут: «Так,
Пяеш нішто ты,
Цябе я слухаў без нудоты,
Шкада, аднак, -
Ты з нашым пеўнем не знаёмы.
Спявак ён слаўны, ўсім вядомы.
Яшчэ б ты болей налаўчыўся,
Каб у яго хоць крышку падвучыўся».
Які ж на гэта мог Салоўка даць адказ?
Пачуўшы суд такі, з вачэй ён знік ураз.
Ад суддзяў гэтакіх ратуй ты, Божа, нас.