І друга выбраць - трэба ўмець.
Калі карыслівасць надзене дружбы маску,
Яна табе рыхтуе пастку.
Каб гэту думку лепей зразумець,
Паслухай байку ды прыкмець.
Зімой на ўзлессі Аганёк курыўся;
Ён падарожнымі забыты, мусіць, быў.
Што далей, меншым ён рабіўся:
Дроў не было, Агонь мой ледзь дыміў.
І так да Кудры лесу гаварыў:
«Скажы мне, Кудзерка-сястрыца,
За што цябе пакрыўдзіў гэтак лёс?
Што ўсё лісцё тваё атрос,
І мерзнеш ты, не маеш чым прыкрыцца?»
«Таму, што я ў снягу
Зімой ні зелянець, ні цвісці не магу», -
Агню так Кудра прамаўляе.
Агонь сваё: «Ды тут яшчэ бяда малая.
Са мною пасябруй, дык я дапамагу.
Я - сонцаў брат, вядомы добра ўсюды,
За сонца лепш тварыць умею цуды.
Спытай сабе ў цяпліцах пра мяне:
Зімой наўкола сцюжа ды завея,
А там усё цвіце ды спее:
І гэта - дзякуючы мне.
Хваліцца я не маю моды
І выстаўляцца не люблю,
Аднак жа ў сіле сонцу не ўступлю.
Як тут яно ні ззяла ад усходу,
Снягоў не здолеўшы, пайшло ўжо на начлег;
А ля мяне, глядзі, растаў як снег!
Калі зазелянець жадаеш ты зімою,
Як летам ці вясною,
Дай у сябе маленькі мне куток!»
Умова зроблена, і ў лесе Аганёк
Становіцца Агнём, Агонь палае:
Бяжыць ён па ствалах, аблізвае сукі,
І дыму чорнага ўздымаюцца клубкі,
І хутка полымя ўсю Кудру ахапляе.
Усё згарэла ўшчэнт, і там, дзе ў спёкі дні
Мог адпачыць вандроўнік у цяні,
Тарчаць адны асмаленыя пні.
І тут няма чаго дзівіцца:
Не варта дрэвіне з агнём вадзіцца.