«Куды, кума, бяжыш, як ухапіўшы жару?» -
Лісіцу запытаў Сурок.
«На высылку, кумок, мой галубок!
Нясу, бязвінная, нібы за хабар, кару.
Суддзёй жа над курамі я была,
Здароўе і спакой на гэта аддала,
За працаю куска недаядала,
Начэй недасыпала,
Яшчэ за тое і пад суд папала.
А ўсё - адзін паклёп. Ну сам падумай ты:
Паклёп жа узвядуць, хоць будзь зусім святы!
Мне хабар браць? Ці ж я, кумок, рашуся?
Ці ж ты б сказаў, я на цябе спашлюся,
Што вінавата я у гэтым хоць крыху?
І ў галаву табе не прыйдзе гэта думка!»
«Ох, часцяком я бачыў, кумка,
Што рыльца у цябе ў пуху».
Так іншы, месца маючы, ўздыхае,
Нібы рубель апошні дажывае,
І сапраўды, ўвесь горад знае, -
Няма ў яго ні за сабой,
Ні за сям'ёй.
А там, зірнеш, - паціху ды патрошку,
То дом збудуе ён, то купіць сабе вёску.
Тут, сам сабе падумаўшы ўцішку,
Хаця ў судзе і не дакажаш,
Ды як жа не сагрэшыш і не скажаш:
Што рыльца у яго ў пушку.