Вясной у садзіку пры лёгкім вецярку
На тоненькім сучку
Сядзела, гойдалася Муха.
Убачыла Пчалу вяртуха:
«Ну што табе з таго, - сказала той яна, -
Што ў працы кожны дзень ты з ранку да цямна?
Каб гэтак мне, за суткі б я сканала.
Рэч іншая, маё
Зусім жа райскае жыццё,
Жыву і клопату мне мала,
У госці лётаю к панам:
Усе яны мне ў горадзе знаёмы,
Багаты кожны дом вядомы.
Каб ты пабачыла, як я балюю там!
Вяселле дзе ці імяніны, -
Я першая ўжо тут як тут
І ем з фарфоравых багатых блюд,
І з хрусталя салодкія п'ю віны,
І розныя прысмакі найчасцей
Раней каштую за гасцей;
Прыгожасць любячы бязмежна,
Вакол красунь люблю лятаць,
Саджуся ў іх адпачываць
На шчочцы ці на шыйцы беласнежнай».
«Я гэта ведаю, - адказвае Пчала, -
Ды чутка да мяне дайшла,
Што ўсюды ты - прычына скрухі,
Што ўсе аж моршчацца ад Мухі,
Такую нават чула рэч,
Што ўсюды гоняць цябе прэч».
«Ах, гоняць! Што ж такое?
Прагоняць праз акно, дык я ўлячу ў другое».