epub
 
падключыць
слоўнікі

Іван Крылоў

Прыхаджанін

Такія людзі ёсць: у іхнім уяўленні

Найлепшы прыяцель і ёсць найбольшы геній,

          А іншы хто, як слаўна ні пішы,

          Не здолее крануць душы,

          Яму пахвал ад іх не дачакацца,

          І хараство яго адчуць яны баяцца.

          Такім, напэўна, я не дагаджу,

          Калі вось гэту быль ім раскажу.

 

Раз у царкве свяшчэннік-красамоўнік

          (Ён быў Платона паслядоўнік)

Дабру і праўдзе навучаў людзей.

Ад мёду была казань саладзей,

І праўда чыстая, што ў ёй лунала,

          Нібы шнурочак залаты,

          Людскія душы узнімала

Над светам марнасці, слаты.

Вось пастыр скончыў павучанне.

          З душой, узнятай да нябёс,

          Стаяў натоўп расчулены ў маўчанні,

Не адчуваючы сваіх умільных слёз.

          Калі ж з царквы ішлі дадому,

                   «Які цудоўны дар! -

Сказаў адзін слухач другому. -

          Як вабіць ён душу народу!

          Якая асалода мар!

Ну, а ў цябе, сусед, трывалая прырода,

          Што на вачах слязінкі не відаць?

Ці сэнсу ты не разгадаў?» - «Ну як не разгадаць!

          Але які мне сэнс рыдаць?

                   Я ж не тутэйшага прыходу».



Пераклад: Кандрат Крапіва