Сініца к мору падалася,
Яна клялася,
Што мора выпаліць датла.
Аб гэтым чутка на ўвесь свет пайшла.
Сам цар марскі Нептун калоціцца ад страху;
Ляцяць чароды птахаў,
Звяры з лясоў збягаюцца глядзець,
Як будзе акіян, ці горача, гарэць.
І нават, кажуць, нейкія абжоры,
Што сквапны на чужыя пірагі,
Прыбеглі з лыжкамі на берагі,
Каб тлустай поліўкі пасёрбаць з мора,
Якой чыноўных кручкатвораў
Не частаваў купец другі.
Цікаўных шмат прыйшло, каб з цуда падзівіцца;
Глядзіць на мора кожны, не змігне,
Хто-небудзь толькі час-часом шапне:
«Вось закіпіць, вось хутка загарыцца!»
Ды дзе там! - мора не гарыць.
Дык, можа, хоць кіпіць? І не кіпіць.
Сініца з сорамам назад ляціць:
Дарэмна шуму нарабіла,
А мора і не запаліла.
Нікога каб не крыўдзіць нам,
Я толькі пару слоў дадам:
Пакуль не зробіш справы,
Не распускай ты славы.