Свіння пад Дубам векавым
Пад'ела жалудоў уволю, да адвалу,
Паспала, ўлёгшыся пад ім;
Пасля, прадраўшы вочы, ўстала
І лычам падрываць карэнне ў Дуба стала.
«Ты ж можаш дрэву так пашкодзіць, -
Стаў з Дуба воран ёй даводзіць. -
Аголіш карані, яно зусім усхне».
«Хай сохне. Клопат вельмі мне, -
Свіння спакойна адказала. -
Каб большай не было бяды.
Без Дуба пражыву, абы мне жалуды:
Ад іх на мне таўсцее сала».
«Няўдзячная! - прамовіў Дуб ёй тут. -
Каб угару магла падняць ты лыч хоць мала,
Дык гэтага ніколі б не сказала,
Бо жалуды ж на мне растуць».
Ёсць невукі - чаго таіць?
Другі дык на чым свет стаіць
Навуку і вучоных лае,
Хоць сам іх працу спажывае.