Якісьці грахаводнік
Пры жонцы пры жывой завёў яшчэ аж дзвюх.
Калі пра гэта Цар даведаўся ад слуг
(А Цар той строгі быў і не ахвотнік
Такім учынкам спагадаць),
Дык Траяжэнца ён сказаў пад суд аддаць
І выдумаць яму такую кару,
Каб страх узяў людзей
І болей каб такіх не толькі што падзей,
А нават не было і мараў.
«Як будзе, - кажа, - кара замала,
Павешу суддзяў тут жа, ля стала».
Вядома, суддзям не да жартаў,
Аж кідае ў халодны пот:
Тры дні сядзяць і думаюць упарта,
Пусціць якую кару ў ход.
Іх тысячы, ды практыка даводзіць,
Што зла рабіць яны не могуць перашкодзіць.
Нарэшце некаму даў розум Бог
Прапанаваць тут спосаб новы,
І суддзямі, з агульнай змовы,
Прысуд быў вынесен суровы:
Аддаць распусніку ўсіх жонак трох.
З прысуду гэткага народ дзівіўся:
Павесіць суддзяў Цар - тут ясна ўсім было,
Але і тыдня не прайшло,
Як Траяжэнец наш пятлёю задавіўся.
Навука не прайшла дарма,
І болей з жонкамі трыма
Ніхто ў тым царстве не жаніўся.