Расцвіўшы ў жыце, Васілёк
Раптоўна звяў і ў марным стане
Аж галаву схіліў набок,
Чакаючы свайго сканання.
Зефіру паміж тым ён жаласна шаптаў:
«Ах, дзе той дзень? Хутчэй бы дзень настаў!
Каб сонца яснае ўсё поле асвяціла,
Дык і мяне б яно, напэўна, ажывіла!»
«Вось выдумаў, блазнюк! -
Сказаў яму, што рыўся побач, жук. -
Хіба ж у сонейка ўсяе турботы
Сачыць, як ты расцеш,
Ці вянеш ты, ці хораша цвіцеш?
Павер, няма ў яго ні часу, ні ахвоты
Для гэткіх спраў.
Каб ты лятаў, як я, ды свет бы знаў,
То бачыў бы, што ўсе лугі, лясы і нівы
Ім толькі і жывуць, ім толькі і шчаслівы:
Яно сваім цяплом
Вялізныя дубы і кедры сагравае
І незвычайным хараством,
Цудоўным пахам кветкі аздабляе.
Такія кветкі, праўда, ёсць,
Дык там жа прыгажосць!
І ты ім толькі пазайздросць.
Сам час касіць шкадуе іх, здаецца,
Ну, а ў цябе ж такога хараства няма,
Дык сонцу просьбай ты не дакучай дарма,
І марна дабівацца перастань,
Маўчы і вянь!»
Тут сонейка ўзышло, прыроду асвяціла,
З праменнямі жыццё раслінам несучы,
І бедны Васілёк, што звяў быў уначы,
Нябесным зрокам ажывіла.
О вы, каго над іншымі шчаслівы лёс
Высока ўзнёс!
З майго вы сонца прыклады бярыце, -
Паглядзіце:
Куды прамень яго дастане, там яно,
Ці дубу, ці былінцы - ўсё адно,
Жыццё нясе і шчасцем надзяляе,
Затое ў сэрцы ў нас і ў капельцы расы
Мы бачым водбліскі яго красы,
І кожны сонейка благаслаўляе.