Чамусьці Жабам стала невыгодна
З уладаю народнай,
Як быццам невысакародна
Без службы і на волі жыць.
Дык што ж рабіць?
Надумалі ў багоў Цара яны прасіць.
Хоць глупства разбіраць багам непадыходна,
Аднак Зевес паслухаў іх, і Цар
Да Жаб ляціць ужо з-за хмар
І пляснуўся на царства з гэткай сілай,
Што ўся дрыгвяная дзяржава захадзіла.
Тут Жабы з усіх ног -
Куды хто мог,
Давай хавацца хутка, -
Цішком дзівіліся з Цара ў закутках.
Што Цар выдатны, ўсім відно:
Не легкадумны ён, не сумятлівы,
Паважны, велічны, маўклівы,
Ды толькі дрэнна ў ім адно, -
Што ён - асінавае бервяно.
Шануючы спачатку сан высокі,
Не смее да Цара і падысці ніхто:
Глядзяць са страхам на яго, і то
Праз асаку, цішком, здалёку.
Ды дзіў такіх няма, як свет вялік,
Каб свет да дзіва не прывык.
І тут падданыя ад страху адпачылі,
І да Цара паўзці з пакораю рашылі.
Спярша перад Царом нічком,
А там смялейшыя садзяцца ўжо бачком.
А там і поплеч гэтакім жа ладам.
А хто храбрэй за ўсіх, дык той
Садзіцца да Цара ўжо задам.
А ён цярпіць па дабраце сваёй.
Глядзіш праз нейкі час, хто хоча,
Той на яго і ўскочыў.
Абрыдла за тры дні жыццё з такім Царом.
Нанова Жабы б'юць чалом,
Каб у балотную дзяржаву
Юпітэр даў Цара на славу.
Пачуўшы іх мальбу, для паляпшэння спраў,
Юпітэр Жорава на царства ім паслаў.
Ну, той не бервяно, - павёў іначай справу:
Не любіць балаваць народу ён свайго
І вінаватых есць. Напэўна, адтаго
Нявінных на судзе няма ні аднаго.
Затое ж у яго,
Як снеданне, абед, вячэра, то й расправа.
На жыхароў балот
Прыйшоў сапраўдны звод,
Не застанецца хутка на завод.
Па царстве ходзіць Цар, як пошасць тая,
І кожнага, каго ні напаткае, -
Ці вінават ці не, -
Засудзіць і глытае.
Тут скаргі, кваканне ўдвайне
І просьба зноў да бога,
Каб даў Юпітэр ім Цара другога,
Бо Цар цяперашні глытае іх, як мух,
Дык нават нельга ім (ну, як жа тут не плакаць?)
І носа высунуць, насмелую паквакаць.
Страшней, чым засуха, ім гэты царскі зух.
«Што ж вы раней шчасліва жыць не ўмелі?
Хіба не мне, - ім з неба быў адказ, -
Спакою не было ад вас?
Царом жа вы мне вушы прадудзелі.
Цара ж я даў? Дык скардзіліся вы,
Што ён паводзіцца занадта ціха.
Другога даў - занадта баявы.
Жывіце ж з ім, каб горшага не мець вам ліха!»