Што пазыка не кожнаму ідзе на карысць, усякі хіба добра ведае на сваім уласным карку. Пазнаў гэта і мой карк, а нават не карк, а ногі.
Было так: выбраўся я ў Вільню, а што неяк, не тут кажучы, саромеўся паказацца ў горадзе ў лапцях, дык пазычыў боты ў суседа. Прыйшоў у Вільню; цягнуўся ў Кальварыю. Аж тут на мосце, што зроблены цераз раку Вілію,— бачу: нейкія два падросткі цягаюцца за чубы.
— Што вам,— кажу,— за ліха, абібокі вы гэткія, чаго вам не хватае,— гэта ж смех і грэх!
— Дзядзенька,— кажуць яны,— дзярэмся — праўда, але дзярэмся з тваёй прычыны.
«Вось,— думаю,— ліха надало: з-за мяне — Янкі з Гаротнікаў — у Вільні чубы трашчаць?!.» Аж дзіва: скуль яны могуць знаць мяне? Але на сэрцы зрабілася неяк доб-ра: як бы ні было, а ўсё ж гонар.
— Пакіньце,— кажу,— хлопчыкі, шкада мне вас, ды скажыце, у чым дзела?
— Як жа ж, дзядзенька, во гэты гіцаль кажа, што ў цябе шэсць пальцаў на назе, а я кажу, што пяць; ну, і ўзяліся за чупрыны.
— А дзетачкі ж мае вы родныя, пакіньце цягацца,— кажу,— бо ў мяне і папраўдзе тыкеля па пяць пальцаў на назе! і
-Не,— кажа старэйшы хлапец,— так табе, дзядзька, веры не дамо: скінь боты і пакажы.
— Добра,— кажу,— хлопчыкі, супакойцеся — я вас пераканаю.
Зышлі мы набок; сцягнуў я бот, адкруціў анучыну, пералічылі яны мае пальцы — пяць!
— Ага,— кажа той самы забіяка,—- чаму ж ты, дзядзька, паказаў нам тыкеля правую нагу? — А на левай то пэўне шэсць пальцаў!
Хоць вас паляруш! Разуўся я і з левай нагі, пачаў анучу адкручваць,— калі глянь — ажно ўжо няма маіх чупрыннікаў; няма каму пальцаў лічыць! Але, дасцё веры, і на пальцы няма чаго нацягнуць, бо разам з імі паехалі і новыя пазычаныя боты!..