Заціхала лета, засыхалі краскі,
А ў лясох у нашых воўк зубамі ляскаў.
Прала восень ніці, навівала кросны,
А па нашым полі гойсаў вецер злосны.
Пазіралі дзіка цёмныя трушчобы,
А па нашых хатах чуліся жалобы.
Замірала ж скарга, млелі ў вуснах словы –
Вартаваў нас пільна арол двухгаловы.
Ты ж, араты дбалы, малады, руплівы,
Выйшаў смела ўзорваць гоні «Нашай нівы».
А ты, сейбіт слаўны, шчыры і сумленны,
Сеяў шчодра поле, родны грунт каменны.
Зарунелі гоні засевам зычлівым,
Толькі ж ты, араты, ты ці быў шчаслівы?
Дзяўкалі сабакі, гракалі вароны,
Слугі цемры чорнай расцягалі плёны.
Шпегі і жандары, вобыскі, бадзянне,
Па глухіх закутках вечнае тулянне...
Ды арол драпежны з двума галавамі
Не ўсядзеў, скалоўся на тэй Вострай Браме.
Налучылі край наш іншыя два лёсы:
Запалілі ўсход наш залатыя косы,
Дзе ратаі вольна падымаюць ролі,
А на захад збегла панская сваволя.
Сеў на Вострай Браме панскі «ожэл» белы
І дзяўбе, як царскі, чалавечча цела...
Заціхае лета, засыхаюць травы,
А той «бялы ожэл» прагне царскай славы.
Бедны ж ты, араты, дружа, сейбіт дбалы,
Сеў табе на раме панскі «ожэл бялы».
Засеў твой зычлівы забіваюць церні.
Але й «ожэл бялы» галавой наверне.
1927