epub
 
падключыць
слоўнікі

Якуб Колас

Адсталы калгас

Пад Някрасава

Прысвячаецца калгасу «Адраджэнне» і падобным да яго

 

 

Так – позняя восень, і ўсё як належыць:

І лес агаліўся, і хмыз без адзежы.

 

Гракі падаліся на поўдзень кудысьці.

На поле знямелае сумна мне выйсці.

 

Вось цэлая лава някопанай бульбы,

Вятры надзімаюць ёй першыя гурбы.

 

Па бульбе таўчэцца кабыла худая

І бульбу матыкай-капытам капае.

 

А там, на пагорку, істужкай чырвонай

        Раскінута грэчка шырокім разгонам.

 

А грэчка якая! Вачэй не адвесці –

На каліве зернят бадай што пад дзвесце.

 

Ды толькі ж саломку зайцы здрасавалі,

А поўныя зерні цяцеры склявалі.

 

І шэпчуць гаротна сцяблінкі пустыя:

«А дзе ж яны, дзе яны, лодары тыя?

 

Нашто ж яны зерні на глум засявалі,

Каб згінулі марна, зазімавалі?

 

А дзе ж ён, старшынька? ці хворанькі, можа?

        Хто нас паратуе? Хто нам дапаможа?»

 

Калгаснікі скаргі грацкоўя не чуюць,

Сядзяць на дарогах, стаяць – «галасуюць»!

 

Тут вецер узрушыў грачаны палетак

І кажа сцяблінкам, як бацька да дзетак:

 

«Старшыньку калгаса зваліў самагон,

Забраў, небараку, відаць, у палон!»

 

22/Х 1954


22.10.1954

Тэкст падаецца паводле выдання: Якуб Колас. Т. 4