Прысвячаецца калгасу «Адраджэнне» і падобным да яго
Так – позняя восень, і ўсё як належыць:
І лес агаліўся, і хмыз без адзежы.
Гракі падаліся на поўдзень кудысьці.
На поле знямелае сумна мне выйсці.
Вось цэлая лава някопанай бульбы,
Вятры надзімаюць ёй першыя гурбы.
Па бульбе таўчэцца кабыла худая
І бульбу матыкай-капытам капае.
А там, на пагорку, істужкай чырвонай
Раскінута грэчка шырокім разгонам.
А грэчка якая! Вачэй не адвесці –
На каліве зернят бадай што пад дзвесце.
Ды толькі ж саломку зайцы здрасавалі,
А поўныя зерні цяцеры склявалі.
І шэпчуць гаротна сцяблінкі пустыя:
«А дзе ж яны, дзе яны, лодары тыя?
Нашто ж яны зерні на глум засявалі,
Каб згінулі марна, зазімавалі?
А дзе ж ён, старшынька? ці хворанькі, можа?
Хто нас паратуе? Хто нам дапаможа?»
Калгаснікі скаргі грацкоўя не чуюць,
Сядзяць на дарогах, стаяць – «галасуюць»!
Тут вецер узрушыў грачаны палетак
І кажа сцяблінкам, як бацька да дзетак:
«Старшыньку калгаса зваліў самагон,
Забраў, небараку, відаць, у палон!»
22/Х 1954