Паклон табе шчыры і нізкі,
Наш бацька Мінай.
Ты стаўся нам родны і блізкі:
Ты — гэта наш край.
Прываблівы, мудры, і скромны,
І стойкі, як дуб,
Той дуб-багатыр, што над Нёмнам
Узносіць свой чуб.
Не хіліцца дуб перад бурай,
І ты не умлеў, —
Пазнала нямецкая скура,
Што значыць твой гнеў.
Адчулі нямецкія морды
Міная ў баю,
Удар твой, раптоўны і цвёрды,
І помсту тваю.
Нявінных дзяцей тваіх родных
Згубіў люты кат,
І вецер змёў попел халодны
Ад спаленых хат.
Астаўся адзін ты, нябожа,
Без дзетак, сястры.
Туліла імшыстае ложа,
А грэлі кастры.
Я ведаю — цяжка, мой браце,
Зжыць раны той след
І ўсё дарагое растраціць
На схіле ўжо лет.
Ты ж цяжкае гора адолеў,
Не здрадзіў сябрам.
Сказаў ты, герой наш: «Ніколі
Сяброў не прадам».
Ты мужныя рукі і сэрца
Народу аддаў.
Смерць, смерць немчуры-крыважэрцам!
Згінь, Гітлер-удаў!
Дазволь жа сказаць табе шчыра:
Жыві, наш Мінай.
Разгорнем рамёны мы шырай
І вызвалім край.
17/VIII 1942