Завёз беларус сваю мову
У цёмную нетру, дуброву
І кажа: «Жыві тут адна,
Бо ты для мяне не гадна –
Куды мне падацца з табою?
Пісьменнікам будзь ты слугою
Ды зрэдка на шыльду залезь,
Сядзі, як на печы дзед, ногі звесь,
Калі не баішся стыда –
Марока з табою, бяда!»
Заплакала мова, стуліўшыся ў лесе,
Ды кліча Панаса, Максіма, Алеся,
Міхала, Пятруся, Кандрата, Івана.
Дык вось мне, якая, сыночкі, пашана.
Хіба ж то не здзекі? Хіба ж не блізнерства?
Ну, хоць бы адненькае мне міністэрства!
Павыпіхалі з усіх устаноў –
Не ведаць бы гэтакіх дочак, сыноў!
17/ІІІ 1948