Хмурна. Глуха. Цьма пануе.
След у полі загубіўся.
Што ж спужаўся? Што стаіўся?
Ці што вуха тваё чуе?
Сцішна. Пуста. Адзінока...
Свет закрыла цьма густая.
Паваротка тут крутая,—
Не змыліся ж, маё вока!
Неба ў хмарах. Даль імгліста.
А дарогі скрыжаваны.
Што ж там свеціць праз туманы?..
Стой, не йдзі: то — бляск нячысты!
Ціш і безлюдзь — ну, страхоцце!
Ані гуку, ані зыку!
Толькі свіст у лесе дзікі
Ды хмар сунецца лахмоцце.
Мрок стаіўся нерухома,
Пад нагамі лом, каменне.
Вось выпадак, вось здарэнне!
І куды йсці — невядома.
Не пужайся, пойдзем далей —
Ноч мінецца, змоўкнуць совы!
Дзень спаткаць будзьма гатовы!
Дык наперад, брат, павалім!
[1909]