У прошласць сыдзе дзень пануры,
Той дзень глухі, калі
На нас глядзелі гэтак хмура
Шурпатыя камлі.
А па баках дарог заглухлых
Ляжаў ужо сняжок,
Хоць дуб яшчэ лістоў пажухлых
Не скінуў на лужок.
Звісалі хмары над зямлёю
Ды сеялі імжу,
Мне ж радасна было з табою,
Па шчырасці кажу.
Не доўга мы хадзілі ў лесе –
Няўтульна ў ім было,
Нас вабіла з табой, Алеся,
Знаёмае сяло...
Мы адыдзёмся ў часе далей
І, глянуўшы назад,
Хіба не ўспомнім з ціхім жалем
Той хмурны лістапад?
11/ХІ 1946