Набяжыць, наплыве часам хваля
І пяшчотна падыме ўгару,
І расчыніць ружовыя далі,
І дарогу пакажа к дабру.
І ты весел-рад без канца-краю,
І ў душы, чуеш, струны звіняць,
І здаецца, што свет прасцірае
Свае рукі табе, каб абняць.
Толькі ж зменліва светлая хваля,
І наніз цябе скіне яна.
Я ж скажу ёй, хоць можа і ў жалю:
Няхай вечна ёй свеціць вясна.
5/VII 1943