Нанізала раніца росы
На танюткія стрэлы травы,
Адбіваюцца ў водах нябёсы,
У вясёлках ляжаць паплавы.
Расчасаўшы пышныя кудры,
Лес па пояс убрыў у туман.
Старажытны, стоена-мудры,
Выступае з сінечы курган.
І спакой, і лагода навокал,
Нібы моліцца сонцу зямля,
Не ўзлятае над доламі сокал,
Не варушыцца ў завалі тля.
Прамінулі ж яны, дні былыя,
Нібы ранішніх хмар чарада.
Не гадаў, не думаў тады я,
Што ў цішы спела гора-бяда.
Ох, не змераеш болю і гора
І не злічыш разгубленых слёз!
А мільёны ваяк-вярнігораў
Леглі густа, як травы ў пракос.
Праклянуць злога ката людзі,
Аплююць яго каінаў труп,
Напіс мы аб фашысту-паскудзе
На ганебны вывесім слуп.
А таго, хто зямлі мір верне
І асушыць твар людзям ад слёз,
Мы, як вечнае праўды зерне,
Узнясём да высокіх нябёс.
30/VII 1942