* * *
Давай пагамонім, Якубе, з табою.
Ну што ж? не пярэчу.
Аб чым? Аб тым, як мы ціхенька пойдзем з кульбою
Насустрач дзянькам веснавым.
Мы іх прывітаем жычлівейшым словам
І ўзложым ім песень вянок,
Ім, вечна квітнеючым, свежым і новым,
Рухавым, бы ў кроснах чаўнок.
Мы трошкі з табой пасумуем, вядома,
Што скарб наш уплыў дарагі,
Што мы ўжо не знойдзем мастка і парома
З старэцкай прабрацца смугі.
Далёка дзянькі вы юнацкасці нашай,
Не вернем іх, дружа, назад:
Нямілая старасць таўчэ нас у зашай,
А старасці хто, скажы, рад?
Усё гэта праўда, ды нам не да твару,
Скажу я, у сум упадаць,
Калі ўсё навокал у поўным разгары
І дні перамогі відаць.
[19 снежня 1948]