Дрэмлюць думкі цяжкай дрэмай,
Поўныя трывогі.
Ім на свет з магілы немай
Не прабіць дарогі.
Ім няма дзе прыхінуцца,
Хоць і свет злятаюць,
А часамі, як ачнуцца,
Жаласна ўзыграюць.
І смуткуюць сэрца дзеткі,
Што тут мы ў няволі,
Што пасохлі жыцця кветкі
Без пары, без долі,
Што мы гора збыць не ў сілах,
Крыўды не зваюем,
Што, быць можа, да магілы
Долі не пачуем.
Не смуткуйце ж вечарамі,
Думкі, гора дзеці!
Хоць мне цяжка, толькі з вамі
Не адзін я ў свеце.
Цьмяна жыцце, ні іскрынкі,
Ў кут яно забіта,
Толькі ж з вамі, сірацінкі,
Гаманю адкрыта.
1/ІХ 1910