Злез дзядок старэнькі з печы,
Сеў і лапцікі абуў,
Апрануў кажух старэчы,
Рукавіцы нацягнуў,
Ўзяў сякеру і мяшочак
І на луг пашыбаваў.
Падаў мякенькі сняжочак,
Холад злёгку прабіраў.
Дзед ідзе і дым пускае,
Дым густы, як з той трубы.
Вецер, злодзей, падзімае,
Аж гудуць ў лугах дубы.
Зірк — адкуль ён тут узяўся —
Зайчык выскачыў з кустоў;
Здуру дзед за ім пагнаўся —
Колісь дзед лавіў зайцоў.
Не прабег дзед і тры крокі —
Бух у снег ён і ляжыць!
Зайчык з радасці у скокі,
І давай ён з дзеда кпіць!
– Ты, дзядок, стары, нядужы:
Дзе табе мяне дагнаць?
Дзед няспрытны, няўклюжы...
Памагчы мо табе ўстаць?
Дзед ляжыць і ўстаць не можа –
Хітры быў стары дзядок!
– Ой, прапаў! Хто мне паможа?
Плечы ўсе пабіў і бок!
Тут падскочыў зайчык к дзеду:
– Будзеш, дзед, заўцоў лавіць?
Будзеш к панскаму абеду
Брата нашага насіць?
От цябе ж я закапаю, —
І давай ён снег зграбаць.
– Я на дзеда вока маю —
Трэба дзеда пахаваць!
Тут дзядок як ўзварухнецца!
– А пастой жа, галубок!
Зайчык плача, зайчык рвецца.
– Не, брат, лезь у мой мяшок!
І панёс дзядок зайчынку.
А каб дзеда не займаў,
Меў бы цэлай кажурынку,
Бегаў вольны б і гуляў.
[1917]