БЕЛАРУСКАЯ ПАЛІЧКА

Эй, скажы мне, небарача,

Ты, каго ў ярме трымаюць,

Чыё жыцце папіхаюць:

Сам гібееш, доля плача,

Ва ўсім чысценька нястача,

Сееш многа ты і дбала,

Хоць скупое тваё жніва,

Адкажы ты мне праўдзіва —

Што цябе тут прыкавала?

Ці табе дарожак мала,

Або свет тут зачыніўся?

Ці ты глух на папіханкі?

Свецяць рэбры скрозь катанкі,

А праз шапку чуб прабіўся.

Ці ты век цярпець згадзіўся?

Ці не чуў аб лепшай долі?

– Ой, даўно б я ўсё пакінуў,

Толькі ж многа слёз я лінуў,

Выліў поту ў тыя ролі,

Дзе ўзыходзяць песні болю.

Дык няхай свет хоць трасецца, ––

Я тут вырас, тут і згіну,

А разорак тых не кіну,

Дзе мой смутак, жаль снуецца,

Дзе мне шчасце не даецца,

Бо я цвёрда веру ў тое,

Што наш засеў ў полі дзікім

Гневам вырасце вялікім

І затопіць усё злое,

Ўсё няшчасце векавое.